Naar de top van de Leeuekop

Tijdens een discussie gisteren onder het wandelen in Cecilia Forest heb ik er in toegestemd met Moniek mee te gaan om Lion’s Head te beklimmen. Zonder de kinderen op de rug zou dat te doen moeten zijn. Tante Siepie zou wel oppassen.
Dus om 7 uur opgestaan, snel wat ontbeten en stilletjes de deur achter ons dicht getrokken. Op weg naar Signal Hill Drive. Gelukkig deed de bus de eerste 300 meter van de 670 meter beklimming voor ons. Nog 370 meter zelf af te leggen. En na een kwartiertje flink kuitenbijten (daar is onze Dirk alweer) kwam ik weer op het punt waarop ik eigenlijk rechtsomkeer wilde maken. Maar ik heb me er overheen gezet en ben verder gegaan. Na een tijdje ging het al weer stukken beter. Alleen het laatste stuk was enorm klimmen en vooral klauteren. Maar dan eindelijk… het beacon in zicht. De top bereikt!!! Na 6 maanden vanuit de studeerkamer van achter de laptop uitgekeken naar die berg en nu in 1 uur en 3 kwartier helemaal zelf beklommen. Met schitterend uitzicht over ons prachtige Mouille Point maar ook Green Point, Sea Point, Robben Eiland, Signal Hill, CBD, de Tafelberg, Clifton, Camps Bay en de Waterfront.








Na wat gedronken en gegeten te hebben, zijn we weer snel aan de afdaling begonnen. Hier ook nog zo’n uurtje mee zoet geweest. Daarna weer met een welverdiend blikje cola op de achterbank nagenoten van de prachtige wandeling samen. Via de Kloofnek Road zijn we alsnog het rondje rond Lion’s Head rond gereden.

You're walking

Hannah spreekt al een aardig woordje Engels, al kost het ons soms wel wat hoofdbrekens voordat we door hebben wat ze bedoelt. Zo roept ze regelmatig “tonight”, “thank you my dear”, “it’s a pleasure”, “see you later in the afternoon”, “nice to meet you”, “morning”.
De eerste keer dat ze “You’re walking” zei snapten we niet precies wat ze bedoelde. Maar na een paar keer begon het ons te dagen: “you’re walking” betekent “you’re welcome”. Liedjes zingen in het Engels doet ze ook volop: “Old MacDonald had a farm” en “The lion sleeps tonight” zijn duidelijke favoriet. Als ze met iemand belt zegt ze: “Hello, who’s speaking?”. Yours and mine zijn duidelijk begrippen die zelfs Mare door heeft in het Engels. Als Mare huilt zegt Hannah “stop crying” of “lie down”. Ook Mare spreekt wel wat Engels. Met name het woordje “no”, dat roept ze luid en duidelijk als ze het er niet mee eens is. Ook “morning” en “bye bye” klinken regelmatig als we iemand tegen komen. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit blijven volhouden als we weer in Nederland zijn!

Rhodes Memorial

Na onze wandeling in Cecilia Forest stoppen we nog bij het nabijgelegen Rhodes Memorial. John is hier al geweest, maar Simone en ik nog niet. Het Rhodes Memorial is een gedenkteken opgericht voor John Cecil Rhodes. Rhodes was een Brit die leefde in de 2e helft van de 19e eeuw en op jonge leeftijd naar Zuid-Afrika kwam. Hij deed onder andere zaken in de diamant-industrie. Hij wilde het Britse rijk uitbreiden op het Afrikaanse continent en stichtte Rhodesië, het latere Zambia en Zimbabwe. In de Kaapkolonie was hij erg begaan met de politiek en was enige tijd Eerste Minister. Al waren zijn beweegredenen niet altijd even zuiver, hij vond namelijk dat het Britse ras superieur was aan de Afrikaanse rassen, hij heeft een grote bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de economie in Zuid-Afrika. Na zijn dood werd een studiebeurs voor studenten uit de Britse kolonies in het leven geroepen, om te kunnen studeren aan de universiteit van Oxford. Zijn landerijen, waaronder Kirstenbosch, de botanische tuin van Kaapstad, liet hij na aan de regering.

Cecilia Forest

Op één van onze laatste dagen voor Simone’s vertrek en onze vakantie gaan we nog een keer wandelen. We twijfelen even, want het lijkt een wat regenachtige dag te worden. Maar als het opklaart pakken we toch gauw onze spullen bij elkaar. We gaan naar Cecilia Forest, een bos in de wijk Constantia, de rijke zuidelijke suburb van Kaapstad. We hijsen de rugdragers weer op en gaan op pad voor een niet al te lange tocht. We picknicken ergens kort na de start, om energie op te doen voor de wandeling. John boeft nog lekker even met Hannah voor we weer op pad gaan. Het is een mooi bos en gelukkig is het niet al te warm. Als we ruim over de helft zijn neemt Simone Mare ook nog een stukje op de schouders. John gaat Hannah dragen, zodat ik even mijn schouders vrij heb. Wat een verademing in vergelijking met zo’n 20 kilo op je rug! Hannah heeft niet zo veel zin om zelf te lopen vandaag. We proberen met de zelfontspanner nog een foto van ons allemaal te maken, maar behalve wat lol levert het niet veel resultaat op. We snijden nog een stuk af, dwars door het bos heen en halen net op tijd de bus voordat er een plensbui losbarst. Wat een timing!

Chocolate Francis

Omdat we al bijna weg gaan uit Villa Marina en we dan dag moeten gaan zeggen tegen onze buurvrouw Francis, maakt mama een mooie foto van ons. Tenminste, dat probeert ze. Maar wij maken er een spelletje van door nooit tegelijk op de stoel te blijven zitten en te lachen. Het moet wel een beetje een uitdaging blijven, hè mama? Maar na een poosje is het geloof ik wel gelukt, mama stop tenminste met foto’s maken. Ik zal Francis wel gaan missen hoor. Ik krijg altijd chocolaatjes van haar, lief hè? Haar hulp in huis noemt haar Chocolate Francis! Wij gaan nog een kruidkoek bakken volgend Nederlands recept, zodat we haar ook nog een keer iets lekkers kunnen geven. Ik hoop dat ze gauw een keer naar Nederland komt, misschien komt ze dan wel bij ons logeren!

