Ik heb geen zin... om op te staan...

Grrmmmm, brrrr, pfffff, wat is dat voor een herrie midden in de nacht? Het is nog pikdonker en als ik een teen onder het dekbed uitsteek vriest ie er bijna af… Het lijkt m’n wekker wel, wat een hels kabaal. Wat is dit voor een land, waar je midden in de nacht je bed uit moet? Langzaam dringt het tot me door… vandaag is weer mijn eerste werkdag in het AMC. IK verkeer nog even in de ontkennende fase, maar als 9 minuten later mijn wekker weer die vreselijke herrie begint uit te spugen moet ik er toch aan geloven. Wat een ellende. Het is echt nog helemaal donker, en koud, je wil niet weten hoe koud. Het water van de douche wordt maar heel langzaam warm, veel te langzaam naar mijn zin. Na een snel ontbijt dan toch maar op pad. De kinderen mogen nog lekker uitslapen, het dagverblijf heeft nog geen plaats voor hen, dus oppas aan huis geregeld.
Het weerzien met collega’s is absoluut het hoogtepunt van de dag. Iedereen vraagt naar mijn belevenissen in Kaapstad, dus gezellig bijkletsen. Maar er moet ook gewerkt worden. Ik ben ingedeeld op de kinderpoli. De ochtend staat ingepland voor administratie, dat komt goed uit. Snel een aantal dingen regelen en mijn spreekuur van die middag voorbereiden. Het ziet er niet heel spannend uit en dat blijkt ook wel. Na een hele middag van kinderen die op controle komen na een opname en vertellen dat het uitstekend met hen gaat, afgewisseld met tieners met chronische klachten die ervan overtuigd zijn dat ze een ernstige medische aandoening hebben waarvoor een MRI-scan noodzakelijk is en niet met een psycholoog willen praten, heb ik het behoorlijk gehad. Wat een flauwekul-populatie in vergelijking met de ernstige, levensbedreigende aandoeningen die ik het afgelopen half jaar heb gezien. Natuurlijk is deze vergelijking niet reëel en is het in het AMC ook niet altijd zo gesteld, maar het contrast is wel heel groot! Ik ga enigszins gedemotiveerd weer naar huis. Hopelijk hebben de komende weken meer interessante patiënten in petto!