Paternoster

We hebben bij een meneer en mevrouw gelogeerd. We gingen eten in de keuken. De mevrouw wilde met mij spelen en lachen, maar ik werd er erg verlegen van. En als ze te dichbij kwam ging ik huilen!
Hannah at een heleboel pannekoeken. Volgens die mevrouw heetten ze flepdjeks of zoiets. Papa en mama aten eieren met worstjes. Ik had lekker al bij mama gedronken en mocht ook nog een beetje toast meeëten.




We gingen weer een stukje rijden in de bus. Langs het strand en langs een heleboel boten. Volgens mama reden we langs Saldahna Bay.
Nadat ik een lekker dutje had gedaan kwamen we bij een heel klein dorpje: Paternoster.
Daar gingen we naar het strand. Het stonk heel erg bij de parkeerplaats: er hingen heel veel vissen!










Op het strand gingen we spelen en een broodje eten. Ik zat af en toe wel een beetje zand te happen! Hannah ging telkens bij de zee kijken en werd helemaal nat. Samen met papa ging ze een kasteel bouwen in het zand.

















Toen we klaar waren met spelen gingen we wandelen op het strand. Ik mocht in de rugdrager bij papa op zijn rug. Hannah liep door de zee, met mama. Dat vond ze heel erg leuk! Als ik straks ook kan lopen wil ik dat ook wel. Het was een heel mooi strand, en er lagen allemaal bootjes.

















Toen we weer in de bus zaten ging ik weer een dutje doen, net als Hannah. Papa en mama gingen niet slapen maar verder rondrijden, tussen mooie velden met bloemetjes en koeien en huisjes.





Onderweg naar huis moesten we heel lang wachten want er hadden auto’s boem gedaan. Toen vond ik het niet zo leuk meer in de auto. Gelukkig wilde mama wel met mij spelen. Ik vond het wel een erg leuke dag en wil nog wel heel vaak op het strand gaan spelen.

De blommekes buiten zetten

Lekker weer een vrij weekend, dus we gaan eropuit! Dit keer niet de bergen in, maar de bloemenvelden van de Westkust. Dit is de tijd van het jaar dat de wilde bloemen hier in bloei staan, en door alle regen van de afgelopen tijd schijn het een goed jaar te zijn voor de bloemen. Dat willen wij natuurlijk wel eens zien! De bus weer ingepakt en op pad, het West Coast National Park is maar een uurtje rijden bij Kaapstad vandaan.

Bij de ingang van het park is het een beetje file, en ook in het park zelf komen we regelmatig andere bezoekers tegen. Da’s wel wat anders dan de uitgestorven rust van Cederberg Mountains! We rijden tussen prachtige bloemenvelden en zien al gauw een paar struisvogels.

Bij een mooi stuk strand gaan we lekker picknicken. We hadden hier zelfs kunnen braaien, nu snappen we waarom er langs de kant van de weg hout werd verkocht! Wij hebben lekkere broodjes bij ons en smullen hier van. We klimmen nog wat op de rotsen en Hannah wast haar handen in de zee. Jammer genoeg zien we geen walvissen, die zouden hier ook wel eens te zien zijn voor de kust.

We vervolgen onze tocht door de blomgebieden. Hoe goed we ook zoeken, Krelis en Annemieke zien we helaas niet staan tussen deze bloemenpracht. Als de meiden wat later allebei liggen te pitten, niet erg onder de indruk

van al dit natuurschoon, genieten wij op het gemakje van het uitzicht. Later op de dag zien we elanden, wildebeesten, zebra’s en een schildpad. En een oplettende Hannah wijst ons ook nog meer struisvogels aan.

We nemen nog een pauze op het terras van het Geelbek restaurant. Hier krijgen we het leuke bericht dat Simone ons binnenkort komt opzoeken, gezellig! Na nog even spelen in de bijbehorende speeltuin rijden we weer verder, het park uit. We overnachten in een Bed&Breakfast in Langebaan, net buiten het nationale park. Een lekker etentje aan het strand en daarna rollen we allevier uitgeteld ons bed in.

The Noon Gun

En daar stond ik dan, teleurgesteld voor Devils Peak. Wat nu te doen? Het was iets voor half 12… Ja natuurlijk, ik ga kijken bij The Noon Gun op Signal Hill. The Noon Gun is een oude traditie van de South African Navy waarbij elke dag om exact 12 uur ’s middags een kanon bovenop Signal Hill wordt afgeschoten. Vroeger zou dit het signaal zijn voor schepen in de omtrek van Kaapstad om hun tijd “bij te stellen” met het vaste land. Deze knal is dan ook ver te horen. Hoewel ik moet toegeven dat ik hem (als ik thuis ben) niet altijd hoor, denk ik dat de wind hier ook een sterke rol in speelt. Ook ben ik er niet helemaal zeker van of ze hem wel bij weer en wind afsteken of dat het in de loop der jaren een Kaapstadse touristenattractie is geworden.

Na een stevige klim op een bergweggetje waarvan je je afvraagt waar dit heenleidt, kom je bij The Noon Gun uit. In feite zijn het er twee en wisselen ze dagelijks van rol! Er wordt er één geprepareerd als reserve en de andere is “for real”. Mocht de echte het dan niet doen, dan wordt de reserve afgeschoten (wellicht iets “after noon”?). Verder is er eigenlijk geen “klap” aan. A big badda boom, wat rook en daarna om 10 seconden over twaalf weer gewoon het bergweggetje afgereden op weg naar huis. Twaalf uur geweest, tijd voor de lunch!

