Een Goeree-overflakeetje?

Vandaag zijn we naar Hermanus en Die Kelders gereden met de bus. JMHMM waren al wel een keertje in Hermanus geweest, maar wilde graag nog eens samen met mij walvissen gaan spotten. Na een mooie rit door het zuidafrikaanse landschap waren we rond het middaguur in Hermanus. Inmiddels begon de zon al flink door te komen en het was al aardig druk bij Hermanus. We hebben een plekje in het gras langs de kust gezocht om daar lekker een broodje te eten en alvast eens goed naar de zee te turen. En walvissen zaten er maar genoeg!
Wat een gigantische beesten, sommigen kwamen heel dicht langs de kust gezwommen. We hadden ons geld toch eigenlijk wel ingezet op een walvis die geheel boven het water uit zou springen, maar helaas dat zat er niet in. Deze sprong werd al snel gekscherend een goeree-overflakeetje, een dubbele flikflak en een tourniquetje-speciaal genoemd. Zelfs het sturen van sms’jes naar walvis Herman in Hermanus en later naar walvis Kelly in Die Kelders leverde niet het gewenste resultaat op. Maar ja, genoten hebben we toch wel!
Hannah vond het heerlijk om langs de kust over de rotsen te klauteren, en de nodige steentjes gingen weer in haar broekzak om mee te nemen!
Na een tijdje rustig rondgelopen en gekeken te hebben zijn we weer in de bus gestapt om nog een stukje verder te rijden naar Die Kelders, Hier aangekomen heerste in tegenstelling tot bij Hermanus een heerlijke rust. Alle andere toeristen waren achter gebleven in Hermanus, maar walvissen zaten er bij Die Kelders net zo goed.
























We hebben er heerlijk even gewandeld, maar al snel kwamen we er achter dat we helemaal geen zonnebrandcreme hadden meegenomen. Met het verraderlijke zonnetje niet zo handig! Na een klein wandelingetje langs de kust maar besloten om weer terug naar de bus te lopen. We hadden nog een aardig tochtje naar Kaapstad terug voor de boeg. Thuis lekker pizzaatjes besteld en niet te laat naar bed gegaan!

Tripple-D

Hallo! Ook ik wil me even voorstellen. Mijn naam is Tripple-D. Ik ben eigenlijk niet meer dan een heuse kermismuis en ben vanuit Tilburg via Nuenen met tante Siepie in de rugzak meegekomen naar Kaapstad als kadootje voor Mare’s eerste verjaardag. Je leest het dus nu goed: er is nu TWEE keer muis in het huis! Gelukkig hebben ze hier in Villa Marina geen kat, dus kunnen Muis en ik samen lekker vaak op de tafel dansen!

Hierperdepiep hoera!

Wat is me nu vandaag weer overkomen zeg! Ik begreep na de verjaardag van mama al wel dat een verjaardag een feestje met taart en chippies en kadootjes was, maar daar bleef het ook bij. Maar dat je op je eigen verjaardag ineens allemaal nieuwe dingen mocht doen en proeven, dat had niemand me verteld. Het begon allemaal vroeg in de ochtend…
Ik was net wakker voor mijn eerste rondje borstvoeding toen mama mij als allereerste feliciteerde. Papa lag nog te knorren en ik ben hierna ook nog even lekker verder gaan dutten. Toen ik weer wakker werd, ging papa allemaal slingers ophangen en ballonnen opblazen. Het werd weer een erg feestlijke en fleurige boel in ons flatje. Tante Siepie was er ook. Die was helemaal speciaal voor mij naar Kaapstad gekomen en heeft me gezegd voorlopig ook nog niet weg te gaan. Samen met Hannah zijn we in het winkelcentrum nog wat boodschappen gaan halen. Er moest natuurlijk taart gekocht worden!
Toen mama lekker vroeg thuiskwam van werken, zijn we een stuk van die lekkere chocoladetaart gaan opeten. Op de taart zat één brandend kaarsje, da’s omdat ik nu 1 jaar ben! Hannah en mama hebben mij geholpen om het kaarsje uit te blazen. Maar omdat papa een grapjas-kaars had gekocht die steeds weer opnieuw terug aanging, moesten we wel een paar keertjes blazen. Met mijn handjes mocht ik lekker graaien naar de taart. Er werd niemand boos om. Toch wel leuk, dat jarig zijn!



















Hierna was het tijd om kadootjes uit te pakken. Eens kijken, wat heb ik allemaal gehad… Een walvis, nijlpaarden en een stoer washandje om mee in bad te nemen, een krokodil die geluidjes maakt als ik (of Hannah) er blokjes op zet, boekjes, een auto met een autootje, een opblaasboot en nog veeeeeeeeeeeeeeeeeel meer.









Ook zijn we nog even naar het speeltuintje geweest want het was erg lekker weer. Daar ben ik voor het eerst in mijn leven op de wip geweest met Hannah en papa en mama. Ook ben ik voor het eerst op het fietsje gaan zitten en heeft Hannah mij vooruit geduwd. Daarna zijn we weer naar huis gegaan, want we moesten een beetje vroeg eten. Geen idee wat ik te eten zou krijgen. Het was ook weer iets nieuws voor me… pannenkoeken! Ik heb er heerlijk van zitten smullen. Ik snap maar niet waarom ik volgens de baby clinic te weinig weeg.