Wine and food

Vandaag stond een etentje met Henk en Althea bij Fat Albert’s op de agenda. Vorige week vrijdag moesten we een snoekbraai bij Professor Schaaf helaas op het laatste moment afzeggen, omdat ze met Marein het ziekenhuis zaten. Prof Schaaf had ons allemaal uitgenodigd, maar het was met name bedoeld om Simone te bedanken voor haar inzet en enthousiasme in Brooklyn Chest Hospital. Erg jammer dat we er niet heen konden!
Vanavond meer geluk: onze plannen gaan door zoals gepland en iets voor zevenen schuiven we aan in het gezellige restaurant van Fat Albert. Het wordt omschreven als een jazzy wijnbar, heeft een gezellig intieme sfeer, regelmatig live muziek en altijd lekker eten. We zijn er al vaker geweest en zullen hier zeker ook nog gaan eten in januari voor we weer naar Nederland gaan. Het is geen familierestaurant, maar ze zijn er wel erg kindvriendelijk dus Hannah en Mare kunnen ook gezellig mee.
Onder het genot van lekkere wijn, heerlijk eten en de begeleidende klanken van piano, drum en contrabas vermaken we ons opperbest. Het is altijd interessant te discussiëren met Henk en Althea is geweldig met Hannah en Mare. Henk plaagt Hannah graag een beetje en daar kan ze niet altijd tegen. Maar aan het eind krijgt ‘ie toch meestal wel een kusje! Hij leert Hannah het enige Nederlands liedje dat hij kent: Weet je wat ik wil…. Een opblaaskrokodil… De tekst is niet al te netjes! Hannah begint het al aardig mee te zingen! Super om zulke vrienden te hebben hier in Kaapstad!

Lol met luiers

Ik ben een schurk en Mare is een boefje. Dat zegt papa altijd. En als er even niemand oplet, trekken we zo alle luiers uit de pakken. Dat vinden wij wel heel erg leuk!! Papa vast niet, maar dan trekt ‘ie maar weer een luier over zijn hoofd! Hahaha.

Vingerverven of vloerbedekking verven?

Ik had van Sinterklaas mooie verf gekregen om lekker met je handjes mee te spelen. Mama had een mooi vel papier voor mij op tafel gelegd en daar mocht ik op kliederen. Hannah had ook een papiertje gekregen. Ik vond het niet zo leuk en wilde de verf het liefst op mijn buik en in m’n haar smeren. Dat vond mama niet zo’n goed idee. En toen ik na 5 minuten het bakje rode verf op de vloerbedekking had gegooid mocht ik niet meer verder kliederen. Snappen jullie dat nou? Rode vloerbedekking is toch veel mooier dan dat saaie beige! Hannah vond het wel leuk en die maakte hele mooie schilderijen. Een poosje terug had ze ook al eens geverfd en toen zaten echt haar hele handen onder! Toen Hannah klaar was gingen we meteen in bad, dat was ook wel nodig!

Merry Christmas !!!

Kerstbraai

Los-vaste afspraken, zo werkt het hier in Zuid-Afrika. Zo zaten we een tijd terug te eten met Henk en Althea en te praten over samen kerstfeest vieren. Algehele concensus: ja, we moesten maar iets samen doen. Maar wat, hoe, wie en waar? Niet duidelijk!
Een paar weken later zaten we met Althea op het strand en bleek dat alles al in kannen en kruiken was. We zouden een draai hebben bij Debrah, de zus van Henk. We zouden nog wel horen wat we moesten meenemen en waar het was. Twee dagen voor kerst werd er ge-smst wat we moesten meenemen. In een notendop de voorgeschiedenis.
En zo gingen we op 1e kerstdag op weg naar onze visbraai in een Ecovillage in de northern suburbs van Kaapstad. Zoals altijd waren we weer aan de late kant. Daar aangekomen waren er uiteraard de zus van Henk, Henk en Althea, Henk’s vader met zijn 2e vrouw en de peettante van Henk. De halve familie en wij. Toch bijzonder dat je hier zo gemakkelijk opgenomen wordt in een andermans gezin. En ook erg gezellig!
De Ecovillage was op een watertje achter het huis na niet erg “eco” te noemen. Afval scheiden? Nee hoor, dat doen we niet! En de visbraai was ook ergens in de Zuid-Afrikaanse planning veranderd in een kipbraai (met worstjes voor de kinderen). Zo zie je maar weer, alles kan hier nog tot op het laatst veranderen. Wij staan er al niet meer van te kijken, dat zul je wel begrijpen. Nog even en we worden zelf ook zo…
Het was een relaxte middag. Hannah heeft lekker in het boot-badje zitten poedelen. Henk vermaakte zich enorm met een waterpistool en Mare heeft Althea de hele middag bezig gehouden. Na de erg lekkere braai hebben we een spelletje gespeeld om de door iedereen meegebrachte kadootjes te verdelen.
En toen wilden we naar huis. Tijd om te gaan, alleen de immobiliser deed het niet meer. Ons alarm had al kuren, maar die beperkten zich tot het aanblijven van de knipperlichten. Hoewel we de afgelopen twee dagen al vaker even een probleempje hadden gehad. Waarschijnlijk toch een voorbode. Dus is Moniek maar weer aan het bellen gegaan met de AA. Nee, niet die alcoholisten, maar de Zuid-Afrikaanse ANWB. Terwijl Henk en Althea Hannah, Mare en tante Siepie naar huis hebben gebracht, hebben wij onder het genot van nog maar een wijntje gewacht op de sleepwagen. Uiteindelijk zouden wij nog alleen in het huis van Debrah achterblijven, omdat de rest allemaal nog uit zou gaan. De instructies waren al gegeven: “leg de sleutel maar onder de vuilnisbak en kijk vooral nog een tv-serie op de laptop”. Onvoorstelbaar weer, die onvoorwaardelijke gastvrijheid. Gelukkig kwam de sleepwagen net toen iedereen wou vertrekken.
Wat een rare manier om kerstfeest af te sluiten: in een sleepwagen met je kapotte bus op weg naar huis. Vrolijk kerstfeest allemaal!

