Voor de oma's

Hannah en ik hebben mooie nieuwe kleren: van oma tuin gekregen! Helemaal zelf gemaakt, knap he? Het past prima en staat erg goed, al zeg ik het zelf. Mama wilde graag een foto van ons samen maken voor oma tuin, maar we hebben het veel te druk met spelen om op de foto te gaan. Hannah was even bezig, zei ze, en ik ook!

Het knufje dat oma Els voor mij gemaakt heeft vind ik erg mooi. De bolletjes aan de uiteinden beginnen al vies te worden volgens mama, omdat ik er net zo mee lig te draaien en te friemelen als Hannah doet. Je kunt er ook lekker op sabbelen. Maakt niet uit: ik heb er toch 2!

Van Tafelberg naar Tygerberg (3)

Mijn eerste dienst in het Tygerberg ziekenhuis heb ik overleefd. Zonder kleerscheuren wel te verstaan. De doordeweekse diensten worden gewoon aansluitend aan de normale werkdag gedaan. Om 16 uur wordt er een overdrachtsronde gelopen langs de verschillende afdelingen, waarbij de ziekste kinderen worden overgedragen. De start van deze dienst was heftig: tijdens de overdrachtsronde werd ik opgepiept voor een reanimatie op de afdeling neonatologie. Na een moeizame reanimatie de patiënt richting IC getransporteerd en aan de goede zorgen van een collega overgedragen. In die tussentijd was mijn supervisor al naar huis gegaan. Reanimeren doe je hier gewoon alleen, met collega’s die minder ervaren zijn dan jijzelf. De rest van de dienst was een stuk rustiger. Een beetje gepuzzel wat te doen met telefoontjes uit andere ziekenhuizen en welke patiënt waar gezien moet worden. Als arts assistent werk je hier veel zelfstandiger dan in Nederland. Je doet je eigen ding, begeleidt minder ervaren colega’s en vraagt af en toe een achterwacht om advies. Dat is op zich prima, maar even wennen omdat het toch wel heel anders is dan in Nederland, waar je supervisor veel meer naast je staat. Ook het gezondheidszorgsysteem zit heel anders in elkaar. Het Tygerberg ziekenhuis is een tertiar ziekenhuis, dat wil zeggen een academisch ziekenhuis waar complexe patiënten vanuit andere ziekenhuizen in de Weskaap naar toe verwezen worden. Daarnaast worden ook de patiënten uit de eigen regio gezien. Er zijn heel veel verschillende ziekenhuizen en klinieken in de buurt, ieder met hun eigen mogelijkheden en beperkingen waar ik natuurlijk nog helemaal geen zicht op heb. Zodra je de afdeling infectieziekten (waar ik overdag werk) verlaat, zie je gelukkig dat er nog heel wat andere ziektebeelden te zien zijn en dat echt niet iedereen HIV-positief is!
Het grootste deel van mijn nachtdienst heb ik zitten wachten. Ik kreeg aan het begin van de avond een patiëntje verwezen uit een nabijgelegen ziekenhuis. Het meisje was ernstig ziek met tekenen van tuberculeuze hersenvliesontsteking en moest dringend een CT-scan van de hersenen ondergaan om te zien af een operatie nodig was. Aangezien het andere ziekenhuis niet over een CT-scan beschikt werd mij gevraagd haar over te nemen. Dat was geen enkel probleem, er was een bedje beschikbaar op 1 van de afdelingen. Het andere ziekenhuis ligt ongeveer 4 kilometer bij het Tygerberg ziekenhuis vandaan, en toch duurde het ruim 5 uur voor ze op mijn afdeling was! Zo lang duurt het voor er een ambulance beschikbaar is voor een ernstig zieke patiënt. Vervolgens een spoed CT-scan geregeld… nou spoed… toen mijn dienst er op zat en ik ’s ochtens weer naar mijn eigen afdeling ging was de scan nog niet gedaan. Erg frustrerend! Gelukkig verbeterde de toestand van het meisje gedurende de nacht iets, maar het had net zo gemakkelijk anders kunnen verlopen met zelfs fatale gevolgen.
Na de dienst eerst nog visite lopen op je eigen afdeling. Ik had pech, het schoot allemaal niet op, waardoor ik pas om half 2 naar huis kon. Helemaal gaar, na anderhalf uur slaap en ongeveer 30 uur binnen de muren van het ziekenhuis te hebben doorgebracht!
Het werken op de afdeling is erg leuk. Ik ken de patiënten en hun moeders inmiddels goed en het is gezellig werken met de zusters. Ook met mijn consultant (supervisor) kan ik prima samenwerken. Mijn collega op de afdeling, een dokter uit Ruanda, slaat de plank nogal eens mis, met soms potentieel ernstige gevolgen. Ik moet dus ongeveer alles wat hij doet controleren en dan nog gaat er wel eens wat fout. Gelukkig tot nu toe niet met vervelende gevolgen. Wat minder leuk is is het voortdurende gebrek aan materiaal. Variërend van infuusnaalden tot enveloppen, van laboratoriumformulieren tot fysiologisch zout, de helft van de tijd grijp je mis omdat de voorraden op zijn. Vaak weten de zusters toch wel weer iets uit een of andere geheime voorraad te vissen, maar het kost ongelooflijk veel tijd.
Dat ik hier voor hete vuren zou komen te staan had ik natuurlijk wel verwacht. Maar het was toch wel even flink slikken toen in mijn 2e week een baby letterlijk onder mijn handen doodging, terwijl ik probeerde IC-zorg te leveren op de afdeling. Voor de IC kwam de patiënt niet meer in aanmerking, daarvoor was de prognose al te slecht. Moeder afwezig tijdens het overlijden en alles wat ze deed was schreeuwen, heel hard schreeuwen toen ze mijn stem aan de telefoon hoorde. Ik kreeg de kans niet om te vertellen waar ik voor belde, ze wist het meteen al. Door merg en been ging haar geschreeuw. Wat ik vooral heel verdrietig vond, was het feit dat het kind alleen was in de laatste levensfase. Alleen een dokter en verpleegkundigen, die je laatste uren nog ellendiger maken ook. Geen liefdevolle handen van een ouder die je vasthouden. Zo schijnt het hier vaak te gaan. Moeders die maandenlang dag en nacht bij hun kind zijn, vertrekken vaak 1 of 2 dagen voor het overlijden van hun kind. Alsof ze het voelen aankomen en er niet bij willen zijn.
De afgelopen 2 weken heb ik een bezoek gebracht aan een tehuis voor chronisch zieke kinderen. Kinderen die niet meer thuis terecht kunnen, kunnen hier terecht. Een keer per week komt er een dokter om de zieke kinderen te zien. De problemen variëren van looporen tot snotneuzen en van waterpokken tot diarree. Niet heel schokkend dus, maar wel allemaal kinderen met een onderliggende ernstige ziekte. Erg leuk om een bezoek te brengen. Het is hier schoon en gezellig, er wordt gedanst en gespeeld en de kinderen genieten er duidelijk van. Dat verwarmt je hart weer na een berg sociale ellende.
Mijn periode op de afdeling infectieziekten zit er bijna op. Vanaf dinsdag ga ik naar neonatologie, om daar de komende 2 maanden te blijven. Ik ben erg benieuwd om te zien hoe het er daar aan toe gaat!

