Gotta live, gotta live, gotta live in… Cape Town

Met niet al te hoog gespannen verwachtingen ging ik vanavond op weg naar het Belville Velodrome, voor een concert van de band Live. Hun laatste cd vond ik de moeite van het een 2e keer beluisteren niet waard, het klinkt meer als softe gospel dan als de stevige rock van het verleden. Maar juist als je niet al te veel verwacht kun je aangenaam verrast worden, zo bleek wel weer.
In het voorprogramma The Parlotones, een aardig Zuid-Afrikaans bandje die bij de meeste toehoorders al een behoorlijk meezinggehalte hadden. Voor ons nieuw, maar daarom niet minder leuk. Na deze opwarmer ontdekten we dat we nog wat dichter bij het podium mochten, we hadden blijkbaar plaatsen voor de binnenste ring. Goed zicht op het podium en niet te druk, doordat het een met hekken afgeschermd gedeelte was. Het kost wat, maar dan heb je ook wat!
Live begon met de laatste single van de nieuwe cd, die is nog net om aan te horen. Maar daarna spetterden de oude hits ons om de oren, een feest van herkenning! Selling the drama, Rattlesnake, Shittown (door ons maar even omgedoopt tot Capetown) en All over you zorgden ervoor dat iedereen behoorlijk stond te swingen en te springen! Daarna mochten songs van de nieuwe cd natuurlijk niet ontbreken, maar ik geloof dat ze er in totaal niet meer dan 4 van gespeeld hebben. Helemaal terug naar Mental Jewellery met Mirror Song, daarna Sophia, Walk the Line en later The Dolphin’s cry en Believe. Na een uur lekker te hebben gespeeld verlieten de mannen even het podium om al gauw terug te komen voor een toegift die ook nog een uur duurde. Lakini’s juice, Run to the water, We stood up for love, Iris (all time favorite wat mij betreft), Turn my head (tot groot genoegen van Simone), I alone, Lightning crashes, White discussion, Dance with you… Met veel enthousiasme, de mannen hadden er duidelijk heel veel zin in. Later bleek het het allerlaatste optreden van de wereldtournee te zijn en de band wilde de tour spetterend afsluiten. Nou dat is in elk geval gelukt!