Tussendoor hebben we ook nog wat geskyped met opa snor, oma Els, opa en oma Tuin en ome Krelis en tante Annemieke. Ook Steven en tante Linda hebben via de chat mij nog gefeliciteerd. En niet te vergeten… de postbode heeft in totaal wel 4 pakketjes voor me gebracht. Nou ja, papa heeft wel vier keer een pakketje moeten ophalen op het postkantoor. Ze beginnen hem daar nu al aardig te kennen (vooral de neef van Geert Wilders!).
Na het eten kwam er visite. Eerst onze buurvrouw Frances. Die bracht voor mij en Hannah een mooi t-shirt met leeuwtjes erop mee. Daarna kwamen ook Henk en Althea nog een stukje taart eten. Ook die hadden leuke kleertjes voor mij bij en…. een gevaarlijke slang! Valt reuze mee hoor, ik heb er ’s nachts al mee in bed liggen stoeien!

Tante Siepie is in town

Na het vertrek van Omekenee is het nu mijn beurt om te logeren in Villa Marina. Ik ben Simone, de zus van Moniek en zal de komende maanden ook in Kaapstad verblijven. Vanmorgen vroeg om 5.00 uur landde ik na een rustige vlucht op het vliegveld van Kaapstad. En daar stonden Moniek, John, Hannah, Mare en Muis mij met slaperige oogjes allemaal op te wachten. Erg gezellig dat ze daar allemaal al waren zo vroeg. Zo stonden ze daar met bordjes “Ms Tante Siepie” en “Shuttle Bus JoMoHaMa (en Mu natuurlijk)”, dus dat kon niet mis!
Na een ritje door een half duister en regenachtig Kaapstad kwamen we aan bij Villa Marina. Hannah gaf mij een korte rondleiding door het appartement en liet me zien aan welke kant van het bed zij slaapt en welk deel voor mij bedoelt is. Mare moest eerst nog wel een beetje wennen aan mij, maar al snel waren de verlegen lachjes verdwenen en begon ze heerlijk te kletsen. Met dank aan Omekenee die hier het moeilijke werk verricht heeft!! Na een lekker ontbijtje en een warme douche, mijn spulletjes uitgepakt. We hebben er verder een rustig dagje van gemaakt, ’s Middags nog eventjes geslapen en Moniek heeft nog wat boodschapjes gehaald in de ietswat drukke Pick ’n Pay.
In de komende maanden kan ik hier in Kaapstad aan de slag als vrijwilliger bij het Brooklyn Chest Hospital. In deze kliniek liggen veel kinderen met tbc, die te weinig gestimuleerd worden in hun ontwikkeling door gebrek aan personeel. Ouders wonen vaak niet in de buurt, dus wat extra hulp is zeer gewenst! Volgende week ga ik kennismaken met de afdeling, ik ben erg benieuwd wat ik er van zal vinden. Naast vrijwilligerswerk daar, blijft er nog voldoende tijd over om Kaapstad en omgeving te bekijken.

Beautiful Bo-Kaap

Vandaag vond ik het wel weer eens tijd om wat te gaan bekijken. Na getankt te hebben, had ik eigenlijk nog geen doel voor ogen. Ik moest nog steeds aan de andere kant van de Tafelberg gaan rondrijden, maar had eigenlijk niet zo’n zin daar eerst die hele Tafelberg voor om te moeten rijden. Ik ontdekte dat in het centrum op zondag het drukke stadleven was afgenomen tot een minimum. Geen drukte met auto’s, mini taxibusje, overstekende mensen, bussen, vrachtwagens enzovoort. Een goed moment om eens wat foto’s in Bo-Kaap te gaan nemen. Op elke hoek van de staat kon ik wel even de bus stoppen en uitstappen om wat snapshots te maken terwijl de dames op de middelste bank heerlijk in dromenland waren weggezonken…








De Bo-Kaap is ook wel bekend onder de naam Cape Malay Quarter, de Maleisische buurt. Dit komt omdat daar veel van de slaven vandaan kwamen die door de Nederlandse kolonisten naar de Kaap gehaald werden in 1700.


In 1952 werd de Bo-Kaap een gebied waar uitsluitend kleurlingen mochten wonen. Net als in andere delen van Kaapstad werden er veel mensen met geweld verdreven. Omdat er een sterke Moslim gemeenschap was in deze buurt, hebben veel mensen hun huizen behouden. Alleen de niet-Moslims moesten weg. Dat is de reden waarom je vandaag de dag nog veel Moslims vindt in de Bo-Kaap.
De inwoners van de Bo-Kaap zijn pas tien jaar geleden begonnen met het verfen van hun huizen. De gemeente had alle huizen grijs geverfd. Er kwam een dokter wonen en die wilde dat zijn praktijk/huis zou opvallen, zodat iedereen zou weten waar hij woonde. En dus verfde hij zijn huis groen. De buren volgden snel en zo ontstond er een gekleurde gemeenschap in de Bo-Kaap.

Bella the pig

Ondanks een vermoeiende nachtdienst van Moniek zijn we gisterenmiddag toch samen nog iets leuks gaan doen. Eerst Hannah van het schooltje ophalen en daarna naar de ander kant van Kaapstad. En nu bedoel ik niet weer een township tour, maar letterlijk de andere kant op namelijk het zuiden.
In een aantal boekjes hadden we gelezen over een soort kinderboerderij. Echt iets om nog even aan het eind van de middag te doen met een lekker lentezonnetje aan de hemel. Ik citeer even uit een van de boekjes: “She’s fat. She’s beautiful. Her name is Bella and she’s a pig …. Luccio, the very naughty goat … Dat nodigt toch wel uit om eens een kijkje te nemen!








