That's all folks!

Het begon zo mooi, op een zaterdagavond met een goed glas wijn een goed gesprek op de bank over de toekomst... En soms kun je die toekomst naar je eigen hand zetten.

Na de nodige voorbereiding en soms nijpend tijdsgebrek kwam het er uiteindelijk van. Wij verlieten bijna anderhalf jaar geleden huis, haard, familie en vrienden voor een spannend avontuur in het verre Zuid-Afrika. En spannend is het zeker geweest. Dat hebben jullie uit de verhalen hier op onze weblog allemaal kunnen lezen. Sommigen hebben zelfs de oversteek ook gewaagd om een stukje van ons leven in Kaapstad mee te kunnen maken. Hier stond wel tegenover dat er wel uiteraard meegewerkt moest worden aan onze weblog. Maar volgens compleet Afrikaans gebruik was iedereen altijd welkom, stond figuurlijk de deur voor iedereen open (letterlijk uiteraard niet!) en is het appartementje nooit te klein geweest om iedereen te kunnen herbergen. Soms wel een beetje krap geven we toe, maar nooit te klein!

Het schrijven van een weblog is ons op zich niet tegen gevallen. Het heeft wel veel tijd gekost, maar nu hebben we ook een (vinden we zelf) enorm leuk digitaal naslagwerk van al onze belevenissen en beslommeringen uit die tijd. En na thuiskomst merk je pas aan de hand van reacties hoe uit diverse onverwachte hoeken soms toch mensen eens "meekeken" in ons leventje. En dat was zeker ook wel een van onze redenen. Dat we een trouwe schare fans hadden, dat wisten we natuurlijk al voor we vertrokken.

Gelukkig, of helaas, worden we nog dagelijks herinnerd aan Kaapstad. T-shirts met opdruk, een gigantische berg digitale foto's, heerlijke Zuidafrikaanse wijn, fotoboeken in de boekenkast, souvenirs, de tv-serie Stellenbosch... Er is altijd wel weer iets dat ons doet wegmijmeren naar "onze tijd in Kaapstad". Soms met een zucht, maar vaak ook met een glimlach.

In ieder geval willen we langs deze weg iedereen bedanken die iets met deze weblog of ons avontuur te maken heeft gehad; de achterblijvers, de mede-auteurs en natuurlijk alle lezers.

Sloop Green Point Stadium

Een beetje Googlen en Earthen op een vrijdagmiddag leverde mij een triest bericht op. Het Green Point Stadium in Kaapstad, een van onze dagelijkse uitzichtpunten, is voorgoed verdwenen. Schijnbaar is het al ergens in april 2007 gesloopt om plaats te maken voor het nieuwe stadion welke voor de WK voetbal in "twenty-ten" nodig is. Het is dus de buurtcommissie niet gelukt dit tegen te houden. Ook de golfclub heeft grond moeten inleveren, want het nieuwe futuristische stadion wordt momenteel gebouwd midden op wat voorheen de golfbaan was.
Dat het niet tegen te houden was, kon je op je klompen aanvoelen. Het was of slopen en bouwen, of geen voetbal in Kaapstad tijdens het WK. Economische belangen zoals onder andere tourisme zouden hieronder te lijden krijgen. Grappig om te weten dat in de hal van ons appartement regelmatig een oproep hing aan alle bewoners om naar de protest en/of inspraakbijeenkomsten van de buurtcommissie te komen.
Dat het stadion gesloopt is, daar sta ik nog niet eens zo van te kijken. Het was op zichzelf een bouwval dat al enige tijd niet onderhouden was. Er werden nog wel voetbalwedstrijden gehouden en dan kon, je als de wind goed stond, de typische Zuidafrikaanse toeters horen. Maar de meeste activiteit rondom het stadion was wel te vinden op zondag. Dan was het wekelijks de Green Point Stadium market, een souvenir markt waar veel mensen op af kwamen. Ook werd op datzelfde parkeerterrein dagelijks door oude gammele leswagentjes de eerste rijles en de bijzondere verrichtingen gegeven. Ik vraag me af waar ze dat en de wekelijkse markt nu gaan houden...


