Free at last!

Ruim 5 ½ maand zijn nu voorbij gegaan. En in die periode is er nog geen enkele dag geweest waarop ik meer dan een uurtje zonder Hannah en Mare ben geweest. Ik was dus wel even toe aan een dagje “alleen” zijn. Door wat organisatorisch geregel had ik het voor elkaar dat Hannah en Mare vandaag met opa en oma naar de World of Birds in Hout Bay zouden gaan. En omdat ik geen zin had om door vogels ondergepoept te worden, had ik hiermee mijn eerste echte “snipperdag”!
Nadat Simone en ik door Jan en Els nabij het centrum waren afgezet, zijn we te voet op pad gegaan. Ik was al maanden aan het roepen dat ik een nieuwe tas wilde kopen, maar er kwam steeds maar niet van. Dat moest dus vandaag gebeuren. Zo zijn we al wandelend via Adderley Street in het Golden Acre terechtgekomen. Ik was hier met Mare en wandelwagen al wel eerder geweest, maar Golden Acre is een uit meerdere nivo’s bestaand ondergronds winkelcentrum. Aangezien daar alle liften in vervallen staat zijn en de roltrappen bij de opstap een paal tegen winkel- en wandelwagens in het midden hebben staan, was ik hier nog niet verder gekomen dan de begane grond.
Zo hebben we daar wat rondgelopen op zoek naar een boekenwinkel (voor de Madam & Eve’s) en buiten bij de marktkraampjes naar allerlei tassen gekeken. Al wandelende door dit winkelcentrum viel het me nu pas op dat dit shoppingcentre totaal verschillend was als bijvoorbeeld de Waterfront of Canal Walk. Waar je in deze laatstgenoemde winkelcentra vooral de welgestelde Afrikanen (wit, zwart, grijs, groen, geel of rood) en toeristen tegenkomt, lopen er in Golden Acre hoofdzakelijk mindergestelde zwarte Afrikanen rond. Ik keek nog eens goed rond en zag naast mij en Simone nog slechts één andere blanke! ’t Gaf me te denken…
Enfin, wij waren dringend op zoek naar een koffietentje. Dus zijn we van Golden Acre naar St. Georges Mall gewandeld en daar bij een soort van parade bij een overdekt terrasje koffie gaan drinken. We zagen dichtbij al een regenbuitje aankomen. Na de koffie hebben we onze wegen doen scheiden. Ik ben nog even teruggelopen naar Adderley St. en heb daar de langverwachte tas-aanschaf gedaan. Hierna ben ik met een krant onder de arm richting Company’s Garden getogen waar ik het Planetarium wilde bezoeken. Toen ik over de wandellaan bijna bij de tuinen was aanbeland, werd ik door een duif mega op mijn kop gescheten! Mijn pet was vies (gelukkig had ik die op!), mijn fleece zat onder en mijn t-shirt was ook geraakt (!@#$%^&*:”{_&%#@ = donderwolk met veel schuttingtaal)…
Na wat schoonmaakwerk snel doorgewandeld naar het South African Museum. Daar snel op het toilet wat grondiger gereinigd. Om in het Planetarium te komen moet je het SA Museum door. Hier heb ik wat rondgekeken, maar opgezette dieren en ouwe stenen zijn niet echt mijn ding. Daar kwam ik niet voor, ik wilde naar het Planetarium.
Dit Planetarium blijkt niet meer te zijn dan een koepelvormige filmzaal met stoelen die bijna helemaal achterover kantelen. En de eerstvolgende voorstelling was pas om 2 uur. Er was geen museum of tentoonstelling omheen ofzo. Nee, alleen de voorstelling. Dus in de tijd die me nog resteerde heb ik maar ergens op een bankje mijn boterhammetjes (niet verder vertellen hoor) zitten eten met de eerder gekochte krant op de knietjes.
De voorstelling op zich was wel interessant. Het ging over de mogelijkheid van leven op andere planeten binnen en buiten ons zonnestelsel. Maar dan moet je niet aan aliens denken ofzo, maar aan minuscule micro-organismen. Met een beetje fantasie wellicht…
Aan het einde van de voorstelling werd nog door de technicus besproken wat er de komende avond en nacht allemaal aan sterren te zien zou kunnen zijn aan de hemel. Hiervoor heeft men een bijzondere Minolta Viersterrenprojector (4 sterren? Ik zag er beduidend meer) die om het even welke nacht- of dagsituatie van de afgelopen op komende 13.000 jaar kan simuleren in de lucht boven Kaapstad. Een soortgelijk apparaat schijnt gebruikt te worden tijdens de training door astronauten van NASA.
Na deze “film” ben ik via de Waterfront te voet teruggewandeld naar huis, waar oma Els d’r langbeloofde nasi reeds op me stond te wachten. En natuurlijk ook mijn lieve meisjes…