We hadden helaas de boekjes niet bij toen dit spontaan idee opkwam, dus maar een beetje op de gok zoeken waar het was. Na eerst een stukje in de file te hebben aangeschoven, begon het betere zoekwerk. En ik kan je vertellen dat zelfs met een slapende menselijke TomTom-mer naast me het ons toch gelukt is om deze Barnyard Farmstall te vinden.










Deze kinderboerderij annex theetuin deed ons erg denken aan een combinatie van ‘t Appeltje (voor de Berregenaren) met het Amstelpark (voor de Amsterdammertjes). Hannah heeft heerlijk geklommen op het speeltuig en rondgereden in de wagentjes. En zelfs in een heuse boerenkruiwagen (die ze steeds bolderkar noemde). Mare heeft haar ogen uit gekeken bij de geitjes, kippetjes, ganzen en varkentjes.
Een plek om te onthouden!

Lieve Mare

Ik mis jou en Hannah ook heel erg. En je papa en mama en Muis ook wel een beetje. Maar het is wel heel erg leuk en spannend op reis. We zijn op hele mooie plaatsen geweest en hebben allemaal dieren gezien. Gisteren bijvoorbeeld zijn we in de woestijn geweest. Daar zijn grote hopen rood zand, die ze duinen noemen. Het waaide er erg, maar wat heel bijzonder was: er was ook water! Daar werden we naartoe gebracht in een 'bakkie' (pickup truck) door een meneer die Boesman wordt genoemd. Hij is geen bosjesman, maar kon daar wel heel veel over vertellen. Hij liep op blote voeten door de woestijn! We zijn ook in een vallei geweest, waar bomen staan die al 900 jaar dood zijn. Toen gingen de mensen waarmee ik op reis ben ook nog duin 45 beklimmen, terwijl het 40 graden heet was. Omekenee is wel gek, maar zo gek toch niet. Verder zijn de mensen wel heel aardig hoor. We lachen heel wat af in de safaritruck. Maar dat is toch niet zo leuk als samen met jou te lachen. Ik kan nog wel veel meer vertellen over de reis, maar dan zit ik hier te lang in het internetcafé terwijl er nog zoveel te zien en te doen is. Morgen ga ik dolfijnen bekijken en daarna rijden op een motor met 4 wielen. Spannend he? Nou, geef Hannah en papa en mama maar een lekkere natte kus van me en tot over een paar weken op de skype!

Dag lieve Omekenee

Vanavond zijn we al weer in een restaurantje gaan eten. Voor mij is daar niets spannends aan, ik krijg dan weer een van potje van de Pick ’n Pay. Hiervan hebben ze voor mij en mijn leeftijdsgenootjes maar een stuk of 5 smaken, dus dat is niet erg gevarieerd. Papa en mama en Hannah en Omekenee hebben veel meer keus. Dat vind ik niet eerlijk. Maar nu zitten we in een Mexicaans restaurant aan het water van de V en de A. Het is de laatste avond voordat Omekenee met die andere mensen verder op reis gaat. Dat vind ik eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vond het net leuk worden en nu gaat-ie al weer weg. In het begin moest ik wel opnieuw een beetje aan hem wennen, maar hij heeft heel erg zijn best gedaan om dikke maatjes met mij te worden. En dat is hem goed gelukt ook! Ik zal hem wel gaan missen hoor…Na het eten zijn we naar ons huisje gegaan en hebben papa en mama en Omekenee nog een wijntje als afzakkertje genomen. Het werd de hoogste tijd voor mij en Hannah om de pyama’s aan te trekken en nog een laatste keertje dit jaar met Omekenee te knuffelen. Dat vonden wij alle drie wel erg leuk! En toen gingen wij slapen en de volgende morgen toen wij wakker werden, was Omekenee weg…

Dag lieve Omekenee. Veel plezier op je reis, goede reis terug naar huis en tot later op de Skype!