Onder de kerstboom

Hannah heeft een hele mooie kerstboom gemaakt en mama heeft die opgehangen. En vanavond, de avond voor kerstmis, slapen we zoals altijd onder de kerstboom. Dat deed ik vorig jaar voor het eerst en dit jaar ga ik er helemaal voor. Het wordt een reuze feest! De bank wordt omgetoverd tot bed voor papa en mama. Tante Siepie ligt op haar matrasje met haar slaapzak. Hannah ligt op mijn matras van mijn ledikant en ik lig in mijn kampeertentje ofwel de box.
Er zijn allemaal lekker dingen gehaald om te eten: cakejes, kaas, crackers, salade. Lekker, lekker, lekker! Ik kan niet wachten met eten en dus ben ik alvast maar begonnen en heb nu al bijna alle kaasjes op. Als ik kaas zie, ben ik niet meer te houden. Ook ben ik inmiddels tante Siepie’s slaapzak helemaal aan het opvullen met crackerkruimels. Ik geloof dat ze dat niet zo erg leuk vindt. Pech gehad! Hihihi.
Hannah heeft ook lekker zitten smullen, maar vond de film ook heel erg mooi. We keken naar de Engelse Lollifant, maar mijn Engels gaat nog niet verder dan bye bye en no, dus daar had ik nog niet zoveel aan. Misschien volgend jaar beter. Dan hebben we vast een film in het Nederlands en dan kan ik het allemaal een beetje beter volgen.
Papa en mama wilden nog een foto met z’n vieren onder de kerstboom, maar daar hadden Hannah en ik niet zo’n zin in. Hannah wilde alleen in haar blote billen rondrennen en ik wilde niet stil blijven zitten. Wat zullen dat een mooie foto’s zijn geworden!

Visiting Langa en Bonteheuwel

Simone wilde heel graag een tour maken langs de andere kant van Kaapstad, de townships. Wij hadden dit al een keer met Corné gedaan, maar dit was zo indrukwekkend geweest dat we dit nog wel een keer wilden gaan doen. We waren allemaal al in het District Six Museum geweest dus kozen we voor een zondag, dan is het museum namelijk gesloten. Dit keer gingen we in onze eigen Microbus, wel zo handig voor de kinderen, met onze gids Duncan aan het stuur. Duncan reed ons eerst langs een aantal historische plaatsen in het centrum van Kaapstad en wist hier veel over te vertellen. Ook al was het museum gesloten, we reden wel door de wijk District Six, de “gekleurde” volkswijk die ten tijde van de apartheid door de regering tot “blank” gebied werd verklaard, waarna alle bewoners onder dwang en zonder compensatie verdreven werden. Inmiddels is er begonnen met de bouw van een nieuwe wijk waarnaar de oude bewoners mogen terugkeren. Maar niet iedereen voelt ervoor om na zo’n lange tijd zijn nieuw opgebouwde leven weer te verlaten.
Hierna reden we naar Langa, het eerste township van de rondleiding. Onze gids Duncan is docent aan de Universiteit van Kaapstad en leidt “touristguides” op. Daarnaast is hij botanicus en kunstenaar. Als bibliothecaris werkte hij jarenlang in de verschillende townships en hij kende er erg veel mensen. De reden voor het organiseren van de townshiptours is het bekender maken met en bewuster worden van de omstandigheden in de townships. Het is voor ons Westerlingen moeilijk voor te stellen maar het overgrote merendeel van de mensen in de townships is blij met de interesse in hen en hun familie en is er zelfs trots op je als gast bij hen thuis te ontvangen. Daarnaast is het natuurlijk een bron van inkomsten, want de bezoekers brengen brood op de plank.
Wij bezochten een familie in Langa. Vader, moeder en twee kinderen, oma en overgrootmoeder woonden samen in een klein stenen huisje. Eén woonkamer, één slaapkamer. Er was net een derde ruimte aan de voorkant aangebouwd, maar dit deel was nog niet helemaal af. Koken, plassen, wassen enzovoorts gebeurde ergens achter het huisje. Vol trots vertelde oma over de Duitse familie waar haar moeder jarenlang voor gewerkt had en die hen nog steeds financieel ondersteunde. Ze las stukjes voor uit de bijbel en ook Simone moest een stukje lezen. Hannah en Mare hadden meer belangstelling voor de kinderen: een meisje van een jaar of 4 en een jongetje van 5 maanden. Ik moest ook komen kennismaken met overovergrootmoeder van 96 jaar oud, die in de slaapkamer in bed lag. Ik vond het behoorlijk vervelend zo haar slaapkamer binnen te stappen, maar het oude besje vond het fantastisch. Ze schonk me een tandeloze grijns van oor tot oor toen ik haar de hand kwam schudden. We hadden thuis al wat kleren uitgezocht die we niet meer mee naar Nederland wilde nemen. Ze waren er erg blij mee, vooral met de babykleertjes.








We vervolgden onze weg door Langa. Langa is een “zwart” township waar voornamelijk Xhosas wonen. We brachten een bezoek aan Gugu S’Thebe, een centrum waar kunstenaars hun waren kunnen maken en aan de man kunnen brengen. Er is ook een gemeenschapszaal die gebruikt kan worden voor feesten en partijen. Er worden allerlei cursussen gegeven voor kinderen en jongeren. Van knutselcursussen tot leren weerbaar te zijn en voor jezelf op te komen. Ik kon het natuurlijk niet laten om een mooie beschilderde Afrikaanse schaal te kopen, alles onder het mom van het steunen van de lokale economie!
We woonden ook een stukje bij van een kerkdienst in Langa. In tegenstelling tot in St. Georges Cathedral hier wel een band in de kerk en een zingende en swingende menigte. De predikant had al zoveel staan schreeuwen dat zijn stem er schor van was. Kinderen zaten op de grond rustig te spelen terwijl de ouders naar de dienst luisterden.
Na het bezoek aan Langa, reden we door naar Bonteheuwel, een zogenaamd “gekleurd” township. Hier viel al meteen het verschil op met Langa. De mensen die hier wonen verkeren duidelijk in betere economische omstandigheden. De huizen zagen er netter en groter uit en de staten waren breder en opgeruimder. Hier in Bonteheuwel bezochten we een schooltje wat door een gepensioneerd echtpaar is opgezet. Zij vangen met behulp van een van hun dochters vijf dagen per week zo’n 50 kinderen van 0 tot 6 jaar op. Kinderen waren er uiteraard niet, het was ten eerste zondag en ten tweede vakantie. De stichter van het schooltje, Michael, vertelde enthousiast over alles wat ze de afgelopen jaren hadden bereikt. Al was het financieel niet altijd gemakkelijk, hij was trots op wat ze de kinderen te bieden hadden. Dit betekent 2 maaltijden per dag, een veilige liefdevolle omgeving en onderwijs gericht op het succesvol kunnen starten op de lagere school. Petje af voor zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen. Hannah had ’s ochtends een rugzakje met speelgoed helpen inpakken en gaf dit aan Michael, voor de kindjes van de school. Vlak voordat we weer weggingen liet Michael zich ontvallen dat ze grote behoefte hadden aan extra ledikanten voor de baby’s om in te slapen. Komt dat even goed uit! Wij waren niet van plan Mare’s ledikant mee terug naar Nederland te nemen en konden geen betere bestemming bedenken. Met dank aan Linda en Maurice!
Na een indrukwekkende ochtend bracht Duncan ons terug naar Beach Road. Wat zijn wij rijk in vergelijking met veel van de mensen die we vandaag hebben ontmoet. Maar het was weer een mooie illustratie van het feit dat rijkdom soms meer van binnen zit dan in je portemonnee!

