Van Tafelberg naar Tygerberg (4)

Het is de hoogste tijd voor een nieuw stukje over mijn belevenissen in het Tygerberg Ziekenhuis. Lezers van onze weblog moeten inmiddels wel de indruk hebben gekregen dat ik niets anders doe dan vakantie vieren en leuke dingen ondernemen, maar niets is minder waar. Ik heb nog nooit zo veel en zo hard gewerkt als de afgelopen maanden!
Ik heb 2 maanden gewerkt op de afdeling neonatologie. Erg boeiend, want zoals bij velen bekend heeft het vak neonatologie mijn speciale aandacht. Maar ook erg moeilijk in het begin! En dan niet zozeer wat betreft de pathologie, want wat dat betreft is neonatologie in Zuid-Afrika niet eens zo verschillend van neonatologie in Nederland. Maar de aanpak is vaak totaal anders. Door de zeer beperkte IC-capaciteit worden kinderen van 500 gram, geboren na 26 weken zwangerschapsduur op een “gewone” afdeling verpleegd. Alleen kinderen boven 700 gram en boven 27 weken komen in aanmerking voor opname op de IC-afdeling, als er een bed beschikbaar is. Een groot deel van de zorg voor pasgeborenen die zich in Nederland op een IC-afdeling afspeelt, vindt hier dus gewoon op de afdeling plaats.
Afdeling G2 kan normaal gesproken maximaal 44 kinderen herbergen, maar ik heb tot 55 baby’s op de afdeling gehad. Tweelingen samen in een couveuze, kleine kamertjes volgepakt met wiegjes, overwerkte sisters met stoom uit hun oren. Stel je voor dat zo’n grote afdeling per dienst 1-2 sisters aanwezig heeft, die wat opleidingsnivo betreft overeenkomen met een goed gekwalificeerde kinderverpleegkundige in Nederland. Het overige personeel bestaat uit nurses van zeer verschillend opleidingsnivo, ervaring en kwaliteit. Sommigen kunnen letterlijk niet meer dan verzorgen en observaties noteren, en weten niet eens hoe dit te interpreteren en wanneer een dokter te waarschuwen. De sisters moeten alle kinderen medicatie geven en assisteren bij allerlei procedures. Geen benijdenswaardige taak, dat kan ik je wel vertellen!
Als arts ben je gelukkig niet de enige op zo’n afdeling. Afdeling G2 is opgedeeld in een 5-tal kamers. De eerste kamer is de opname-kamer, waar alle verse baby’s binnenkomen. Dit was gedurende 2 maanden mijn terrein. Hier liggen de ziekste kinderen, zodra ze stabiel zijn schuiven ze door naar de volgende kamer. Er zijn 6 open couveuzes, maar op een drukke dag kun je gemakkelijk 8 opnames hebben. De turn-over is dus erg hoog, soms draai je je om om iets te regelen, en op het moment dat je je terugdraait is je patiënt alweer verhuisd. Plaats maken voor de volgende opname. Ondanks het gebrek aan continuïteit, doordat in elke kamer een andere dokter werkt, functioneert het systeem verrassend goed. Strict genomen ben je als kinderarts in opleiding de hoogst gekwalificeerde arts op de afdeling en daardoor ook verantwoordelijk voor alle kinderen. Met aantallen van 40 tot 50 is het echter onmogelijk alle baby’s zelf te kennen, dus je vertrouwt erg op je collega’s. En elke dag is er een zaalronde met een neonatoloog, waarbij alle vragen en het te voeren beleid aan de orde komen.
Prematuren met onrijpe longen, die in Nederland beademd zouden worden, krijgen hier een medicijn om de longrijping te bevorderen in de luchtpijp toegediend en moeten het vervolgens weer op eigen kracht doen. Sinds kort is deze dure behandeling hier beschikbaar gekomen voor in principe alle prematuren en hiermee worden erg goede resultaten geboekt. Veel minder prematuren overlijden aan longproblemen in de eerste fase. Wat echter nog niet bekend is, en minstens even belangrijk, zijn de lange termijn resultaten. Hoeveel van deze kinderen moeten door het leven met een meer of minder ernstige handicap? Op deze vraag weet men voorlopig het antwoord nog niet.
Wat ik het meeste miste op deze afdeling is een goed palliatief beleid. De behandeling van kinderen in de laatste fase van hun leven laat wat mij betreft nogal te wensen over. Morfine wordt er per definitie niet gegeven. Door de beprekte IC-capaciteit vallen er nogal wat kinderen tussen de wal en het schip. Er moet heel streng gekeken worden wie naar de IC gaat en wie niet. De baby met de beste kansen op een goede toekomst gaat uiteraard voor de baby met een sombere prognose. Heel reëel in deze omstandigheden, maar daardoor niet minder moeilijk!
Naast alle moeilijke momenten ook veel mooie momenten beleefd. Rijen moeders die naast elkaar melk zitten af te kolven, dat zul je in Nederland niet snel aantreffen. Met de hand wel te verstaan, kolfapparaten hebben de meesten hier niet. Erg blij en dankbaar zijn ze, als je foto’s maakt van hen en hun baby’s en die voor hen afdrukt. Gezellige samenwerking met de sisters en de nurses, die vol belangstelling zijn voor Hannah en Mare (“they are fat!!” en “there is room for a boy!”). Er wordt regelmatig iets georganiseerd om geld voor de afdeling in te zamelen, en als dokter moet je natuurlijk altijd betalen! Wat je dan met liefde doet natuurlijk!
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, zoveel geleerd en beleefd. Tienermoeders, communicatieproblemen, gebrek aan materiaal tijdens reanimatie in de verloskamer, infuzen prikken tot je een ons weegt, familieleden opsporen, vreugde en verdriet… De basis blijft echter hetzelfde, waar je je vak ook uitoefent. Ouders willen een gezond kind met een goede toekomst en als team doe je je best daar aan bij te dragen. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd. Het optimisme van de mensen die hier werken en elk succesje dat wordt geboekt geeft echter moed om door te gaan!

Gotta live, gotta live, gotta live in… Cape Town

Met niet al te hoog gespannen verwachtingen ging ik vanavond op weg naar het Belville Velodrome, voor een concert van de band Live. Hun laatste cd vond ik de moeite van het een 2e keer beluisteren niet waard, het klinkt meer als softe gospel dan als de stevige rock van het verleden. Maar juist als je niet al te veel verwacht kun je aangenaam verrast worden, zo bleek wel weer.
In het voorprogramma The Parlotones, een aardig Zuid-Afrikaans bandje die bij de meeste toehoorders al een behoorlijk meezinggehalte hadden. Voor ons nieuw, maar daarom niet minder leuk. Na deze opwarmer ontdekten we dat we nog wat dichter bij het podium mochten, we hadden blijkbaar plaatsen voor de binnenste ring. Goed zicht op het podium en niet te druk, doordat het een met hekken afgeschermd gedeelte was. Het kost wat, maar dan heb je ook wat!
Live begon met de laatste single van de nieuwe cd, die is nog net om aan te horen. Maar daarna spetterden de oude hits ons om de oren, een feest van herkenning! Selling the drama, Rattlesnake, Shittown (door ons maar even omgedoopt tot Capetown) en All over you zorgden ervoor dat iedereen behoorlijk stond te swingen en te springen! Daarna mochten songs van de nieuwe cd natuurlijk niet ontbreken, maar ik geloof dat ze er in totaal niet meer dan 4 van gespeeld hebben. Helemaal terug naar Mental Jewellery met Mirror Song, daarna Sophia, Walk the Line en later The Dolphin’s cry en Believe. Na een uur lekker te hebben gespeeld verlieten de mannen even het podium om al gauw terug te komen voor een toegift die ook nog een uur duurde. Lakini’s juice, Run to the water, We stood up for love, Iris (all time favorite wat mij betreft), Turn my head (tot groot genoegen van Simone), I alone, Lightning crashes, White discussion, Dance with you… Met veel enthousiasme, de mannen hadden er duidelijk heel veel zin in. Later bleek het het allerlaatste optreden van de wereldtournee te zijn en de band wilde de tour spetterend afsluiten. Nou dat is in elk geval gelukt!