Chapmans Peak Drive

Eergisteren zijn we laat in de ochtend naar het Caturra Cafe getogen voor een lekker stuk lemon meringue pie. Helaas was er die dag geen lemon meringue pie… Maar dat mag daar de pret niet drukken, keuze genoeg en zo werden we geforceerd om “ook eens iets anders te proeven”. Wat een straf! Dit keer werd gekozen voor een stuk carrot-pie (worteltjestaart) en een stuk hazelnoottaart. Ook weer om je vingers bij af te likken…

Hierna zijn we met z’n allen weer in de bus geklommen om een lekker toertje te maken. Het weer was niet echt geweldig. Het was bewolkt en van tijd tot tijd regende het zelfs. Maar op het mooiste uitzichtpunt scheen gelukkig de zon. Die zullen we dan wel verdiend hebben.

De route die we gevolgd hebben heet de Chapmans Peak Drive. Vanuit Sea Point (waar Caturra Cafe ligt) zijn we langs de stranden van Clifton en Camps Bay gereden. Hierna rijd je naast de Twelve Apostels, even rondgereden in Llandudno, door Hout Bay heen gereden naar de tolpoorten van de Chapmans Peak Drive. We wilden eerst nog een stukje wandelen, maar er waren niet echt goede wandelpaden (tenzij je geen rugdragers en/of kinderen bij hebt) en bovendien was het niet echt lekker wandelweer. Dus maar weer snel terug in de bus en verder gereden. Bij diverse uitzichtpunten even uitgestapt voor een paar kiekjes en maar weer door. Alleen bij Chapmans Point zijn we er wat langer uit gegaan. Hier heb je een prima picknickview, alleen moet je dan wel picknickspullen bij je hebben. En dat hadden we dus niet. Wat een drama, nu zullen we nog een keertje terug moeten… Hopelijk dan wel met een stralend blauwe lucht. Op dit uitzichtpunt heb je een prachtige zicht over de Houtbaai en de Atlantische oceaan. En niet te vergeten, de diepte! Bovendien heeft Hannah hier nog even lekker trapjes kunnen klimmen.

Hierna zijn we via de snelweg weer terug op weg naar huis gegaan. We moesten nog even langs Henk en Althea om de pieper (nee, geen aardappel) van Moniek op te halen en de geleende startkabels terug te brengen. De accu van de Golf was leeg en deze wilde afgelopen maandag uiteraard niet meer starten. Niet dat we aan de startkabels veel hebben gehad, de AA (lees: Zuid-Afrikaanse ANWB ) is er aan te pas gekomen met sleepdienst en al. De garage heeft het probleem weer verholpen en alle auto’s rijden gelukkig weer! Nadat we in de eerste week na ons vertrek door een zeker iemand werden beticht van het feit dat we het goede weer zouden hebben meegenomen, zijn we nu hier ook al aansprakelijk gehouden voor de natste winter sinds tijden! Fraai is dat!

Fysiek uitgedaagd

Ook onder het visjes kijken moet ik natuurlijk wel eens een keertje plassen of poepen. Nadat papa mij net in een hele leuke, speciale papa’s-verschoonkamer had verlost van een dikke plasluier, vond ik het er eigenlijk zo leuk dat ik er wel direct weer terug naar toe wilde. Tijd om even heel goed mijn best te doen en papa eens lekker een heerlijk poepie te laten ruiken! Ook papa vond deze toch wel speciale verschoonkamer wel erg leuk. Zo leuk dat hij er zonodig een paar foto’s van moest maken. Alleen kon hij mij niet de hele tijd vasthouden, maar zelfs daar had iemand over nagedacht! Er hing een soort uitklapstoeltje aan de muur waar ik veilig in kon zitten zodat papa de foto’s kon maken en zelf ook even een plasje kon doen!

Visje, visje, in het water…

Afgelopen zaterdag hebben we iets leuks gedaan! Mama hoefde niet te werken dus gingen we met z’n allen er op uit. Eerst even naar het postkantoor om pakjes te versturen en daarna lekker een tosti eten bij een restaurantje. Dat was smullen!








