The other side of Cape Town

Happy days, District Six

Living was cheap, life precious
Now in Hannover Park
Living’s expensive and life is cheap

Vandaag begonnen we de dag met een township tour. We werden om 9.00 uur opgehaald door onze gids Wendell, waarna we nog een Amerikaans stelletje oppikten. Allereerst reden we door Bo-Kaap. Dit is de wijk waar Aziatische slaven kwamen wonen nadat ze vrij werden. Als teken van vrijheid schilderden ze hun huizen in vrolijke kleuren en dat doen ze nog steeds.
De eerste stop was het District 6 museum. Hier is in beeld gebracht hoe de hele – gemengde – gemeenschap gedwongen uit elkaar werd gehaald en mensen van verschillende afkomst in verschillende townships moesten gaan wonen en de wijk werd gesloopt. Soms werd een huis gesloopt terwijl mensen naar hun werk waren en gezinnen werden uit elkaar gehaald als een deel van het gezin als zwart en een deel als kleurling werd aangemerkt. Dit werd bepaald door de ‘penciltest’: er werd een potlood in het haar gestoken en als deze erin bleef zitten was men zwart, anders kleurling. Indringende familiekiekjes geven een beeld van het leven in deze wijk in de jaren 50. Dat verschilt nog niet eens zoveel van de foto’s uit diezelfde tijd in ons familiealbum.
De eerste township die we bezochten is Langa. Hier konden we zien hoe er nieuwe huizen worden gebouwd om de zogenoemde ‘shacks’ te vervangen. Nog steeds kleine woninkjes, maar toch al beter dan die ‘shacks’. Bijzonder is ook wel dat de township een buurt kent die Beverly Hills wordt genoemd, waar artsen, advocaten en dergelijke wonen. Zij willen graag in hun eigen gemeenschap blijven wonen en steunen zo tegelijkertijd de diverse handeltjes in de township waardoor deze verder tot ontwikkeling kan komen. We stopten ook nog even bij een restaurant in Langa. Geheel ongepland werd hier een (vroege) lunch genuttigd met lokale specialiteiten. Ik at een soort van maismeel met zure room erover, die als voorgerecht op de kaart stond. Het leek echter meer een bijgerecht en smaakte op zichzelf niet echt geweldig.
Na deze lunch reden we naar de township Khayelitsha. Hier bezochten we Vicky’s B&B. Vicky is een indrukwekkende vrouw, die een bed and breakfast van twee kamers runt. Behalve de keuken en de woonkamer is dit ook haar hele huisje! Van een deel van de opbrengsten en de giften van toeristen organiseert ze excursies voor kinderen uit de township die een goed rapport hebben gehaald op school. Ze bezoeken dan de Tafelberg of Robbeneiland in de hoop dat dit hun inspireert om werk te zoeken in het toerisme. Toerisme is een van de belangrijkste bronnen van werkgelegenheid en inkomsten voor het land.













Achter Vicky’s B&B wordt een kinderopvang gerund door een aantal vrouwen. In twee kleine kamertjes verblijven dagelijks 50 (!) kinderen waarvan beide ouders werken. Als deze kinderopvang er niet zou zijn, dan zouden deze kinderen gewoon op straat zwerven. Nu betalen de ouders
50 rand (ongeveer 5,5 euro) per maand waarvoor de kleintjes eten krijgen en een beetje onderwijs.
Het is ongelofelijk hoeveel optimisme Vicky en de dames van de kinderopvang aan de dag leggen onder deze omstandigheden. Diep onder de indruk reden we terug naar Kaapstad terwijl Wendell nog veel meer vertelt over de geschiedenis van Zuid-Afrika.

























Laat in de middag vertrokken we richting Robertson waar we het weekend doorbrengen. In Robertson aangekomen was het al donker en lukte het ons niet om de Good Hope Farm te vinden. Daarom gingen we eerst maar een hapje eten bij een steakhouse, waar de eigenaar uitgebreid verslag kwam doen van zijn bezoek aan Nederland vorig jaar. Intussen werden we vanaf de Good Hope Farm gebeld, en bleek dat we nog zo’n 35 kilometer verder moesten rijden, waarvan het laatste stuk gravel- en zelfs dirtroad. In het huisje aangekomen kon Hannah niet uit van bewondering: “Oh wat een mooi huisje! Oh wat een mooie stoel! Oh wat een mooie schaal!” Na een lange dag en een goddelijke rosé van Boschendal doken we ons mandje in.