Molly in Mouille Point

Vandaag hebben we tijdens het wandelen richting de Waterfront twee walvissen gespot in onze eigen Granger Bay!

Oma Tut?

Weet je? Mijn oma Els heeft geen echte bijnaam. Ik heb een opa Tuin, een oma Tuin en een opa Snor. Maar oma Els weigert steeds iedere bijnaam die er werd verzonnen. Dit probleem begon volgens Hannah al voor haar geboorte. Om oma Snor genoemd te worden, ging inderdaad wel wat ver. Maar op reis in Namibië kwam de hele familie (nog zonder mij) langs het plaatje Omaruru. Dat vonden papa en mama en Hannah wel wat: Oma Ruru! En dan een foto maken bij het plaatsnaambord. Leuk voor thuis!
Maar nee hoor, ze wilde weer niet. Alles wat zelfs tot op vandaag wordt aangedragen wordt radicaal afgewezen. Misschien is oma Tut wat? Of oma Fopspeen? Weet je, laat ook maar. Ze zal het toch wel weer weigeren…

Kriebelgras

Mama weet een speeltuin in Camps Bay. Daar gaan we lekker spelen. Papa en tante Siepie luieren in het gras. Ik kruip lekker rond, maar dat gras kriebelt wel tussen mijn tenen. Hannah glijdt van de glijbaan en ik mag ook een beetje glijden. Er is ook een draaimolen, daar draaien we samen met mama en tante Siepie rondjes op.

Hannah’s tentje

Oma heeft voor mij een tent gemaakt onder de tafel. Ik heb al het speelgoed er naar toe gebracht en daar zit ik nu te spelen. Leuk hoor! Alleen komt Mare af en toe aan de tent trekken en dan gaat ‘ie kapot… en dat moet niet!

Schok(bre)kend weekendje Cederberg

Inmiddels hebben opa Snor en oma Els al behoorlijk wat van Kaapstad en de direct omgeving kunnen verkennen. Het werd dus weer eens tijd om wat verder “van huis” te gaan. Dit weekend zouden we zonder Moniek (want die had dienst) naar Cederberg Mountains vertrekken. Nu moet je wel weten dat een weekendje weg voor mij als materiaalmeester en fourageur natuurlijk meer om het lijf heeft dan vrijdag, zaterdag en zondag.
De donderdag vooraf de hele dag in touw geweest met boodschappen doen, bellen met de accommodatie, de bus controleren (noodrantsoenen en extra kampeergerei), de bus inspecteren (o.a. alle vloeistoffen bijvullen) en natuurlijk de tank volgooien. En niet te vergeten inpakken voor de hele bende!
Maar op vrijdag konden we dan ook zonder getreuzel goed voorbereid vertrekken. De weersvooruitzichten waren prima (beter dan ons vorige bezoek aan dit gebergte). Onze reis ging voorspoedig, ook op de gravelwegen en over de diverse passen. Zo halverwege de middag kwamen we in Kromrivier aan volgens planning. Na een korte kennismaking met onze gastvrouw konden we onze hut “Tortelduif” betreden. We wilden die avond braaien, dus na het uitladen en installeren direct als een ware padvinder aan de slag met vuurtje stoken. Inmiddels hebben we al zoveel ervaring opgebouwd met het inkopen voor een braai dat we deze keer nauwelijks iets over hadden. Goed he?
Zaterdag zijn we net voorbij Dwarsrivier een wandeling langs Lot-se-vrouw en Vensterklippe gaan lopen. Het was erg warm en de zon stond strak aan de hemel. Lot z’n vrouw en die Vensterklippe waren uit commerciële behoefte geboren rotsformaties die in onze ogen niet bijster bijzonder waren. Voor de vorm hebben we er toch wel de nodige foto’s van getrokken. Later tijdens de wandeling hebben we nog de onontdekte rotsformatie “Pinguïn” op de foto gezet. Dat die nog niet eerder gevonden was, is ons tot op vandaag de dag een raadsel gebleven.
Onze gastvrouw insinueerde eerder die dag dat deze wandeling erg makkelijk was en dat we beter een andere konden nemen. Die rotsen kon je ook prima vanaf de kant van de weg vanuit de auto bekijken, was haar mening. Nou die mening deelden wij absoluut niet en een easy-walk heb ik hier nog zelden als easy ervaren (met Mare op de buik of op de rug). De omgeving was schitterend. Overal waar je ook keek waren er rotsformaties door de wind uitgesleten. Helaas voor ons was de markering van de route niet goed aangegeven. Normaal wordt dit met behulp van stapels steentjes duidelijk, of met een gedetailleerde routekaart. Honderd keer gekopieerde vage route-tekeningetjes vind ik niet erg nauwkeurig. Na diverse malen getwijfeld te hebben of we goed zaten, zijn we uiteindelijk toch weer dezelfde route teruggewandeld. De route zou namelijk opslitsen met een 12 kilometer lange mountainbike-track, die wij geenszins wilden wandelen in de snikhete zon midden op deze warme zomerdag.
Eenmaal terug bij de bus lekker op het gemak de lunch genuttigd. Hannah en Mare waren weer erg blij dat ze weer in alle (beperkte) vrijheid rond konden hangen en springen, Jan en mijn schouders waren weer blij van het gewicht verlost te zijn. Tijdens onze lunch werd door opa Snor voor het entertainment gezorgd met zijn woeste-woestijn-stripact! Hij was zo doorweekt van het zweet dat hij de “vuile” was even te drogen wilde hangen. Omdat eten en drinken door onze dames altijd leuke kiekjes oplevert, waren de oma- en opa-perrazzi weer ter plaatse paraat.
Met volle magen zijn we naar de volgende activiteit van de dag gereden: de Bushman Paintings en Stadsaal Cave. Vorige keer ben ik niet naar boven geklommen om de paintings te bekijken. Mijn benen lieten het na de wandeling van de dag ervoor niet toe. Dus ben ik ze nu wel “live” gaan aanschouwen. Daarna zijn we doorgereden naar de grot. Schijnbaar hebben we bij ons eerdere bezoek daar slechts het “voorportaal” en het toilet bezocht. We hebben ons toen laten misleiden om niet verder te gaan omdat er een bord “No Entry” stond. Omdat we nu steeds wat mensen die richting in zagen lopen of terug zagen komen, zijn wij toch ook die richting in durven lopen en warempel de Stadsaal ontdekt. Veel kan ik er niet over schrijven, hopelijk spreken de foto’s voor zich… (als we weer foto's kunnen publiceren!!!)
De volgende ochtend stond weer in het teken van ons vertrek. We hebben dit weekend met naar bed gaan en opstaan lekker relaxed gedaan. Daar was iedereen denk ik wel een beetje aan toe en we hadden toch geen overvol programma. Na nog een heet en ovenvers brood te hebben gekocht en de gastvrouw gedag te hebben gezegd, zijn we weer vertrokken. Bij Dwarsrivier hebben we voor de hardwerkende “thuisblijver” nog een lekker flesje rode Cederberg Cellar Cederberger gekocht. Nog geen half uur nadat we voorbij Dwarsrivier waren begon de bus meer lawaai te maken dan voorheen. Een korte inspectie onder de bus leerde me dat de schokbreker bij de bestuurder helemaal opengescheurd was en deze vet of olie lekte. En dat terwijl we nog niet een derde van de gravelroute hadden gereden. Aangezien hier geen garages achter de rotsen verstopt zitten en het ook nog eens zondag is, hebben we toen maar besloten onze snelheid te matigen. Dit alles in het kader van “Arrive alive”! Toen we eenmaal het gravel-gedeelte achter ons lieten, zijn we toch à 90 km/u richting Kaapstad kunnen rijden. Net voorbij Citrusdal moesten we de Piekenierskloof over. Hier hebben we nog even gestopt om wat mooie landschapsfoto’s te maken. En later thuis op de computer de conclusie getrokken dat sommige foto’s net lijken alsof ze uit een vliegtuig genomen hadden kunnen zijn! Het was een heldere dag en zo’n 170 kilometer voor Kaapstad konden we de Tafelberg al ontdekken. Bijna thuis!
Zoals ik dit item al begon, houdt bij thuiskomst een weekendje weg voor mijn niet op. Zondagavond en maandag alles opruimen en de was weer verwerken. Gelukkig is deze maand oma Els mijn hulp in de huishouding, een soort rots in de branding zal ik maar zeggen! Dinsdag nadat ik Hannah naar school heb gebracht ben ik nog even langs Speedy (niet Gonzalez maar een soort Kwik-Fit) gereden. Totale schade: 4 nieuwe schokbrekers!!!