Volg deze link als je meer foto's van de bouw van het nieuwe stadion wilt bekijken...

De bus is verkocht

Na 6 maanden wachten, wat heen en weer mailen met Ryan, onze tussenhandelaar, is dan nu eindelijk de bus verkocht. Althans, verkocht is in Afrika pas echt verkocht als het geld is ontvangen. En dat is in eerdere pogingen al een keer mis gegaan. Bovendien hebben we hier op het Noordelijke halfrond geen inzage in onze Zuid-Afrikaanse bankrekening, dus weten we voorlopig eigenlijk ook nog niet of het geld daadwerkelijk is ontvangen. En omdat geld internationaal overmaken ook niet echt gemakkelijk te regelen viel in Kaapstad, hebben we ook geen idee wanneer we ons geld ooit zullen ontvangen...

De laatste doos uitgepakt

Vanavond is het gebeurd. De laatste verhuisdoos is eindelijk uitgepakt. In deze doos zaten alle fotolijstjes die we altijd in het trapgat hadden hangen. Hiervoor moesten allemaal nieuwe spijkers en schroeven teruggezet worden in de muur. Een klus die we “voor later” wilde bewaren en steeds maar weer uitstelden.
Maar vanavond was tante Siepie er en hierdoor hadden wij allebei de handen vrij om ze eens even flink uit de mouwen te steken. Na een uurtje ofzo zag het trapgat er weer als vanouds uit. Met alleen wat andere en recentere foto's. En ik moet zeggen… het ziet er wel weer een stuk gezelliger uit op de trap!

Inter-net-werk

Lang verwacht… en toch gekomen. Vandaag is eindelijk onze eigen privé snelle ADSL-internetverbinding actief geworden. In Kaapstad had ik met de systeembeheerder van mijn werkgever besproken dat wij de zakelijke internetverbinding tegen halve prijs ook privé zouden mogen gebruiken. Maar nadat eindelijk na anderhalve maand wachten deze zakelijke lijn werd opgeleverd en deze eerwaarde collega bij mij op zolder een hypermoderne en superbeveiligde internetlijn heeft geconfigureerd, bleek dat het vrijgeven van poorten voor een web- en ftpserver eigenlijk toch niet de bedoeling te zijn. En dat had ik graag veel eerder geweten, zodat wij al twee maanden geleden zelf een internetverbinding hadden laten aanleggen. En dan zeggen ze vaak dat het in Afrika zo vaak traag en verkeerd loopt! Nou, hier in Hollanda kunnen we er ook wat van hoor…
Maar goed, sinds vandaag kan er weer met gang gewerkt worden aan ons eigen netwerk, eigen webdomein, eigen web- en ftp-server. Hier zal ook de komende tijd achter de schermen veel veranderen. Onze weblog zal worden verplaatst van een externe locatie naar onze Panoramix-server in ons Gallië-netwerk-domein. De website via http://www.jomo.demon.nl zal komen te vervallen en worden vervangen door http://www.johnenmoniek.nl. Op korte termijn zal Demon niet meer onze standaardprovider zijn, dus ook onze mailadressen …@jomo.demon.nl zullen komen te vervallen. Je zult begrijpen dat dit ook …@johnenmoniek.nl zal gaan worden. Dus pas je e-mailadresboekje maar aan en blijf vooral langskomen op onze website. We gaan had ons best doen om de sites van Hannah en Mare weer te actualiseren! Veel werk voor ons en veel plezier voor jullie!

Alles kapot!

