Geen brave Hendrikken

Met Simone en Mare ben ik vandaag naar het Slave Lodge museum geweest. Dit historisch gebouw in het centrum van Kaapstad heeft in het verleden als slavenverblijf gediend voor de vele Kaapse slaven die onder andere door de Nederlandsche Vereenigde Oostindische Compagnie waren aangevoerd uit bijna alle overige werelddelen waar men grondgebied bezette. Als je dan zo de beschrijvingen en verhalen leest, dan schaam je je toch wel een beetje voor je Nederlandse afkomst hoor. In vroegere tijden zijn de Nederlanders zeer zeker geen brave Hendrikken geweest!








In een van de expositieruimtes trok een bijzondere foto mijn aandacht. Je zou zo op het eerste gezicht denken dat het een groot uitgevallen klassenfoto uit 1956 had kunnen zijn. Maar niets is minder waar. Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen heb ik me wat meer verdiept in de late geschiedenis van Zuid-Afrika ten tijde van het Apartheidsregime. Dit is een foto van alle 156 gearresteerde verzetstrijders (105 Afrikanen, 21 Indiërs, 23 witten en 7 kleurlingen) die in december 1956 door de staat werden aangeklaagd wegens Hoogverraad. In maart 1961 zijn alle beklaagden uiteindelijk onschuldig bevonden! Doordat de regering door diverse gebeurtenissen in het land de noodtoestand had afgekondigd, moesten de advocaten tijdens het proces hun verdediging staken. Hierna verdedigden de beklaagden zichzelf. Dit had het komische effect dat elk van de beklaagden het recht had al de andere beklaagden als getuige te horen en dat alle andere beklaagden daarna deze getuige weer aan kruisverhoor kon onderwerpen. Zo kon het proces wel tot het jaar 2000 gaan duren!








In weer een andere expositieruimte was (te) uitgebreid aandacht aan de rassendiscriminatie in de Verenigde Staten. Hoewel dit wel een soortgelijke issue was/is, vonden Simone en ik deze expositie eigenlijk niet echt in het Slave Lodge thuishoren. Tenzij deze historische tijdslijn onderbouwd met indrukwekkende foto’s tegen de Zuidafrikaanse geschiedenis uit dezelfde tijd gespiegeld zou zijn. Dan zou wellicht veel interessanter geweest zijn…

Open en dicht, open en dicht!

Die tante Piepie die snapt er niets van hoor! Ik roep ‘t de hele dag door, maar volgens mij luistert ze niet zo goed. Open en dicht, open en dicht, ik weet inmiddels wel wat dat betekent. Maar wat deed die tante Piepie nou laatst die probeert door een deur heen te lopen die dicht is! Dat kan toch helemaal niet, en een herrie dat ze maakte. Een keiharde boem! Zo met haar hoofd tegen de schuifdeur van mijn slaapkamer aan. En toen ze daarna eindelijk door had dat ze de deur eerst open moest maken, kregen zij en papa vreselijk de slappe lach op het grote bed. Toen konden ze niet eens meer liedjes zingen van het lachen! Rare mensen hoor, die grote mensen!! Ik heb besloten om nu nog maar vaker open en dicht tegen tante Piepie te roepen, misschien dat ze het dan nog wel eens leert (maar misschien ook niet)!

Nobel Square

Jawel, vandaag is het me gelukt. Ik heb de Nederlandse editie van Nelson Mandela’s “Long Walk to Freedom” in recordtempo uitgelezen. Dit 563 pagina tellende indrukwekkende verhaal over zijn lange weg naar de vrijheid is van begin tot einde erg fascinerend en het boek legt daarom ook moeilijk weg. Zijn kindertijd tot aan het moment van zijn inauguratie als eerste zwarte Zuidafrikaanse president wordt beschreven. Omdat het een autobiografie is, is het slechts een eenzijdig verhaal, maar daardoor zeker niet minder indrukwekkend.
In dit boek komen uiteraard ook alle Zuidafrikaanse Nobelprijs-winnaars voor de Vrede aan bod. Chief Albert Luthuli in 1960/1961 , Aartsbisschop Desmond Tutu in 1984 en F.W. de Klerk tezamen met Nelson Mandela in 1993. V&A Waterfront heeft een speciaal plein als monument met beelden van deze 4 Zuidafrikaanse helden en hun bekendste uitspraak in steen uitgehakt in alle 11 officiële talen van Zuid-Afrika. Dit plein heet dan ook met recht Nobel Square.

Canal Walk-ing

Voor de zoveelste keer zijn we vandaag naar de ultra-moderne shoppingmall “Canal Walk” gegaan. Zelfs Hannah weet bij het binnenrijden van de parkeergarage al dat we weer bij de zeepaardjes zullen gaan parkeren zoals altijd. Dat zegt al wel genoeg denk ik. Om je toch een beetje een indruk te geven hoe dit enorm groot winkelcentrum er uit ziet, zal ik proberen er een beschrijving van te geven. In totaal zijn er zo’n 8 entrees. Midden in zit een enorme grote zogeheten food-court met mega-bioscoop en iets verderop promotion court waar regelmatig complete auto’s tentoongesteld worden. En momenteel zijn ze de ijsbaan (jawel… ook met 30 graden Celsius!) aan het opbouwen…
De mall heeft twee verdiepingen en ieder van deze verdiepingen heeft twee “straatjes”, zal ik maar zeggen. Meer dan 400 winkeltjes, banken en koffie-barretjes staan er tot je beschikking. Maar om je er toch aan te doen herinneren dat je hier in een gewelddadig land leeft, hangen er bij elk openbaar toilet minstens twee “Blast-bags” oftewel “Plofstofsakken” met instructie in geval van een serieuze bommelding (mét echte bom welteverstaan). Gelukkig hebben wij hier (nog) geen gebruik van hoeven maken!

Hoezo Lowlands gemist dit jaar?

Vandaag ben ik door de Lowlandslaan gereden. Ik kon het niet laten om even uit te stappen voor een foto met een dikke vette knipoog!!!