Jaap in die Kaap

Mama had al een paar keer gezegd dat ze wel eens in een privé-ziekenhuis wilde gaan kijken, om te vergelijken met het staatsziekenhuis waar zij werkt. Maar nu was onze tijd hier in Kaapstad al bijna om en was het nog niet gelukt. Dus dacht ik: laat ik mama eens een beetje helpen. Ik maakte een flinke smak met mijn voorhoofd tegen de kast en ja hoor: een flinke bloedende jaap net boven mijn wenkbrauw. Papa dacht eerst dat het wel meeviel en plakte er gewoon een bert en ernie pleister op. Maar toen mama thuis kwam werden mijn inspanningen beloond: ze wilde er mee naar een dokter.
Even later zaten papa en mama en ik in de wachtkamer van de EHBO van het Chris Barnard Memorial Hospital. Omdat mama ook een dokter is werd meteen de plastisch chirurg gebeld voor mij. Deze zou wel komen maar het duurde nog even, dus gingen we eerst nog maar even op een terrasje zitten. Wel flauw, ik mocht niks meer eten of drinken van de mevrouw van het ziekenhuis. Toen de chirurg na lang wachten uiteindelijk kwam (waarom kunnen die dokters nu nooit eens op tijd zijn!) vond hij het ook wel een mooie jaap. Hij was er zo van onder de indruk dat hij het wilde hechten. En daarvoor moest ik even gaan slapen, want anders kon het niet. Papa en mama waren hier niet zo blij mee, maar je denkt toch niet dat die dokter aan mijn voorhoofd mag prutsen als ik wakker ben? Daarvoor blijf ik echt niet stil liggen hoor!
Dus gingen we naar de kinderafdeling. Mooi! Dat riep ik toen ik mijn kamer zag met allemaal Winnie de Pooh tekeningen op de muur. Ik mocht een heel gek hemd aan met lintjes op mijn rug en mama moest een heleboel vragen beantwoorden. Mama kreeg eten van de mevrouw in het ziekenhuis maar ik mocht nog steeds niks. Gelukkig ging mama het ook niet opeten voor mijn neus, anders was ik wel een beetje verdrietig geworden.
Even later gingen we door de gangen naar een andere kamer. Mijn bedje ging ook mee, maar ik mocht lekker bij mama blijven zitten. Mama moest een jas en sloffen aan en een gek mutsje op. Dat vond ik wel een beetje raar. Samen met mama ging ik weer naar een andere kamer. Daar was een meneer die een kapje voor mijn mond hield. Dat vond ik niet zo leuk, maar toen mama liedjes ging zingen ben ik heel lekker gaan slapen. Mmmmmm, wat een lekker slaapje en ik droomde van mijn knuf en mijn haas en mijn girafje….. Maar die meneer van dat kapje maakte me al heel snel weer wakker! Daar werd ik even heel boos van, zomaar mijn mooie dromen verstoord! Gelukkig waren papa en mama er al meteen weer en toen we op de kinderafdeling terug waren mocht ik eindelijk wat eten en drinken. Er zat een gek lapje op mijn voorhoofd, maar het zat zo goed vast dat ik het er niet af kon krijgen. (N.v.p.e.m. Hannah noemt het een “lampje” i.p.v. lapje).
Op weg naar huis gingen we nog even frietjes en kipnuggets halen en een ijsje voor Hannah. Dat was smullen want ik had wel honger gekregen na dit avontuur. En mama vond dat het een heel mooi ziekenhuis was, dus ze zal wel blij zijn dat ik ervoor gezorgd heb dat ze dat kon zien!

Twenty Ten

De voetballiefhebbers kunnen er eigenlijk al niet meer op wachten. Laat het feest maar beginnen! Over minder dan 4 jaar zijn hier in Zuid-Afrika de wereldkampioenschappen voetbal. En dat leeft ook hier in Kaapstad enorm. Men heeft het hier dan over “twenty ten” (2010). En er is nogal wat om te doen. Zoals overal waar soortgelijke spelen worden gehouden laait de discussie onder de bevolking op of er wel geld voor is, of dat geld niet beter besteed zou kunnen worden, enz. enz.Maar ook in onze direct omgeving is het een “hot issue”. Er zijn namelijk plannen om een nieuw stadion te bouwen in plaats van het oude Green Point Stadium. Het stadion zou op de plaats van de golfbaan moeten komen en daar is nogal wat weerstand tegen. Bovendien is er ook nog geen beslissing of het oude stadion dan gesloopt zal gaan worden. De burgemeester van Kaapstad, Helen Zille, heeft recent aangegeven dat als het project niet snel kan doorgaan dat Kaapstad dan helemaal wordt uitgesloten van dit wereldkampioenschap. In een van de overige stadions kan geen halve finale worden gehouden en dat is natuurlijk commercieel een belangrijk punt voor de stad Kaapstad. Anders is het wellicht alle investeringen niet waard. De discussie zal nog wel even blijven duren. Maar de klok tikt verder en voor je het weet is het Twenty Ten!