Het lijkt wel of nu alles ineens tegenzit. Vanmorgen wilde de auto niet starten. Volgens de ANWB waren de gloeibougies aan vervanging toe. Dus nadat hij weer aan de praat was geholpen snel Moniek en de kinderen naar het dagverblijf gebracht en de auto bij een garage ter reparatie afgegeven. En nu maar flink de pas erin om op tijd thuis te zijn, want vanaf 9 uur kon de glaszetter voor de schuifpui komen. ’t Is toch wel erg dat je op een thuiswerkdag niet op tijd thuis bent om te werken. Schandalig gewoon.
Enfin, ook de CV-ketel gaf al voordat we thuis waren problemen en had deze nog steeds. Ook hiervoor zou vanmiddag een monteur langskomen. Door die defecte CV en de inmiddels al een paar dagen aanhoudende kou was de gemiddelde binnentemperatuur al een graad per dag gezakt van 16 naar 14 graden Celcius. En toen de glazenboer langs kwam en het grote schuifpuiraam en de voordeur tegen elkaar open liet staan, ging de binnentemperatuur natuurlijk nog veel harder omlaag. Ik zat wat te studeren in de woonkamer (thuiswerken kan nog steeds niet optimaal omdat ik nog geen internetverbinding heb) en besloot toch maar een extra trui aan te trekken. Je moet weten dat ik inmiddels aardig gewend was geraakt aan die 25 graden of meer waar we net 2 weken geleden afscheid van hebben genomen. Dan is 10 a 11 graden binnenshuis toch wel erg koud.
Gelukkig kon de monteur het nog dezelfde middag verhelpen, was het schuipuiraam weer dicht én reed de auto weer! Privé een zeer productieve dag, zakelijk wat minder….

Ik heb geen zin... om op te staan...

Grrmmmm, brrrr, pfffff, wat is dat voor een herrie midden in de nacht? Het is nog pikdonker en als ik een teen onder het dekbed uitsteek vriest ie er bijna af… Het lijkt m’n wekker wel, wat een hels kabaal. Wat is dit voor een land, waar je midden in de nacht je bed uit moet? Langzaam dringt het tot me door… vandaag is weer mijn eerste werkdag in het AMC. IK verkeer nog even in de ontkennende fase, maar als 9 minuten later mijn wekker weer die vreselijke herrie begint uit te spugen moet ik er toch aan geloven. Wat een ellende. Het is echt nog helemaal donker, en koud, je wil niet weten hoe koud. Het water van de douche wordt maar heel langzaam warm, veel te langzaam naar mijn zin. Na een snel ontbijt dan toch maar op pad. De kinderen mogen nog lekker uitslapen, het dagverblijf heeft nog geen plaats voor hen, dus oppas aan huis geregeld.
Het weerzien met collega’s is absoluut het hoogtepunt van de dag. Iedereen vraagt naar mijn belevenissen in Kaapstad, dus gezellig bijkletsen. Maar er moet ook gewerkt worden. Ik ben ingedeeld op de kinderpoli. De ochtend staat ingepland voor administratie, dat komt goed uit. Snel een aantal dingen regelen en mijn spreekuur van die middag voorbereiden. Het ziet er niet heel spannend uit en dat blijkt ook wel. Na een hele middag van kinderen die op controle komen na een opname en vertellen dat het uitstekend met hen gaat, afgewisseld met tieners met chronische klachten die ervan overtuigd zijn dat ze een ernstige medische aandoening hebben waarvoor een MRI-scan noodzakelijk is en niet met een psycholoog willen praten, heb ik het behoorlijk gehad. Wat een flauwekul-populatie in vergelijking met de ernstige, levensbedreigende aandoeningen die ik het afgelopen half jaar heb gezien. Natuurlijk is deze vergelijking niet reëel en is het in het AMC ook niet altijd zo gesteld, maar het contrast is wel heel groot! Ik ga enigszins gedemotiveerd weer naar huis. Hopelijk hebben de komende weken meer interessante patiënten in petto!