Robben Island

Nadat Hannah, Mare en ik gisteren Omekenee hadden weggebracht naar het ontmoetingspunt waar hij zich bij de Baobab-groep en reisbegeleider zou voegen, waren we nog niet koud terug van het boodschappen doen of mijn mobieltje gaf al aan dat onze mobile guest belde. En aangezien Omekenee ons reserve simkaartje van ons te leen heeft, kon dat niemand anders zijn dan… omekenee! Hij had een beetje pech met de groep. Eerder die ochtend, toen wij nog aan het relaxen waren, hadden de overige deelnemers van de groep hun plan voor de dag al getrokken. Een deel ging de Tafelberg beklimmen (en dat na een nachtvlucht!). De rest had een tour geboekt naar Robben Eiland. En aangezien je die moet boeken, was er voor Omekenee geen plaats meer beschikbaar helaas. Dus belde hij met de vraag of ik en de dames met hem mee wilde gaan naar Robben Island. Maar natuurlijk, ik heb tenslotte 7 maanden onbetaald verlof en eigenlijk niets bijzonders te doen. Hannah ging eerst ’s morgens spelen bij het schooltje, waar ik haar tegenwoordig met krokodilletranen achterlaat... (na 10 minuten is dat weer vergeten, ze vind het nog steeds erg leuk, zegt ze). Nadat ik Hannah had weggebracht, heb ik Omekenee opgehaald bij zijn Bed & Breakfast – dependance. Hierna zijn we even lekker een paar bakken koffie gaan drinken bij. Omekenee had die wel nodig na een avondje doorzakken met zijn Zuid-Afrikaanse reisbegeleider. Ik kon ook wel wat koffie gebruiken, want het was Hannah (haar volkomen onbewust) gelukt om me met behoorlijk rotgevoel op te zadelen door haar bij het schooltje in tranen achter te laten...
Om 2 uur ’s middags stapte we op het bootje. Ik had Hannah beloofd dat we met een bootje gingen varen, naar een eilandje aan de overkant. Maar achteraf denk ik dat ze het boottochtje zowel heen als terug niet echt leuk heeft gevonden. Net als diverse andere passagiers op de boot. Het ging er nogal erg ruig aan toe. Wegens onduidelijke redenen waren de hightech ferries begin september uit de vaart genomen en vervangen door een 50-jaar oude trage historische boot genaamd “Susan Kruger”. Hiermee werden de politieke gevangenen (en ook Nelson Mandela) ten tijde van de apartheid overgebracht naar Robben Island.
Gedurende bijna 400 jaar was Robbeneiland, 12 kilometer van Kaapstad, een plaats van verbanning, isolatie en een gevangenis. Hier stuurden de regeerders diegenen naar toe die zij beschouwden als politieke lastposten, sociale paria's en degenen die ongewenst waren in de maatschappij. Tijdens de apartheid werd Robbeneiland internationaal bekend door zijn institutionele bruutheid.
De plicht van degenen die het eiland en de gevangenis beheerden was de tegenstanders van de apartheid te isoleren en hun moraal te vernietigen. Sommige vrijheidsstrijders hebben meer dan een kwart eeuw in de gevangenis gezeten om wille van hun overtuiging.
De gevangenen van het eiland slaagden erin om een psychologische en politieke gevangenishel om te zetten in een symbool van vrijheid en persoonlijke bevrijding. Robbeneiland werd een symbool van de triomf van de menselijke geest over enorme ontberingen en tegenslagen, niet alleen voor Zuid-Afrika en het Afrikaanse continent, maar voor de hele wereld.
Bij aankomst in de haven werden we opgewacht door een aantal bussen die de guided tour zouden verzorgen. Zowel de bussen als de boot worden bediend door ex-politieke gevangenen van Robben Eiland. Wij kwamen terecht in een busje met Fransen waarvan de tolk al direct aangaf dat de bus al vol zat! Wat een hartelijk Frans welkom weer… Onze gids, waarvan wij de naam niet van hebben meegekregen, heeft ons in een driekwartier durende rondrit alle belangrijke gebouwen en plaatsen van het eiland laten zien. Meest onder de indruk was ik toch wel van de stapel stenen die tijdens de reünie van ex-politieke gevangenen in 1996 (5 jaar nadat de laatste politieke gevangenen waren bevrijd en Nelson Mandela definitief vrijkwam) was ontstaan bij de kalksteengroeve. Mandela pakte een steen, stond een minuut stil in herinnering aan deze bizarre plaats en legde deze steen neer. De overige gevangenen deze hetzelfde en zo is een simpele stapel stenen ineens een monument geworden.
Na de busrit zijn we door onze gids rondgeleid in de Maximum Security Prison. Daar heeft hij zijn verhaal verteld over zijn leven in deze bizarre gevangenis. Hij vertelde over hoe de “well educated” hun “teacher” werden en dat 80% van de gevangenen door middel van dit “informele onderwijs” slaagde voor examens. Hierdoor wordt Robben Eiland ook wel eens vergeleken met een universiteit. Studeren mocht alleen op aanvraag en toestemming werd slecht aan weinige toegekend. Daarom werd er tijdens de lunch vaak les gegeven in de grot van de kalksteengroeve.
Inkomende en uitgaande post werd gescreend en bezoek krijgen was niet altijd zonder risico’s. Het kwam voor dat een brief er soms 10 jaar over deed om bij een gevangen aan te komen. Bezoekers werden vooraf verhoord en bij twijfel neergeschoten (al dan niet met het hele gezin). Dit overkwam ook de vader van onze gids. Hij werd 8 keer beschoten door de Secret Police. Dit werd hem op de dag van het bezoek medegedeeld. Een aantal dagen later bezocht zijn advocaat hem, die min of meer het gehele verhaal bevestigde. Zijn vader leeft nog wel, maar zit voor goed in een rolstoel. Hijzelf had aan één oor permanente gehoorbeschadiging opgelopen, was meerdere malen geëlektrocuteerd en zijn “private parts” waren gebruikt als asbak om peuken uit te maken door diezelfde Secret Police. Je kunt je dus wel voorstellen wat een moed die man zelfs nu nog dagelijks moet opbrengen om in dit verschrikkelijke oord zijn verhaal te vertellen aan toeristen…











Hij heeft ons verder rondgeleid langs de cel van Nelson Mandela en het plein van Section B. Nog geheel onder de indruk van zijn persoonlijke verhaal, is me de rest een beetje ontgaan. Ik heb de foto’s zoals je ze als toerist gemaakt dient te hebben, gemaakt. Maar om het echte leven van deze ex-politieke gevangenen goed te kunnen bevatten, zal ik toch ook maar eens Mandela’s “Long Walk to Freedom” moeten gaan lezen…

Let them eat cake…

Vandaag is de laatste dag dat we er samen opuit gaan. We gaan lekker wandelen in de botanische tuin van Kirstenbosch. Het is lente en dus staan de bloemen prachtig in bloei. Ook zijn er vogeltjes te zien, die de protea’s vakkundig uitlepelen. Na een lekkere picknick op het gras in Kirstenbosch wandelen we weer terug naar de bus.



