Through hell and back

Nadat ik Hannah naar school had gebracht, was het tijd voor een wandeling samen met Mare. Mijn nieuwe wandelschoenen moeten tenslotte nog een beetje ingelopen worden. Mare had al toepasselijk een t-shirt aan met daarop de leus van de dag: “Take a walk in the jungle”. De tijd begint te dringen om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen, dus wordt het tijd om het een en ander van de enorme “to do”-lijst te schrappen. Poetsen ga ik voorlopig minimaliseren, zonde van de tijd. Nog één grote poetsbeurt tussen oud en nieuw en dan… vakantie!
De weersvoorspelling gaf aan dat het zonnig en erg warm zou worden. Dus vroeg vertrekken was het devies. Gelukkig had ik een makkelijke route genaamd "De Hel" gekozen waarbij aangegeven stond dat er veel schaduw zou zijn. En beide punten klopten deze keer. In het boek “Easy Walks in the Cape Peninsula” stond voor deze wandeling een uur (zonder pauzes), maar ik heb hem in de recordtijd van 56 minuten gelopen. Jawel…!
Het was een mooie wandeling in een bosrijk heuveldal in Constantia. Na een aantal minuten wandelen zou ik van het grotere wandelpad een smal pad bergafwaarts moeten volgen. Helaas liep ik die voorbij en kwam na ruim 5 minuten lopen bij een grote weg aan. Paadje gemist? What the hell? Onderweg had ik al gedacht om maar eens het boek ter hand te nemen, maar die zat in de rugdrager. En het is toch wel erg onhandig om de met Mare gevulde rugzak in je eentje af en op te doen. Eerder bedacht ik me ook al dat ik me niet had gehouden aan “the ten commandments of mountain safety” van mr. Mike Lundy (dé autoriteit op het gebied van wandelingen volgens de Hiking Federation van Zuid-Afrika). Zo overtrad ik al direct de eerste veiligheidsregel: Never climb alone! Nou was ik niet in m’n eentje met Mare aan de beklimming van de tafelberg begonnen ofzo. Dit soort gekkenwerk laat ik liever aan anderen over.
Efin, ook mijn verhaal verdwaalt nu een beetje. Ik ben teruggelopen met het boek en kon toen op de perfect getekende kaart het pad vinden. De weg omlaag ging redelijk steil langs een klein stroompje en was erg dicht bebost. Na de daling naar het diepste punt van het dal(letje) moest ik over een gelukkig stevige loopbrug mijn weg weer vervolgen naar boven. En zoals jullie weten, heb ik daar wat meer moeite mee. Maar gelukkig zag ik na een poosje onze taxi “the hell out of there”.
Maar het viel allemaal reuze mee hoor. En zelfs Mare zag er nog fris uit voor iemand die “through hell and back” was geweest! Ik had gerekend op twee uur wandelen. Dus was ik eigenlijk nog op zoek naar iets anders leuks om te gaan doen. Toen herinnerde ik me ineens dat ik bij de rotonde op weg naar de hel en verdoemenis een bordje had gezien dat daar de Constantia Wine Route startte. Zo reed ik voorbij wijngaarde Groot Constantie, waar we op mijn verjaardag al geweest waren, op weg naar Buitenverwachting. Hier dacht ik even lekker te gaan lunchen met een wit wijntje. Maar men had het er zo druk met reserveringen en ander gepeupel dat er voor mij en Mare niet veel tijd was. Zelfs in de shop had men geen oog voor een wijnverslaafde als ik. Dus zijn we maar onverrichter zaken het landgoed af gereden en de wijnroute verder gevolgd.
Bij Constantia Uitsig wilde ik het nogeens proberen. Ik had al bijna de auto voor het restaurant geparkeerd toen ik zag dat Mare in dromenland verkeerde. Dus maar snel doorgereden naar de Wine Shop en praktisch voor de deur in de schaduw geparkeerd. Met Mare al slapende (met wat raampjes open) even in de bus achtergelaten te hebben, snel twee witte wijntjes geproefd en vervolgens met een Chardonnay 2005 (unwooded) de shop weer buitengewandeld.

Gooi wat in mijn schoentje

“Hoor de wind waait door de bomen, hier in Kaapstad waait de wind
Zou de goede Sint wel komen, nu hij ’t weer zo warrum vindt, nu hij ’t weer zo warm vindt”
Dat zingt papa nu bijna elke dag als de Sinterklaasliedjes uit de boxen klinkt. Volgens papa, mama en tante Siepie komt Sinterklaas ook naar Zuid-Afrika dit jaar!
Ik heb met vingerverf een hele mooie tekening voor hem gemaakt en we hebben onze schoen met daar een worteltje in bij de deur gezet met een bakje water en wat crackertjes erbij. Maar Mare had nog wel een beetje honger en heeft alle crackers al opgegeten. Gelukkig vond Sinterklaas dat niet zo heel erg, want ook Mare kreeg een chocolade lolly en wat pepernootjes in haar nieuwe sandaaltje. Net als ik. Dat wordt smullen!

Dansen met goudvisjes

In de botanische tuinen van Kirstenbosch worden elk jaar summer-sunset-concerts gehouden. Legendarisch hier, je moet er geweest zijn. Vandaag was de eerste van deze zomer. Aangezien het mooi weer is en en ik niet hoef te werken, besloten we er maar eens te gaan kijken. We gaan al vroeg op pad, bij grote belangstelling is het nog al eens uitverkocht, hebben we ons laten vertellen. Rond een uur of 3 komen we aan bij de kassa en er zijn nog volop kaarten. Het concert begint dan ook pas om half 6. Na een gelukkig korte wandeling door de tuin komen we bij het afgeschermde deel waar het concert wordt gehouden. We zijn zwaar beladen met onze pick-nick attributen, want een lekkere pick-nick hoort er helemaal bij. Het prachtige groene grasveld voor het podium is nog niet voor een kwart gevuld met mensen, dus we kunnen kiezen waar we willen zitten. We spreiden onze dekens uit en nestelen ons op een lekker plekje. Heerlijk, een aangenaam temperatuurtje, niet te warm. Hannah en Mare leven zich uit met het meegebrachte speelgoed en snoepen van een lekkere fruitsalade. Langzaamaan wordt het drukker en we zijn erg blij dat we op tijd zijn gekomen. Om half zes begint de band, Goldfish, te spelen. Mare heeft de hele middag druk gespeeld maar is nu moe. Terwijl de eerste tonen klinken valt ze in slaap, om pas weer wakker te worden van het applaus, als het afgelopen is! Wij genieten van de muziek, electro-jazz, erg swingend. En natuurlijk van onze meegebrachte pick-nick. Om een uur of zeven is het afgelopen en gaan we moe maar voldaan weer naar huis toe.

Kaap in die Haak

Met onze weblogtitel zaten we er toch nog niet zo gek ver naast. Als je bedenkt dat de slogan van de gemeente Kaapstad tegen vervuiling op straat “Hou die Kaap in die Haak” mag heten. Het staat hier op elke blauwe vuilnisbak!

Steentjes zoeken

Vandaag ben ik samen met John, Hannah en Mare naar de Scratch Patch geweest. Een plek waar diverse edelstenen worden verzameld en waar je zelf in een hele grote bak de mooiste edelstenen kan zoeken en meenemen. Een prima activiteit voor een druilerige vrijdagmiddag. Hannah vindt het altijd geweldig om met steentjes te spelen, dus dit zou vast wel iets voor haar zijn. Bij de ingang hebben we voor haar een leeg bakje gekocht, waar ze dan vervolgens in een grot met allemaal steentjes haar bakje mocht vullen. Het was voor Hannah één van de eerste keren dat ze zonder luier mee op pad was. Ze was eerst dan ook meer bezig met het wel of niet naar de wc moeten, dan met de steentjes. Gelukkig kon ze uiteindelijk toch wel fijn steentjes uitzoeken. Mare vond het helemaal geweldig in de grot. Lekker door de steentjes kruipen en er herrie mee maken! Dat is weer eens wat anders dan boeven in een ballenbak! Toen er vervolgens een grote groep kinderen de grot in kwam, werd het helemaal reuze-interessant en al kruipend ging ze door de hele grot op onderzoek uit. Terwijl Mare lekker haar gang ging, zocht Hannah steentjes uit: roze, lichtgroene, witte en lila-kleurige! De felgekleurde vond ze helemaal niets en steeds kwam ze weer op dezelfde kleuren uit. Na een uurtje of wat vonden wij, John en ik, het wel weer mooi geweest. Vooral Mare had nog rustig wat langer willen blijven. Maar een frozen yoghurt-ijsje als afsluiting van een prima middag zag ze toch ook wel zitten. Hannah en Mare hebben heerlijk zitten smullen. Als Hannah Mare niet snel genoeg een volgend hapje geeft, dan kan iedereen ’t in de Waterfront horen!! Daarna nog even een boodschapje gedaan bij de Pick ’n Pay en met de bus terug richting huis gegaan.