Laatste bagage opgehaald

De extra bagage was nog steeds niet op Schiphol aangekomen volgens de internetwebsite. Met veel gekraak, gepiep en gevloek hebben we de afgelopen dagen op een nog tragere, haast Afrikaanse internetconnectie mail opgehaald en gesurft. Dus toch maar eens gebeld met Schiphol. Hier bleek dat onze spullen er al wel waren maar dat ze ons niet konden bereiken. Niet gek hoor, als al je telefoonnummers (zowel vast als mobiel) zijn gewijzigd!
Omdat het de laatste dag was dat we allebei nog niet hoefde te gaan werken, ben ik dus vanmiddag op pad gegaan om die extra bagage op te halen. Eerst naar een centraal punt op Schiphol gereden en daar op de plattegrond ontdekt dat het afhaalcentrum helemaal aan de andere kant van de start- en landingsbaan lag. Grommm…. Daar aangekomen kreeg ik een paar papieren mee waarmee ik naar de douane moest om onze eigen spulletjes ingeklaard te krijgen. En waar zit dat douanekantoor dan? Juist, weer helemaal terug naar de andere kant van de start- en landingsbaan…. Dubbele grommm…. Ik voelde me weer net die nieuwbakken soldaat die met z’n loopbriefje op de eerste dag van militaire dienstplicht z’n verplichte ronde moest aflopen.
Na hier ruim een halfuur de dagelijkse bureaucratische gang van zaken aan me voorbij te hebben zien gaan, was ik dan eindelijk weer aan de beurt. Niets bijzonders aan de hand, alles is in orde. Dus maar weer in de auto en terug naar de andere kant van Schiphol. Na hier nog wat te hebben moeten betalen, weer door naar de fysieke opslag om daar met de rode stationwagen tussen de vracht- en bestelwagens te wachten op een heftruck met een pallet met daarop eindelijk onze spulletjes. Snel inladen en terug naar huis. Het had al lang genoeg geduurd.
’s Avonds hebben we alles uitgepakt en alle souvenirs nog eens goed bewonderd. Gelukkig is alles compleet en heel aangekomen!

Welkom thuis

Wat een welkom! Het lijkt wel alsof we jaren weg zijn geweest in plaats van 7 maanden. Op Schiphol staat een waar ontvangstcomité. Erg leuk! Naderhand horen we dat we maar net aan de camera’s zijn ontsnapt. Eenmaal thuis worden we getrakteerd op lekkere taart, Hollandse kost en vooral de gezelligheid van weer met z’n allen bij elkaar te zijn. De opa’s en oma’s en tante Siepie blijven een paar dagen logeren, daardoor denkt Hannah in eerste instantie dat ons huis van opa en oma is. Ze heeft pas na een paar dagen door, dat dit echt ons eigen huis is. De speeltuin aan de overkant van het pleintje herkent ze wel meteen! We hadden Hannah in Kaapstad de laatste week al voorbereid op onze terugkeer naar Nederland, maar op onze 2e dag thuis vroeg ze aan tante Siepie “Wanneer gaan we nou naar Nederland?”. Tja, toch een iets te abstract begrip voor een 3-jarige!
Reïntegreren valt niet mee, dat hadden we ook wel verwacht. Om de overgang iets gemakkelijker te maken krijgen we een echt reïntegratie-pakket, met koninginnesoep, Wilhelmina-pepermunt, oranje hagel, oranje bitter, warme mutsen en sjaals en nog veel meer oranje/Hollandse ongein. Een geweldige hulp bij het wennen aan het koude en gehaaste Nederland!
Want wennen was het wel. Bah, wat een kou. En wat een saai landschap. Wat een grijze luchten. Wat een drukte. Wat een ongeduldig en onaardig volk. Waar is de zon, de blauwe lucht, het prachtige uitzicht, de lekkere wijn, de goede en goedkope restaurants, de vriendelijke mensen, de oceaan, de Tafelberg, Lion’s Head, de Waterfront en zo kunnen we eindeloos doorgaan. Het is dat er zo veel leuke mensen in Nederland wonen… Vooral Mare vindt de kou in het begin niks. Ze huilt elke keer als we naar buiten gaan. Hannah wil elke dag haar sandalen aan en wil maar niet snappen dat het daarvoor echt te koud is.
Maar het weerzien met vrienden en familie maakt veel goed. Ook de stampertjes hebben een welkomstfeestje voor ons georganiseerd. Gezellig samen eten, Hollandse dingen uiteraard, en bijkletsen over van alles en nog wat. Het zal even tijd kosten, maar we wennen er vast wel weer aan. Al zal de blauwe lucht en de relaxte sfeer van Zuid-Afrika ons blijven trekken. Maar wie weet wat de toekomst nog voor ons in petto heeft!