Leaking roof?

Het leven van een huisbaas gaat niet over rozen. Het liefst wil je de hele periode dat je in het buitenland verblijft je huis verhuurd is, maar liefst ook zonder zorgen. Maar onder die zorgen kom je helaas toch niet uit.
Allereerst onze eigen stommiteit: in ons haastige vertrek waren we vergeten dat er nog wat in de magnetron was blijven liggen… Resultaat: wat stank én een nieuwe magnetron.
Hierna wist men te melden dat onze beneden wc verstopt is geraakt. En tot op vandaag heb ik geen idee of dit is opgelost?!? En toen de vraag of er een kat gekocht mocht worden… And last but not least is er deze week na een hevige regenbui ook nog een lek in de dakkapel van onze slaapkamer geconstateerd!!! Hoezo geen zorgen?

Slaap kindje slaap

Ik slaap hier in Kaapstad in een heeeel groot bed. Nog veel groter dan die van papa en mama. Nu zijn opa snor en oma Els bij ons aan het logeren en die mogen mijn bed lenen. Ik slaap nu op het grote luchtbed bij papa en mama in de kamer. Ik kan niet zo goed stil liggen in bed. Het is zo groot, dat ik op elk plekje wel even wil liggen. Alleen lig ik soms zoveel te draaien dat ik er uit rol, zomaar onder het bed van papa en mama! Dat is niet zo lekker zacht, maar slapen doe ik er toch wel hoor!

Sundowner op Signal Hill

Na een inspannende dag zijn we met z’n allen gehaast naar Signal Hill gereden om daar al etende een hopelijk mooie zonsondergang te gaan bekijken. En we waren niet de enige die dat van plan waren want het parkeerterrein was afgeladen druk. Complete champagne-buffetten voor busladingen toeristen stonden uitgestald. En wij? Wij hadden stokbrood, hamburgertjes, kipspiesjes, fruitsalade, snoekpaté, zalm, wijn, bier en Savanna. Ook erg lekker allemaal!
Helaas voor ons waren we een beetje aan de late kant. Die zonsondergang hebben we nog wel op tijd mee kunnen pikken alleen wordt het daarna zo koud bovenop een berg. Dat is nogal wiedes als de zon in de zee is gezakt. Maar als je dan daarna in de wind zonder zonnestralen op die top nog je koud/half-warm buffet moet opeten, word je niet vrolijk. Volgende keer eerder op pad zodat je nog bij zonlicht en vooral warmte je eten kunt verorberen! Weer wat geleerd…

Boulders Beach

Toen we van Kaappunt terug naar huis reden, zijn we nog even bij Boulders Beach ping-wins gaan kijken. Veel kan ik je er eigenlijk niet over vertellen, ze deden niet zo erg veel! Wel heeft Hannah ze steeds voor me aangewezen. Dat was wel erg lief van haar.

Going to Cape Point

Voor de zoveelste keer wilden opa en oma gisteren naar de botanische tuinen van Kirstenbosch gaan. Helaas rust hier voor hen een vloek op… Het weer zat weer niet mee. Dus zijn ze lekker saampjes visjes gaan kijken in het 2 Ocean Aquarium, Hannah was weer bij Verna gaan spelen en Mare en ik zijn thuis gebleven en hebben onze dagelijkse dingetjes gedaan (zoals opruimen, wassen, drogen, boodschappen doen en spelen natuurlijk).
op pad! Simone en Moniek zijn weer als gebruikelijk werken en missen weer Maar vandaag zijn we weereen prachtig uitstapje naar het puntje van de Kaap. Maar niet getreurd: we gaan er vast nog eens heen! Ook deze keer weer de Chapman’s Peak Drive gereden. Het blijft een prachtige bochtige weg langs de kust. Hoewel ik deze nu al voor de derde keer gereden heb, blijven de uitzichten over de oceaan indrukwekkend. Alleen wil ik de volgende keer deze drive eens op de terugweg rijden, voor de broodnodige variatie.
Na de Chapman’s Peak Drive zijn we deze keer niet over Fish Hoek en Simon’s Town gereden, maar via Kommetjie en Scarborough. Ik begin er de weg ondertussen al aardig te kennen. Ik meende zelfs deze route te herkennen als de route die we ooit 7 jaar geleden met een witte Fiat Uno zonder kinderen hebben gereden. Onderweg hebben ter hoogte van Misty Bay ook nog een paar walvissen voorbij zien dobberen. Het lijkt wel of ze steeds dichter naar onze kant van de kust oprukken. Wie weet zien we er binnenkort nog wel een paar in Mouille Point voorbij zwemmen!
Na snel zonnebrand gesmeerd te hebben, zijn we omhoog geklommen naar the Lighthouse van Cape Point. Opa met Hannah op de rug, ik met Mare en oma met heavy-weight Muis. Na wat intensief trappen klimmen komen we dan op het hoogste punt bij de vuurtoren aan. Jan en Hannah natuurlijk als eerste! Die zijn gewoon niet bij te houden…
Na een kwartiertje genieten van de nice view en het maken van de gebruikelijke kiekjes, zijn we weer afgedaald. Hannah “woude” zelf lopen. Grappig gezicht tussen al die toeristen, zo’n semi-mini-toeristje. Ze heeft het ook bijna heel de lange afdaling volgehouden! Het wordt misschien ooit nog wel een klein wandelaartje!?!?
Hierna zijn we naar teruggereden naar Cape of Good Hope. Vooruitturend over het woelige water waar eens vele schepen zijn vergaan, onderwijl een lekker boterhammetje naar binnen werkend. Kaap de Goede Hoop is het meest zuid-westelijke puntje van het Afrikaanse continent. Met echte zuidelijkste puntje is bij Cape Agulhas, maar aangezien daar verder op het geologische zuidpuntje en de overal aan een kust gebouwde vuurtorens na niets anders te beleven valt, hebben we ervoor gekozen hier maar geen tijd aan te spenderen. Er is immers nog zoveel meer te zien!

Herman sprong!

Vandaag ben ik alweer walvissen gaan kijken. Helaas moest mama gewoon werken, dus ben ik samen met Hannah, papa, opa, oma en tante Siepie op pad gegaan. Eerst zijn we een stukje via de snelweg gereden. Daarna zijn we door Gordons Bay (papa beweert vorige week een zekere “Gordon Gay” gezien te hebben) via de toeristische kustroute R44 naar Hermanus gereden. Onderweg hebben we 1 of 2 walvissen gezien, maar het weer zat nog een beetje tegen. Het zonnetje zat nog een beetje achter de wolken.
In Hermanus hebben we in het gras lekker een broodje gegeten. In de verte was een walvis allemaal lawaai aan het maken. Misschien was die wel een baby walvisje aan het maken en ging het een beetje moeilijk. Langzaam aan begon het zonnetje steeds feller te schijnen en de zee was rustig. De vorige keren stond er steeds wind en waren er allemaal golven. Ik vond dat de walvissen toen veel meer met hun vinnen en staarten aan het zwaaien waren naar ons. Nu lagen de walvissen maar een beetje sloom dicht voor de kust te dobberen. Dat vonden opa en papa helemaal niet erg. Dan konden ze lekker veel foto’s maken! En dat hebben ze ook gedaan.
Er was ook een meneer die had een bord op zijn buik en op zijn rug en hij had een toeter waar hij steeds op deed blazen. Ik dacht eerst dat het de plaatselijke dorpsgek was, maar volgens papa was dat de “Whale crier”. Die meneer toetert als er walvissen te zien zijn en wijst ze voor een paar centjes aan (als je bijvoorbeeld poep in je ogen hebt of je bril niet bij hebt ofzo). Nou, ik heb hem niet betaald hoor. Ik kon ze zelf ook wel vinden!
Toen we weer op weg naar huis gingen, hoorde ik op de achterste bank papa en tante Siepie heel hard roepen: “WAUW. Kijk daar, ik zie er één springen! Zag jij dat ook?” Toen ik vanuit mijn kinderzitje wilde kijken, was hij al weer kopje onder. Helaas, maar gelukkig hebben papa en tante Siepie het nog net gezien. Kunnen ze vanavond eindelijk eens rustig gaan slapen en dromen van een goeree-overflakeetje, een dubbele flikflak en een tourniquetje-speciaal!