Van Tygerberg naar Tafelberg

Vandaag ben ik met Hannah en Mare in het Tygerbergziekenhuis gaan kijken. Er werd een bazaar (verkoop van allerlei eigengemaakte lekkernijen) gehouden in de kelder om geld in te zamelen. En ook Moniek had zo haar bijdrage toegezegd in de vorm van oerhollandsche kruidkoeken. Eigenlijk had Moniek het te druk om ons rond te leiden, maar het was nu eenmaal afgesproken en tsja we waren er nu toch. Ook als bezoeker wordt je geconfronteerd met de slechte staat van het onderhoud van het ziekenhuis. Wat dacht je van 4 liften waarvan er maar 1 ½ werkt? En die ene die het wel doet, stopt niet op de 7^de verdieping? Gelukkig ben ik met een erg slimme vrouw getrouwd, die dus bij de 6^de verdieping uitstapte en snel de trap opstormde om op de 7^de verdieping op het knopje van de lift te drukken. Anders moesten we met de wandelwagen gaan sjouwen op de trap! Je kunt je voorstellen dat ik niet wil weten hoe het met de medische voorzieningen gesteld is. Na kort wat rondgekeken en kennisgemaakt te hebben op de afdelingen zijn we weer terug naar de andere kant van Kaapstad getogen.

Begin deze week zat ik uit het raam te kijken en zag zo’n tafelkleedje over de Tafelberg heen schuiven. Ik bedacht me toen dat ik eens die kant op zou moeten gaan om te kijken of er halverwege die berg ook mooie foto’s te maken zouden zijn. Ik had in het stratenboek van Kaapstad me reeds geöriënteerd en ontdekt dat je halverwege het gebergte een heel eind rondom de Tafelberg en Devils Peak heen kon rijden. Het plan was hiermee gemaakt! Nu alleen nog kijken wanneer het me uit zou komen. Ik hoor iedereen denken, die heeft toch tijd zat. Nou vergis je daar niet in, want dat valt nog best tegen. Je zult begrijpen dat ook het huishouden gewoon door moet draaien en het verzorgen en amuseren van de kinderen ook. En niet te vergeten het maken van kruidkoeken!

Aangezien het vandaag een prachtig stralende dag was en het nogmaar halverwege de ochtend was, besloot ik nog eens voor de tweede keer een toertje te maken rondom de Tafelberg. Ik had dit eerder deze week al eens geprobeerd, maar toen stond er zoveel wind dat ik eigenlijk niet verder durfde te rijden. Ik kon duidelijk het verschil merken tussen vandaag en afgelopen dinsdag. Toen stond er geen enkele auto op de bergweg naar de Cable-Way en kon ik stoppen waar ik maar wilde. Nu kon je kiezen, parkeren onderaan de bergweg op de parking of zo’n 100 meter verderop onderaan de lange stoet geparkeerde auto’s die tot ver voorbij de kabelbaan stond. Tevens stond er een enorm lange rij voor de kassa om kaartjes voor de kabelbaan te kopen!

Maar daar kwam ik niet voor, dus gauw doorgereden. Bij diverse uitkijkpunten uitgestapt om een mooi plaatje vast te leggen. Maar nog voor ik Devils Peak bereikte, kwam ik erachter dat de weg was afgezet. Een aantal enorme rotsblokken waren naar beneden gekomen, midden op de weg. Achteraf gezien toch de juiste beslissing genomen om afgelopen dinsdag in die enorme wind niet verder te rijden…

Geiten is erg vermoeiend

Sinds een tijdje vind ik het niet meer zo leuk om ’s middags te gaan slapen. Papa brengt mij en Hannah wel naar bed, maar ik wil niet meer liggen. Ik wurm me steeds weer omhoog. Soms gooi ik expres mijn tutje heeel ver de kamer in. Maar als ik dan nog eens goed nadenk, besef ik pas echt dat ik er niet meer bij kan. En dan zet ik het op een brullen! Gelukkig komt papa me dan redden. Maar slapen doe ik niet, en Hannah ook niet. Zo zitten we samen wel een uur in bed te “geiten”. Totdat papa het zo beu is dat hij ons dan maar uit bed haalt.

En dan ’s avonds als we gaan eten, komt die man met de houten hamer. Ik kan mijn oogjes niet meer openhouden. Ik moet gaan slapen! Was ik nu maar eerder even een tukkie gaan doen…

Fun-damentals

Afgelopen dinsdag ben ik al gaan kennismaken met Verna, mijn nieuwe juffie. Met een beetje aandacht en veel klei ben ik erg snel te lijmen. Vandaag ben ik voor het eerst naar het (peuter/kleuter) schooltje Fundamentals in Tamboerskloof geweest. Ik vond het er erg leuk. Samen met Verna heb ik alweer mogen kleien en later heb ik ook nog met de andere kindjes gespeeld. Helaas hebben we niet buiten gespeeld, want er stond erg veel wind. Buiten hebben ze een hele tuin vol met speeltjes: een glijbaan, een kruipbuis, schommels en heel veel autobanden. Ook lopen er varkentjes, kippetjes en eendjes voor op de parkeerplaats. Papa moet uitkijken dat er niet eendje eh, oh nee, eentje in de bus meelift naar ons thuishuis.