Daarna gingen we naar het aquarium, hier vlak bij in the Waterfront. Daar zwommen een heleboel mooie visjes. Kleine en grote, dikke en dunne, allerlei kleuren. Er was ook een waterslang (nee geen tuinslang) en zeepaardjes. Die zagen er niet uit als paardjes, ze waren veel kleiner, je kon er niet op zitten. Er was ook een bak waar je met je handen in kon voelen. Daar mocht ik in een spons knijpen en met een schelp water scheppen. Er zaten allemaal kleine gaatjes in de schelp en als het water er door heen liep was het net een douche. Een zeemeerminnendouche noemde de mevrouw van het aquarium het. Ik mocht ook een zeester aaien, dat was wel een beetje gek. Er waren ook zeehonden en pinguins.









In een speciale kinderruimte kon je tekenen en spelen, daar heb ik een mooie vissenkleurplaat gekleurd. Mare heeft daar ook zitten spelen. Aan het einde waren de hele grote vissen, daar gingen we naar de haaien zwaaien en je kon er zelfs onderdoor lopen, in een tunnel. Ik vond het heel mooi. Papa en mama hebben een pasje

gekregen zodat we nog heel vaak naar het aquarium kunnen gaan!

Aan het einde van de middag gingen we nog een ijsje eten, met lekkere snoepjes erop. Er speelde een bandje een gezellig muziekje, daarbij hebben we nog zitten swingen in de haven. Jammer genoeg ging het toen weer regenen en moesten we snel weer naar binnen. Want anders word je nat en dat moet niet!

My name is Bond, James Bond

Ik heb weer iets zeer opmerkelijks gezien in Kaapstad. Toen we hier in Sea Point en Green Point voor een appartement aan het rondrijden waren, zag ik plots een wegwijzer met daarop de tekst “Secret Agent”. Ik kon het natuurlijk niet laten om direct deze doodlopende weg in te rijden. Maar wat zien we daar? Jawel, een doodlopende weg maar verder helemaal niks….! Nou snap ik best dat een beetje Secret Agent onzichtbaar hoort te zijn voor het gewone publiek… maar dat doe je toch niet door er wegwijzers naar op te hangen? Ik ga gewoon nog even als een ware Sherlock Holmes op zoek naar deze geheime “007” en breng verslag uit als ik meer weet!

Hoera, ons huis is verhuurd!

Na een ruime week over en weer sms-en, mailen en faxen is gisteren het contract met de huurders van ons huis definitief rond gekomen! Hier zijn we erg blij mee, want van 1 salaris 2 woningen financieren is toch niet zo interessant. Bovendien ziet het er naar uit dat ik voorlopig nog geen salaris ga ontvangen hier, want mijn registratie als arts in Zuid-Afrika is nog steeds niet rond. Mag je dan wel werken, hoor ik jullie vragen? Nee eigenlijk niet…. De prof hier heeft vooraf schriftelijk verklaard aan de ambassade dat ik niet zou werken voordat die registratie rond was. Op die voorwaarde heb ik een werkvergunning gekregen. Eenmaal hier bleek al meteen wat die verklaring waard was: helemaal niks dus, gewoon meteen aan de slag, registratie of niet! Het blijft toch echt wel Afrika… Zonder die registratie geen personeelsnummer en zonder personeelsnummer geen salaris! Erg lekker dus dat de hypotheek gewoon betaald kan worden van de huuropbrengst. Dat moeten we vieren dit weekend, met een heerlijk stuk lemon meringue pie bij Caturra Cafe!

Wandelen in Newlands Woud

Afgelopen zondag was het redelijk weer, een waterig zonnetje tussen lichte bewolking door. Goed genoeg om er opuit te gaan. Eerst heb ik lekker even over de markt bij ons achter gewandeld. Heerlijk, vrij vroeg in de ochtend, nog niet zo druk. Mooie mensen die hun waren aanprijzen, djembee getrommel en een groep Afrikaanse kinderen die dansen en zingen. Rondgespeurd naar wat kadootjes om op te sturen naar Nederland en ideetjes op doen voor wat we zelf nog wel zouden willen kopen.

In de middag zijn we met z’n allen op pad gegaan. We zijn gaan wandelen in Newlands Woud. Hannah eerst een stukje in de rugdrager mee en Mare in de buikdrager. Na een picknick op een bankje in het bos wilde Hannah wel een poosje zelf lopen. Daar hadden wij uiteraard geen bezwaar tegen, want die dame weegt aardig door op je schouders! Mare lekker in de rugdrager gezet en wandelen maar. We kwamen langs een stroompje water, helemaal bruinrood verkleurd door de klei-achtige aarde. Er lagen behoorlijk wat stenen, kleintjes, maar ook wel flinke keien. Hannah laadde het door haar zelf meegebrachte tasje helemaal vol, en werd dan telkens boos als het te zwaar was om te tillen. Uiteindelijk snapte ze wel dat ze niet de grootste keien mee moest nemen. Het was een leuk spelletje en motiveerde haar om goed mee door te lopen. Na wat geklauter kwamen we bovenaan bij een bruggetje. Alle verzamelde stenen hier weer in het water gooien was ook erg leuk. Verder nog langs een hele mooie scheefgegroeide boom gekomen, waar Hannah samen met een paar andere kinderen lekker in kon klimmen. Er lagen best veel omgewaaide bomen. “Ombomen” noemde Hannah deze bomen. Er moest maar gauw iemand komen om ze weer op te rapen, want dit moest zo toch echt niet, volgens Hannah. Mare vermaakte zich prima in de rugdrager, eerst alles goed in de gaten houden en later een lekker dutje doen. Na een lekker tochtje weer op huis aan, dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Blij dat ik klei!