De rode auto doet het nog!

Vandaag is papa met de trein op pad gegaan om onze rode auto op te halen. Die staat al maanden bij ome Krelis en tante Annemieke in de schuur. Papa en mama zijn erg nieuwsgierig of-ie ’t nog wel doet. En hij moet ook direct goed werken want hij moet bij een garage bekeken worden. En als ze daar vinden dat hij het niet goed meer doet, hebben we een probleempje. Dan hebben we hier in Nederland geen auto meer en in Kaapstad nog wel. Dat moet niet hè? Maar gelukkig heeft papa heel veel ervaring op gedaan met garages in Zuid-Afrika. En jawel hoor, wonder boven wonder doet-ie het nog! Papa en mama waren erg verrast. Later die avond zijn ook mama, Mare en ik met de trein naar Halsteren gekomen. Er moest gefeest worden. Niet omdat de auto het nog doet hoor… oma Tuin is jarig vandaag. Hieperdepiep HOERA! Happy birthday to you… U-YU (n.v.p.e.m. zingt Mare op de achtergrond mee)...

Alle spullen weer in huis

Na al het blijde weerzien van familie en vrienden was het helaas ook weer tijd om hard aan de slag te gaan. Op naar…. de opslag! Met de fotocamera in de ene hand en de sleutels van de hangsloten in de andere. Eigenlijk dus geen handen meer vrij om eventueel vallende inboedel op te vangen. De schade viel gelukkig mee.
Ook het leegruimen ging voorspoedig. Dat kwam mede door de aanhanger die we van de opslag mochten lenen. In 3 keer rijden en anderhalve dag sjouwen was ons tot de nok toe gevulde hokje leeg en ons huis vol… met dozen en andere rommel. De komende weken zal alles zijn oorspronkelijke plaatsje wel weer vinden!

Look who's walking!

In het vliegtuig is het leuk! Eerst lekker bij mama op schoot uit het raampje kijken en later in mijn mandje spelen en slapen. We krijgen zelfs te eten, lekker hoor! Hannah gaat televisie kijken op een klein schermpje, met hele grote oorwarmers op haar hoofd. Ik vond het niet zo koud hoor…
Toen we naar Zuid-Afrika gingen was ik nog een baby en kon ik alleen maar zitten. In Kaapstad heb ik eerst leren kruipen, toen staan en later ook nog lopen! Wat zal iedereen opkijken zeg, ik ben al een kleine peuter geworden!

