Waar is de mama nou?

Na een paar dagen in de auto was het wel tijd voor wat lichamelijke actie! We hadden dit keer een rustig nachtje in onze houten hut in Addo’s Valley Retreat. “Small enough to care” is er het motto, maar John noemt het steeds “too small too care”. Toegegeven, het is niet meer dan een houten hok, maar het heeft ook wel iets sfeervols. Het ontbijt is niet zo uitgebreid, wat ook reden geeft tot mopperen bij sommigen onder ons. Er lopen veel honden rond, die voor de deur van het huisje liggen te wachten tot we naar buiten komen en heel graag aandacht en iets te eten willen. Ook daar is niet iedereen in ons gezelschap blij mee. Het ergste is toch wel de aap die onze gastvrouw claimt te hebben “gered”. Het aapje zit in een hok in de tuin, met een tuigje aan en is net een baby volgens onze gastvrouw. Hij slaapt zelfs met een luier aan! Dat noem ik niet echt een redding, zeker niet als je vlak bij een organisatie hebt die misbruikte en zieke apen huisvest en weer leert “aap” te zijn, in een groot bos in plaats van in een kooi! Een heel groot pluspunt zijn de grote trampolines die er staan. Hannah vindt het geweldig om te springen, eerst samen met iemand anders, maar later ook alleen! Daarmee heeft ze nu eindelijk geleerd om echt te springen, met 2 voeten van de vloer.
















Na een mooi ritje, waarbij we al een voorproefje krijgen van wat de Zuurberg Mountain ons te bieden heeft, beginnen we aan onze hike. Het is niet zo’n lange tocht, maar met de kinderen in de rugdrager en de zware tocht in Cederberg Mountains nog in ons geheugen, vinden we dat niet zo erg. We lopen eerst langs een stuk met kale bomen, mooie strakke stammen tegen een felblauwe lucht. Daarna verandert het landschap verschillende keren. We dalen de berg af door velden gras met mooie bloemen, door fynbos-begroeiing (een combinatie van heide, protea en restios) en door een bebost gebied met grote palmen. Langs een waterval en een leuk klimmetje over een rotspad weer omhoog. Prachtige uitzichten waar je ook kijkt. John heeft nog een close encounter met een schorpioen, maar komt er zonder kleerscheuren vanaf. Weer terug bij het begin relaxen we nog lekker even het gras en eten onze broodjes. Mare hapt van iedereen graag wat mee en vindt het ook leuk om mama te voeren.











Omdat de middag pas halverwege is willen we nog wel iets anders gaan ondernemen. We waren eerder langs een crocodile & lion ranch gereden en willen daar wel eens gaan kijken. Grote teleurstelling toen dit geen natuurbeschermingsprogramma bleek te zijn maar een ordinaire fokboerderij, met veel te kleine hokken. Krokodillen, leeuwen, aapjes en zelfs Indiase tijgers! Tegen extra betaling mocht je leeuwenwelpjes aaien, die kort na de geboorte bij hun moeder waren weggehaald om hen benaderbaar te maken voor de toeristen. Dus niet! Hannah verwoordde ons aller gevoel heel treffend door telkens maar weer te vragen: “Waar is de mama nou?”.
We sluiten de avond af met een heerlijk etentje bij een backpacker’s en een gezellig potje pool, om vervolgens moe maar voldaan in bed te rollen.