Spaart u ook zegeltjes?

Spaart u ook zegeltjes?
Bonuskaart of airmiles?
Wilt u extra geld opnemen?
Een tasje kost 35 cent!
Houdoe, houdoe, houdoe
(Ons Vliegend Pantertje Mare)

Meisjes in rare standjes

Onderschat het niet, samenwonen in een appartement met 4 dames….! Kijk maar eens hoe sommigen er ’s nachts bijliggen?!?

No fun(nies)

Vandaag is de onheilspellende dag aangebroken (nee, niet de Tweede Kamerverkiezingen, die hebben wij allang achter ons gelaten): DE HAGELSLAG IS OPPERDEPOP!!! En er zaten niet eens “funnies” in! No fun at all! Maar het was wel erg lekker!

Stem-net

Ook weer eens iets nieuws, stemmen uit het buitenland. Super-eenvoudig! Als je alles op tijd aanvraagt krijg je inlogcodes per post toegestuurd en kun je via internet je stem uitbrengen. En ook al voordat in Nederland de stembus is geopend! Onze stemmen zijn dus niet verloren gegaan, we hebben ze goed gebruikt. Helaas heeft het niet zoveel geholpen als we hadden gehoopt! Blijkbaar stemmen de meeste Nederlanders in het buitenland op de VVD, ik hoef vast niet uit te leggen dat wij dat niet hebben gedaan!

Postpakketje uitpakken in de tuin

Jarig zijn het buitenland is best wel leuk. Drie weken nadat je jarig bent komen er nog steeds kadootjes! Gisteren heeft papa met Mare nog een postpakketje van opa en oma Tuin opgehaald bij een postkantoor. Omdat we dit gisteren zijn vergeten uit te pakken, doen we dat nu vandaag maar. In het pakketje zaten allemaal leuke dingen voor mij: stikkerboekjes, kleurboekjes, snoepjes, spekkies, potjes en pannetjes voor bij een van mijn fornuisjes.
Mare en ik zijn lekker als bloterikken in de tuin aan het rondrennen en mama heeft het bootje weer eens gevuld met water zodat we lekker kunnen spetteren. Maar toen de zak met spekkies open ging, wilde ik eigenlijk alleen maar… SPEKKIES!

Stellenbosch

Moniek had alweer dienst vandaag, dus zijn we zonder haar naar Stellenbosch gegaan. Hier waren we al een keertje eerder geweest tijdens ons weekendje Franschhoek e.o. Het eerste stuk dezelfde route rijdend als gisteren naar Butterfly World. Om Kaapstad uit te gaan zijn er eigenlijk maar twee snelwegen, de N1 en de N2 dus is die kans vrij groot.
Gisteren viel mij onderweg al op dat nu het hier steeds warmer wordt de groene velden langs de weg steeds geler beginnen te worden. Toen we bij de eerste afslag Stellenbosch provinciaal gingen rijden, besloten we maar een stukje door het prachtige Westkaapse wijnlandschap te rijden. Hannah en Mare waren net in slaap gevallen, dus die konden zo nog wat langer een slaapje blijven doen. Echt schitterend, het gele gras, die groene wijnranken en op de achtergrond altijd wel een berg. Zo was ook de Tafelberg nog goed zichtbaar.
Eenmaal in Stellenbosch zijn we eerst bij Mugg & Beans een lekkere koele smoothie gaan drinken. Tijd om flink te smeren (Mare zou zeggen “meer”) met zonnenbrandcreme. Hierna zijn we al wandelend door Dorp Street op zoek gegaan naar Oom Samie se winkel. Dorp Street en Die Braak, het dorpsveld, worden gekenmerkt door de karakteristieke historische gebouwen met witgekalkte muren en rieten daken.
Bij Oom Samie se winkel waren wij allemaal nog niet geweest. Eerder waren Jan, Els en Moniek er wel heengegaan. Wij luie donders hadden toen niet zo’n puf en terwijl Hannah en Mare toen in de bus net lagen te pitten, hebben wij op dit dorpsveld lekker languit in het gras gelegen. Iets wat we overigens na het bezoek aan Oom Samie ook nog uitgebreid hebben gedaan! Onverbeterlijk!!!
Eind van de middag zijn we weer huiswaarts gegaan. We hadden Hannah beloofd dat we op de terugweg Sinterklaasliedjes zouden opzetten. Ook dit was een feest van herkenning. Hoewel het wel een hele rare ervaring was: Sinterklaasliedjes meezingen in een snikhete bus (30+ graden Celcius) op een zonnige zomerdag met geen zuchtje wind en geen wolkje aan de hemel. Ga je niet vaak meemaken in je leven!
Al vanaf de snelweg terug naar huis konden we, nog steeds onder het genot van “Oh wie klopt daar kinderen?”, zien dat het rondom de Tafelberg gedaan was met het betere weer. Er hing regen in de lucht en ik meende zelfs al wat bliksemschichten te hebben gezien. Na het eten toen het al wat donkerder was geworden buiten, kon je vanaf onze vierde verdieping de schitterende bliksems over zee en boven de bergen zien oplichten. Nou ben ik geen liefhebber van onweer zoals iedereen wel weet, maar zo kan ik het best wel hebben!

Skoenlappers

Vandaag zijn we in een hele warme overdekte tuin geweest waar allemaal vlinders vliegen. Vlinders heten volgens papa en mama butterflies, maar ik zie hier overal bordjes waarop staat dat ze skoenlappers heten. Erg ingewikkeld allemaal, al die talen! Er vliegen er een heleboel en ik vind ze allemaal erg mooi. Toen we weer naar een ander stukje van de tuin wilden gaan, konden we niet verder. Er zat een hele grote skoenlapper op Mare d’r wandelwagen. En die wou er eigenlijk helemaal niet af. Met een stokje is het papa toch gelukt hem weer van het wiel af te halen. Hierna zijn we nog wat reptielen en vogels gaan kijken. De spinnen hebben we maar overgeslagen!
Ook zijn we nog even op een grasveldje gaan zitten om wat te drinken. Hier was een kinderboerderijtje met geitjes en eendjes. We zijn er nog even naar gaan kijken. Er waren ook gekleurde borden waar je je hoofd doorheen kon steken. Hier hebben we ook nog wat leuke foto’s genomen van iedereen. Ik heb nog even met papa op de rug van een rups geklommen en Mare heeft nog een wandeling met haar nieuwe sandaaltjes gemaakt. Terug naar de auto, tijd om weer naar huis te gaan.