Lange broeken en dichte schoenen

Vandaag is de dag van de waarheid… De droom is voorbij... Back to reality! Na een weekend lang spulletjes uitzoeken, weggeven, afscheid nemen is het vandaag dan zover: we gaan weer naar huis. Ons huis in Nederland wel te verstaan. Met gemengde gevoelens zijn de spullen ingepakt en wordt hét laatste bezoek aan Henk en Althea gebracht. Dat hield onder andere in dat we ons weer moesten voorbereiden op echt Hollands weer. Hannah was zo verontwaardigd dat ze spontaan tegen mij riep “maar papa… dat is een LANGE BROEK!!!”.
Juist, het werd weer tijd voor een lange broek en dichte schoenen. Lang niet uit de koffer geweest en eigenlijk door ons allen totaal niet gemist. Korte broek, hemdjes en sandalen waren we nu inmiddels al maanden gewend. En dan ineens slaat het besef bij ons allen toe: ’t Is weer voorbij die mooie zomer! Met het nodige gemopper heeft Hannah dan uiteindelijk wel de broek en schoenen aangedaan. En buiten heeft ze nog voor een laatste keer met Althea de bloemen water gegeven.
Toen dan eindelijk de shuttlebus ons kwam ophalen, moesten zowel Moniek en ik als Henk en Althea even goed slikken. Voorlopig zullen we elkaar weer een tijd niet zien. Geen wandelingen op het strand, avondje Risken, filmpje of etentje. En tijdens de rit naar het vliegveld is er ook heus wel even een traantje gelaten… ’t Is toch een stukje van je leven wat je hier als een soort “geest” achterlaat. Ons thuis-huis in Kaapstad, zoals Hannah zou zeggen…
Op het vliegveld aangekomen verliep het inchecken allemaal vlekkeloos. Hannah en Mare vonden het geweldig om door het raam naar de vliegtuigen te kijken. Helaas presteerde onze pechvogel Mare het weer om voor de tweede keer vandaag ongelukkig te vallen. Op de stenen trap bij Henk en Althea had ze al een mega-bult op haar voorhoofd gecreeërd en nu presteerde ze het ook nog om zich er een blauw oog bij te vallen tegen een metalen stoelpoot. Als de Raad voor de Kinderbescherming maar niet op Schiphol staat te wachten. Maar ach, Zuid-Afrika blijft tenslotte een gevaarlijk land, toch?

Nog één keertje dag zeggen

We gaan weer bijna terug naar Nederland, dus gaan we dag zeggen tegen iedereen in Kaapstad. We komen Francis, onze buurvrouw, tegen bij de Pick&Pay en ze gaat meteen een heel groot stuk chocola voor ons kopen. Dat vind ik wel lief van haar. En we gaan naar ons thuis-huis in Villa Marina. Daar gaan we onze spulletjes ophalen die we niet meegenomen hadden op vakantie. Gerda, ook een dokter uit Nederland, woont nu in ons huis. Alles moet in de lift en ik help papa en mama met sjouwen. Francis krijgt nog een kusje en dan gaan we weg.
Niet al ons speelgoed kan mee in het vliegtuig en volgens mama hebben we nog heel veel spullen in de opslag. Daarom hebben we een aantal dingen uitgekozen om aan andere kindjes te geven. Want hier zijn een heleboel kindjes die niet zoveel te spelen hebben. Eerst brengen we speelgoed naar het ziekenhuis waar mama en tante Siepie hebben gewerkt. Daarna gaan we naar het Tygerberg ziekenhuis, om onze tafel en stoeltjes weg te brengen. We gaan ook nog dag zeggen tegen Verna, Lucy en Shaida en de kindjes van het schooltje. Daar geven we mijn kassa en mijn keukentje aan de kindjes om mee te spelen. Ik vind het een beetje jammer om de kassa weg te geven, maar mama zegt dat ik in Nederland wel weer een nieuwe krijg. Dan is het goed! Mare en ik spelen gezellig met de kindjes en we eten fruit mee. Lucy schrijft voor ons nog de tekst op van het Xhosa-liedje Umzi Wadja en Verna schrijft nog iets liefs in mijn schriftje. Dan moeten we dag zeggen…
Een meneer en mevrouw van een schooltje voor arme kinderen komen Mare’s bedje en de rest van het speelgoed, luiers en kleren ophalen. Er blijft steeds minder over wat we mee naar huis gaan nemen.
Bij Henk en Althea gaan we ook dag zeggen. We gaan lekker eten, toostjes kaas en hotdogs. Samen met Henk speel ik op de djembee, en als we moe zijn gaan Mare en ik slapen. Papa en mama spelen risk met Henk en Althea en we gaan heel laat pas naar huis. Gelukkig zien we Henk en Althea nog een keer, dus we hoeven nog maar een beetje dag te zeggen.