Toen ik laatst ging slapen zei ik tegen mama “Morgen wil Hannah kleien”, maar toen zei mama dat we geen klei hebben hier in Afrika. Die is in de opslag, in Nederland. Toen zei ik tegen mama dat ik ook naar Nederland wil, want ik wil graag kleien. Mama beloofde toen dat we nieuwe klei zouden gaan kopen. Dat hebben we meteen de volgende dag gedaan en het is hele mooie klei. Er zijn een heleboel figuurtjes bij, en mesjes, een roller en een krak. Met die krak kun je frietjes krakken, dat is heel leuk (n.v.p.e.m. krak = klei pers). Ik heb al lekkere koekjes gemaakt van de klei, en stukjes gesneden en vooral heel veel frietjes gekrakt. Die mag je alleen net alsof opeten hoor, niet echt! Mare kan nog niet kleien, want die stopt alles in haar mond en dat mag niet!

Daar heb ik wel oren naar

Nu ze dan eindelijk dat busje hebben, kunnen er tripjes met het hele gezin gemaakt gaan worden. Uiteraard mag ik, Muis, zo af en toe ook mee. Want van al dat thuis rondhangen word ik ook een beetje pieperig. Zo zijn we dus afgelopen zaterdag naar Franschhoek geweest. Daar was het jaarlijkse Bastille Festival waar je wijn en kaas kunt proeven. Daar eenmaal aangekomen staat er op het dorpsgrasveld een aantal grote tenten vol met mensen met een baret op, een wijnglas in de ene hand, een kaasplankje in de ander hand en een (geopende of ongeopende) fles wijn onder de arm! Ook hangen overal vlaggen en wimpels met de kleuren van de Franse vlag.

Nou ben ik Muis niet voor één gat te vangen en ga eens informeren hoe dat hier allemaal werkt met dat proeven. Want het proeven van kaas moet je toch echt aan een kenner als ik overlaten! Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik in mijn beste muizen-Engels geïnformeerd. Je kunt bij een kraampje een glaasje kopen met daarbij een bonnenboekje om 5 wijnen te proeven. Alles wat er te eten is, moet contant betaald worden. Dus ben ik eens bij Moniek wat Zuidafrikaanse Randjes gaan halen om me eens lekker te verwennen. Ik heb de volgende wijntjes geproefd:

* Een rode Shiraz van Boschendal
* Een Red Blend van Akkerdal (Wild Boar)
* Een witte Chardonnay Wooded van
Franschhoek Cellar
* Een droge rosé van Vrede en Lust (Barbère)
* Een rode Cabernet Sauvignon van
La Petite Ferme

Verder heb ik het mezelf gemakkelijk gemaakt in de buggy van Hannah. Neutje in de hand, kaasje met crackertje erbij…. Wat meer kan een muis zich nog wensen!

Hét keukenattribuut

Op veler verzoek hier dan toch de onthulling…. Ons nieuwe keukenattribuut is een …. DUNSCHILLER !!! Na diverse hints is het Corné na meerdere pogingen dan toch gelukt om het goed te raden! En wat heeft hij gewonnen: Hij zal op een nader te bepalen datum en tijdstip op Cape Town International Airport worden opgehaald door onze sinds vorige week gelanceerde “snorder” Shuttle Service! Nou Corné, gefeliciteerd met deze prachtige prijs! En Els, jij had het uiteraard als eerste meteen goed. Voor jou de hoofdprijs: dezelfde ophaalservice maar dan voor, jawel je leest het goed, TWEE personen!!! Ook jij van harte gefeliciteerd! En blijf vooral lezen op de weblog, wie weet vallen er nog meer prijzen te winnen….

Ik was het niet!

Nou weet ik ook wel dat papa en mama mij vroeger “aapje” hebben genoemd, maar ik weet het echt heel zeker… ik ben nog nooit in de provincie Ingogo geweest!!!

Opname Wuppie tv-serie is gestart

Wat papa nu weer op internet heeft gelezen… dat gelooft niemand. De Wuppies krijgen thuis in Nederland waarschijnlijk een eigen tv-serie! Ik wilde het eerst eigenlijk ook niet geloven, maar volgens papa heeft het zelfs in de Telegraaf en op Fok.nl gestaan!
Ik had het eigenlijk ook wel kunnen weten, want de eerste pilot-aflevering is afgelopen donderdagavond bij ons in huis opgenomen door geheime camera’s. Je gelooft het niet, maar er kwam zomaar een Wuppie bij ons langs om papa’s lekkere lasagna mee op te eten! Je gelooft me niet, hè? Nou laten de foto’s dan het sluitende bewijs zijn! En papa heeft er niet mee ge-foto-sjobt of hoe jullie grote mensen dat ook noemen…

Busje komt zo...

Busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo…... eventjes geduld nog, het busje komt zo! Dat hebben wij de afgelopen week veel kunnen zingen. Het lijkt zo gemakkelijk, even geld overmaken van de ABN-AMRO naar Nedbank, en dan gewoon een auto kopen… Niets is minder waar. Het Nederlands deel van de transactie was binnen een dag geregeld, het duurde 5 dagen voor het geld op onze Zuid-Afrikaanse rekening stond, Maar toen werd het pas echt ingewikkeld. Sta je bij de bank, wil je je geld opnemen, zegt de bankmedewerker dat dat niet kan. Zeg je enigszins geïrriteerd (omdat je speciaal eerder weg bent gegaan op je werk) dat je ‘s ochtends was gebeld door een andere medewerker van Nedbank, met de mededeling dat het geld die dag op de rekening zou staan. Zegt de medewerker van de bank dat het geld inderdaad op je rekening staat. Dan zeg je natuurlijk: geef me dan het geld!!! Maar dat konden ze toch echt niet doen. Waarom??? Het is een beetje een mysterie gebleven, maar zelfs praten met de manager hielp niet. Misschien had ik haar toch moeten martelen, zoals Henk suggereerde… Ze bleef volhouden dat ik de volgende dag moest terugkomen. Dat kon dan voor mij weer niet, er moet ook nog wel gewerkt worden (door sommigen). Uiteindelijk een constructie bedacht waarbij John gemachtigd werd om de volgende dag een cheque op te halen om het busje mee te betalen.
Onze afspraak om de VW microbus op te halen was al van zaterdag naar dinsdag verzet, en door deze bankperikelen moesten we het opnieuw verzetten. Woensdag ging John dan eindelijk met Ryan, de tussenpersoon die het busje verkocht, naar de bank. John kreeg zonder problemen de cheque mee, maar vervolgens kon Ryan hem niet incasseren. En waarom??? Nog zo’n mysterie… Gelukkig kreeg John de bus wel mee, als je mobiel bent zijn een hoop dingen gemakkelijker en sneller te regelen, zeker met 2 kinderen erbij. Even telefonisch een autoverzekering regelen, langs een schade-taxatiebedrijf rijden, tanken en gassen maar! Volgende week nog de nodige papieren rompslomp, maar daar hebben wij niet zo veel werk aan, dat regelt Ryan voor ons.
Mijn eigen gammele groene golf is iets minder gammel geworden. Nadat John er 2 dagen mee garage in en garage uit heeft gereden is de herkeuring wel goed afgelopen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat! Hij rijdt nu echt stukken beter, dus dat is wel fijn.
Onze eerste toer in de bus hebben we al gemaakt dit weekend. Hij rijdt lekker en een zee van ruimte! Hannah en Mare gezellig naast elkaar, soms hand in hand, soms lekker slapend. Hannah vindt de bus heel stoer. En als John zich gaat vervelen, kan hij altijd nog z’n eigen shuttle-bus bedrijf van en naar het vliegveld beginnen! Hij hoort de kassa al rinkelen……

De links op rechts

Naast het bijhouden van de weblog ben ik ook nog bezig om internetlocaties te vinden die interessant zijn bij onze weblog. Ik heb zo bijvoorbeeld ontdekt dat je binnen Google Earth (klik hier om te downloaden) locaties kunt opslaan. Dus heb ik voor de nieuwsgierigen onder ons een link in de rechterkolom bijgeplaatst waarmee je dus in een klap in onze “neighbourhood” terechtkomt.

Ook ben ik vrije webruimte aan het zoeken om ook onze foto’s per maand te gaan publiceren. En ik denk dat het me wel gaat lukken. Ook hiervan zal ik linkjes aanleggen. Lees dus niet alleen mee op de weblog, maar bekijk ook online onze “kiekjes”. Nou, als dat geen vrijdagmiddag-ik-heb-geen-zin-meer-om-te-werken-tijd gaat opvullen, dan weet ik het ook niet meer!

Heeft iemand onze stoppenkast gezien?

Het is even stil geweest op onze weblog. Twee redenen daarvoor…. we hebben het erg druk gehad met onze auto’s en huurders (jaja, we hebben een huurder!) en hebben bovendien een paar dagen zonder stroom gezeten. Tja, het blijft natuurlijk Afrika….

In het appartement boven ons wordt een nogal uitgebreide renovatie uitgevoerd. Hierdoor valt regelmatig de stroom uit in het hele gebouw. Na een paar uurtjes was dat steeds weer opgelost. Tot afgelopen maandag, toen de stroom wel uitviel maar bij ons in elk geval niet meer aanwilde. Gek genoeg deed het licht het wel en de electrische kookplaten ook. Maar alle stopcontacten waren zonder prik, dus geen wasmachine, waterkoker, computer of tv. Eerst dachten we nog dat het hoorde bij de gebruikelijke stroomstoringen waar we inmiddels aan gewend waren, maar toen we in de loop van dinsdag nog zonder stroom zaten vonden we het een beetje vreemd worden. Contact met het thuisfront over een huurder voor ons huis moest via sms-jes over en weer, in plaats van het o zo gemakkelijke skypen, waar we al aan gewend waren geraakt (of moet ik verwend zeggen?).

Op woensdag werd het erg lastig, want de was stapelde zich op, de telefoons raakten leeg en in de keuken had zich een flinke plas gevormd door het lekken van de koelkast. Overleg met de huisbaas hielp niet zo heel veel: zijn enige suggestie was zoeken naar een stoppenkast. Dat hadden wij natuurlijk al uitgebreid gedaan, zonder succes! Uiteindelijk hebben we zelfs panelen van kasten losgeschroefd om te zoeken naar de stoppenkast. Maar helaas, nog steeds geen succes! Onze bejaarde buurvrouw Frances schrok wel even toen ik ’s avonds bij haar aanklopte (het was pas kwart over 8 hoor!) en deed in nachthemd de deur open, die al uitgebreid voor de nacht vergrendeld was. Maar ze vond het geen probleem om ons vlees in haar koelkast te bewaren en ik mocht ook mijn telefoon bij haar opladen. Toen ik onze eigen deur weer binnen stapte met, zoals elke keer als we Frances tegenkomen, fruit en chocola in mijn handen, had John ineens de oplossing gevonden: de stoppenkast zat erg vernuftig verstopt. Na het omzetten van de aardlekschakelaar was het probleem uiteraard verholpen… Dus maar gauw weer even onze spullen opgehaald bij Frances, zodat ze rustig kon gaan slapen.