Jesus saves – Jesus cleans

Elke zondag wordt er hierachter markt gehouden. En elke maandagochtend als ik Hannah naar school breng is dat te zien ook! De wind blaast namelijk alle plastic zakjes, fastfood bakjes, kartonnen doosjes en andere zwerfafval tegen de omheining van de Country Golf Club. Echt waar, een beetje mileukundige opvoeding zou hier wel op z’n plaats zijn!Aan de andere kant is dit ook weer goed voor de werkgelegenheid. Klinkt een beetje raar? Je moet weten dat hier de “community” geld neertelt om arme sloebers te werk te stellen als afvalopruimers. Je ziet ze dagelijks door heel de stad aan het werk met hun inmiddels niet meer zo reflecterende hestjes met de tekst “Jesus saves” erop, een prikstok en wat vuilniszakken. Toch zeker als ze aan het werk zijn bij de decadente golfbaan is het wel een typisch tegenstelling. Aan de ene kant van het hek de arme zwarte vuilverwijderaars, aan de andere kant de (veelal) blanke welgestelden op de golfbaan, die hoogstwaarschijnlijk de grootste donateurs van het “Jesus saves” project zullen zijn.

Held op slofjes

Terwijl het kwik hier zo langzaamaan dagelijks richting de 30 graden Celsius oploopt, heeft Hannah nog regelmatig “koude voeten”. Ze trekt dan vol overtuiging haar sloffen aan… Zou haar bioritme nog op winterstand staan?

Class of 2006

Vandaag was het eindelijk tijd voor het concertje bij Verna. Alle papa’s en mama’s en broertjes en zusjes kwamen kijken. En tante Siepie’s mochten ook mee. We hadden al heel lang geoefend, al vanaf toen ik nog maar net bij Verna ging spelen. Ik had soms al wat verklapt aan papa en mama, door thuis te zingen van Old MacDonald had a farm. En trommelen en dansen en Ondjiwadja zingen. En Stamp our feet. Dat had ik van Lucy geleerd en van Verna.
Het was heel mooi weer dus we zaten lekker in de tuin van het schooltje. De juffies hadden mooie kleren voor ons gemaakt. Ik was een koetje, samen met Thaddeus. Alle kindjes gingen zingen van Old MacDonald en wij waren als eerste aan de beurt. Daarna kwamen ook nog eendjes en schaapjes en nog veel meer dieren. Na het liedje van Old MacDonald gingen we nog meer liedjes zingen en de grote kindjes gingen zingen en dansen van Ondjiwadja toen Lucy op de trommel speelde. Daarna gingen we nog in de kring dansen en zingen van de molibus (n.v.p.e.m. The Mulberry Bush). En toen de liedjes en dansjes klaar waren kregen alle kindjes die na de vakantie naar de grote school gaan een diploma van Shaheeda. Daarna kwam de kerstman en we kregen allemaal kadootjes, ook Mare!

Er waren een heleboel lekker dingen om te eten, broodjes knakworst en allemaal dingen die de papa’s en de mama’s hadden meegebracht. Ik had een kadootje en een mooi knutselwerk voor de juffies meegebracht want het was de laatste keer dat ik bij Verna ging spelen. Ik heb nu vakantie en mama ook bijna en papa en Mare hebben altijd vakantie! Dan gaan we rondreizen met de bus als mama niet meer hoeft te werken en daarna gaan we weer naar Nederland!

Eerste stapjes

Weten jullie nog dat voor ik vertrok ik eigenlijk alleen nog maar kon liggen en net goed rechtop kon blijven zitten? Nou, er is hier in Afrika wel veranderd hoor. Dat hebben jullie waarschijnlijk ook wel kunnen zien aan sommige foto’s en verhaaltjes. Maar het leek me leuk om dit nog eens op een rijtje te zetten.
Dus in de maanden juni en juli heb ik eigenlijk niets anders gedaan dan zitten of liggen. Eigenlijk best saai hoor. Maar eind juli kwam er wat verbetering in. Ik begon me aan alles en nog wat op te trekken. En nog geen 3 weken later, zo half augustus heeft papa me met mijn girafje gelokt om eens wat te gaan kruipen. Ik ben hierdoor een stuk sneller en mobieler geworden. En zo ergens in september ben ik ook nog eens begonnen met trapjes te beklimmen. Sinds half november klim ik al zelf op de bank en wat stoelen en glij ik zo zonder te vallen van de hoge bedden af. Gaaf hè?

De laatste tijd word ik steeds vaker aan de hand meegenomen om eens een stukje te wandelen. Soms zelfs al met 1 hand. Ik stap steeds vaker alleen door de kamer me vasthoudend aan wat meubilair en muurtjes. En sinds een tijdje sta ik ook heel vaak lange tijd los. Maar echt zin om alleen te gaan lopen had ik nog niet. Maar vandaag heb ik papa, mama en tante Siepie doen verbazen: ik zette helemaal alleen mijn eerste stapjes! Als papa en mama tijdens de vakantie in januari mij nog eens flink laten oefenen kan ik op Schiphol stoer zelf door de aankomsthal stappen!