Onderweg terug naar de stad maken we nog even een stop bij het Rhodes Memorial. Maar het uiteindelijke doel is Caturra Cafe, want op de eerste dag van mijn verblijf hadden ze immers niet meer waar we voor kwamen. Vandaag hebben we meer geluk en smullen we van de heerlijke lemon meringue cake (geen pie dus, maar cake!). Hannah smult zoveel van papa en omekenee, dat ze er pijn van in haar buik heeft. Dat weerhoudt haar er overigens niet van om lekker van de glijbaan te glijen (“Hannah wil nog wel een keer…”).
’s Avonds eten we een heerlijke biefstuk bij Fat Albert’s onder het genot van live jazzmuziek.

City Bowl Walk

Na gisteren een rustige (was- en opruim-) dag te hebben gehad, vonden Omekenee en ik het wel weer tijd om iets te gaan ondernemen. Zonder Moniek uiteraard, want die moest weer gaan werken. Iemand zal toch de leuke dingen die ik onderneem moeten financieren! En ook niet al te vroeg, want Omekenee en ik waren gisterenavond wat biertjes en whiskey gaan drinken bij de V&A Waterfront. Werkelijk waar voor 25 rand (nog geen 3 euro) werden we door de taxi naar huis gebracht. Daar kan je eigenlijk bijna zelf niet voor lopen!
We besloten een wandelingetje in CBD – Central Business District, ook wel City Bowl genaamd – te gaan maken. Vanaf de parkeerplaats zijn we naar Green Market Square gewandeld. Dit is volgens onze oude reisgids een van de mooiste pleinen van Afrika en hét touristische marktplein van Kaapstad. Hier worden in kraampjes allerhande souvenirs te koop aangeboden. Via Darling St. zijn we langs City Hall (stadhuis) naar Castle of Good Hope gewandeld. Kasteel de Goede Hoop is het oudste gebouw in Zuid Afrika, gebouwd tussen 1666 en 1679 door de VOC (Vereenigde Oost-Indische Compagnie). We zijn even in het kasteel geweest om wat foto’s van de binnenpleintjes te maken. We waren beiden niet echt geïnteresseerd in de tentoonstellingen en interieurs van weleer, dus daar bleef het ook verder bij.
Via Strand St. en Adderly St. zijn we terecht gekomen in de botanische tuinen van Government Lane. Dit park is een mengeling van het Amsterdamse Vondelpark gecombineerd met het Museumplein. Een oase van rust in het drukke centrum met eromheen diverse musea. Aan de oostkant staan de parlementsgebouwen, De Tuynhuys, National Gallery, Jewish Museum & Holocaust Centre. Achterin bevindt zich Bertram’s House Museum. Aan de westkant: South African Museum, Planetarium, South African Library en St. George’s Cathedral. De botanische tuinen op zichzelf zijn al de moeite waard. Er zijn meer dan 8000 soorten bomen, struiken en andere (meestal exotische) planten. Wij herkenden slechts de English Oak, onze eigen Eikenboom! Maar wij zijn tenslotte allebei geen botanische kenners.

Loo with a view

Omekenee heeft het gisteren al geschreven, we zitten dit weekend in Robertson. Dit is een wijnplaatsje aan Roet SikstieToe, ’s werelds langste wijnroete. Maar volgens mij klopt dat niet helemaal, want om in Robertson te komen zijn we over de R60 gereden en helemaal niet over de R62!
We zaten in een leuk huisje bij een boerderij, helemaal aan het einde van een weg die overging van asfalt naar zand en steentjes. Voor dit huisje was een veranda en er hing een hangmat waar papa en mama regelmatig in lagen te luieren. Ook had dit huisje een barbecueplekkie (n.v.p.e.m. braai - area) en ze hadden voor mij en Mare een leuk eigen duo-stoeltje klaargezet. Tussenin kon je een flesje drinken wegzetten, maar ik stopte er steeds steentjes in. Dat vond ik wel leuk!
We hebben dit weekend eigenlijk weinig binnen gezeten. Ontbijten deden we buiten op de veranda. Alleen slapen deden we natuurlijk wel binnen. Ik sliep met papa en mama en Mare in één kamer. Mare in haar eigen reisbedje, papa in het eenpersoons bed en mama en ik in het stapelbed. Mama boven en ik beneden. En ’s morgens wilde ik steeds mama wakker maken. Zondagochtend heeft papa mij geholpen het trapje op te klimmen om mama zachtjes wakker te maken. Dat vond ze wel erg lief van mij!
Zaterdag zijn we op zoek gegaan naar een wijnboerderij waar de wijnmakers ons zouden kunnen laten zien hoe ze wijn nou eigenlijk maken. Maar helaas zat dat er niet in. De meeste wijnboerderijen zijn in het weekend niet of maar een beetje open. Vaak moet je van te voren eventjes bellen om een afspraakje voor een rondleiding te maken. En dat hadden we natuurlijk niet gedaan. Dat is dan weer voor een volgende keer.
Maar wijn proeven kon wel op zaterdagmiddag. Dus dat hebben we dan maar gedaan bij Bon Courage, een wijnhuis tussen Robertson en Bonnievale. Ook voor mij hadden ze een speciaal kinderwijntje en ik kreeg een grote mensen wijnglas. Eerst wilde ik helemaal niet drinken, maar toen ik eenmaal geproefd had hoe lekker dit “wijntje” was, wilde ik keer op keer bijschenken. Net als die mevrouw bij papa en mama en omekenee steeds deed.











Na een glaasje of drie zei mama dat Omekenee geen wijntjes meer mocht drinken omdat hij zijn glaasje had gebroken. En papa had nog wel gedacht dat ik de eerste zou zijn die een glaasje zou breken! Met een volle doos met wijntjes (ook eentje voor mij) onder de arm zijn we daarna nog even bij het restaurantje wat gaan eten. Volgens mama was dit wel nodig na al die wijntjes, want mama moest nog terugrijden naar ons huis.