There’s not much wrong with your car…

Als een buitenlandse APK-keurmeester dat tegen je komt zeggen, weet je dat hij a) gevoel voor humor heeft en b) je auto niet is goedgekeurd. Maar hoe kon het ook anders… Kortom, vandaag zijn we met de groene gammele golf van Moniek naar een Roadworthy service station in Obs geweest. Met een kwartiertje waren ze er mee klaar en hebben wij een checklist van items gekregen die moeten worden gerepareerd (gelukkig slechts kleinigheidjes) alvorens hij alsnog goedgekeurd kan worden. Maandag ga ik hiervoor op pad.

Ook is het ons vandaag niet gelukt om ons “boodschappenwagentje” te kopen, want ons met spoed overgemaakte geld zwerft nog ergens tussen Nederland en Zuid-Afrika… Als dat maar goed komt!

Omdat we met de auto’s nu even niet meer verder konden, zijn we maar naar Canal Walk (een grote commerciële shopping mall) gegaan. Nog wat inkopen gedaan en pasfoto’s laten maken voor als we dan eindelijk 1 of 2 auto’s op naam gaan laten zetten. Let wel, voor twee personen pasfoto’s laten maken duurt hier ongeveer twee keer zo lang als je auto roadworthy te laten verklaren! Bij de Clicks (een soort Kruidvat) kun je pasfoto’s laten maken. Ze laten dan voor een stelling met compact flashkaartjes en andere fotogerelateerde randartikelen een wit rolgordijntje omlaag, schuiven hun eigen bureaustoel onder je billen en … lachen maar naar het digitale vogeltje! Een aparte gewaarwording. Zelfs de schaduw is op de pasfoto te zien!

Aangezien we nog niet echt “iets leuks” hebben gedaan op Moniek d’r eerste vrije dag zijn we ook nog even naar het strand van Camps Bay gereden. Met haar nieuwe emmertje, schepje en gietertje was Hannah erg in haar nopjes in die “grote zandbak”.

Verder is vandaag onze landlord langsgeweest om een andere, wel werkende stofzuiger en de sleutel van de brievenbus te brengen. Je snapt nu dus wel wat ik volgende week onder andere mag gaan doen… jawel, stofzuigen!

Even wat reacties…

Ontzettend leuk, alle reacties die we op de weblog krijgen. Naast alle verhalen nu ook even wat reacties terug.
Krelis en Annemieke: een auto voor de deur en een boodschappenauto binnen het hek gaat binnenkort wel gebeuren. Maar geen cabrio, of het dak moet van mijn gammele groene golf waaien….je weet maar nooit! Met een beetje geluk hebben we over een paar dagen ook een VW-busje, onze “boodschappen-gezinswagen”. Met 2 kinderstoelen in een gewone auto kunnen we niet eens onze gasten van het vliegveld halen, dus pakken we het maar wat ruimer aan! En Annemieke: nog van harte gefeliciteerd met je diploma, we hebben altijd al geweten dat je het in je had!
Corné: ben je er al achter om welk keukenattribuut het gaat? We hebben het meeverhuisd en gebruiken het bijna dagelijks. Niet voor te stellen dat we dat al die jaren hebben moeten missen in onze eigen keuken…
Sander en Sandra: grappig hè, wij kennen 2 stellen die Sandra en Sander heten. Ook wij moesten soms even nadenken over wie het ging…
Jop: gaat het goed met je, heb je het niet te warm? Oefen maar lekker met brullen dan kun je snel tegen je zus op. Mare begint het Hannah af en toe behoorlijk moeilijk te maken, tot enige frustratie aan de kant van Hannah!
Sha’re en Fayèn: ook vakantie in Tsjechië is heel leuk! Veel plezier!
Alle anderen die onze avonturen volgen: we vinden het heel leuk om af en toe iets van jullie te horen! Schroom niet en plaats vooral een zogeheten "comment" (door op de tekst "comments" te klikken onderaan een stukje tekst).

Van Tafelberg naar Tygerberg (2)

Het eerste weekje werken zit er bijna op. Morgen nog een dag, dan zaterdag vrij en zondagochtend visite lopen op mijn eigen afdeling. Het is een heftig weekje geweest. De erg zieke patiënt van mijn eerste werkdag bleek de volgende ochtend te zijn overleden. Haar moeder was niet aanwezig op dat moment en het meisje was door de verpleegkundige ’s avonds dood aangetroffen in bed. De politie werd ingeschakeld om de moeder op te sporen. Deze belde uiteindelijk naar het ziekenhuis, maar begreep de boodschap van de verpleegkundige niet, ze dacht dat haar dochter werd overgeplaatst naar een andere afdeling. De volgende ochtend kwamen de ouders naar de afdeling en troffen een lege kamer aan, hun dochtertje was toen al overgebracht naar een lijkenhuis buiten het ziekenhuis. Erg confronterend, het verdriet aan de ene kant, maar ook de gelatenheid waarmee het geaccepteerd wordt aan de andere kant. Het overlijden van kinderen maakt hier een veel groter deel uit van het leven dan bij ons in Nederland, is veel “gewoner”.