Retourtje Robbeneiland

Samen met Simone heb ik een bezoek gebracht aan Robbeneiland. Zoals jullie hebben kunnen lezen was John hier een poos geleden al met Corné heen geweest. Ook wij wilden dit stuk historie natuurlijk van dichterbij bekijken. Ik ben op het moment aan het lezen in de autobiografie van Nelson Mandela: The long walk to freedom. De tocht naar Robbeneiland sloot daar dus erg goed bij aan. De boottocht was al prachtig. Beter weer dan John en Corné destijds, dus heel mooi uitzicht op Kaapstad en de Tafelberg.
De rondleiding op het eiland bestond uit 2 delen: een rit in een bus en een bezoek aan de maximum security prison. Robbeneiland “huisvestte” in het verleden criminelen en misdadigers, politiek gevangenen en hun bewaarders. Het is uiteraard vooral bekend geworden door de politieke gevangenen die er jaren en jaren gezeten hebben, waarvan Nelson Mandela de bekendste is.
De rondrit over het eiland was erg leerzaam. Onze gids wist ons veel historische feitjes te vertellen en ook de sfeer van het verleden over te brengen. De samenstelling van de bus was erg internationaal, ik denk zo’n 15 verschillende nationaliteiten. Dit werd door de gids ook handig gebruikt om een multiraciale samenleving te propageren.
De rondleiding in de gevangenis was erg indrukwekkend. We werden rondgeleid door een oud-gevangene, die op sprekende manier kon vertellen over zijn ervaringen. Geen bitterheid, geen verwijten. Erg bijzonder.
Er bestonden verchillende nivo’s binnen de maximum security prison. Van nivo A met wat meer privileges en beter eten tot nivo D, eenzame opsluiting, geen privileges. Er was echter een sterke solidariteit onder de gevangenen en het betere eten van de nivo A gevangenen werd samen gedeeld. Martelingen waren gebruikelijk en de gevangenen waren continu slachtoffer van onderdrukking en kleinering. Communicatie vond op allerlei slimme manieren plaats, om de bewakers te misleiden. Er werd veel gestudeerd op Robbeneiland. De hoger-opgeleiden onderwezen de lager-opgeleiden. Een enkeling mocht na aanvraag een schriftelijke studie volgen. We konden een kijkje nemen in de cellen waar de gevangenen destijds verbleven. De cel van Nelson Mandela en vele andere cellen. Sommige verrijkt met bezittingen van ex-gevangenen en tekst over hun ervaringen. Ook de binnenplaats, het enige “buiten” dat de gevangenen kenden. Op verzoek van Mandela was hier een tuintje aangelegd om het wat leefbaarder te maken. Een andere tactiek om het brute leven binnen de gevangenis muren vol te houden was persoonlijke relaties opbouwen met de bewakers. Met name Mandela zag hen als slachtoffers van hetzelfde systeem en hij geloofde dat het opbouwen van een persoonlijke band met zijn bewakers de beste manier was om het leven draaglijk te maken. Ik denk dat dit een geniale en bewonderenswaardige benadering was. Een man die meer dan 20 jaar wrok en bitterheid koestert kan nooit als zo’n groot leider opstaan als Mandela heeft gedaan na zijn vrijlating. Zijn aanvaarding van het gebeurde en zijn capaciteit om te vergeven hebben Zuid-Afrika voor heel veel ellende behoed tijdens de overgang naar het post-Apartheid tijdperk.
Na de rondleiding door de gevangenis was het al weer tijd om terug te wandelen naar de haven. Gelukkig hadden wij een retourtje en hoefden we er niet langer te blijven. Erg onder de indruk van alle verhalen. Wat een “zwart” stuk in de “blanke” geschiedenis van Zuid-Afrika. Door velen wel vergeven maar niet vergeten, want zulke gruwelijkheden mogen nooit meer voorkomen.

Van Tafelberg naar Tygerberg (5)