Zelf doen

Nu ik één ben wil ik steeds vaker dingen zelf doen. Nieuwe dingen ontdekken enzo. Zo klim ik bijvoorbeeld tegenwoordig al bijna zelf op de bank of klim ik in een tripp trapp stoel. Ik geloof dat papa en mama dat nog maar niks vinden.
Met eten wil ik ook graag zelf mijn boterhammen naar binnen stoppen. Soms een beetje te veel en wordt het proppen. En dan moet ik kokhalzen… Ook maak ik graag alle boterhammen “open” door de onder- en bovenkant van elkaar af te halen. En als daar vlees of kaas tussen zit, eet ik die lekker op en wil ik een nieuw stukje zonder de boterhamstukjes op te eten. Het avondeten wordt ook al wat spannender. Af en toe mag ik zelf met een lepel door mijn warmhoudbakje roeren en af en toe wat eten naar binnen werken. En als het dan niet zo goed lukt, word ik boos en smijt de lepel weg om vervolgens met mijn handjes alsnog dat naar binnen te werken wat ik met de lepel niet te pakken heb kunnen krijgen. En als er iemand begint over klappen, dansen of swingen, beginnen mijn pret-oogjes te glunderen en kan ik mijn handjes niet stilhouden. Dan heb ik reuze lol!

Meeting Jonathan

Moniek was vroeg thuis en het beloofde weer een gewone late middag aan het strand van Camps Bay te worden. Beetje zand, beetje water, paragliders die vanaf Lions Head op een van de standen van Clifton gaan landen, dames die donaties voor wezen willen ontvangen en craftsmen die hun waren wensen te verkopen.
Zo plofte er spontaan weer eentje naast ons op de knieën in het zand. En wij hoorden elkaar denken: “Daar komt er weer een”. Simone was al voor de zoveelste keer gestoord in haar poging haar Harry Potter boek uit te lezen. Maar dit keer ging het anders. Hoewel we nog steeds dachten dat hij ons op ludieke wijze zijn waren wenste aan te smeren, bleek dit niet helemaal het geval. Met veel theater en grappige klemtonen stelde hij ons voor aan zijn (zelfgemaakte) muzikanten (wire art poppetjes). Daarna liet hij ons een heel boekwerk met soortgelijke wire art figuurtjes zien, zeggende dat dit het “Nieuwe Testament” was. Hij deed het zo leuk dat we wel vonden dat we iets van hem moesten kopen. Hij kreeg zelfs applaus van ons. Hij gaf ons echter alleen een kaartje met daarop informatie over zijn one man show! Dat hadden we niet gedacht. Als we tijd hebben, gaan we misschien wel eens kijken…
Hierna nog wat gevoetbald met Hannah terwijl tante Siepie met moeite eindelijk haar Harry Potter heeft kunnen uitlezen!

In memoriam: Tripple-D

Naam: Tripple-D
Ook wel genaamd: Tripple Muis
Bij ons sinds: 26 september 2006
Van ons heen gegaan: 15 november 2006

Zijn pet is het enige aandenken dat wij nog aan hem hebben. Moge iedereen die hem heeft gekend, een warm hart toedragen. Wij wensen hem veel geluk en sterkte wensen op zijn eenzame reis…

John, Moniek, Hannah, Mare & Muis

Tripple - Muizenberg

Afgelopen maandag en dinsdag is Hannah steeds naar school geweest. En omdat John tenslotte ook vrij had genomen om met de kinderen leuke dingen te gaan ondernemen, had hij Hannah beloofd vandaag iets leuks te gaan doen. Hij stelde voor om naar een museumpje met allemaal speelgoed te gaan in Muizenberg. En hoe toepasselijk, dan zouden ze Tripple-D en mij ook meenemen. Maar Hannah wilde eigenlijk fietsen op de boulevard!
Na wat ouderlijke overredingskracht was het John uiteindelijk gelukt en is iedereen in de bus gestapt op weg naar Muizenberg. Hier aangekomen heeft Hannah mij gedragen en is Tripple-D naast Mare in de wandelwagen gezet. Maar oh, oh, oh! Wat er toen allemaal gebeurde?
Met het gele boekje “The Bigfoot Family Guide to Cape Town” in de ene hand en de wandelwagen in de andere hand ging John met ons op zoek naar het museumpje. Straatje hierin, weggetje daarin… nergens het museum te zien. Dan maar even naar het informatiecentrum gelopen om het te vragen. Hier wist men ons vriendelijk te vertellen dat het Toy Museum al geruime tijd gesloten is. Vette pech!
Dan maar richting het strand. Het strand van Muizenberg en omgeving wordt gekenmerkt door de fel- en bontgekleurde strandhuisjes. Maar omdat het seizoen hier nog niet echt is begonnen, was er ook eigenlijk niemand op het strand. Op een enkele surfer na dan.
En toen schrok ik me rot… Tripple-D zat niet meer in de wandelwagen naast Mare. Zag ik dat nou goed? Met z’n allen hebben we nog een keer dezelfde route afgelegd die we eerder hebben gelopen, maar tevergeefs. Volgens Hannah is hij weggewaaid! Maar ik denk dat hij ons zonder afscheid te nemen heeft verlaten. Ik vermoed dat hij het in Kaapstad wel een beetje gezien had en nu nog wat meer van Zuid-Afrika en de wereld wilde gaan verkennen. Wie weet krijgen we nog wel eens een ansichtkaartje van hem…
In een trieste stemming zijn we maar bij een speeltuintje onze boterhammen gaan eten. Hannah wilde nog wel even spelen in het speeltuintje, maar ook deze was nog niet afgestemd op het naderende speelseizoen. Er hingen allemaal nog waarschuwingslinten aan omdat er nog het een en ander kapot was. Zelfs het polyester van de glijbaan was stuk en Hannah mocht er niet af van John. Anders zou ze haar billetjes nog zeer gaan doen! Dan maar snel de aftocht blazen en terug naar huis. Om het voor Hannah nog een beetje een leuke dag te maken, zijn we daarna toch nog maar gaan fietsen op de boulevard. En hebben we bij de ijstent naast de Deli nog een lekker ijsje gegeten. Maar ik geloof wel dat John aan dit avontuur wel een naar gevoel aan over heeft gehouden!

Jacaranda’s

Het viel me laatst op dat er in Kaapstad geen lange lanen met jacarandabomen te vinden zijn. Jacaranda’s op zich had ik zelfs al niet zo veel gezien. Dus leek een rondje foto’s maken me wel een goed idee.
In Tamboerskloof (waar Hannah naar school gaat) had ik al wel een paar gevonden. Ze beginnen al uit te vallen, dus ik was maar net op tijd. Zo rondrijdend in Tamboerskloof ontdekte ik dat er toch best wel wat Jacaranda’s in Kaapstad te vinden zijn. Alleen aan de kust waar wij wonen, zie je ze niet zo veel. Het blijven mooie bomen als ze in bloei staan.