Onderweg zijn we nog even boodschappen gaan doen, want vanavond wilden we braaien. Nadat Omekenee het voorgloeien van het hout had gedaan, heeft papa er een flinke fik van gemaakt. We hebben lekker buiten op de veranda zitten eten. Na het eten zijn Mare en ik gaan slapen en hebben papa en omekenee de barbecue weer aangewakkerd tot een heerlijk knapperend vuurtje. Onder het genot van alweer een lekker wijntje hebben ze nog wat naar de vlammetjes zitten turen. Papa vond wel dat Omekenee eigenlijk zijn gitaar had moeten meenemen, want dat hoorde nu eenmaal bij zo’n vuurtje!
Zondagochtend wilde mama met mij gaan zwemmen in het zwembad. Papa verklaarde haar officieel tot gek. De zon scheen niet, dus het water zou wel koud zijn. En inderdaad… mama mag dan wel een bikkel zijn, maar ik wilde er heel snel weer uit. Veelste koud!
Naast ons huisje bij het zwembad was ook nog een openlucht weecee. Hier kon je een poepie of een plasje doen terwijl je van het uitzicht kon genieten. Natuurlijk is papa deze wel eens gaan proberen.
Op de terugweg naar huis zijn we het eerste stuk niet via de grote weg gereden, maar zijn we door Bain’s Kloof gereden. Hier waren schitterende uitzichten te zien waar papa, mama en Omekenee natuurlijk een heleboel foto’s hebben gemaakt.









Toen we weer in Kaapstad waren, zijn we bij Andiamo in Cape Quarter gaan uit eten. Mare was een beetje moe en had niet zo’n zin in haar warme eten. Ze mopperde af en toe een beetje en hing onderuit gezakt in de wandelwagen. Dat vond de mevrouw (of was het nou een meneer?) achter ons niet zo erg leuk geloof ik. Zij (of hij) kwam nadat ze klaar waren met eten nog even aan papa en mama melden dat volgens haar onze Mare allang op bed had moeten liggen. Niet gek dat ik niet goed wist of het nou een mevrouw of een meneer was, ze wist zelf ook niet goed het verschil tussen jongetjes en meisjes. Zelfs niet nadat papa twee keer duidelijk had gemaakt dat onze Mare toch echt een meisje is en geen jongen! Och god, och god, och god toch…

The other side of Cape Town

Happy days, District Six

Living was cheap, life precious
Now in Hannover Park
Living’s expensive and life is cheap

Vandaag begonnen we de dag met een township tour. We werden om 9.00 uur opgehaald door onze gids Wendell, waarna we nog een Amerikaans stelletje oppikten. Allereerst reden we door Bo-Kaap. Dit is de wijk waar Aziatische slaven kwamen wonen nadat ze vrij werden. Als teken van vrijheid schilderden ze hun huizen in vrolijke kleuren en dat doen ze nog steeds.
De eerste stop was het District 6 museum. Hier is in beeld gebracht hoe de hele – gemengde – gemeenschap gedwongen uit elkaar werd gehaald en mensen van verschillende afkomst in verschillende townships moesten gaan wonen en de wijk werd gesloopt. Soms werd een huis gesloopt terwijl mensen naar hun werk waren en gezinnen werden uit elkaar gehaald als een deel van het gezin als zwart en een deel als kleurling werd aangemerkt. Dit werd bepaald door de ‘penciltest’: er werd een potlood in het haar gestoken en als deze erin bleef zitten was men zwart, anders kleurling. Indringende familiekiekjes geven een beeld van het leven in deze wijk in de jaren 50. Dat verschilt nog niet eens zoveel van de foto’s uit diezelfde tijd in ons familiealbum.
De eerste township die we bezochten is Langa. Hier konden we zien hoe er nieuwe huizen worden gebouwd om de zogenoemde ‘shacks’ te vervangen. Nog steeds kleine woninkjes, maar toch al beter dan die ‘shacks’. Bijzonder is ook wel dat de township een buurt kent die Beverly Hills wordt genoemd, waar artsen, advocaten en dergelijke wonen. Zij willen graag in hun eigen gemeenschap blijven wonen en steunen zo tegelijkertijd de diverse handeltjes in de township waardoor deze verder tot ontwikkeling kan komen. We stopten ook nog even bij een restaurant in Langa. Geheel ongepland werd hier een (vroege) lunch genuttigd met lokale specialiteiten. Ik at een soort van maismeel met zure room erover, die als voorgerecht op de kaart stond. Het leek echter meer een bijgerecht en smaakte op zichzelf niet echt geweldig.
Na deze lunch reden we naar de township Khayelitsha. Hier bezochten we Vicky’s B&B. Vicky is een indrukwekkende vrouw, die een bed and breakfast van twee kamers runt. Behalve de keuken en de woonkamer is dit ook haar hele huisje! Van een deel van de opbrengsten en de giften van toeristen organiseert ze excursies voor kinderen uit de township die een goed rapport hebben gehaald op school. Ze bezoeken dan de Tafelberg of Robbeneiland in de hoop dat dit hun inspireert om werk te zoeken in het toerisme. Toerisme is een van de belangrijkste bronnen van werkgelegenheid en inkomsten voor het land.