Om twaalf uur kwam papa mij weer ophalen. Alle kindjes lagen al in bed, want die gingen zo een slaapje doen. Toen ze de matrasjes en dekentjes te voorschijn haalde, wilde ik eigenlijk ook al op zo’n matrasje gaan liggen. Toen we weggingen heb ik nog even “bye bye” geroepen en gezwaaid naar alle kindjes. En alle kindjes hebben vanuit hun bedje ook in koor “bye bye” naar mij geroepen. Ik denk dat ik hier best wel vriendjes ga maken. Volgende week ga ik lekker weer daar spelen want ik vind het daar erg leuk.

Secret Agent (vervolg)

Ik heb de afgelopen tijd een aantal mensen geraadpleegd om het mysterie omtrent het “Secret Agent”-bordje opgelost te krijgen. Maar zelfs de “locals” kunnen me niet zeggen waar het voor staat. Het zou kunnen gaan om aan te geven waar film-shoots voor een film genaamd “Secret Agent” plaatsvinden. Want volgens insiders vinden er tegenwoordig erg veel film-shoots in Kaapstad plaats. Maar volgens Henk zou ook goed kunnen zijn om toeristen te verwarren. Val ik dus toch weer door de mand!

Voorwaarts… mars

Door op mijn billen te schuiven en af en toe op mijn buik achteruit te schuiven, beland ik de laatste tijd nogal eens onder tafel bijvoorbeeld. En dan krijs ik de hele flat bij elkaar omdat ik er niet zelf meer onderuit kan komen. Dan moet papa of mama mij komen redden.

Maar sinds vorige week is mijn Zuidafrikaans Randje gevallen: op handen en knieën kan ik me vooruit bewegen. Papa en mama noemen dat kruipen. Daar hebben ze het nou al een tijdje over, maar nu snap ik wat ze bedoelen. Papa heeft dit kruipen een paar keertjes met me geprobeerd door het girafje voor me te houden, zodat ik er dan naar toe zou kruipen. Maar dat hoeft nu niet meer. Ik vind het erg leuk om zo door het hele appartement rond te dabberen. Ik geloof dat papa het nu ondertussen iets minder leuk vindt! Maar dat is zijn probleem.

Gordon everywhere

Je zult me wel niet geloven, maar hier in Kaapstad is Gordon OVERAL. Hij heeft een sportschool (Gordons Gymnastic Club), een bouwbedrijf in nieuwbouw, renovatie en restauratie (Gordon Verhoef & Krause) en zelfs een eigen baai (Gordons Bay)…

Pink is my new obsession

Ik ben nooit een groot liefhebber van de kleur roze geweest. Dat kan iedereen je wel vertellen. Maar sinds ik hier in Avrika ben, zijn papa en mama mij aan het hoofdspoelen (nee, geen haartjes wassen!).

Overal om mij heen is het roze. Ons thuis huis is roze, mijn Barbie-bordje is roze, mijn rietjesbeker is roze… Hoe moet dat nou?

Wat Hannah kan, kan ik ook!

Jullie hebben het pasgeleden vast gelezen: Hannah wilde een stukje gaan rijden. Maar bij de eerste de beste kans die voorbij kwam, greep ik het stuur beet. Tijd voor mij om ook mijn kunsten eens te laten zien en een toertje met die grote, stoere bus te rijden. Wat zij kan, kan ik ook!

Boternootboot

Mijn papa doet meestal koken. Dan mogen Hannah en ik niet in de keuken. En mama gaat altijd werken. En als ze dan thuiskomt, wil ze graag snel wat eten. Want dan heeft ze erg hard gewerkt en vaak (te) weinig gegeten. Soms hebben ze allebei geen zin om te koken en gaat één van hen iets halen en dat heet dan “teek-aweejh”. Of gaan we frietjes eten bij de Spur. Ik mag dan niet mee eten en krijg een potje. Hoogstwaarschijnlijk iets met butternut (n.v.p.e.m. boternoot).

Over die boternoot gesproken. Boternoot is een groente die een beetje lijkt op worteltjes of pompoen. Hier maakt papa samen met worteltjes wel eens een heerlijk winterse stamppot van. En soms maakt hij er een bootje van door ze doormidden te snijden en te vullen met wortel, spekjes, mais en geraspte kaas. Lekker met een gepoft aardappeltje erbij!

Maar voor mij hoeft-ie dat eigenlijk niet te doen; alles gaat toch nog even door de staafmixer…

Nu ga ik een stukje rijden

Mijn papa en mama hebben het wel heel erg luxe. Ze hebben samen maar liefst 3 auto’s! Het kost ze wel wat geld en energie om ze rijdende te houden, vooral die hier in Afrika. Als papa de riempjes van Mare haar autostoeltje aan het vastklikken is, ga ik vaak even snel achter het stuur zitten. Ik zou eigenlijk ook wel eens een stukje willen rijden. Maar steeds als ik die hele grote bus bijna heb gestart, stuurt papa me terug naar mijn autostoeltje. Het zal me toch wel echt een keertje lukken?!?