De lokale stembus is geopend

Wat jullie daar aan de andere kant van de wereld op 22 november kunnen doen, kan ik hier in Kaapstad al sinds 10 november: mijn stem uitbrengen voor de Tweede Kamer. Per post ontving ik afgelopen vrijdag mijn stembescheidenen waarmee ik per brief mijn stem kon doen laten gelden.
Door deze andere manier van stemmen ben ik niet, net als de meeste Nederlanders, gebonden aan een stemburo en kan dus stemmen waar ik maar wil. Het had zo mooi kunnen zijn bij de waterval tijdens onze wandeling afgelopen zondag in het Silvermine Nature Reserve. Helaas had ik er niet aan gedacht de papieren mee te nemen. Balen!
En aangezien er op korte termijn geen andere leuke activiteiten op de planning stonden, moest er naar een ludieke gelegenheid worden gezocht. Nou, die hebben we gevonden hoor! Ik betwijfel of iemand mij dit in Nederland tijdens de komende verkiezingen kan nadoen… Wat dacht je van stemmen op de plee? Dat is pas echt met de billen bloot kiezen!
Technisch gezien heb ik geen idee wanneer ik nu officieel heb gestemd. In Nederland is dat erg abstract. Als je op het knopje van de stemcomputer hebt gedrukt (wink, wink), heb je gestemd. Mijn stembiljet heb ik op vrijdag ontvangen, ’s maandags getekend, dinsdags bij Tjeerd Wilders (de verre neef van Geert Wilders die werkt op het postkantoor van Green Point) ter verzending naar Pretoria afgegeven. Of Pretoria een eigen stemburo/kiesdistrict is voor Nederlanders in Zuid-Afrika weet ik niet, dus er bestaat ook nog de kans dat mijn stembiljet vanuit Pretoria nogeens moet worden doorgestuurd naar Den Haag. Want dat is formeel deze keer mijn kiesdistrict. Er bestaat dus zelfs nog een geringe kans dat mijn stem niet eens op tijd arriveert, als hij al arriveert!!!
Hoe dan ook, hilarisch was het toch wel! Aan mijn stembiljet hangt mogelijk een “vies luchtje”… Ik zal de Tweede Kamer eens een poepie laten ruiken… Gelukkig had ik nog net genoeg wc-papier… enz. enz. Verzin ze verder zelf maar!

These boots are made for walkin’

Schoen kapot? Jawel, mijn Meindl’s zijn overleden! Vermoedelijk tijdens de intensieve bergwandeling in Cederberg Mountains naar het Malteser Cross ergens half augustus is het verval ingetreden. Sindsdien is de toestand van zowel de linker- als de rechterhelft gaandeweg dusdanig verslechterd dat er geen andere optie meer mogelijk was: NIEUWE SCHOENEN !!!

Rommetom de geit

Omdat het vandaag de 11e van de 11e is, leek het ons wel leuk om vanavond eens op stap te gaan. Tante Siepie was zo lief om op Hannah en Mare te passen en Henk en Althea wilde wel met ons mee naar de film. Al onderweg naar Houtbaai eerder vandaag werd heftig overlegd hoe laat, waar en welke film. Het werd “Little miss sunshine”. Wij hadden er nog nooit van gehoord en hadden wel onze bedenkingen aan de hand van de titel. Niets bleek gelukkig minder waar. Het was echt een geweldig hilarische film en ik heb de laatste tijd zelden nog zo moeten lachen bij een film. Echt een aanrader! Tip: huur hem als je een vreselijke baaldag hebt gehad en denkt dat het niet erger meer kan worden. Je zal ervan opbeuren…
Hierna zijn we samen nog wat gaan drinken ergens op de Victoria Wharf. En omdat het begin van de vastenavend ingeluid moest worden, heb ik voor de vorm een groot glas Hollandse Amstel gedronken. Henk en Althea zijn een leuk stel waarmee het altijd erg gezellig kletsen is. Helaas moesten ze later die avond nog naar een feest, dus hebben we weer afscheid genomen. Aangezien we zelden zo samen op stap zijn, wilden we nog wel even ergens anders wat gaan drinken.
We liepen richting Clock Tower en hoorde daar op de eerste verdieping een lekker swingend Afrikaans bandje spelen. “Meziek”, daar moeten we zijn! Het waren de klanken van Jeff Maluleka en zijn band. Nadat ik Moniek op een “blow-job” had getrakteerd en zelf een “B-52” tot me had genomen, zijn we uiteindelijk op de dansvloer gaan “dweilen” op o.a “Stir It Up” van Bob Marley. Op Afrikaanse reggae klanken hebben we met ons duimke an ons nuske bij een groot houten beeld van een naakte donkere mevrouw met grote uiers onze trouw aan Mie d’n Os betuigd! Onder het swingende geluid van Afro Fiësta zijn we uiteindelijk weer naar huis vertrokken…

Silvermine Waterval

De wandeling van vandaag was zelfs in mijn optiek een “easy walk”. Hier hadden we ook voor gekozen omdat we ook nog aan het eind van de middag naar het strand wilde gaan en omdat mijn wandelschoenen geen lange wandelingen meer aan kunnen. Na een kwartiertje lopen over een gravelweg moesten we een steil stenen pad afdalen om bij de waterval te komen.

Aan de voet van deze erg mooie waterval hebben we onder het gekletter van het water onze lunch gegeten. Hannah en ik vonden het heerlijk om met onze sandalen aan lekker even door het water en over de stenen te klauteren. Na iets meer dan een uurtje zijn we weer begonnen aan de beklimming van dat steile pad. Je had een prachtig uitzicht over Silvermine Nature Reserve en het Long Beach van Kommetjie.

Bij de bus weer aangekomen snel die ouwe wandelschoenen uitgetrokken en in de zwemkleren gehesen. Een beetje zandhappen vinden onze meiden altijd wel leuk. Dus: op naar het strand van Hout Bay! Om hier te komen kon ik eindelijk weer eens een stukje van het Kaapse Schiereiland rijden waar ik nog niet geweest was…

Het strandje van Hout Bay is erg prettig. Je kunt de auto praktisch in het zand parkeren! Snel de strandattributen uit de bus halen en scheppen maar. Als we even niet goed opletten zou Mare met luier en al zo de zee in kruipen! Op weg naar de walvissen die we ook hier vandaag in Hout Bay weer hebben zien zwemmen.

Ik heb gefaald

Een van mijn doelstellingen tijdens dit onbetaalde verlof zou zijn twee dikke computergerelateerde studieboeken uitlezen. Dat streven heb ik al bijgesteld naar 1 van de 2. Mogelijk is dat nog steeds haalbaar. Maar het dikke Windows XP boek wilde ik uit hebben voordat de opvolger ervan klaar zou zijn. Tot mijn grote verdriet lees ik vandaag op internet dat per heden Windows Vista klaar is om de wereld in gestuurd te worden. Misschien moet ik ook hier mijn doelstelling wat oprekken naar Service Pack 1?

Uitzwaaien

Vanavond zijn we weer naar het vliegveld geweest. Deze keer jammer genoeg niet om iemand op te halen maar om opa Snor en oma Els weg te brengen. Die gaan weer met het vliegtuig naar huis, naar Nederland, in Nuenen. Ik zal ze wel erg missen hoor. Ze waren hier best lang en we hebben heel veel leuke dingen gedaan. Maar vooral spelen en knuffelen met ze vond ik toch wel het aller aller leukste. Hopelijk kunnen we af en toe nog een beetje Skypen met ze!