Het werken op de afdeling begint langzaam te wennen. Wat eerst een organisatie zonder structuur leek te zijn, blijkt toch wel enige structuur te hebben. Er lopen heel veel verpleegkundigen rond, maar allemaal met een verschillende rang en bijbehorend opleidingsniveau. Inmiddels ben ik er wel ongeveer achter welke “sisters” aan het hoofd van de afdeling staan. Zij kunnen je behoorlijk goed op weg helpen en zijn ook van harte bereid dit te doen. Mijn achternaam blijft wel een bron van vermaak, zoek maar in het woordenboek wat een “loo” is in het Engels en dan snap je wel waarom…

Vaders zien we hier op de afdeling niet veel. De moeders zijn absoluut de belangrijkste zorgverleners voor de kinderen. Vaders zijn soms helemaal niet in beeld, soms werken ze en als de mensen verder van het ziekenhuis vandaan wonen betekent dat vaak dat de moeder bij het zieke kind blijft slapen en de vader thuis is en werkt. Blijven slapen bij je kind is hier wel wat anders dan op een opklapbed ernaast, zoals in het AMC. Hier hebben de moeders hooguit een stoel en moeten hun eigen deken meebrengen. Sommige kinderen hebben ook geen moeder in hun buurt. Veel moeders zijn zelf ziek en daardoor niet in staat voor hun kind te zorgen. Anderen hebben nog meer kinderen of een baan en kunnen daardoor niet blijven als de opname lang duurt. Sommigen hebben geen geld voor het vervoer van en naar het ziekenhuis en kunnen om die reden niet komen. Veel sociale problemen dus en veel te weinig oplossingen. Er zijn wel een aantal kindertehuizen en hospices, maar net als in Nederland bestaan ook hier wachtlijsten!

HIV en Aids, tuberculose en ondervoeding, dat zijn de belangrijkste ziektebeelden die ik op mijn afdeling zie. Veel kinderen hebben een combinatie van deze problemen. Slechts een kleine minderheid van de kinderen op mijn afdeling is HIV negatief. Er is in principe wel voor iedereen behandeling met Aids-remmers beschikbaar, op voorwaarde dat de sociale omstandigheden regelmatige inname van medicijnen en de benodigde frequente controles toelaten. Dat dat vaak problemen oplevert hoef ik vast niet uit te leggen! Gelukkig hoef ik pas over een paar weken mijn eerste dienst te doen. Ik heb dus nog even wat tijd om meer routine te krijgen en vooral om wat meer te studeren.

Corné: de discussie over wel of niet behandelen wordt hier natuurlijk ook wel gevoerd, maar op een heel ander niveau. Te vroeg geboren kinderen met een gewicht beneden de kilo gaan niet naar de IC, ook niet als er plaats is. Ze zouden dan de plaats kunnen bezetten voor kinderen met een beter geboortegewicht en dus een betere prognose. Hetzelfde geldt voor de kinderen met full-blown aids. Ook zij gaan niet meer naar de ic omdat hun prognose daar te slecht voor is. Bij beperkte middelen maak je je keuzes op andere criteria en dat is denk ik ook wel reëel. Maar wel moeilijk, want dat betekent dat kinderen overlijden aan ziektes die op zich wel te behandelen zouden zijn.

Peestamp met … boerewors

Papa en mama vroegen aan mij wat ik wilde eten vandaag. Ik antwoorde daarop: “Peestamp vindt Hannah wel lekker!”. Dus heeft mama worteltjes meegebracht zodat we vanavond peestamp konden eten. En als vleesje had ze daarbij een hele grote rol worst gekocht. Die kon papa niet zo makkelijk omdraaien in de pan. Maar het is hem toch gelukt en ik heb erg lekker zitten smullen!

Is de energie nou al op?

Nou las ik gisteren verontrustende berichten dat zo rond 2010 de aardolie op zou zijn… Maar dat ik daar dan vandaag al problemen mee zou krijgen, dat had ik nooit gedacht!
Zo rond de middag wilde ik met Hannah en Mare naar V&A Waterfront gaan om lekker nog wat te shoppen (want we missen nog steeds het een en ander), sta ik voor de lift te wachten … en te wachten … en te wachten. Dan denk ik, hier klopt iets niet. Komt er even later een soort van conciërge melden dat er een power failure is in onze wijk. Dat verklaart in ieder geval het wachten op de lift! Nou is dit typisch Afrika, dus sta ik hier niet echt van te kijken. Maar ik sta wel met twee kinderen op de vierde verdieping, dus zijn we met wandelwagen en al maar met de trap naar beneden gegaan. In de hoop dat het aan het eind van de middag wel opgelost zou zijn! Niets was minder waar… Dus later vanmiddag stond ik daar dus met een totaal vermoeide Hannah, een niet zelf lopende Mare en een wandelwagen volgeladen met boodschappen weer onderaan de trap! Je kunt je wel voorstellen het geen makkie was om boven te komen…

Allen key

Nu we ons eigen stekkie hebben gevonden, werd het tijd om het achterop gekomen meubilair eens in elkaar te zetten. Echter was mij op Schiphol al verteld dat het bijbehorende inbussleuteltje voor de TrippTrapp kinderstoeltjes en het ledikant van Mare niet mee ingepakt was. Dus moest ik op zoek naar een inbussleutel! Maar hoe heet zo’n ding in het Engels? Gelukkig zijn we zaterdag gaan lunchen met Henk en heb ik weten te achterhalen dat een inbussleutel in het Engels een Allen key heet. Ik was er al wel achter dat een kruiskopschoef een Philips screw is, maar ja die zocht ik niet. Uiteindelijk is het me vandaag toch gelukt om in Main Road bij een klusbedrijfje een Allen key te kopen. ’s Middags heb ik alles in elkaar gezet en Hannah deed weer een dansje van blijdschap dat ze weer in haar eigen stoeltje kon zitten!