Gouden pijlen

Bij gouden pijlen moeten sommigen onder ons direct denken aan die kleine, vette Franse frietjes die ze bij de gouwe bogen (McDonalds) verkopen. Hier in Cape Town is het toch echt iets anders… Kijk maar!

Hannah leest voor

Soms komt Hannah met me spelen of leest ze me een verhaaltje voor. Alleen weet ik niet of alle verhaaltjes wel erg geschikt zijn voor muizen… Dit boekje gaat al weer over die angstaanjagende leeuwen. Wat is het toch met deze mensen dat ze me overal met leeuwen confronteren? Nou, in ieder geval leest Hannah me gelukkig nog niet voor uit eigen werk!

Naar het speeltuintje

Als het zonnetje schijnt gaat wij (papa, Hannah en ik) soms even naar een speeltuintje toe. Dan moeten we eerst een stukje wandelen over de boulevard en als het heel hard waait, dan spettert het water tegen de muren omhoog. Maar gelukkig rijdt papa hier met de wandelwagen niet te dicht langs en worden we niet nat.

In het speeltuintje gaat Hannah overal in en op. Maar vooral de hele hoge glijbaan vindt ze erg leuk. Ze is er niet af te krijgen. Nou ik vind hem wel erg hoog en blijf maar liever beneden in mijn wandelwagentje zitten. Maar plezier heb toch wel hoor!

Nadat Hannah eindelijk klaar is met glijen gaat ze nog op de wip en ze wil ook nog wel even schommelen. Als ik later groot ben wil ik dat ook allemaal wel. Maar zo’n hoge glijbaan… dat weet ik nog niet hoor?!?

2 Sisters on the 4th floor

Spelen doen onze “2 sisters on the 4th floor” gelukkig erg graag. Ik ben erg blij dat we een hele berg “eigen” speelgoed hebben meegenomen. Zo af en toe komt er zelfs nog wel eens wat nieuws bij (met de post of uit één of andere winkel).

Mare kan zichzelf uren alleen bezighouden, alleen Hannah trekt zo af en toe alle aandacht naar zich toe en vindt het soms moeilijk om te delen of samen te spelen. Dat wordt nog wat als Mare mobieler wordt!!!

Zelf in boekjes bladeren vindt Mare op dit moment erg leuk. Nu Mare zich steeds vaker aan van alles en nog wat optrekt en zich op mysterieuze wijze voor- en achteruit verplaatst, belandt ze regelmatig in benarde posities zoals onder tafels, stoelen of de bank!

In bad beleven de dames samen ook vaak leuke avonturen, al komt er af en toe wel eens een rare eend boven drijven?!?

Gelukkig bijt-ie niet!

Olifantje in het bos… of op de muur?

Vorige week waren we in de bergen. Daar gingen we logeren in een huisje. Toen het zonnetje weer wakker was stoep van ons huisje lekker crackers met smeerkaas eten. Ik mocht helpen smeren, gingen we op de want dat kan ik al heel goed. De poes van de buren kwam telkens bij ons spelen. We hadden heel ver gewandeld gisteren en toen was Hannah gevallen. Mijn wang doet een beetje au, maar het gaat al wel weer een beetje beter. Dat was een per ongelukje. Ik doe gewoon mama’s zonnebril op, dan ziet niemand er iets van.
Met de bus gingen we weer verder rijden. Eerst naar een mooie tekening op de muur, van olifanten en meneren. Mama zegt dat die tekening al heel oud is. Ik wil ook wel op de muur tekenen, maar dat mag niet van mama en papa. Flauw hè, ik kan ook best mooie olifanten tekenen. Ik denk dat Florian dit ook wel mooi zou vinden!
Daarna gingen we ook nog naar grotten, hier konden we een beetje in klimmen. Onderweg in de bus zagen we heel veel mooie bloemen. En een heleboel bavianen, dat zijn hele grote apen. Ze hadden ook baby-aapjes en ze klommen op de rotsen. Ik mocht even bij mama voorin de bus zitten, om ze goed te kunnen zien.

We gingen picknicken bij een riviertje, lekkere boterhammen met plakjes chocola erop. Die had tante Simone opgestuurd, dat vond Hannah wel lekker! Het was bij een kampeerplaats en het zag er heel mooi uit. Hier wil ik met de Stampertjes ook wel eens gaan kamperen! Ik mocht nog een beetje spelen met Mare en toen gingen we weer verder rijden.

Toen we bij de bergen weg wilden rijden konden we ineens niet verder. De brug waar we op de heenweg overheen waren gekomen was helemaal weg, hij was onder water. En er waren mensen aan het zwemmen op de brug. Mama moest helemaal omrijden om weer naar huis te kunnen. ’s Avonds hebben we lekker pizza gegeten en weer in ons eigen bedje geslapen. Wat was het een leuk en spannend weekend!

