Slippery when wet

Na een nacht heerlijk te hebben geslapen, al was het met Hannah samen op 1 matrasje, vroeg weer opgestaan. Na alle avonturen van vrijdagavond waren we van plan er een rustig dagje van te maken. Begonnen met een lekker kopje koffie en thee met rusks, een kruising tussen beschuiten en biscuit, die je in de koffie of thee hoort te dopen. Daarna onze gastvrouw natuurlijk uitgebreid bedankt voor haar gastvrijheid. Die wilde daar niet zoveel van weten, ze vond het maar heel normaal. We hadden net voor vertrek bij het postkantoor een pakket uit Nederland opgehaald. Daarin zat een zak heerlijke drop, die hebben we als blijk van waardering aan deze dame gegeven. Wel met een beetje pijn in ons hart, maar we vonden dat ze het dubbel en dwars verdiend had!
Na alle regen beloofde deze dag een stuk beter te worden: een strakblauwe lucht en een warm zonnetje. We zijn op ons gemakje verder gereden in de microbus. Het stuk weg waar we de vorige avond niet verder hadden gedurfd bleek achteraf niet zoveel voor te stellen, geen diepe afgrond er naast, waarschijnlijk hadden we hier zonder problemen verder kunnen rijden. Andere stukken weg zagen er beroerder uit, half weggespoeld, afgebrokkeld en pijpleidingen blootgelegd. Echt niet veilig om in het donker en in de regen te rijden, dus een goede keuze om niet verder te gaan de vorige avond. Vanaf de rotswanden naast het pad vielen complete watervallen naar beneden. Een beetje ten overvloede kwamen we ook nog een bord tegen dat wees waar er water was. Nou, water was er overal!

Bij Dwarsrivier aangekomen bleek dat we een van de bijzondere rotsformaties van het gebied, het Maltese Cross, niet met de auto konden bereiken. Je kon er naar toe wandelen, volgens de dame die de toegangskaarten verkocht een wandeling van 3 uur, niet te zwaar, prima te doen met de kinderen. Dat leek ons wel wat, dus wij op pad met buikdrager en rugdrager en proviand. We waren nog maar net op weg toen ons pad werd geblokkeerd door een flinke waterstroom. Twee dunne boomstammetjes als brug om over te steken. Met Hannah in de rugdrager op mijn rug leken het wel satéprikkers, ik kreeg er de kriebels van en dat is niks voor mij. John liep heel stoer zonder aarzelen naar de overkant, maar mij kostte het wel wat zweetdruppels. Nog maar niet nagedacht over de terugweg! Een stevige klim, over een pad dat geen pad meer was, maar door alle regen in een stroompje was veranderd. Prachtige uitzichten, hoe hoger we kwamen hoe mooier het werd. Flink klauteren, in eerste instantie goed begaanbaar, maar de richels werden smaller en smaller. John met de rugzak en Mare in de buikdrager, ik met Hannah in de rugdrager. Uiteindelijk begon het toch wel tegen te vallen, het was verder dan gedacht en behoorlijk pittig. Maar ja, als je al zover bent gekomen, wil je ook het eindpunt halen. Dus nog maar een stukje verder geklauterd. Vooral John had het erg zwaar het laatste stuk, maar zonder mopperen het eindpunt gehaald! En het was de moeite: een prachtige rostformatie in de vorm van een kruis. Hier even uitgeblazen en iets gegeten en gedronken, maar niet te lang want we waren al veel langer onderweg dan verwacht en wilden niet het risico lopen niet voor het donker weer beneden te zijn.

De terugtocht viel niet mee. Hannah viel met rugdrager en al om, wat haar een flinke blauwe wang en blauw oog opleverde (tja, mama moet echt beter opletten de volgende keer!). Vervolgens was vooral het eerste stuk van de afdaling best eng, over de gladde, smalle richels naar beneden met een behoorlijk gewicht op je rug. En dan ook nog tempo willen maken, om ruim voor zonsondergang weer beneden te zijn. Maar de uitzichten maakten veel goed. Natuurlijk haalden we het ruim op tijd, maar wel met behoorlijk vermoeide benen. En toen kwam die brug nog… Ik durfde het niet meer aan, mijn benen waren behoorlijk bibberig na de afdaling. Dus mijn broekspijpen opgerold en met Hannah op mijn rug door het water gebanjerd. Gelukkig kon ik bij de auto meteen mijn natte schoenen en sokken uitdoen! Blij dat we weer beneden waren, maar toch ook erg genoten van deze prachtige wandeling! In plaats van 3 uur hadden we er 5 uur over gedaan…

Vervolgens een 2^e poging ondernomen om de Cederberg Oasis te bereiken. Toen we er bijna waren bleek deze oase een fata morgana te zijn… we werden ervan gescheiden door een wild stromende rivier die de brug overspoelde! Hier konden we met geen mogelijkheid doorheen rijden, het water stond wel een meter boven de brug. Dus maar weer omgekeerd… op zoek naar een ander overnachtingsplek… of deze keer toch echt in de bus slapen? Inmiddels was het donker geworden. Een behulpzame mevrouw in Dwarsrivier is gaan rondbellen en vond voor ons een guestfarm die nog een chalet vrijhad. Voor de derde keer maar weer het zelfde stuk weg teruggereden en om half acht zaten we eindelijk in ons huisje. Prima geregeld, met een lekker warme douche, daar waren onze vermoeide spieren wel aan toe!

Na een instant pastamaaltje dat smaakte als haute cuisine hebben we met Hannah en Mare het pakket van opa snor, oma en tante Siepie uitgepakt. Helaas geen webcam deze keer tijdens het uitpakken! Wat een mooie verrassingen weer! Mare is dol op haar girafje, probeert hem steeds op te eten. En Hannah vond vooral het stickerboek en de plakplaatjes mooi. Simone: we hebben al gesmuld van de Duitse lekkernij, erg bedankt! Ook bedankt voor het boek, ik heb niet veel te lezen dus ben er erg blij mee!

Moe maar voldaan zijn we allemaal in bed gerold. Onze plannen om er een rustig dagje van te maken zijn niet helemaal gelukt, morgen maar weer een poging…