Bungee jumpin’

Vorige week kwamen we langs de hoogste bungee-jump van Zuid-Afrika, de Bloukransbrug. Super-cool natuurlijk, maar die watjes waarmee ik op vakantie was die durfden allemaal niet. Van boom naar boom zwaaien durft een enkeling nog wel, maar de echte kick, die durven ze geen van allen aan. Wat een bange muizen! Jammer, want ik had wel mee gewild! Dus toen ik in Jonkershoek de kans kreeg om een sprongetje te wagen, hoefde ik niet lang na te denken!

Eerste waterval

Vandaag stond een fietstocht op het programma. Na een goede nachtrust in onze ruime huisjes in Banhoek en een heerlijk ontbijt op ons zonovergoten terras met prachtig uitzicht, gaan we op pad naar Jonkershoek Nature Reserve. Hannah wil eerst nog even pootje baden in het zwembad van onze gastvrouw, maar dan zijn we toch echt op weg. Na een kort ritje komen we aan bij de ingang van Jonkershoek NR. Daar bleek onze informatie niet te kloppen, want ze verhuren geen fietsen met kinderzitjes. De man van de fietsenverhuur probeert me nog 2 kinderfietsen te verhuren, maar laat het erbij zitten als hij zich realiseert dat net 1 en bijna 3 toch echt nog te jong is om zelf op een mountainbike te klimmen. Jammer! Dan maar de benenwagen, met de dames hoog en droog in de rugdrager. Nou droog…. dat valt nog te bezien, want Mare gaat bij opa op de rug en daar loopt het zweet al gauw in straaltjes naar beneden, want het is erg warm!We klimmen over een rotsig pad langs de berg naar boven tot we na een niet al te lange wandeling bij Eerste waterval komen. Er is uiteraard nog een Tweede waterval ook, maar niet iedereen heeft evenveel puf om aan de tocht daarheen te beginnen. We besluiten dan maar op ons gemak te lunchen bij deze eerste waterval. Een mooi plekje, met rotspartijen die uitnodigen tot geklauter langs en door het water. Hannah vindt het hier geweldig en ze klimt als de beste over de stenen en spettert door het ondiepe water van het riviertje. De waterval zelf is niet heel indrukwekkend. Als we genoeg gegeten en gespeeld hebben gaan we weer op pad, terug naar beneden. Hannah wil nu ook wel eens bij opa op de rug. In de bus is het kokend heet, dus eerst even doorwaaien en dan terug naar Kaapstad. Alweer een heerlijk weekend gehad!

Oom Samie se winkel

Na een overheerlijke en decadente picknick lunch op het Boschendal wijnlandgoed zijn we een kijkje gaan nemen in Stellenbosch. Stellenbosch is een leuk, klein stadje, tussen prachtige bergen gelegen. We hebben er een bezoek gebracht aan de oudste winkel van het land; die van oom Samie. Het is een kruising tussen een museum en een kruidenierswinkel en je kunt er vanalles kopen. Van snoepjes, kruiden en wijn, tot boeken en kleren. Oom Samie vind je er niet meer, die is allang overleden, maar zijn docher (of zelfs kleindochter?) runt de winkel. Erg grappig om te zien, een stukje verleden in het heden!

5 sterren picknick

Omdat er buiten Kaapstad ook van alles te zien en te beleven is, zijn we dit weekeinde naar de wijnstreek Dwars River Valley getogen Dit ligt zo’n 70 kilometer van het centrum van Kaapstad. tussen Stellenbosch en Franschhoek. Omdat het proeven van de wijnen eerder deze week prima was bevallen, leek het ons wel leuk om bij wijnmaker Boschendal de van alle kanten aanbevolen “Picnic under the ancient oak trees” eens te ondergaan. Na een korte en voorspoedige trip kwamen we op het landgoed aan. Eerst even wat rond gekeken en koffie met een lekkere koek genuttigd. Een halve de man natuurlijk, want we wilden voorkomen dat we geen honger meer zouden hebben als we de picknick-mandjes zouden ophalen. Na de koffie hebben we nog even wat gewandeld in de kruidentuin van het landgoed. Hannah vond zitten op het gereedschap geweldig. En wat dacht je van papa achterna zitten in de rozentuin? Mare keek het allemaal eens rustig vanuit de wandelwagen onder de parasol aan en dacht: “Mij te warm, dat rennen!”. Nog even verder rondom “the estate” gewandeld en toen vonden we het wel tijd worden om de mandjes op te gaan halen en een stuk gras te zoeken om te gaan picknicken. Eenmaal aangekomen bij de tenten op het grasveld bleek het helemaal zo te gaan als wij hadden gedacht. De manden (jawel, geen mandjes) werden voor je gedragen naar een tafel op het uitgestrekte gazon. Een mand voor tante Siepie, een knapzak voor Hannah en Mare en een mand voor de rest. Natuurlijk meteen lekker flesje Rosé erbij besteld. Dat hoort er nu eenmaal bij! En maar gauw uitpakken…Wat zat er allemaal in die mand? Ik citeer even: This Pique-Nique basket has been prepared especially for your enjoyment, So please relax and enjoy your picnic in the Boschendal tradition.In your basket you will find a Franschhoek salmon trout tartlet to start, followed by snoek paté and smoked aubergine and apricot paté and French bread.After you have enjoyed that you will find a cold meat basket containing smoked coronation chicken, country ham and home roasted rare beef with wholegrain mustardIn the salad baskets you will find lemon and herb baby potato salad and a three bean salad.We suggest you try it the French way and have your cheese, biscuits and preserves, before moving on to the dessert. The cheese basket consists of a wedge of camembert and a piece of four month matured Colby cheese, wheatsworth biscuits and fruit confit. For a dessert you will find a macadamian nut chocolate brownie.Als dat geen 5 sterren picknick is dan weet ik het ook niet meer! En uiteraard hadden Hannah, Mare en tante Siepie iets soortgelijks. En smullen dat we hebben gedaan…! Je zult begrijpen dat we over deze uitgebreide lunch wel bijna de hele middag hebben gedaan. Het weer was prima en de wijn was erg lekker. Na het harde werken genaamd eten en drinken hebben we nog wat in het gras liggen spelen en rollebollen, waarbij tante Siepie nog even een grondige gratis cosmetische verzorging van Hannah in ontvangst mocht nemen.Al met al een wel bestede middag. Moniek en ik hebben besloten dit in onze januari-vakantie nog eens één of meerdere keren elders te gaan proberen. We vonden het niet echt een straf!

Eindelijk, na vele jaren wachten!!!