De tijd vliegt voorbij hier! Inmiddels zitten mijn 2 maanden op de afdeling kindergastro-enterologie in Tygerberg er al weer op en ben ik al weer 3 weken in Brooklyn Chest Hospital aan de slag. Het was erg leuk om te werken op de afdeling kindergastro-enterologie. De afdeling is gecombineerd met infectieziekten, dus ik had hier in juli ook al gewerkt. Handig, want ik kende het personeel al en wist waar wat te vinden. Of niet te vinden, want zoals ik al eerder schreef is bevoorrading hier een groot probleem. Heel veel tijd gaat verloren aan het zoeken van spullen, papier om op te schrijven, infuusnaalden, handschoenen enzovoorts. Toen 1 van de zusters van G7 op vakantie ging bleek ze een enorme geheime voorraad van vanalles en nog wat te hebben aangelegd, dus toen die ontdekt werd konden we wel weer even vooruit.
Gastro-enterologie is de specialisatie die gaat over maag-, darm- en leverziekten. Ik heb veel kinderen gezien met geelzucht, ondervoeding en diarree. Obstipatie komt ook hier voor. Ik heb geassisteerd bij gastroscopieën en puncties om vrij vocht uit de buikholte af te tappen gedaan. Tuberculose van de buik met vroege en late complicaties gezien. Kinderen met buikgriep zijn hier vaak veel ernstiger ziek dan in Nederland, vooral de baby’s. Dit komt door een combinatie van factoren. Mogelijk zijn de virussen en bacteriën die buikgriep veroorzaken agressiever. Vaak hebben de kinderen onderliggende ziekten (HIV!) waardoor ze bij voorbaat al minder gezond zijn en de mensen komen laat naar het ziekenhuis. Soms is de eerste opvang van een kind in shock in de kliniek of het dagziekenhuis waar het kind gezien wordt snel en goed en loopt het allemaal goed af. Helaas heb ik ook vaak anders gezien. De klinieken zijn vaak bemand door dokters met weinig of geen kindergeneeskundige ervaring en het is me al een paar keer in een dienst gebeurt, dat de adviezen die je telefonisch geeft, voordat het kind wordt overgebracht niet goed of zelfs helemaal niet worden opgevolgd. Met als gevolg geen adequate behandeling tot aankomst hier, wat soms uren duurt. Daardoor kan onherstelbare schade ontstaan, met overlijden tot gevolg. In één van mijn laatste diensten kwam zo’n kind in shock met verzuring midden in de nacht bij ons aan en kreeg kort na aankomst een hartstilstand. Doordat ze zo lang zuur was geweest stopte haar hart ermee. We konden haar nog wel reanimeren maar anderhalve dag later overleed ze in de IC. Te veel tijd voorbijgegaan voordat er adequate behandeling werd gegeven, je organen raken enorm beschadigd als de zuurtegraad van het bloed niet snel gecorrigeerd wordt. Dat is heel frustrerend, te weten dat een beter beloop mogelijk was geweest als ze sneller in de juiste handen was geweest. En het gebeurt niet één keer maar regelmatig.
Een ander patiëntje dat grote indruk op me heeft gemaakt is een 4-jairg meisje dat weken bij mij op de afdeling heeft gelegen. Ze had hepatitis A, een veel voorkomende virus-infectie van de lever. Meestal ongecompliceerd, maar in sommige gevallen leidend tot acuut leverfalen. Zij had de pech tot de laatste groep te horen. Haar leverfunctie werd slechter en slechter, hierdoor zakte haar bloedsuiker steeds heel laag en kreeg ze stollingsstoornissen. In het begin was ze ook erg verward, maar dat verbeterde na een paar dagen. Een levertransplantatie was haar enige mogelijke redding. Na 3 weken kreeg ze een bloeding die we door de stollingsstoornissen niet konden stelpen. Ze overleed enkele uren later. Haar ouders hadden weinig tijd met haar door kunnen brengen tijdens de opname in het ziekenhuis, uit angst hun baan kwijt te raken. Heel triest, zo’n meisje dat dat weken eenzaam op je afdeling ligt en dan overlijdt aan een ziekte die te voorkomen is door een simpele vaccinatie!
Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. De enorme ver betering die je in verloop van een paar weken ziet bij kinderen die met ernstige ondervoeding worden opgenomen is geweldig. Van zwakke hoopjes, vooral ontzettend chagerijnige, ellende naar ondeugende peuters met bolle wangen. Ook het effect van Aids-remmers is heel duidelijk zichtbaar, de kinderen gaan zich weer ontwikkelen en hun kwaliteit van leven gaat met sprongen vooruit.
Een ander verhaal waar we op de afdeling om hebben moeten lachen, maar wat eigenlijk heel triest is, is het volgende. Er werd een baby van een paar weken oud opgenomen, overgekomen vanuit een ander ziekenhuis. Infectie, niet duidelijk waar precies, leverfunctiestoornissen, ondertemperatuur. Erg ziek, maar geen diagnose. Bij opname bleken de ouders niet helemaal op 1 lijn te zitten. Moeder was 18 jaar, had 2 kinderen, 1 van 11 maanden en deze baby. Vader was 40 jaar oud en niet getrouwd met de moeder. Moeder zag het helemaal niet zitten met 2 zulke jonge kinderen en wilde de jongste baby afstaan voor adoptie. De vader had haar net een week alleen gelaten met de 2 baby’s en was zonder haar iets te laten weten naar Johannesburg vertrokken. Toen ik probeerde te achterhalen hoe de sociale omstandigheden precies in elkaar zaten vertelde vader me vol trots dat hij de moeder zou steunen bij de opvoeding van de kinderen. Ze hoefde zich er absoluut geen zorgen over te maken, hij was er helemaal voor haar. Moeder zat het allemaal nogal sceptisch aan te horen, ze geloofde duidelijk niet veel van zijn beloftes. Vader vertelde me vervolgens erg opschepperig dat hij precies wist hoe je kinderen moest groot krijgen, hij had ervaring zat: 38 kinderen! Enigszins overbluft was het enige antwoord dat me op dat moment te binnen schoot, dat hij die dan vast niet allemaal bij dezelfde vrouw had gekregen… Dat beaamde hij ook vol trots. Toen ik vervolgens informeerde naar hun bekendheid met het HIV virus vertelde de vader dat hij zich elke 3 maanden liet testen voor HIV, hij was erg goed op de hoogte van alle risico’s vond hij zelf. Enigszins zuur dat achteraf de diagnose van de baby congenitale syphilis bleek te zijn!
Ouders begeleiden bij het overlijden van hun kind vind ik hier soms erg moeilijk. Hoe kan je een moeder uitleggen wat er met haar baby gebeurd en waarom haar baby dood gaat als je haar taal niet spreekt. Het geeft zo’n machteloos gevoel om het af te moeten doen met 5 en half woord Engels en een hand op een schouder, maar soms heb je gewoon niet meer. Overdag zijn er tolken beschikbaar, die in het Xhosa, wat hier de meest voorkomende Afrikaanse taal is, kunnen praten met de ouders. Maar ’s nachts moet je het zelf doen, en dan zal je natuurlijk net zien dat er geen Xhosa sprekende verpleegkundigen op de afdeling zijn als je ze nodig hebt. Af en toe laat je een moeder van een ander kind, die wat beter is in Engels of Afrikaans, vertalen, maar het blijft behelpen. Veel kleurlingen spreken alleen Afrikaans, vaak ook geen Engels, dus mijn Afrikaans is behoorlijk vooruit gegaan.
Mijn collega arts assistenten zijn geweldig. Ik heb grote bewondering voor hun volhardendheid en inzet. De werkomstandigheden zijn vaak niet optimaal en ook al wordt er wel eens gemopperd, ze hebben hart voor hun vak. Ook de consultants (supervisoren, kinderartsen) zijn prima. Altijd bereid om met je mee te denken. Mijn consultant tijdens de stage kindergastro-enterologie is geweldig. Een erg bevlogen kinderarts en fantastisch docent. Er wordt hier veel onderwijs gegeven aan het bed van de patiënt. In Nederland wordt dit niet zoveel gedaan, jammer genoeg, want er valt veel te leren op die manier. Hij heeft me veel geleerd over de kindergeneeskunde in het algemeen en gastro-enterologie in het bijzonder. Inmiddels zit mijn maand in Brooklyn Chest Hospital er ook al weer bijna op.. maar daarover later meer!

Wandelen in de bomentuin

Zoals papa gisteren al schreef zijn we nog een paar laatste dagen samen op pad om nog gauw wat te bekijken. Gaat een stuk makkelijker als Hannah er niet bij is, vindt papa. Zo zijn we vandaag naar de Tokai Bomentuin (Arboretum) geweest. Deze tuin is aangelegd in 1885 en dus staan er al bomen die dik (letterlijk en figuurlijk) boven de 100 jaar oud zijn. Het bos werd aangelegd als onderzoeksproject om te kijken welke soorten exotische bomen allemaal gekweekt zouden kunnen worden in de Kaapse omgeving. Het bleken er 274 te zijn! Best veel. Hè?
Nadat papa wat moeite had met het vinden van het “Oak Leaf Path" zijn we lekker door dit grote bos gaan wandelen. Ik was al wel een beetje moe en heb wel even een paar boompjes overgeslagen. Maar papa heeft me verteld dat de bomen allemaal even mooi en groot waren. Onderweg hebben niets anders gehoord dan vogeltjes die fluiten of krekels die zongen. Lekker rustig. Na de wandeling heb ik nog lekker op de achterbank een banaantje gegeten en papa een blikje cola gedronken. Nu snel weer naar huis om een boterhammetje te eten voordat we straks Hannah weer moeten gaan ophalen.