Thuis huis

We zijn alweer verhuisd, een paar dagen geleden! Alle spulletjes die in de Groene Olifant stonden zijn ingepakt. Ik heb dag gezegd tegen Defa de hond en toen gingen we naar ons nieuwe huis. Daar hebben we alles weer uitgepakt. We hadden een heleboel huisjes bekeken, maar dit was wel de mooiste. Vlak bij de zee! Papa heeft mijn fiets in elkaar gezet en nu kan ik rondjes fietsen in ons huis. We hebben niet alleen een pieuw-circuit maar ook een fiets-circuit! Ik mag in een heel groot bed slapen, nog groter dan die van papa en mama. Wuppie ligt ook bij mij in bed, en muis en aap en nog een aapje. Ik vind het hier heel erg leuk, dit is ons nieuwe thuis huis, in Kaapstad, in Afrika.

Van Tafelberg naar Tygerberg

Vandaag was het dan zover: mijn eerste werkdag in Tygerberg Hospital. Vrijdag had ik al een korte rondleiding gehad van mijn collega Sanne, die inmiddels weer in Nederland is. Vandaag geen rondleiding of introductie meer, maar gewoon aan de slag. Wel even wennen, totaal andere ziektebeelden, andere behandelingen en andere mogelijkheden tot je beschikking. Tussendoor ook nog een hoop administratieve dingen regelen, zoals een studentenpas (ja, ik ben weer officieel student!), toegang tot de computerzaal met internetfaciliteiten, een pieper enzovoorts. De medewerkster van de International Office raadde me aan veel te internetten in het ziekenhuis, ik heb ten slotte ZAR 3500,- voor mijn studentenpas moeten betalen, wat hier echt een schrikbarend hoog bedrag is (komt overeen met ca 400 euro).
Op de afdeling was het nog een beetje chaotisch vandaag. Ook de medical officer (net afgestudeerde artsen moeten hier eerst 2 jaar als medical officer werken voor ze een specialisatie kunnen kiezen, een soort medische dienstplicht) was vandaag voor het eerst, net als de studenten (co-assistenten). Weinig continuïteit dus. Gelukkig werk ik samen met een medical officer die al wat ervaring heeft en die het reilen en zeilen in het Tygerberg ziekenhuis goed kent. Dat maakt een hoop dingen een stuk gemakkelijker.
maand. Behoorlijk druk bezig geweest, tijd om te lunchen was er niet. Iedereen lijkt hier ook te lunchen met friet, pie of chips… niet echt gezondIk werk op de afdeling infectieziekten. Daar kunnen kinderen liggen met allerlei soorten infecties, maar in de praktijk draait het allemaal om 1 infectie: HIV. Er was 1 hele zieke patiënt, die zou in Nederland allang op de intensive care hebben gelegen. Maar hier zijn de intensive care faciliteiten beperkt, waardoor kinderen met slechte vooruitzichten (zoals dit meisje) daar niet voor in aanmerking komen. Er wordt dan geprobeerd om op een gewone afdeling zo goed mogelijke zorg te leveren. Dat valt niet mee als je een halve dag moet wachten op bloeduitslagen en voorraden beperkt zijn omdat er nog geen nieuwe levering is geweest sinds begin vorige maand.
Aan het einde van de dag weer in mijn gammele groene golf gestapt en door het drukke Kaapstadse verkeer richting Tafelberg gereden. Heerlijk om het ziekenhuis zo achter je te laten en weer een andere wereld binnen te stappen als je thuiskomt. Al zal het wel even tijd kosten om de knop ook in mijn hoofd goed om te zetten.

Koala’s in the bush

Wat ik nu weer zag… nee geen Gordon deze keer! In de botanische bushes van Kirstenbosch waren zowaar verdwaalde dieren te vinden. Ze horen eigenlijk in Australië, maar Hannah herkende hem meteen als “Koala’s, die waren er ook bij tante Simone in Stralië”.

Kirstenbosch – Botanische tuin

Na een paar dagen intensief zoeken naar een leuk huisje, verhuizen, uitpakken en inkopen doen van dingen die ontbreken of nog nodig waren, vonden we het wel tijd worden om “eens wat leuks te gaan doen”. Van Henk kregen we de tip om eens te gaan kijken in Kirstenbosch – de botanische tuin van Cape Town. Er zouden grote grasvelden zijn waar Hannah lekker zou kunnen rennen en spelen. Dus zo gingen wij met de gammele knalgroene Volkswagen Golf Chico onverzekerd en niet “roadworthy” (APK-gekeurd) de snelweg op, op weg naar Kirstenbosch. Deze botanische tuin ligt op ongeveer een 20 tal minuutjes rijden van ons appartement af. In vogelvlucht is het niet zover eigenlijk, maar je moet er alleen maar even voor om de Tafelberg heen.
Maar als je dan dat ritje eenmaal hebt gedaan, kom je ook in een oase van groen. En nu is het hier nog maar winter. Wacht maar tot het lente wordt en de bloemen gaan bloeien. Dan zal het hier nog prachtiger dan prachtig zijn.
Overal zijn uitgestrekte gazons waar Hannah lekker kan rondrennen en je met je hele familie kunt picknicken (helaas mag je er niet braaien!). En dat wordt dan ook veelvuldig gedaan op deze toch wat koele zondag. Wij verkozen om lekker een stukje te wandelen tussen de bomen en planten. Er zijn in Kirstenbosch diverse walking trails, maar wij hebben gewoon zomaar wat rondgelopen. Een volgende keer zullen we zeker goed voorbereid op pad gaan zonder wandelwagen maar met buik- en rugdrager! Wat ons betreft een echte aanrader als je naar Kaapstad komt (zie link naar ToppieTienLijst Cape Town)