Putt-Putt & Spetterfestijn

Hannah is vandaag weer bij Verna gaan spelen en ik ben samen met papa, opa en oma naar de Putt-Putt geweest. De Putt-Putt zit hier bij ons in de straat, net voorbij de vuurtoren. Putt-Putt is een soort mini-golfen en als je het hier heel goed doet, mag je misschien wel aan de andere kant van onze wijk op de echte golfbaan proberen. De winnaar mocht van papa gratis de Tafelberg beklimmen vanaf een startpunt naar keuze. Hoewel opa won met dit spelletje, wilde hij toch niet nog een keertje de Tafelberg op lopen. Dat had hij gisteren al gedaan! En ik… ik vond de gekleurde golfballetjes wel leuk!
Na het golfen zijn we samen met tante Siepie bij de Deli lekker een broodje gaan eten. De Pineapple Burst smoothie vindt papa nog lekkerder dan de Mango Madness! Hij moet echt gaan uitkijken dat hij niet teveel vitaminen binnenkrijgt. Straks gaat-ie nog stuiteren…!
’s Middags zijn we buiten voor in het tuintje gaan spetteren. Oma en Hannah vonden het bellen blazen wel erg leuk. Ik wilde eigenlijk alleen maar lekker in het bootje gevuld met water zitten. Tijdens het schurken met opa heeft Hannah per ongeluk erg hard aan zijn snor getrokken. Gelukkig voor hem zit-ie er nog wel!
En ’s avonds zijn we bij Ferrymans nog lekker buiten gaan uit eten. Oma en papa hebben daar samen alweer een fles wijn naar binnen gewerkt. We hadden het er allemaal erg naar ons zin en het eten was weer erg lekker. Frietjes zijn nu ook mijn lievelingseten geworden. Mjammie!

Beklimming Tafelberg

Wat een fantastische dag gehad vandaag! We waren al een poosje van plan de Tafelberg te beklimmen en vandaag was het dan zover! Na rijp beraad en overleg met diverse mensen die al vaker de Tafelberg hadden beklommen, hebben we een route gekozen. Pap, Simone en ik staan vroeg op en John brengt ons naar ons startpunt in Kirstenbosch, de botanische tuin van Kaapstad. Als we iets na openingstijd bij de kassa aankomen lijken we de enige vroege vogels te zijn, maar in de tuinen zelf komen we al gauw andere mensen tegen.
Het is heerlijk weer, een strak blauwe lucht, al lekker warm met een aangenaam zuchtje wind. Het eerste stuk is behoorlijk steil. We klimmen door de bossen, langs een waterval en pauzeren regelmatig om uit te puffen en te genieten van het uitzicht. Na een uur klimmen komen we bij een paar stevige houten ladders. Simone is hier niet zo blij mee, maar met wat aanmoediging komt ze veilig boven. Hierna wordt het pad minder duidelijk en het kost ons wat zoeken en heen en weer klauteren voor het ons helemaal duidelijk is dat we gewoon omhoog moeten, langs de stroom of liever gezegd door de stroom! Het heeft de afgelopen dagen geregend, dus de kloof waar we doorheen moeten, Skeleton Gorge, is behoorlijk vol water. Het wordt een leuke klauterpartij, soms makkelijk, soms moeilijk en niet iedereen houdt de voeten droog! Af en toe hebben we zelfs een brombeer in ons gezelschap, maar daar besteden we maar niet te veel aandacht aan.







Na de klim door Skeleton Gorge lopen we nog een stukje verder door het bos, om uiteindelijk een pad dat omhoog slingert langs de berghelling te bereiken. Prachtig uitzicht, al duurde het even voordat we door hadden welke plaatsen we zagen. We zijn nu aan de achterkant van de Tafelberg en kijken uit over de punt van het Schiereiland. Als we hoger komen kunnen we zelfs tot aan Cape Point kijken! Na een korte pauze voor een broodje gaan we beginnen aan de klim naar MacLear’s Beacon, het hoogste punt van de Tafelberg. Dit ligt aan de oostkant van de berg. De weg er naar toe is prachtig! Meestal een goed pad, soms wat klimmen over rotsen. Simone klimt als een bejaarde aap, maar komt toch boven! Als we om kwart voor 2 bij MacLear’s Beacon zijn nemen we iets langer pauze. Het is inmiddels wat frisser geworden, dus we zijn blij met onze fleece-vesten. Het plan was over het plateau van de Tafelberg naar het westen te lopen en met de kabelbaan naar beneden te gaan. Het waait echter behoorlijk boven op de berg, dus we beginnen langzaam te vermoeden dat dat wel eens een probleem zou kunnen worden. En even later krijg ik een berichtje van John: de kabelbaan werkt niet vandaag, teveel wind! Pap en ik vinden dit niet zo erg, maar Simone heeft al behoorlijk vermoeide benen, dus is niet erg gelukkig met deze boodschap! Het lopen over de Tafelberg is relaxed, af en toe wat klimmen maar meestal vlak (tja, niet voor niets Tafelberg natuurlijk!). Het uitzicht over Kaapstad is waanzinnig mooi!
Om een uur of half 4 bereiken we Platteklip Gorge, hierdoor loopt een pad naar beneden. Het is steil, veel klauteren en er staat een flinke wind. Niet al te makkelijk dus, zeker als je benen al erg pijnlijk zijn, maar ook Simone haalt zonder brokken het eindpunt. Hier staat John om zes uur met de bus al op ons te wachten, heerlijk zo’n privé-chauffeur! We zijn negen en een half uur op pad geweest, hebben hiervan acht en half uur gelopen, door prachtige natuur. Wat een voorrecht om dit samen te mogen doen! We zullen er vast nog wel even van na kunnen genieten, onze spieren zullen er voor zorgen dat we het niet meteen vergeten!

Doelloze dag

Wat gaan we doen vandaag? Nou we zouden eerst eindelijk eens bij Caturra Cafe koffie met gebak gaan nuttigen. Dat stond als een paal boven water. Helaas was er weer geen lemon meringue cake! Maar zoals jullie inmiddels wel weten: Caturra Cafe heeft alleen maar lekkere cake! En goede koffie natuurlijk! Tip: Als je van chocolade houdt probeer dan vooral de Mocha Choca.
Hierna was ons doel allesbehalve duidelijk. Net als het weer, zon of regen, wat zal het worden? Zo zijn we eerst via de N2 ergens heen gereden. Ik weet al niet eens meer waarheen. Het begon te regenen, dus zijn we toen maar van het plan afgestapt. Nog even langs Kirstenbosch gereden om te kijken hoe laat die opengaat, want morgen zullen de bikkels hier gaan starten om de Tafelberg te gaan beklimmen. Daarna weer terug over de N2, toch maar naar de N1 richting Milnerton. Op zoek naar de Milnerton Lighthouse. Die zag er erg gesloten uit, dus maar weer op zoek naar een nieuw doel…
…Blaauwberg Little Bay, daar gaan we nu naar op zoek. Blaauwbergstrand is bekend om zijn alomvattend beeld van Devils Peak, Table Mountain en Lions Head. Als je ooit deze plaatjes ziet, bedenk dan dat ze vanaf Blaauwbergstrand genomen zullen zijn. Eerst bij een Woolworths Foodshop wat te lunchen gekocht en een sixpack bier. Even later hebben we het gevonden. En schijnbaar zitten de weergoden gelukkig mee: geen regen te bekennen.
Na de hele handel te hebben geïnstalleerd was het tijd voor de fotografen om te proberen de prachtigste foto te maken. Daarna lekker chillen en sandwiches eten. Hannah vond het geweldig om lekker met de steentjes bij een trapje te spelen of wat te voetballen met oma. Ook stond er genoeg wind om mijn vlieger eens op te laten. Een beetje kind in je wordt dan vanzelf wakker (als het niet al wakker was?).
Met een heerlijk softijsje sloten we deze doelloze maar toch wel lekker relaxte dag af.