Slippery when wet

Na een nacht heerlijk te hebben geslapen, al was het met Hannah samen op 1 matrasje, vroeg weer opgestaan. Na alle avonturen van vrijdagavond waren we van plan er een rustig dagje van te maken. Begonnen met een lekker kopje koffie en thee met rusks, een kruising tussen beschuiten en biscuit, die je in de koffie of thee hoort te dopen. Daarna onze gastvrouw natuurlijk uitgebreid bedankt voor haar gastvrijheid. Die wilde daar niet zoveel van weten, ze vond het maar heel normaal. We hadden net voor vertrek bij het postkantoor een pakket uit Nederland opgehaald. Daarin zat een zak heerlijke drop, die hebben we als blijk van waardering aan deze dame gegeven. Wel met een beetje pijn in ons hart, maar we vonden dat ze het dubbel en dwars verdiend had!
Na alle regen beloofde deze dag een stuk beter te worden: een strakblauwe lucht en een warm zonnetje. We zijn op ons gemakje verder gereden in de microbus. Het stuk weg waar we de vorige avond niet verder hadden gedurfd bleek achteraf niet zoveel voor te stellen, geen diepe afgrond er naast, waarschijnlijk hadden we hier zonder problemen verder kunnen rijden. Andere stukken weg zagen er beroerder uit, half weggespoeld, afgebrokkeld en pijpleidingen blootgelegd. Echt niet veilig om in het donker en in de regen te rijden, dus een goede keuze om niet verder te gaan de vorige avond. Vanaf de rotswanden naast het pad vielen complete watervallen naar beneden. Een beetje ten overvloede kwamen we ook nog een bord tegen dat wees waar er water was. Nou, water was er overal!

Bij Dwarsrivier aangekomen bleek dat we een van de bijzondere rotsformaties van het gebied, het Maltese Cross, niet met de auto konden bereiken. Je kon er naar toe wandelen, volgens de dame die de toegangskaarten verkocht een wandeling van 3 uur, niet te zwaar, prima te doen met de kinderen. Dat leek ons wel wat, dus wij op pad met buikdrager en rugdrager en proviand. We waren nog maar net op weg toen ons pad werd geblokkeerd door een flinke waterstroom. Twee dunne boomstammetjes als brug om over te steken. Met Hannah in de rugdrager op mijn rug leken het wel satéprikkers, ik kreeg er de kriebels van en dat is niks voor mij. John liep heel stoer zonder aarzelen naar de overkant, maar mij kostte het wel wat zweetdruppels. Nog maar niet nagedacht over de terugweg! Een stevige klim, over een pad dat geen pad meer was, maar door alle regen in een stroompje was veranderd. Prachtige uitzichten, hoe hoger we kwamen hoe mooier het werd. Flink klauteren, in eerste instantie goed begaanbaar, maar de richels werden smaller en smaller. John met de rugzak en Mare in de buikdrager, ik met Hannah in de rugdrager. Uiteindelijk begon het toch wel tegen te vallen, het was verder dan gedacht en behoorlijk pittig. Maar ja, als je al zover bent gekomen, wil je ook het eindpunt halen. Dus nog maar een stukje verder geklauterd. Vooral John had het erg zwaar het laatste stuk, maar zonder mopperen het eindpunt gehaald! En het was de moeite: een prachtige rostformatie in de vorm van een kruis. Hier even uitgeblazen en iets gegeten en gedronken, maar niet te lang want we waren al veel langer onderweg dan verwacht en wilden niet het risico lopen niet voor het donker weer beneden te zijn.

De terugtocht viel niet mee. Hannah viel met rugdrager en al om, wat haar een flinke blauwe wang en blauw oog opleverde (tja, mama moet echt beter opletten de volgende keer!). Vervolgens was vooral het eerste stuk van de afdaling best eng, over de gladde, smalle richels naar beneden met een behoorlijk gewicht op je rug. En dan ook nog tempo willen maken, om ruim voor zonsondergang weer beneden te zijn. Maar de uitzichten maakten veel goed. Natuurlijk haalden we het ruim op tijd, maar wel met behoorlijk vermoeide benen. En toen kwam die brug nog… Ik durfde het niet meer aan, mijn benen waren behoorlijk bibberig na de afdaling. Dus mijn broekspijpen opgerold en met Hannah op mijn rug door het water gebanjerd. Gelukkig kon ik bij de auto meteen mijn natte schoenen en sokken uitdoen! Blij dat we weer beneden waren, maar toch ook erg genoten van deze prachtige wandeling! In plaats van 3 uur hadden we er 5 uur over gedaan…

Vervolgens een 2^e poging ondernomen om de Cederberg Oasis te bereiken. Toen we er bijna waren bleek deze oase een fata morgana te zijn… we werden ervan gescheiden door een wild stromende rivier die de brug overspoelde! Hier konden we met geen mogelijkheid doorheen rijden, het water stond wel een meter boven de brug. Dus maar weer omgekeerd… op zoek naar een ander overnachtingsplek… of deze keer toch echt in de bus slapen? Inmiddels was het donker geworden. Een behulpzame mevrouw in Dwarsrivier is gaan rondbellen en vond voor ons een guestfarm die nog een chalet vrijhad. Voor de derde keer maar weer het zelfde stuk weg teruggereden en om half acht zaten we eindelijk in ons huisje. Prima geregeld, met een lekker warme douche, daar waren onze vermoeide spieren wel aan toe!

Na een instant pastamaaltje dat smaakte als haute cuisine hebben we met Hannah en Mare het pakket van opa snor, oma en tante Siepie uitgepakt. Helaas geen webcam deze keer tijdens het uitpakken! Wat een mooie verrassingen weer! Mare is dol op haar girafje, probeert hem steeds op te eten. En Hannah vond vooral het stickerboek en de plakplaatjes mooi. Simone: we hebben al gesmuld van de Duitse lekkernij, erg bedankt! Ook bedankt voor het boek, ik heb niet veel te lezen dus ben er erg blij mee!