Begin 2002 waren we al eens in Kaapstad. Toen konden we de Tafelberg niet op omdat een zuid-wester storm op de berg woedde. Nu zou het toch een keertje moeten lukken, en ja hoor, op donderdag 19 oktober 2006 was het zover. ’s-Morgens werden we wakker van een stralend zonnetje en een helderblauwe lucht. Echt Tafelbergweer.
Er waren meer mensen op dat idee gekomen. Bij het dalstation van de kabelbaan dachten we eerst bij de Efteling op een hoogtijdag aangeland te zijn, want er stond een lange rij voor de kassa. Dus eerst maar een stukje topografie. De Tafelberg vormt de noordelijke punt van het Kaaps Schiereiland en is opgebouwd uit forse lagen zand- en leisteen, dooraderd met graniet. Het rotsachtige platform met bosrijke ravijnen bereikt aan de oostkant zijn hoogste punt (1086 m), naar het zuiden daalt het naar het onderste plateau waar vijf stuwbekkens liggen voor de watervoorziening van Kaapstad. De meer dan 3 km brede steile wand aan de noordzijde domineert de stad als een massieve muur. In het oosten wordt de steile wand geflankeerd door Devil’s Peak (1001 m), in het westen door Lion’s Head (669 m).
Na al die jaren wachten, konden die 40 minuten in de rij er ook nog wel bij. Met een moderne, ronddraaiende cabine zijn we opgestegen naar de top van de berg, onderwijl al genietend van het mooie uitzicht.

















Daar aangekomen, bleken er massa’s mensen rond te lopen. Gelukkig bleven de meesten in de buurt van het bergstation rondhangen. Wij hebben een rondwandeling gemaakt boven op de berg en dan kom je al snel veel minder mensen tegen en waan je je al snel alleen op de wereld. Wandelend naar het hoogste punt aan de oostzijde, val je van de ene in de andere verbazing, vooral door de schitterende uit- en vergezichten. Eigenlijk kun je het geen wandelen noemen, want er moet flink geklauterd worden over rotsblokken en het smalle paadje gaat berg op en af. De Tafelberg is dus allesbehalve vlak.
Het hoogste punt wordt “Maclears Beacon” genoemd. Sir Thomas Maclear heeft daar in 1844 een baken opgericht in de vorm van een stenen pyramide.
Het pad terug naar het bergstation loopt aan de zijde van Kaapstad, af en toe over een smal paadje langs een diep ravijn, maar wel met schitterende uitzichten op Kaapstad, de Atlantische Oceaan en ook Robbeneiland waar Nelson Mandela jaren in gevangenschap heeft doorgebracht.
Na drie uur wandelen en klauteren zijn we terug bij het beginpunt en kunnen we genieten van een welverdiende lunch (ook al was het inmiddels al bijna 15.00 uur).

Lang zal papa leven

Na dagenlang zingen in de bus door Hannah en “hieperdepiep hoera” oefenen met Mare is het dan eindelijk zover. Ik ben vandaag jarig! En hoe vervelend ook, het was vandaag weer tijd om iets leuks te gaan doen. En ik mocht kiezen (en dus ook regelen!). Het wijnproeven in Robertson was me destijds goed bevallen en dus leek het me leuk om op één van de landgoederen van Constantia een rondleiding te boeken. Maar eerst nog even snel shoppen bij de Canal Walk. En natuurlijk hoort bij een feestje een lekkere koek, dus zijn we koffie met een heerlijke cinnamon bun gaan eten bij Cinn-Full. Ik denk dat Omekenee nu in Arnhem zit te watertanden bij het idee! Moniek moest helaas werken vandaag dus hebben we er voor haar maar eentje meegenomen.
Daarna snel door naar Landgoed Groot Constantia. Na eerst nog een lichte lunch naar binnengewerkt te hebben, waren we nog net op tijd voor de rondleiding. Helaas was deze rondleiding niet een van de betere (ik heb geen enkele druif gezien) en waren Hannah en Mare totaal niet geïnteresseerd in druiven, kurken of wijntjes. De rondleiding sloot af in een proeflokaal waar we 5 wijntjes hebben mogen proeven; 2 witte (een Semillon / Sauvignon Blanc 2006 en een Gouverneurs Chardonnay 2004), 2 rode (een Merlot 2004 en een Shiraz 2004) en 1 rode port (Cape Ruby 2004). Uiteraard zijn we ook hier met een kartonnetje met een witte wijn en de port buitengestapt.







Omdat het voor Hannah en Mare nog niet echt erg leuk is geweest de hele dag vond ik het eens tijd om weer eens een keertje naar het speeltuintje te gaan. Dat vindt Hannah altijd okee! Toen we uitgespeeld waren zijn we snel nog thuis wat gaan opfrissen om daarna te gaan dineren bij Fat Albert’s. Dit is toch inmiddels wel mijn favoriete eettent van Kaapstad geworden. Ze serveren er de op 2 na lekkerste fillet steak die ik ooit gegeten heb (no. 1 was een pub in Nelspruit, Zuid Afrika, no. 2 The Lighthouse in Swakopmund, Namibië). Vanavond heb ik mezelf eens niet op Malva pudding als toetje laten trakteren, maar heb ik een peanutbutter & honey milkshake verorberd. En er stonden nog meer lekkere shakes op Fat Albert’s menukaart die ik in de nabije toekomst nog wel wil proeven. Ik hoop dat er nog van zal komen …
Na het eten weer thuis aangekomen was het tijd om kadootjes uit te pakken. Een vlieger leek me erg leuk voor op het strand als er wat wind staat. The Long Walk To Freedom van Nelson Mandela in het Nederlands heb ik ook eens geroepen (mijn begrijpend Engels lezen is nog beroerder dan mijn Nederlandse). Verder heb ik de laatste nieuwe Asterix in het Engels gekregen (weer eens wat anders en die grapjes begijp ik dan weer wel!). En als laatste kreeg ik ook nog een digitaal Sudoku-spel. Vanaf nu zit ik waarschijnlijk nog langer op de wc!

Jingle bell, jingle bell, is dit niet te snel?

Ook vandaag was ik weer even bij de V&A Waterfront en zag tot mijn verbazing dat er bij de CNA (boekenwinkel) al KERSTMUTSEN te koop werden aangeboden. Moniek vertelde me later vandaag dat ze dat twee weken geleden al had gezien. Het moet niet gekker worden!!!

Op verkenning in Cape Town City

Een dagje Kaapstad-centrum, om daar de highlights te bezichtigen, mag niet op het programma ontbreken. John heeft ons in het centrum afgezet en gewapend met een plattegrond gaan we op pad. Een deel van het tamelijk kleine oude centrum is gebouwd op drooggelegde grond. Vroeger sloegen de golven hier tegen de kasteelmuren.







We zijn begonnen op Greenmarket Square, het op een na oudste plein van Kaapstad, wat in 1710 als marktplaats werd aangelegd. Nu wordt er een van de levendigste en populairste vlooienmarkten van de stad gehouden.

Vervolgens het Castle of Good Hope, een vijfhoekig fort gebouwd door Simon van der Stel als hoofdkwartier van de VOC. Het is het oudste Europese bouwwerk in Zuid-Afrika (1666-1679).







Daarna naar District Six met zijn prachtig, indrukwekkende museum. Oorspronkelijk woonden in deze wijk 60.000 mensen van verschillende rassen die een levendige gemeenschap vormden. Vanaf 1966 werd het blank gebied en moesten de overige bewoners naar townships verhuizen. In 1979 werd de hele wijk met de grond gelijk gemaakt. Sindsdien zijn de protesten zo heftig geweest, dat de grond braak bleef liggen. In het boeiende museum vind je foto’s, voorwerpen en oude straatnaamborden van de vroegere wijk
The Company Gardens is een park dat ongeveer eenderde van de door Jan van Riebeeck aangelegde groentetuin beslaat. Deze groene oase van rust bevat meer dan 8000 exotische bomen en planten uit de gehele wereld. Net buiten het park werd in de openlucht een les in trommelen op de tamtam gegeven. Een twintigtal trommelaars zaten in een cirkel en werden in deze kunst onderwezen.








Saint George’s Cathedral was ons volgende doel. Oorspronkelijk gebouwd in 1834 en in 1901 groter en luisterrijker gemaakt omdat men niet tevreden was met de eerste uitvoering. Er zitten heel mooie gebrandschilderde ramen in. De kathedraal was de zetel van Desmond Tutu, de kleurrijke aartsbisschop van Kaapstad.