Achter Vicky’s B&B wordt een kinderopvang gerund door een aantal vrouwen. In twee kleine kamertjes verblijven dagelijks 50 (!) kinderen waarvan beide ouders werken. Als deze kinderopvang er niet zou zijn, dan zouden deze kinderen gewoon op straat zwerven. Nu betalen de ouders
50 rand (ongeveer 5,5 euro) per maand waarvoor de kleintjes eten krijgen en een beetje onderwijs.
Het is ongelofelijk hoeveel optimisme Vicky en de dames van de kinderopvang aan de dag leggen onder deze omstandigheden. Diep onder de indruk reden we terug naar Kaapstad terwijl Wendell nog veel meer vertelt over de geschiedenis van Zuid-Afrika.

























Laat in de middag vertrokken we richting Robertson waar we het weekend doorbrengen. In Robertson aangekomen was het al donker en lukte het ons niet om de Good Hope Farm te vinden. Daarom gingen we eerst maar een hapje eten bij een steakhouse, waar de eigenaar uitgebreid verslag kwam doen van zijn bezoek aan Nederland vorig jaar. Intussen werden we vanaf de Good Hope Farm gebeld, en bleek dat we nog zo’n 35 kilometer verder moesten rijden, waarvan het laatste stuk gravel- en zelfs dirtroad. In het huisje aangekomen kon Hannah niet uit van bewondering: “Oh wat een mooi huisje! Oh wat een mooie stoel! Oh wat een mooie schaal!” Na een lange dag en een goddelijke rosé van Boschendal doken we ons mandje in.

Als de kat van huis is …

… danst deze Muis op de Tafelberg!

Vandaag was het veel zonniger dan gisteren, dus zijn we dan nu naar de Tafelberg gegaan. Niet om deze te beklimmen hoor. Want daar moet je echt een stoere bikkel voor zijn en dat is deze Muis dus even niet.











Met de kabelbaan zijn we de 1086 meter omhoog gegaan. Dan sta je lekker in een minuutje of 5 fris en onvermoeid boven. En een prachtig uitzicht over Kaapstad heb je dan zeg! Zoiets moois heb ik in mijn hele muizenleven nog nooit gezien.

Op de Tafelberg zijn we nog wat gaan wandelen. Hannah zat weer bij Moniek in de rugdrager, Mare bij John achterop en ik mocht bij Omekenee op z’n rug. Erg lief van die gozer!







Tijdens de lunch heeft Omekenee een broodje smeerkaas gemaakt voor Hannah en mij. En Mare heeft lekker van Moniek d’r broodje mee geHAPt.
We zijn op zoek geweest naar Dassies, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. John vindt de Tafelberg echt een berg voor hem. Niks klimmen en klauteren, gewoon lekker plat!
Als afsluiter hebben we in het restaurantje nog wat gedronken en een ijsje gegeten. Hier heeft Hannah mij op de “commode” (het dienblad) nog even een schone luier aan gedaan. Toen was ik weer helemaal klaar voor de afdaling met de kabelbaan.

Hoek van Bobbejaan

Omdat het weer wat teleurstelt, gaan we vandaag niet de Tafelberg op, maar besluiten we in het nationale park van Kaap de Goede Hoop te gaan wandelen. Uiteraard nemen we weer een toeristische route over het Kaapse schiereiland. We rijden via de Chapman’s Peak Drive. Behalve het mooie uitzicht daar hebben we ook nog walvissen gespot. Helaas konden we niet stoppen om ze goed te bekijken. Kort nadat we het park binnenrijden zien we een struisvogel-familie. Een stuk of 6 struisvogelkuikens met zeer beschermende ouders. Na een korte fotostop laten we ze gauw weer met rust.
De gekozen wandeling naar Hoek van Bobbejaan zou volgens het bordje 3 uur duren. Volgens het boek dat Moniek had gekregen voor haar verjaardag, moest je daarvoor wel op handen en voeten de tocht maken.
Het begon met een vrij steile afdaling naar het “strand”. Alhoewel er nog flink wat afstand tot het water werd overbrugd door keien, was er toch een pad van erg mul strandzand. Dit liep erg vermoeiend en er leek haast geen einde aan te komen. Toen we bij een wegwijzer aankwamen, bleek dat we toch zelfs een stukje van de route hadden afgesneden. We besloten om nog een stukje richting 2 scheepswrakken te lopen. Dit bleken een paar stukken schroot waar Vuile Ko misschien blij mee zou zijn geweest, maar verder niks bijzonders. Intussen nog geen bobbejanen (bavianen) of schildpadden gezien. De terugweg verliep over de rug van de Kommetjieberg. Het was even zoeken naar het niet al te duidelijke pad, maar gelukkig was de klim een stuk minder steil dan de afdaling waarmee we waren begonnen. Bovendien werden onze inspanningen beloond met een ontmoeting met een schildpad. We waren blij dat we na zo’n 2 en half uur de bus weer terug vonden. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in de V&A Waterfront. Springbok!

Omekenee

Mag ik mij even voorstellen aan degenen die mij niet kennen. Mijn naam is Corné ofwel Omekenee en ik ben de broer van John. Sommigen zeggen zelfs dat we op elkaar lijken… Vanochtend ben ik na een lange vliegreis aangekomen op Cape Town International en daar werd ik door John, Moniek, Hannah, Mare en Muis opgehaald met de privé shuttleservice. Ik logeer de komende anderhalve week bij JMHMM in Villa Marina, waarna ik nog 3 weken door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zambia ga reizen,
Onderweg naar Villa Marina hebben we al het nodige aan sightseeing gedaan. Kaapstad is een indrukwekkende stad! Na een verfrissende douche zijn we gaan lunchen bij Newport, hier vlakbij gelegen aan de Atlantische oceaan. Daarna zijn we langs die oceaan lekker aan het wandelen geweest. Uiteraard moesten we bij elk speeltuintje dat we onderweg tegenkwamen even stoppen, want Hannah wil wel van de glijbaan… of op de schommel. Helaas was bij Caturra Café de lemon meringue pie op. Misschien hebben we later meer geluk.