Moe maar voldaan zijn we allemaal in bed gerold. Onze plannen om er een rustig dagje van te maken zijn niet helemaal gelukt, morgen maar weer een poging…

Uytkijken geblazen

Moniek had afgelopen weekend een vrij weekend en zoals jullie allemaal al eerder hebben kunnen lezen, een vrije dag of een vrij weekend betekent automatisch inpakken en wegwezen! Zo dus ook afgelopen weekend. Na getankt te hebben en even bij het postkantoor een postpakket opgehaald te hebben zijn we zo op vrijdagmiddag om een uurtje of 4 op pad gegaan voor een spannend en leerzaam weekend naar het Cederberg Nature Reserve. Dit berggebied ligt zo’n 200 kilometer ten noorden van Kaapstad. Al de hele dag waaide het enorm en regende het erg veel. En dus zo ook onderweg naar Citrusdal. Onderweg hebben we eigenlijk niet echt veel harder dan 90 km/u gereden en dat was hard genoeg. In Citrusdal hebben we maar één van de geijkte Africa Challenge regels toegepast: Tanken, of het nu nodig is of niet! Even plassen ook en weer verder. Halverwege tussen Citrusdal en Clanwilliam (via de N7) zouden we de “snelweg” afgaan en nog 60 kilometer over gravel moeten overbruggen tot aan de eerder telefonisch geboekte overnachtingsplaats, een backpackers genaamd “Cederberg Oasis Guesthouse”. En zoals later zou blijken, een heuse oase!!

Nadat wij de afslag naar de gravelroad hadden genomen (zie satelietkaart), moesten we de rivier “Olifants” oversteken. En wie wel eens in Zuidelijk Afrika is geweest, weet dat deze “bruggen” vaak niet meer dan betonnen platen zijn die normaal gesproken over een dorre of droge rivier zijn aangelegd. Voor zover wij op dat moment konden zien, was deze “brug” nog goed begaanbaar, hoewel het water al wel net aan de rand van het beton stond. Hierna vervolgde we onze tocht naar de backpackers. Na nog een flink eind over de gravelroad kwamen we bij een kampeer- en picknickplek genaamd Algeria. Daar nog even gekeken of er iemand was, maar er hing een bordje “back in 5 minutes”. En met deze weersomstandigheden hadden wij de indruk dat die 5 minuutjes wel eens heel veel langer konden duren. Dus maar weer verder gereden over de Uytkijkpas. En aangezien het nog steeds hevig regende, was het inderdaad erg uitkijken! En toen gebeurde waar we eigenlijk al bang voor waren…

We konden niet verder. Over de weg stroomde zoveel water dat we het risico niet durfde te nemen om hier met bus en al doorheen te rijden. We waren bang dat de stroming te heftig zou zijn. En dus, rechtsomkeer en weer terug over die Uytkijkpas. Uitkijken maar weer. Intussen waren we al wel aan het bedenken wat te doen als we geen overnachtingsplaats zouden kunnen vinden. Overnachten in de bus leek dan het verstandigst, de beste plaats hiervoor zou Algeria zijn. Net voor we Algeria weer bereikte kwamen we een 4x4 wagen tegen, en bij twijfelachtige omstandigheden wordt in Afrika altijd geïnformeerd of alles in orde is. Aldus wij het verhaal uitgelegd en deze aardige mevrouw zou ons wel op weg helpen naar het dichtstbijzijnde Guesthouse. Na een tweetal minuutjes de 4x4 te hebben gevolgd, stopte ze. Ze had zich bedacht. Deze vrouw werkte 3 maanden voor een natuurbeheer organisatie en woonde in een chalet nabij Algeria. Ze zou de volgende dag al haar broers en zussen voor een familieweekend te slapen krijgen en had dus extra matrassen en beddegoed laten aanrukken voor het weekend. Ze achtte het beter als we dan maar gewoon bij haar in het chalet de nacht zouden doorbrengen. Ook dat is Afrika!

Eenmaal in het chalet aangekomen werden wij door onze gastvrouw voorzien van een lekker kopje warme thee met sandwiches. Matrassen werden klaargelegd voor de nacht en beddegoed uit de kast gehaald. Aangezien Moniek de nacht ervoor tijdens haar nachtdienst niet of nauwelijks geslapen had, kun je je wel indenken dat die als een blok in slaap is gevallen. En omdat Moniek zo moe was, heb ik de enorm ingespannen en spannende autorit helemaal alleen gereden. Je kunt je dus ook wel voorstellen dat ook ik snel vertrokken was…

Skypen vind ik wel leuk

Ik heb van papa geleerd hoe ik moet “video-bellen”, je weet wel computer-bellen met een miekorovoontje en een wepkem. Papa en mama noemen het ook wel Skypen. En dan gaan we op de computer kijken of er nog iemand onlajn is. Tegenwoordig roep ik dus ook heel vaak dat ik wel of niet onlajn ben. Regelmatig kijk ik met papa of mama op de computer om te zien er een opa, oma, oom of tante ook onlajn is, zodat ik lekker even kan tsjetten. Ik begin zo langzaam aan steeds meer te vertellen en vind dat Skypen eigenlijk best wel erg leuk! Dat komt vast door dat gezellige publiek aan de andere kant van de lijn… Nou, we bellen of Skypen binnenkort nog wel weer een keertje hè? Oudoe! (n.v.p.e.m. als de internetverbinding het tenminste doet!!!)