Als laatste stond het Slave Lodge Museum op het programma. Een indrukwekkend museum. Gedurende 130 jaar werd dit gebouw uit 1685 gebruikt om slaven in onder te brengen die werkten in de Kompanjiestuin. In het museum zijn veel voorwerpen tentoongesteld en worden de verschillen tussen zwart en blank en de slavernij in beeld gebracht.

Rara, wie heb ik nou alweer gezien?

Je zult het wel weer niet geloven, maar vandaag liep ik even terug naar de bus op de parkeerplaats van de V&A Waterfront en wie liep er op me af? Hij is homo, heeft blonde stekeltjes, is een BN-er en zei tegen zijn jongere vriendje de plat Amsterdamse woorden “beij de lunsj”. Kan niet missen toch? Jawel hoor, Gordon is back in town!

Geiten met tante Siepie

We hebben vanavond gegeten bij een restaurantje. Ik mocht van mama een hapje pizza en ook taart mee-eten. Na het eten gingen we lekker weer naar het huisje waar we logeren. Daar hebben we gezellig gespeeld. Ik heb met tante Siepie op het bed zitten geiten, samen met triple-muis. En daarna heb ik nog rondgekropen en met mijn speelgoed gespeeld. Wat een lol!

Prinses op de erwt

We logeren in een huisje in Najsna of zoiets… Hier hebben ze een hele mooie bank. Ik heb alle kussens verzameld om een heeeeeel zacht bedje te maken. Opa moet zijn kussen aan mij geven, en oma en tante Siepie ook. Ik ga lekker boven op de stapel liggen. Mama noemt mij de prinses op de erwt, maar ik heb echt nergens een erwt kunnen vinden hoor! Maar als ie op de grond lag, dan had Mare ‘m misschien al wel opgegeten…

Knysna Lagoon

We gaan met een bootje mee, lekker varen. Ik mag op schoot zitten bij mama en later ook nog bij tante Siepie. Omdat het een beetje koud is krijgen we een deken om onder te kruipen. Er komt een meneer drinken brengen. Hannah krijgt chippies en ik een lekker koekje. De boot wiebelt best wel, want het waait. We varen op de lagoon van Knysna, volgens mama. Dat zou ik zelf niet verzonnen hebben hoor! We kunnen mooie huizen en rotsblokken zien. Het begint ook nog een beetje te regenen en af en toe spettert het onder het afdakje. Mama doet mijn capuchon op m’n hoofd, ze zou nu toch wel moeten weten dat ik daar helemaal niet van hou. Ik trek net zo lang tot ik ‘m weer af heb. Ik vind het dan wel best, ik lig languit onderuitgezakt bij tante Siepie onder een dekentje en ik doe gewoon m’n ogen dicht. Even een dutje doen…

Canopy Queens

Vandaag heb ik mijn naam even tijdelijk gewijzigd. Geen Moniek, geen Dr. van de Loo, maar Jane! Samen met Simone heb ik iets erg stoers ondernomen. Het kostte Simone wel even bedenktijd maar ze besloot het uiteindelijk toch maar te wagen. Na een vroeg ontbijt bij onze zeer vriendelijke gastvrouw werden we door ons pap in Storms River gedropt voor een nieuw avontuur. We hebben meegedaan aan de Canopy Tree Top tour, door het Tsitsikamma forest. Na een grondige veiligheidsinstructie werden we met een truck in het bos afgezet en gingen we met onze 2 begeleiders en 6 andere deelnemers op pad. Doel van de expeditie was per kabelbaan van boomtop naar boomtop te glijden, tot wel 30 meter boven de grond!











We begonnen met een gemakkelijke “slide”. Vanaf een plateau boven in de eerste boom werden we gezekerd aan de kabelbaan en waagden we om de beurt de overtocht naar het plateau boven in de volgende boom. De eerste paar keer nog vrij rustig aan en niet al te hoog, maar van lieverlee ging het harder en hoger. Helemaal toppie! Een fantastische manier om het bos te ervaren, heel wat anders dan beneden op de grond rondwandelen en naar boven te moeten kijken. Simone was niet meteen heel enthousiast, maar begon het steeds leuker te vinden. We zagen een Knysna Loerie, een vogel die alleen in deze streek voor komt en prachtige rode veren laat zien als hij vliegt, maar helemaal zwart lijkt als hij stil zit. En er klauterde ook een aap door de boomtoppen, vlak naast 1 van de slides, maar deze heb ik gemist. Na 10 van deze slides van boomtop naar boomtop waren we 3 uur verder en aan het einde van de rit beland. Nog van een heerlijke lunch genoten en toen de rest van de groep weer opgezocht en richting Knysna vertrokken.

Vrijdag de 13e een ongeluksdag???

Wat ons betreft niet. Vandaag stond het Tsitsikamma National Park op het programma. De dag begon al goed met een heerlijk ontbijtje van onze vriendelijke gastvrouw, gebakken ei met bacon en worstjes. Een dag kan erger beginnen. Allereerst hebben we een bezoek aan Grootboom gebracht, 800 jaar oud en nog steeds niet versleten. Zijn broertje was al enige honderden jaren geleden door de wind geveld en lag te vegeteren.
Vervolgens door naar Tsitsikamma. Hannah vond het erg leuk om deze naam telkens weer opnieuw uit te spreken. We hebben daar een schitterende wandeling gemaakt, over een pad hoog boven de Indische Oceaan, vanwaar we een prachtig zicht hadden over de wilde zee. De zee is hier altijd wild omdat de zeebodem meteen steil naar beneden afdaalt zodat er geen branding is om de golven te breken. Het pad komt uit bij de “Suspension Bridge”, een wankele hangbrug over de Stormsrivier, met aan de ene kant de Indische Oceaan. Als je er over heen loopt, ben je net een dronken zeeman, zo erg schommelt de brug. Hannah vond dat prachtig, evenals het klimmen over de vele trapjes op dit pad.











Na de brug kon je nog verder naar een “view-point”, er stond echter niet aangegeven hoelang die wandeling was. Moniek, met Hannah in de rugdrager, Simone en Jan gingen het avontuur aan. Het was een rotsig, klimmend pad met af en toe wat trappetjes er tussen, veel klauterwerk en er kwam maar geen eind aan. Moniek en Simone zijn uiteindelijk afgehaakt omdat er geen zicht op het eindpunt was. Jan is nog doorgegaan en die heeft het eindpunt gehaald. Een punt, hoog boven de Indische Oceaan, met een prachtig uitzicht. Jammer alleen dat het een beetje nevelig begon te worden, een voorbode voor ander weer. De terugweg naar beneden ging aanzienlijk sneller dan naar boven. Terug bij het beginpunt van de wandeling, waar we gepicknickt hebben, begon er een flinke mist op te zetten en binnen een tijdsbestek van een half uur zat alles potdicht. We waren dus precies op tijd beneden.
Terug in onze cottage konden we na de douche genieten van een heerlijke maaltijd, klaargemaakt door onze gastvrouw. Zij noemde het maar “gewone boerenkost”. Volop stukken kip in een heerlijk sausje, met gebakken aardappeltjes, rijst, diverse soorten groente, een voorgerecht en een heerlijk ijstoetje na, en dat allemaal voor ca 7 euro.
Dus geen ongeluksdag, maar een verwendag.

Waar is de mama nou?