Een boel ballen

Ik heb gespeeld en gesparteld in een bak met een heleboel ballen. Rode en gele ballen en blauwe en groene ballen. Papa en mama gooiden allemaal ballen naar mij en ook Hannah kwam tussen de ballen spelen. Ik heb geprobeerd om ze op te eten, dat doe ik met al het speelgoed, maar ze pasten niet in mijn mond. Papa heeft gezegd dat als we weer in Nederland zijn, ik dan vast wel een keer met ome Krelis zijn “ballen” mag gaan spelen!

Walvissenjacht

Walvissenjacht, dat was het doel vandaag! Niet letterlijk natuurlijk, maar met verrekijker en fotocamera. Een beetje later dan gepland gingen we op pad, we hadden er allemaal moeite mee vanochtend na de late avond gisteren.
Hermanus is dè plaats om walvissen te spotten. In plaats van de rechtstreekse route over de snelweg hebben we de kustroute naar Hermanus genomen. We hadden van tevoren gewed wie de eerste walvis zou zien… Zodra we de baai van Gordon’s Bay in zicht kregen was het al raak: er sprong een walvis boven de oceaan uit. We zagen hem tegelijkertijd en sprongen allebei bijna door het dak van enthousiasme. Wat ontzettend gaaf om van zo dichtbij te zien. Dit is een vorm van wild-spotten die helemaal nieuw is voor ons, erg spannend!
De walvissen die voor de kusten van Zuid-Afrika zwemmen zijn de Southern Right Whales. Elk jaar van augustus tot oktober zoeken ze de kust op om hun jongen te baren. Ze komen dan zo dichtbij dat ze vanaf het strand te zien, horen en ruiken zijn. Ze zwaaien hun neus of staart boven het water en soms springen ze helemaal boven het wateroppervlak uit. Breechen heet dit en het kost een walvis net zoveel energie om 1 zo’n sprong te maken als wij in 2 hele dagen verbruiken. Ze heten Southern Right Whales omdat ze in zuidelijke wateren zwemmen en omdat men vroeger van mening was dat dit het juiste type walvis was om op te jagen: de right whales! Gelukkig is dat hier in elk geval verleden tijd en wordt er alleen met camera’s op hen gejaagd.
Er stond een behoorlijk wind, waardoor onze geplande picknick op het strand niet door kon gaan. Maar niet getreurd, gewoon de achterbank van de bus neerklappen en er is plaats genoeg om met z’n vieren te zitten picknicken. Hannah wordt al steeds meer self-supporting: ze belegt haar eigen broodje, voert Mare de restjes en pakt en pelt haar eigen banaantje. Nog even en ze brengt ons ontbijt op bed in het weekend!
Ook aan de kust van Hermanus zelf was de wind verschrikkelijk. Foto’s maken was bijna onmogelijk, het lukte gewoon niet om de camera stil te houden. We genoten dus vanuit de bus van de walvissen die hier rondzwemmen. Na de vriendelijke hulp van een mede-walvis-spotter met startkabels (na een klein uurtje stilstaan met de airco aan blijkt de accu al leeg…) gingen we niet te laat weer richting Kaapstad. Alweer een mooie dag!

Samen een avondje uit

Na een druk weekje van helpen verhuizen, zijn we gisterenavond naar de home-warming-party van Henk en Althea geweest; een lekkere braai in de gigantisch grote achtertuin met uitzicht op de citylights of Cape Town.
Vanmorgen zijn we eens het CBD (Central Business District) in gewandeld. Een beetje rondgelopen bij Green Market Square, St. George’s Mall en vooral het Tourism Information Centre. Met een hele stapel foldertjes voor het betere “what to do” kwamen we weer naar buiten. Niet nadat we natuurlijk alle dubbele die Hannah had uitgezocht netjes in de rekken teruggestoken hadden!
Echt onder de indruk van het centrum van Kaapstad waren we niet. Misschien lag het aan het feit dat het zaterdag was en dat alles rond of na lunchtijd sluit. Dus dat beloofde ijsje hebben we maar bij V & A Waterfront genuttigd.
Als beloning voor het harde werken en het beschikbaarstellen van onze Mircrobus (citaat van Henk: You’re my great friend, if you had a “bakkie” you would have been my best friend) hebben Henk en Althea vanavond op Hannah en Mare gepast zodat wij eens ongestoord samen iets zouden kunnen ondernemen. Na de nodige instructies zijn wij weer teruggegaan naar het centrum van Kaapstad. We hebben eerst nog wat rondgelopen in Long Street, de uitgaansbuurt in het centrum. Hier konden we niet echt een leuk restaurant kiezen. En voor Mama Africa moest gereserveerd worden en dan hadden we natuurlijk niet gedaan. Dus zijn we maar eens gaan kijken op Heritage Square. Hier zitten een aantal wijnbarretjes en restaurantjes. Bij Fat Albert’s zijn we binnengewandeld voor een heerlijke en vooral rustige maaltijd! Echt nachtwerk hebben we er niet van gemaakt, na het eten zijn we weer terug naar Henk en Althea gegaan. Hier bleek dat Hannah nog wakker was, want die “woude niet gaan slapen” en Mare het grootste gedeelte van de avond in de wandelwagen geslapen had. Al met al voor ons allemaal een geslaagd avondje uit!