Free at last!

Ruim 5 ½ maand zijn nu voorbij gegaan. En in die periode is er nog geen enkele dag geweest waarop ik meer dan een uurtje zonder Hannah en Mare ben geweest. Ik was dus wel even toe aan een dagje “alleen” zijn. Door wat organisatorisch geregel had ik het voor elkaar dat Hannah en Mare vandaag met opa en oma naar de World of Birds in Hout Bay zouden gaan. En omdat ik geen zin had om door vogels ondergepoept te worden, had ik hiermee mijn eerste echte “snipperdag”!
Nadat Simone en ik door Jan en Els nabij het centrum waren afgezet, zijn we te voet op pad gegaan. Ik was al maanden aan het roepen dat ik een nieuwe tas wilde kopen, maar er kwam steeds maar niet van. Dat moest dus vandaag gebeuren. Zo zijn we al wandelend via Adderley Street in het Golden Acre terechtgekomen. Ik was hier met Mare en wandelwagen al wel eerder geweest, maar Golden Acre is een uit meerdere nivo’s bestaand ondergronds winkelcentrum. Aangezien daar alle liften in vervallen staat zijn en de roltrappen bij de opstap een paal tegen winkel- en wandelwagens in het midden hebben staan, was ik hier nog niet verder gekomen dan de begane grond.
Zo hebben we daar wat rondgelopen op zoek naar een boekenwinkel (voor de Madam & Eve’s) en buiten bij de marktkraampjes naar allerlei tassen gekeken. Al wandelende door dit winkelcentrum viel het me nu pas op dat dit shoppingcentre totaal verschillend was als bijvoorbeeld de Waterfront of Canal Walk. Waar je in deze laatstgenoemde winkelcentra vooral de welgestelde Afrikanen (wit, zwart, grijs, groen, geel of rood) en toeristen tegenkomt, lopen er in Golden Acre hoofdzakelijk mindergestelde zwarte Afrikanen rond. Ik keek nog eens goed rond en zag naast mij en Simone nog slechts één andere blanke! ’t Gaf me te denken…
Enfin, wij waren dringend op zoek naar een koffietentje. Dus zijn we van Golden Acre naar St. Georges Mall gewandeld en daar bij een soort van parade bij een overdekt terrasje koffie gaan drinken. We zagen dichtbij al een regenbuitje aankomen. Na de koffie hebben we onze wegen doen scheiden. Ik ben nog even teruggelopen naar Adderley St. en heb daar de langverwachte tas-aanschaf gedaan. Hierna ben ik met een krant onder de arm richting Company’s Garden getogen waar ik het Planetarium wilde bezoeken. Toen ik over de wandellaan bijna bij de tuinen was aanbeland, werd ik door een duif mega op mijn kop gescheten! Mijn pet was vies (gelukkig had ik die op!), mijn fleece zat onder en mijn t-shirt was ook geraakt (!@#$%^&*:”{_&%#@ = donderwolk met veel schuttingtaal)…
Na wat schoonmaakwerk snel doorgewandeld naar het South African Museum. Daar snel op het toilet wat grondiger gereinigd. Om in het Planetarium te komen moet je het SA Museum door. Hier heb ik wat rondgekeken, maar opgezette dieren en ouwe stenen zijn niet echt mijn ding. Daar kwam ik niet voor, ik wilde naar het Planetarium.
Dit Planetarium blijkt niet meer te zijn dan een koepelvormige filmzaal met stoelen die bijna helemaal achterover kantelen. En de eerstvolgende voorstelling was pas om 2 uur. Er was geen museum of tentoonstelling omheen ofzo. Nee, alleen de voorstelling. Dus in de tijd die me nog resteerde heb ik maar ergens op een bankje mijn boterhammetjes (niet verder vertellen hoor) zitten eten met de eerder gekochte krant op de knietjes.
De voorstelling op zich was wel interessant. Het ging over de mogelijkheid van leven op andere planeten binnen en buiten ons zonnestelsel. Maar dan moet je niet aan aliens denken ofzo, maar aan minuscule micro-organismen. Met een beetje fantasie wellicht…
Aan het einde van de voorstelling werd nog door de technicus besproken wat er de komende avond en nacht allemaal aan sterren te zien zou kunnen zijn aan de hemel. Hiervoor heeft men een bijzondere Minolta Viersterrenprojector (4 sterren? Ik zag er beduidend meer) die om het even welke nacht- of dagsituatie van de afgelopen op komende 13.000 jaar kan simuleren in de lucht boven Kaapstad. Een soortgelijk apparaat schijnt gebruikt te worden tijdens de training door astronauten van NASA.
Na deze “film” ben ik via de Waterfront te voet teruggewandeld naar huis, waar oma Els d’r langbeloofde nasi reeds op me stond te wachten. En natuurlijk ook mijn lieve meisjes…

Vogels, vogels, duizenden vogels ……

John wilde wel eens een snipperdag hebben (volgens ons snippert hij al 7 maanden in Afrika), dus zijn Els en ik een dagje met de kinders op stap gegaan. Onze keus is gevallen op “the World of Birds”, een wildlife sanctuary & monkey park in Hout Bay. Nadat we alle noodzakelijke spullen hebben ingeladen, gaan we met de bus op stap en volgen de schitterende weg langs de kust van Kaapstad naar Hout Bay. We hebben in het park meer dan 3000 vogels gezien, in allerlei soorten, maten, kleuren en de meest vreemdsoortige en exotische namen. Daarnaast zaten er ook o.a. schildpadden, apen, struisvogels, pinguins, een soort lama’s, geïmporteerd uit Zuid-Amerika, varkens, pelikanen, te veel om op te noemen, maar vooral vogels, vogels en nog eens vogels. Het voordeel in dit park was, dat je door de kooien heen moest lopen zodat je tussen de vogels door ging. Het nadeel dat je telkens door sluizen heen moest, zodat we honderden poortjes moesten passeren waar allemaal zware gewichten aanhingen, en dat met kinderwagen en buggy. Een ander nadeel was de vele vogelpoep die overal opzat. Een wonder dat we zonder vogelpoep op ons en onze kleren uit het park zijn gekomen. De kinderen vonden het prachtig. Mare riep telkens vogel, vogel, vogel. Hannah vond het ook prachtig, alleen moesten de beesten niet te dichtbij komen. Poortjes voor ons open doen en open houden vond ze helemaal geweldig. Al met al een zeer geslaagde onderneming en John had ook genoten van zijn “snipperdag”.