Het is heel mooi weer en we gaan nog een keertje naar de Tafelberg. Met de kabelbaan naar boven en dan lekker een broodje eten op de berg. We gaan ook nog rondwandelen. Ik heb niet zo’n zin om te lopen, maar Mare loopt heel ver zelf. We kijken nog een keer heel goed naar Kaapstad, want we gaan morgen al weer naar Nederland. Dan zien we de opa’s en oma’s weer en hoeven we niet meer te skypen! En tante Siepie en omekenee zien we dan en ome Maurice en tante Linda en ome Krelis en tante Annemieke.
Maar we gaan nog 1 keertje uit eten en nog 1 keertje slapen in Kaapstad. We willen graag naar Fat Albert’s want daar is het heel leuk en lekker, maar die is gesloten! Ik moet heel hard huilen, maar gelukkig zegt mama dat als we nog eens een keer in Kaapstad komen, dat we er dan nog wel gaan eten. Dat wil ik wel!

Lekker borrelen bij the Ritz

De tip van Corné om eens in de Ritz te gaan eten, wilden we graag ter harte nemen. Maar met de kinderen naar zo’n chique tent, ach het kan natuurlijk wel, maar we dachten: we doen eens gek! We boeken gewoon een nachtje in de Ritz, leggen de kinderen in bed en gaan (met babyfoon op zak) lekker een hapje eten en borrelen… Na wat heen en weer gemail met een dame vande Ritz om een kamer met babyfoon-bereik tot aan het restaurant (op de 21e verdieping!) te hebben was het eindelijk zo ver. Helaas zat het verkeer onderweg terug naar Kaapstad zó tegen, dat gaan eten in het restaurant er niet meer inzat. Dus maar lekker frietjes met kipnuggets en salade via roomservice besteld en met z’n viertjes op de hotelkamer gegeten. Een kamer die overigens niet heel luxe was, maar eerder een beetje vergane glorie uitstraalde. Maar het uitzicht op de 15e verdieping was wel heel gaaf: we keken uit op ons “eigen buurtje” Mouille Point!
Nadat Hannah en Mare naar dromenland waren vertrokken gingen we op weg naar “boven”. In het ronddraaiende restaurant met prachtige uitzicht op Kaapstad bestelden we nog een lekker toetje. Al gauw kwam een medewerker van het restaurant met onze fotocamera aanlopen, met de vraag of die van ons was… Het gebeurde wel vaker dat dames hun handtas op de niet meedraaiende rand naast de tafeltjes plaatsten… Nou is ondergetekende wel blond, maar niet zo blond! Niet alleen dames doen dit dus!
Na een heerlijk toetje en koffie en thee zijn we een verdieping afgedaald, om nog even aan de bar te hangen. Lekkere cocktails… Met een fles rosé zijn we rond sluitingstijd terug gegaan naar de kamer, waar de kinderen heerlijk lagen te slapen. Aldaar hebben we een spelletje Kolonisten van Catan gespeeld en als aangeschoten scholieren gekibbeld om het laatste beetje rosé. En lekker geslapen dat we hebben…
Het ontbijt was uiteraard passend voor zo’n chique hotel: uitgebreide keuze van vers fruit, gebakken eieren met worstjes, croissants en vers gebakken brood. Ondanks dit ontbijt, mèt koffie, was het effect van de cocktails en de wijn van de vorige avond nog merkbaar. Met als gevolg een flinke deuk in onze microbus, 5 dagen voordat we hem overdragen voor de verkoop! Au!

Doe mij maar een cola!

Vandaag zijn we lekker naar 1 van de stranden van Sedgefield gegaan. Na wat zoeken naar een geschikt strandje zijn we uiteindelijk niet op Cola Beach uitgekomen. Maar gelukkig hebben we onze eigen cola bij (Hollanders hè?). Hannah zit weer heerlijk soepjes en taartjes te maken van zand en water, Moniek ligt eindelijk lekker te lezen en Mare ligt te snurken in een opblaasbootje! En ik ga nu ook lekker even relaxen!