Na een paar dagen in de auto was het wel tijd voor wat lichamelijke actie! We hadden dit keer een rustig nachtje in onze houten hut in Addo’s Valley Retreat. “Small enough to care” is er het motto, maar John noemt het steeds “too small too care”. Toegegeven, het is niet meer dan een houten hok, maar het heeft ook wel iets sfeervols. Het ontbijt is niet zo uitgebreid, wat ook reden geeft tot mopperen bij sommigen onder ons. Er lopen veel honden rond, die voor de deur van het huisje liggen te wachten tot we naar buiten komen en heel graag aandacht en iets te eten willen. Ook daar is niet iedereen in ons gezelschap blij mee. Het ergste is toch wel de aap die onze gastvrouw claimt te hebben “gered”. Het aapje zit in een hok in de tuin, met een tuigje aan en is net een baby volgens onze gastvrouw. Hij slaapt zelfs met een luier aan! Dat noem ik niet echt een redding, zeker niet als je vlak bij een organisatie hebt die misbruikte en zieke apen huisvest en weer leert “aap” te zijn, in een groot bos in plaats van in een kooi! Een heel groot pluspunt zijn de grote trampolines die er staan. Hannah vindt het geweldig om te springen, eerst samen met iemand anders, maar later ook alleen! Daarmee heeft ze nu eindelijk geleerd om echt te springen, met 2 voeten van de vloer.
















Na een mooi ritje, waarbij we al een voorproefje krijgen van wat de Zuurberg Mountain ons te bieden heeft, beginnen we aan onze hike. Het is niet zo’n lange tocht, maar met de kinderen in de rugdrager en de zware tocht in Cederberg Mountains nog in ons geheugen, vinden we dat niet zo erg. We lopen eerst langs een stuk met kale bomen, mooie strakke stammen tegen een felblauwe lucht. Daarna verandert het landschap verschillende keren. We dalen de berg af door velden gras met mooie bloemen, door fynbos-begroeiing (een combinatie van heide, protea en restios) en door een bebost gebied met grote palmen. Langs een waterval en een leuk klimmetje over een rotspad weer omhoog. Prachtige uitzichten waar je ook kijkt. John heeft nog een close encounter met een schorpioen, maar komt er zonder kleerscheuren vanaf. Weer terug bij het begin relaxen we nog lekker even het gras en eten onze broodjes. Mare hapt van iedereen graag wat mee en vindt het ook leuk om mama te voeren.











Omdat de middag pas halverwege is willen we nog wel iets anders gaan ondernemen. We waren eerder langs een crocodile & lion ranch gereden en willen daar wel eens gaan kijken. Grote teleurstelling toen dit geen natuurbeschermingsprogramma bleek te zijn maar een ordinaire fokboerderij, met veel te kleine hokken. Krokodillen, leeuwen, aapjes en zelfs Indiase tijgers! Tegen extra betaling mocht je leeuwenwelpjes aaien, die kort na de geboorte bij hun moeder waren weggehaald om hen benaderbaar te maken voor de toeristen. Dus niet! Hannah verwoordde ons aller gevoel heel treffend door telkens maar weer te vragen: “Waar is de mama nou?”.
We sluiten de avond af met een heerlijk etentje bij een backpacker’s en een gezellig potje pool, om vervolgens moe maar voldaan in bed te rollen.

Nog meer poepies!

Vandaag gaan we olifanten kijken heeft mama gezegd. We gaan eerst een boterham eten maar daar heb ik niet zo’n zin in. Ik mopper een beetje en dat vinden papa en mama niet zo leuk. Als we gaan springen op de trampoline vind ik het wel heel leuk. Ik spring met mama en met tante Siepie. We hebben hier in een klein houten hutje geslapen. De deur kun je ook voor de helft open doen, da’s wel leuk. Ik slaap in een box en Mare in haar eigen bedje op de grond. Ik heb erg lekker gelegen in mijn box, maar Mare heeft niet zo lekker geslapen. Ze had het koud en vond het alleen maar fijn bij mama in bed. In de eetzaal is ook alles van hout. Er zijn hier heel veel grote honden, die komen telkens bij mij snuffelen. Dat vind ik niet zo leuk, die honden zijn een beetje eng. Mare vind ze wel heel leuk, die moet er steeds om lachen.
We gaan met de bus naar de ingang van Addo Elephant National Park. Daar kunnen we niet zo hard rijden dus ik mag lekker voorin bij oma op schoot en later helemaal achterin op de bank. We zien een heleboel dieren. Heel veel kudu’s, bushbucks, een paar zebra’s, struisvogels, wrattenzwijnen met babyzwijntjes en een grote olifant, helemaal in z’n eentje. En hele grote schildpadden die aan het wandelen waren langs de kant van de weg. En grote kevers die een bolletje poep aan het rollen waren, dat vond Hannah wel leuk! Poep zagen we heel veel, vooral olifantenpoep Steeds meer poepies, maar de olifanten waren telkens al weer weg. We zagen een hele grote kudde buffels. Ik vond ze wel mooi maar volgens oma zijn ze een beetje eng. Jammer dat Julius en Florian niet bij ons waren want die zouden vooral de schildpadden en de olifanten wel heel mooi gevonden hebben!



























Tante Siepie moest heel nodig plassen en had daarvoor een grote emmer meegenomen. Net zo iets als mijn potje, maar dan voor dikkere billen. Gelukkig konden er in de bus geen leeuwen in haar blote billen komen bijten!












Aan het einde van de middag zagen we eindelijk een grote olifantenfamilie met een baby’tje erbij. Die waren aan het eten, blaadjes en gras en ze gingen de weg oversteken tussen de auto’s door. Ik vond vooral het baby-olifantje erg lief.
















’s Avonds gingen we lekker uit eten bij een restaurantje, daar heb ik met Mare en een ander kindje gespeeld. En toen we weer bij ons mooie huisje waren ging ik slapen in mijn box.

Op weg naar Addo!

Zaterdag begonnen we aan de lange reis naar Addo Elephant National Park. Met een volgepakte bus voor 7 man bagage inclusief wandelwagen met plankje. En zoals iedereen weet, neem je voor een week vakantie net zoveel mee als voor 3 weken! Je kunt je dus wel voorstellen dat we allemaal wel erg blij waren dat we een busje hadden gekocht.
Zaterdag zijn we zoals altijd later dan gepland vertrokken uit Kaapstad op weg naar Blanco, een klein plaatsje bij de stad George (463 km gereden). Hier hadden we de duurste en meest luxe overnachting al reeds vooraf geboekt bij Tantivvey Guest Farm. Na aankomst en een korte opfrisronde zijn we in George nog wat gaan eten.









De volgende ochtend zijn eerst Hannah en Mare in ons huisje in het grote bad geweest. Dit vonden ze allebei erg leuk! Daarna een heerlijk ontbijt verzorgd door onze gastheer Ted. En niet te vergeten, we hadden alweer feest! Opa snor was vandaag jarig en mocht kadootjes uitpakken. Alhoewel, aan het uitpakken kwam hij niet toe. Hannah is inmiddels zo geoefend in het uitpakken dat zij het wel even voor hem zou doen. Maar Opa vond dat helemaal niet erg, Hannah die zijn kadootjes uitpakte vond hij net zo’n leuk kado!

Met een goed gevulde maag en een met slinger en ballonnen versierde bus zijn we weer verder vertrokken. Via de Outeniqua Pass en nog vele andere zogeheten “scenic drives” zijn we in Graaff-Reinet (350 km gereden) aangekomen. Hier hadden we een roze gekleurde cottage met zwembad en braai. En omdat het nog steeds feest was, hebben we ’s avonds dus lekker een braai gehouden met als toetje taart.

De volgende ochtend was de ochtend van de Valley of Desolation of in ons geval beter, de Valley of Frustration. Naar het schijnt (Jan en Els waren er al ooit geweest) moet er in deze vallei een geweldig mooie rotspartij en kloof zijn. Maar de weergoden waren slecht gezind en naarmate we verder de berg opreden, werd het steeds mistiger en begon het steeds meer te regenen. Jammer maar helaas. We besloten om er dus maar niet meer tijd aan te verdoen en snel op weg te gaan naar Addo (322 km gereden) waar we drie nachten zouden verblijven. Totaal op de teller tot nu: 1135 verreden kilometers.

