Through hell and back

Nadat ik Hannah naar school had gebracht, was het tijd voor een wandeling samen met Mare. Mijn nieuwe wandelschoenen moeten tenslotte nog een beetje ingelopen worden. Mare had al toepasselijk een t-shirt aan met daarop de leus van de dag: “Take a walk in the jungle”. De tijd begint te dringen om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen, dus wordt het tijd om het een en ander van de enorme “to do”-lijst te schrappen. Poetsen ga ik voorlopig minimaliseren, zonde van de tijd. Nog één grote poetsbeurt tussen oud en nieuw en dan… vakantie!
De weersvoorspelling gaf aan dat het zonnig en erg warm zou worden. Dus vroeg vertrekken was het devies. Gelukkig had ik een makkelijke route genaamd "De Hel" gekozen waarbij aangegeven stond dat er veel schaduw zou zijn. En beide punten klopten deze keer. In het boek “Easy Walks in the Cape Peninsula” stond voor deze wandeling een uur (zonder pauzes), maar ik heb hem in de recordtijd van 56 minuten gelopen. Jawel…!
Het was een mooie wandeling in een bosrijk heuveldal in Constantia. Na een aantal minuten wandelen zou ik van het grotere wandelpad een smal pad bergafwaarts moeten volgen. Helaas liep ik die voorbij en kwam na ruim 5 minuten lopen bij een grote weg aan. Paadje gemist? What the hell? Onderweg had ik al gedacht om maar eens het boek ter hand te nemen, maar die zat in de rugdrager. En het is toch wel erg onhandig om de met Mare gevulde rugzak in je eentje af en op te doen. Eerder bedacht ik me ook al dat ik me niet had gehouden aan “the ten commandments of mountain safety” van mr. Mike Lundy (dé autoriteit op het gebied van wandelingen volgens de Hiking Federation van Zuid-Afrika). Zo overtrad ik al direct de eerste veiligheidsregel: Never climb alone! Nou was ik niet in m’n eentje met Mare aan de beklimming van de tafelberg begonnen ofzo. Dit soort gekkenwerk laat ik liever aan anderen over.
Efin, ook mijn verhaal verdwaalt nu een beetje. Ik ben teruggelopen met het boek en kon toen op de perfect getekende kaart het pad vinden. De weg omlaag ging redelijk steil langs een klein stroompje en was erg dicht bebost. Na de daling naar het diepste punt van het dal(letje) moest ik over een gelukkig stevige loopbrug mijn weg weer vervolgen naar boven. En zoals jullie weten, heb ik daar wat meer moeite mee. Maar gelukkig zag ik na een poosje onze taxi “the hell out of there”.
Maar het viel allemaal reuze mee hoor. En zelfs Mare zag er nog fris uit voor iemand die “through hell and back” was geweest! Ik had gerekend op twee uur wandelen. Dus was ik eigenlijk nog op zoek naar iets anders leuks om te gaan doen. Toen herinnerde ik me ineens dat ik bij de rotonde op weg naar de hel en verdoemenis een bordje had gezien dat daar de Constantia Wine Route startte. Zo reed ik voorbij wijngaarde Groot Constantie, waar we op mijn verjaardag al geweest waren, op weg naar Buitenverwachting. Hier dacht ik even lekker te gaan lunchen met een wit wijntje. Maar men had het er zo druk met reserveringen en ander gepeupel dat er voor mij en Mare niet veel tijd was. Zelfs in de shop had men geen oog voor een wijnverslaafde als ik. Dus zijn we maar onverrichter zaken het landgoed af gereden en de wijnroute verder gevolgd.
Bij Constantia Uitsig wilde ik het nogeens proberen. Ik had al bijna de auto voor het restaurant geparkeerd toen ik zag dat Mare in dromenland verkeerde. Dus maar snel doorgereden naar de Wine Shop en praktisch voor de deur in de schaduw geparkeerd. Met Mare al slapende (met wat raampjes open) even in de bus achtergelaten te hebben, snel twee witte wijntjes geproefd en vervolgens met een Chardonnay 2005 (unwooded) de shop weer buitengewandeld.