Feest-amentals bij Fun-damentals

Nog een keer feest vandaag! Ik ga bij Verna spelen en neem lekkere koeken en chipjes mee voor de kindjes op school. Het is heel gezellig, ik krijg een feestmuts op en we zingen liedjes en smullen van de koeken. Ik krijg nog een heleboel kadootjes van de andere kindjes en die bewaart Verna voor mij. Thuis mag ik ze uitpakken. Ik word weer heel erg verwend, ik krijg nog een heleboel mooie dingen.

En er is post voor mij uit Nederland, een hele grote envelop van ome Maurice en tante Linda, Julius, Florian en Anakin. Ik mag hem zelf uit de postbus halen. Er zitten mooie tekeningen in en een heel mooi boekje. Dank je wel allemaal!

Poor Africa

Vandaag hebben Els en ik een Township-tour gedaan en dus een bezoek gebracht aan het echte arme Afrika. We werden voor de deur afgehaald. Er was nog een andere groep waar we eigenlijk bij moesten aansluiten, maar die hadden alleen maar belangstelling voor jazz-muzikanten. Wij niet, dus kregen we een privé-tour voor hetzelfde geld.
We zijn allereerst door het District Six gereden, of wat er nog van over is. Opvallend waren de vele kerken die hier stonden, die heeft men nooit durven slopen. We reden langs een groot braak liggend terrein, waar volgens onze gids binnen 6 maanden een hele nieuwe woonwijk zou moeten verrijzen. Niet duidelijk is wie er moet gaan wonen, in ieder geval niet de oorspronkelijke bewoners die nu in een Township zitten. Enerzijds willen die niet omdat hun hele familie daar woont, anderzijds kunnen ze het niet betalen.
Daarna naar Langa, een Township met ca 280.000 inwoners. We zijn daar in een armzalig krotje van golfplaten geweest van 4x4 meter, waar een 19-jarig hoogzwanger meisje (uitgerekend op 19/11) met haar moeder woont. Geen man, geen inkomen, dus vermoedelijk nu al geen toekomst meer.
Onze gids was een Zimbabwees, geboren in 1962 en sinds 1980 woonachtig in Kaapstad. Hij gaf les aan de “University of Technology” in District Six (parttime) en doceerde daar toerisme. Gidsen deed hij erbij. Hij was een zeer aimabele man die Afrika een zeer warm hart toedroeg. Wist ook veel te vertellen over het land en kende iedereen waar we op bezoek kwamen.
Vervolgens hebben we een bezoek gebracht aan Guga Sthebe, een “project & craft organisation” waar allerlei kunstenaars hun kunstwerken maken en proberen te verkopen. We zagen iemand die van blikjes fris o.a. allerlei bloemen, vliegtuigjes en auto’s maakte, een pottenbakkerij, waar ook allerlei voorwerpen op bestelling gemaakt werden, een smederij waar ze uit ijzer allerlei kunstvoorwerpen maakten, maar bv ook kooien om veilig gasflessen in op te bergen. Ook een kunstenaar die mooie “sand-tekeningen” maakte, of mooie mozaiek kunstwerken.
Van hieruit gingen we door naar Bonteheuwel, daar wonen vnl de 60.000 mensen die uit District Six verdreven zijn. Onderweg daar naar toe zagen we nog hoe iemand gearresteerd werd, zagen we een jongetje rondlopen met een revolver en kwamen we langs de enige B & B in een Township. In Bonteheuwel bezochten we een schooltje waar momenteel 52 kinderen verblijven in de leeftijd van 3 maanden tot 6 jaar. Dat werd gerund door een ouder echtpaar met hun dochter. De kinderen werden vooral voorbereid op het sociale vlak en op hun schooltijd. Ze zagen er gelukkig uit en hadden het daar zo te zien goed naar hun zin. Het schooltje moest rondkomen van de vrijwillige bijdragen die ze kregen en het pensioen van het echtpaar. De ouders kunnen alleen af en toe iets gerings bijdragen.
Daarna zijn we nog doorgereden naar Khayelitsha, het 2e grootste Township van ZA, waar meer dan 1 miljoen mensen “wonen”. We zijn daar een grote heuvel opgeklommen vanwaar je een “mooi uitzicht” had over de hele Township.
In al deze Townships zie je zowel echte krotten als mooiere huisjes en alle variaties daar tussen in. Overal is electriciteit, maar ook veel illegale aansluitingen. Er rijdt veel politie rond en er staan veel camera’s op hoge palen die 2 km kunnen bestrijken. De misdaad schijnt mee te vallen en het is er betrekkelijk veilig. Moorden worden hoofdzakelijk alleen maar gepleegd onder mensen die elkaar kennen en dat doen ze bij ruzies en/of dronkenschap. Veelal gaat het dan in feite nergens om. Een mensenleven telt hier niet zo zwaar.
Na bijna 4 uur was onze tour afgelopen en waren we weer wat ervaringen rijker.

Eindelijk mijn feestje!

Hieperdepiephoera, hieperdepiephoera, hieperdepiephoera! Ik ben jarig en ik word al 3 jaartjes! Na alle feestjes voor iedereen is het nu eindelijk mijn feestje! Onze buurvrouw Frances komt taart eten en brengt een mooi rugzakje met een giraf erop voor mij mee. Samen met oma versier ik koeken met smarties en hagelslag, we maken er gezichtjes van. Die koeken ga ik morgen mee nemen naar Verna, voor de andere kindjes op school. Mama komt vroeg naar huis van het ziekenhuis en dan krijg ik heel veel kadootjes. Van opa snor en oma krijg ik een heleboel knex en electro, een heel leuk spelletje. Van tante Siepie krijg ik een bal, een mooie houten ketting met een armbandje en elastiekjes voor mijn haar en een borduur- en kleurpakket. Van papa en mama en Mare krijg ik een puzzel, een paardje met mooie haren om te kammen en een doos met kralen. Van Muis krijg ik een flesje met melk, zodat ik Muis echt de fles kan geven. Maar het allermooiste is mijn kassa, met centjes, een pasje en een sleutel om de la op slot te doen. Er zit zelfs een microfoon bij om iets om te roepen. Daardoor roep ik mama om te vragen of ik nog een spekje mag! En een scanner, daarmee kun je alles scannen. Ik scan de taart en later zelfs opa tuin als we aan het skypen zijn. Ik krijg nog meer kadootjes maar ik heb het te druk met spelen om alles uit te pakken. Ik vind het allemaal zo mooi dat ik geen zin heb om mee te gaan naar de speeltuin en kinderboerderij. Pas als ik mijn kassa mee mag nemen wil ik wel mee.
In de speeltuin kunnen we heel leuk spelen. Mare wil ook wel met de kassa spelen en ik ga lekker van de glijbaan en speel in de zandbak. Er zijn hier allemal dieren. Een varken, geitjes, kippen, konijnen en nog veel meer.



Als we weer thuis zijn gaat mama pannenkoeken bakken. Henk en Althea komen gezellig bij ons eten en brengen ook nog meer kadootjes mee. Ik krijg een heel mooi schort, voor als ik weer iets ga koken en een knuffelbeestje. ’s Avonds eten we nog taart en dan mag ik een heleboel keer de kaarsjes uitblazen. We gaan skypen met ome Corné en opa en oma tuin en die willen ook wel zien hoe goed ik dat kan. Het was een hele leuke dag!