Back in Cape Town

Na 4 jaar, 7 maanden en 26 dagen zetten wij opnieuw onze voetsporen in Kaapstad op Afrikaanse bodem, nu met als ultieme doel om in ieder geval boven op de Tafelberg te komen want dat was de vorige keer vanwege de storm niet gelukt. Afgezien van de puinhopen op de Londense vlieghaven Heathrow (1 ½ uur in de rij voor controle van de hadbagage is niet echt leuk) hadden we een voorspoedige reis. Het welkom op de luchthaven van Kaapstad was hartverwarmend. John, Hannah, Mare, Simone, Muis en Tripple-D stonden ons op te wachten. Mare nog een beetje verlegen, maar die was na enkele uurtjes al aardig bijgedraaid. Moniek was al vroeg thuis van haar werk, dus in het begin van de middag zaten we al heerlijk te lunchen bij een delicatessenzaak en plannen te maken wat we de komende week allemaal gaan doen. Jullie kunnen het allemaal lezen op de weblog.

Website gesluit

In verband met vakantie wordt de website tijdelijk niet bijgewerkt, zijn we niet online en hoogstwaarschijnlijk wel on-wine! Lees vooral nog eens de laatste items en blijf vooral berichten (comments) plaatsen! Een volle mailbox na een vakantie vind iedereen wel leuk, toch?
Na onze vakantie zullen we met vereende krachten de website met terugwerkende kracht bijwerken met al onze nieuwe avonturen.Op zondag 15 oktober zijn we weer thuis. Hou je haaks (zij het dan zonder onze dagelijkse/wekelijkse opbeurende verhaaltjes).

P.S. Voor noodgevallen zijn we uiteraard wel gewoon op onze mobieltjes bereikbaar (indien er bereik is!)

Voor mij geen zoete koek

Iedereen kan aan mijn postuur wel opmaken dat ik wel in ben voor lekkernijen en zoetigheid. Da’s algemeen bekend! Maar vandaag heb zelfs ik een van Kaapstads traditionele “treats” na twee happen niet verder kunnen opeten. We hebben het hier over een zogeheten “koeksister”. Zo’n zoete zuster is een soort gevlochten doughnut gedoopt in enorm zoete stroperige siroop. Zelfs voor mij te vet en te zoet. Heus waar, je kunt ze gewoon uitwringen! Brrrrrr...

… als je voor pret bent!

Ik vind mezelf best wel een pretletter, maar dit is toch wel een beetje al te gek hoor!.
Vandaag hebben we na het feest van Muis en Tripple-D het postpakket van ome Krelis en tante Annemieke opengemaakt. Het was een heel groot pakket en papa moest er wel een aj-die voor laten zien en centjes voor betalen voordat hij het meekreeg van die aardig postmeneer. Ik had van papa en mama al wel gehoord dat ome Krelis en tante Annemieke hadden gezegd dat papa maar een steekwagentje mee moest nemen naar het postkantoor en dat ze het pakket zouden opvullen met ... DROP. Nou dat hebben ze ook gedaan hoor, let maar eens op, het halve assortiment van Red Band en Venco komt voorbij:

Haribo – Kindermix
Autodrop – Total Loss
Autodrop – Drop Donders
Autodrop – Rode Cadillacs
Red Band – SnoepMix Original
Venco – Mintnopjes
Venco – Katjes drop
Venco – Munt drop
Venco – Honing drop
Venco – Boerderij drop

Samen goed voor wel bijna 2 kilo drop (1976 gram om precies te zijn)! Nou daar komen we de zomer wel mee door denk ik!







Gelukkig zaten er ook nog kadootjes voor mijn verjaardag tussen al die dropjes verstopt. Een mooi voelboek van Nijntje. Lezen en vooral bladeren vind ik momenteel erg leuk, dat was een schot in de roos. En ook zat er een opblaasbare Nijntje-rol bij. Die heeft mama meteen voor me opgeblazen. Die komt goed van pas want de oude rol van Hannah was lek en dus hebben we daarvan alleen de figuurtjes nog. Die hebben we uitgeknipt en geplakt op de raampjes van onze slaapkamer. Van slaapkamer gesproken, het is al weer de hoogste tijd voor mij en Hannah om te gaan slapen. Het is alweer erg laat. Welterusten allemaal!

Time 2 party!

Wat een feest, want een feest! Er wordt heel wat afgefeest hier in Kaapstad. Vandaag was ik aan de beurt samen met mijn nieuwe maatje Tripple-D (door Hannah ook wel Tripple-Muis genoemd). Ik werd vandaag 2 jaar en Tripple-D, hoewel net geaccepteerd in het gezinnetje, werd 1! Om dit te vieren waren er heuse mini-taartjes met ook voor ons een brandende kaars erop. Ook hebben wel lekker kunnen smullen van een bordje vol met kaasspiesjes en losse blokjes kaas. Voor ons muizen heerlijke lekkernijen!
Ook was er voor ons een kadootje en er was zelfs een heel groot postpakket gekomen. Maar helaas was die niet voor ons. Het was nog een achterop-komertje voor Mare’s verjaardag. Jammer, maar helaas…

Aap in die Kaap

Vandaag zijn we weer dezelfde weg gereden als gisteren. Niet om nog meer walvissen te gaan bekijken, hoor! Nee, vandaag gaan we aapjes kijken in Monkey Town net voorbij Somerset West. Bij aankomst bleek al snel dat eigenlijk wij de aapjes zijn en dat de aapjes naar ons gaan kijken in plaats van wij naar de apen. De wandelgangen waardoor wij konden lopen waren afgezet met gaas, zodat wij als gasten inderdaad sterk de indruk kregen dat wij in een kooi liepen en niet de apen. Zowel naast, achter, voor, links, rechts of zelfs boven ons konden de apen rondlopen (uiteraard niet alle soorten door elkaar en niet allemaal). Het was zelfs zo dat bij de guided tour waarvan wij een stukje hebben meegelopen steeds een aap genaamd Luke met de groep meeliep.
Hannah vond de aapies allemaal erg leuk om te zien. En Mare, die vindt alles wat beweegt erg leuk. Dus ook aapjes! Soms zegt ze nu ook “aap” in plaats van “hap”…!
Volgens Moniek bestaan er twee soorten monkeys: New World monkeys en dus uiteraard ook Old World monkeys. Dit had ze ergens gelezen en het had te maken met het wel of niet hebben van roze billen bij de apen. Nadere studie leert mij dat Old World monkeys uit Afrika en Asië komen en New World monkeys uit Amerika. Old World monkeys hebben een smallere neus, ze zijn groter en hebben inderdaad een kale kont. Om het nog wat ingewikkelder te maken vroeg ik me af hoe het ook al weer zat met de verschillen tussen monkeys en apes. In het Nederlands kennen we alleen de term aap, maar in het Engels wordt er wel degelijk een onderscheid gemaakt tussen een monkey en een ape. In 1999 zijn wij eens naar Monkeyland in Plettenberg Bay ook hier in Zuid Afrika geweest. Daar heb ik destijds opgepikt dat een monkey een staart heeft en een ape niet. Ook hier weer even een nadere studie: apes zijn groter en zwaarder, hebben een wat meer rechtop staand lichaam, hebben grotere hersenen en daarmee ook meer intelligentie en zoals eerder geschreven, geen staart!











Na het aapjes kijken zijn we nog wat gaan drinken bij de speeltuintjes. Er was een hele grote schommelboot waar zowel Mare als Hannah samen in konden schommelen. Ook tante Siepie heeft zich uitgeleefd op het klimrek! In het andere speeltuintje waren er ook trampolines en springkussens. Hannah wilde op de trampoline proberen te springen. Maar dat lukte haar nog niet erg goed. Dat vergt nog enige oefening! Tante Siepie is nog met Mare naar het springkussen geweest, maar kwam weer snel terug omdat er nogal veel wespen zaten. Dat vond Mare niet zo leuk en zette het op een huilen. Eerst dachten we dat het was omdat tante Siepie niet meer wilde springen, maar later bleek dat ze toch gestoken was door een wesp. Na wat medisch handelen van mama en een koekje en wat te drinken was het leed al weer snel geleden. Gelukkig heeft ze er niets aan over gehouden…