Filmpjes kijken? Klik op een van de onderstaande links...

filmpje 1
filmpje 2
filmpje 3
filmpje 4

Het scheepswrak in Kommetjie

Vrouwendag… een nationale feestdag! Klinkt goed hè? Vooral omdat ik na 16 dagen werken eindelijk weer eens een vrije dag had! Tja, klagen over de arbeidstijden in Nederland zul je mij voorlopig niet horen doen…
Uitslapen was er op deze dag niet bij, zonde van de tijd! Bovendien was Mare ook al vroeg wakker. Gelukkig slaapt ze na anderhalve maand nachtvoedingen weer eens vaker door. ’s Ochtends nog een beetje gewerkt aan een medisch artikeltje, lekker ontbeten en gespeeld met Hannah en Mare. Daarna op pad!
Samen met Henk en Althea zouden we gaan wandelen op het strand bij Kommetjie. Toen we hen gingen ophalen bleken er ook nog een aantal anderen mee te gaan. Uiteindelijk gingen we met z’n tienen op pad. Een mooi ritje door het Silvermine Nature Reserve bracht ons in Kommetjie. Daar kun je over Long Beach naar een scheepswrak wandelen. Een relaxed tochtje, niet te ver. Wel wat bemoeilijkt door de enorme hoeveelheden aangespoeld wier en het opkomend tij (tja, om met eb te lopen hadden we ’s ochtends al heel vroeg moeten beginnen en daar had niemand zin in!). Af en toe dus natte voeten en uiteindelijk zelfs op blote voeten verder gewandeld.
Hannah liep een behoorlijk deel zelf en vond het allemaal erg interessant. Vooral samen met Althea lopen vond ze erg leuk. Mare zat in de buikdrager of in de rugdrager en vond het allemaal prima. Na ruim een uur wandelen kwamen we bij het scheepswrak aan. Het is een bijna helemaal door het zand bedolven wrak van een schip dat in 1900 tijdens zijn eerste vaart in Kommetjie strandde. De kapitein vergiste zich, dacht al om Cape Point te zijn gevaren en voer in volle vaart het strand op. Toen het eb werd kon de bemanning zo het strand op stappen, zonder natte voeten te krijgen!
Hier hebben we lekker van een rustpauze genoten, met iets te snoepen en iets te drinken. Hannah en Mare hebben in het zand gespeeld, een emmertje en een schepje hadden we natuurlijk meegenomen. Op ons gemakje weer terug gewandeld en naar Kaapstad gereden. ’s Avonds nog uit eten geweest en helemaal uitgeteld in bed gerold. Hoezo uitrusten op een vrije dag?

Signal Hill sundowner

Zondagmiddag heeft Moniek een high-tea gehouden voor haar collega’s om haar verjaardag nog eens dunnetjes over te doen. Helaas kwamen er maar twee collega’s, maar desalniettemin was het toch erg gezellig en smaakte de thee en de lekkernijen prima. Het bijkomende voordeel van weinig visite is dat ze ook weer vrij snel weg zijn…. En dus hadden we nog even een gaatje om “weer eens iets leuks” te gaan doen. Wat te denken van een sundowner op Signal Hill? Dat moesten we toch maar eens een keertje doen!
Dus snel de rugzak ingepakt met de restanten van de high-tea en twee Savanna Dry (alcoholische cider) en in ons busje geklommen. Op naar Signal Hill voordat de zon al onder is! Dat gaat hier ook zo ontzettend snel.
Na een ritje van ongeveer een kwartiertje reden we op Signal Hill Drive, op weg naar de top. En zoals altijd, wordt het uitzicht na iedere bocht steeds mooier en mooier. Prachtig om te zien hoe Kaapstad min of meer tegen die bergen aangebouwd is.
Uiteindelijk zijn we gestopt en uit de bus gegaan om te voet verder te gaan. Na een klein stukje klimmen konden we op een bankje gaan zitten en genieten van de zonsondergang. Helaas was het niet zo’n spectaculaire zonsondergang als eerder deze week vanuit ons appartement gezien, maar dat mag de pret niet drukken. Met de sundowner in de ene hand en iets te knabbelen in de andere hebben we zo van het uitzicht zitten genieten. Van deze kant gezien kon je in de verte “onze wijk” zien liggen. Als je goed kijkt zie je op de foto (hierboven) in de verte, tegen de horizon aan, Robbeneiland liggen. Op heldere dagen kunnen wij trouwens vanuit onze hal (als je op de lift staat te wachten bijvoorbeeld) ook Robben Island zien. Je moet je voorstellen dat ons appartement op deze foto rechts op het puntje is gelegen en dan aan het water!
Na een klein halfuurtje werd het tijd om maar weer eens in ons busje te stappen, want het blijft hier tenslotte wel winter en er stond best een aardig fris windje. Nog maar een stuk je verder gereden om te kijken hoe het uitzicht daar weer was. Zowaar was daar nog beter “onze buurt” in beeld te krijgen. Voor de Google Earthers onder ons, op deze foto (links) zie je het Green Point Stadium (die ovaal). Dan weet je dat daarboven aan de kustlijn onze Beach Road loopt! Prachtig toch om zo’n plaatje te kunnen schieten!
De foto hiernaast is van Victoria & Alfred Waterfront, bij schemerlicht zullen we maar zeggen, want de zon "die was allang gaan zwemmen in de zee”, zoals Hannah dat dan mooi in haar eigen taaltje formuleert!

Ik zie de zon vaak zakken in de zee

Hier hoef ik eigenlijk geen tekst bij te zetten…

Just call me Eve

Als papa gaat poetsen wil ik altijd heel graag helpen. Ik doe het zelfs zo goed, dat papa al overweegt om het mij voortaan maar allemaal alleen te laten doen zodat hij nog meer tijd achter zijn computer kan gaan zitten! Nou, dat denk ik toch echt niet hoor. Dat is kinderarbeid en dan gaat opa Snor dat vast melden bij de Raad voor de Kinderbescherming! Ik weet dat hij al overwogen heeft om voor de vele uurtjes die mama moet gaan werken de arbeidsinspectie te tippen!

Met mijn mini-stoffertje stof ik het hele appartement. Ook kan ik al heel goed zelf stofzuigen. En koken en thee zetten kan ik nu ook met mijn nieuwe fornuisje. Nu mag papa ook niet meer in “mijn keukentje” komen als ik aan het koken ben! Ik mag van hem namelijk ook niet in “zijn keukentje” als hij aan het koken is…

Look at me standing

Al sinds we in Afrika zijn, probeer ik af en toe met wat hulp van papa op mijn eigen beentjes te staan. En ik moet je zeggen, het gaat me steeds beter af! Soms zet papa me voor het slapen gaan even bij mijn bedje zodat ik zelf de spijlen kan vasthouden. Kijk maar eens hoe goed dat ik dat al kan, het lukt me zelfs al even met maar 1 handje! Goed hè? Mama denkt dat ik misschien nog wel eerder ga staan dan kruipen!

De post, de post, wat brengt vandaag de post

En wat hadden wij vorige week in onze brievenbus? Een briefje van de postbode dat er een pakketje was bezorgd, maar wij niet thuis waren toen hij aan de deur stond. Aldus naar het postkantoor in Green Point getogen om daar het pakketje op te halen.

Een grote doos uit Holland van opa Snor, oma Els en tante Simone! Wat zou daar allemaal inzitten? Hannah kon haast niet wachten om hem uit te pakken. Gauw de Skype-videoverbinding opgezet met Nuenen en openen maar!

Het was een heus Wuppie - Pret - Pakket! Met daarin kadootjes voor ons allemaal: snoep voor Hannah, koek voor Mare, heuse nougat en een kaneelstok van de kermis, slingers en ballonnen voor Moniek d’r verjaardag en een paar verzoeknummertjes (echte Sudocreme en vitamine D druppies).

Namens vrouw en kinderen… BEDANKT !!!

Kadootjes!

Na een dagje ziek thuis op de 1^e augustus (ziek, zwak en misselijk), begon ik op mijn verjaardag op de afdeling neonatologie. Taart voor de zusters en taart voor de collega’s, helaas was het zo druk dat ik er zelf niet van mee kon genieten. Het was een erg chaotische dag, dus ik kwam behoorlijk moe thuis. Maar opgewacht worden door een zingende Hannah, een lachende Mare en kadootjes in een huis met slingers en ballonnen maakte alles natuurlijk meteen weer goed. Van John en de kinderen kreeg ik leuke kadootjes: een ketting, een mooie bos bloemen, een bakvorm (ik heb de zusters beloofd kruidkoek te bakken voor de bazaar), een Madam & Eve stripboek en een smeuig doktersromannetje (ja ja dat stond bovenaan mijn verlanglijstje!). Er was ook post uit Nederland en er kwam zelfs ook nog een kaart uit Engeland een paar dagen later. Erg bedankt allemaal!

We hebben lekker mexicaans gegeten. ’s Avonds bij de thee een lemon meringue gebakje, kwam het toch nog goed met die taart, al waren ze wel een beetje verongelukt! Heerlijk gespeeld met Hannah en Mare en gekletst met John onder het genot van een wijntje. Al met al een fijne dag!

Het feest kan beginnen …

Volgens papa is het vandaag feest. Mama is jarig. Ik heb geen idee wat dat inhoud, want ik ben nog nooit jarig geweest! Maar volgens papa gaan we dan allemaal lekkere dingen eten en krijgt mama kadootjes en kaarten. Al weken is papa bezig om mij de handjes in de lucht te laten steken als hij roept: “Hieperdepiep hoera”. Maar dat ga ik zeker even nog niet doen. Ik ben toch niet gek!?!

Om alvast eventjes proef te draaien voor als mama strakjes thuiskomt, heb ik al een feestmuts opgekregen en een toeter in m’n handjes geduwd gehad. Wat mij betreft kan het feest al wel
beginnen hoor …

Nu eerst nog wat slingers en ballonnen ophangen om de kamer wat feestlijker te maken. Het feestvarken kan komen hoor, ik ben er klaar voor!!!