Onze kerstboom

Hier in Afrika verkopen ze alleen maar nep-kerstbomen. Die vinden we niet zo leuk. Dus vond mama dat we er samen maar eentje moesten maken van karton. Zelf ballen knippen, sterretjes erop plakken en een piek maken. Op voor mij onduidelijke wijze kwam papa ineens ook nog met kerstlampjes aangelopen. Toen was t-ie helemaal af. Ik vind dat we nog nooit zo’n mooie kerstboom hebben gehad!

Op herhaling …

Voor Hannah is het de laatste week dat ze naar Verna toe gaat. Dus voor mij en Mare reden om nog eens een paar keertjes op pad te gaan. Ik wilde nog steeds een keertje terug naar het District Six Museum. We waren hier met Omekenee al een keer geweest als onderdeel van onze townshiptour, maar toen hadden we daar maar een half uurtje voor. En in dat halve uurtje heb ik toen ook nog Hannah verschoond. Dus op mijn gemak heb ik er niet echt rondgekeken.
Omdat ik nog niet helemaal wakker was toen we Hannah naar Verna hebben gebracht, ben ik eerst nog naar huis teruggegaan om wat koffie te drinken en de rugdrager in te pakken. Om een uurtje of 10 waren we in het CBD en zijn we eerst nog even naar Daddy Long Legs Hotel geweest om een cash deposit te storten voor onze laatste nachtjes in Kaapstad. Wel erg stoer hoor, de laatste vier nachten slapen we in een appartement aan Kaapstads drukste uitgaansbuurt Long Street. Na deze formaliteit zijn we doorgewandeld naar het District Six Museum. Voor wie het nog niet eerder heeft gelezen: District Six was het 6e district van Kaapstad sinds 1867. En gemixte wijk met bevrijde slaven, marktkooplieden, kunstenaars, werkers en immigranten. Sinds het begin van de 20e eeuw werden de “Africans” onder dwang verplaatst naar andere delen van Kaapstad. De welgestelden verhuisden naar de suburbs. Hierna werd het district een zorgekind van de gemeente. In 1966 werd het gebied verklaard als “white aera” en moest iedereen verkassen. Vrijwillig of niet, alles werd met de grond gelijk gemaakt. Staatnamen zijn nog slechts herinneringen, het gebied is nog steeds een braakliggend terrein. Sommige oud bewoners willen graag dat hun district in ere wordt hersteld en herbouwd, sommigen willen het graag laten zoals het is juist om het onrecht wat hen is aangedaan in stand te houden.
Direct naar ons entree kunnen we nog even aansluiten bij een gids die aan het vertellen is dat zijn huis na 4 generaties van bewoning met de familie door de bulldozers is verwoest. Hij was die dag niet gaan werken en heeft aan de overkant op staat staan huilen van verdriet. Een erg triest verhaal. Daarna heb ik nog wat rondgekeken en indrukken verwerkt van hoe men toen leefde.
Toen mijn maag wat begon te rommelen zijn Mare en ik naar de Company’s Garden gewandeld om daar lekker op een kleedje in de schaduw van wat bomen onze boterhammetjes op te eten. Mare vond het prima om een beetje te hangen en te klimmen op en rondom mij en ik heb heerlijk wat liggen lezen. Op de terugweg zijn we nog even St. George’s Cathedral binnengewandeld en heb ik bij Fat Albert’s mezelf nog eens getrakteerd op de heerlijkste shake van heel Cape Town: milkshake with peanutbutter and honey!

Sundowner near Clifton’s 4th

Mijn papa heeft ergens gelezen dat een zonsondergang op het 4e strandje van Clifton erg leuk zou kunnen zijn. Mensen nemen hun pick-nick-mandjes mee en als dan de zon onder is gegaan worden er allemaal kaarsjes aangestoken. Dat wilden we wel een keertje gaan bekijken. Helaas voor ons was het erg druk bij Clifton omdat er een of ander jongerenfeest (waar Hannah en ik nog te jong voor zijn) aan de gang was en we konden dus de bus niet dichtbij parkeren. Omdat we ook al aan de late kant waren, was de zon al bijna onder. We hebben daarom maar ergens vlakbij het 4e strand van Clifton onze spulletjes uitgepakt en zijn er lekker gaan zitten. Natuurlijk hadden we weer allerlei lekkere dingetjes bij om te eten!
Omdat er toch wel veel wind stond zijn we maar niet erg lang blijven zitten nadat de zon onder was gegaan. We hebben thuis nog lekker ons toetje opgegeten. Toch alleen wel jammer van dat we die kaarsjes niet hebben kunnen zien!

Green Point Stadium Market

Eén van Kaapstads meest grote en populairste toeristenmarkten is die van Green Point Stadium. Die wordt elke zondag gehouden op het parkeerterrein van het stadion bij ons achter. Lekker dichtbij zodat we er te voet heen kunnen. Zo zijn we ook afgelopen zondagmiddag even gaan kijken om nog wat souvenirs te kopen en wat digitaal vast te leggen voor later. De meeste kraampjes zijn de rest van de week te vinden op Green Market Square in het centrum. Zo ook deze man met zijn enorme hoofdtooi. Hij doet een beetje raar zingen en dansen, maar is zo origineel dat een paar Randen voor een paar mooie foto’s erg op z’n plaats zijn. Of wat dacht je van deze motorkap-verkoop (in plaats van kofferbak-verkoop)? Zullen we thuis niet zo gauw meer te zien krijgen!
Na wat rondlopen en een lekker ijsje gegeten te hebben, vroegen Moniek en Simone zich af hoe duur een grote djembee zou kosten in Nederland of het de moeite waard zou zijn deze hier te kopen en vervolgens met onze extra bagage mee terug te laten vliegen. Enfin, de prijs hier viel reuze mee en dus staan er nu twee grote djembee’s in ons appartement… We mogen er helaas op zondag niet mee trommelen van onze buurtjes. Het zou wel eens een schande voor de flat kunnen zijn! Misschien een keertje naar het Drum Café?

Llandudno Beach

De telefoon ging over. Het was Henk met de vraag of we zin hadden om naar het strand te gaan met ze deze middag. En zoals jullie weten hebben Hannah en ik altijd wel zin om een beetje zand te happen. Dus zijn we snel naar het strandje van Llandudno gereden. Hier waren we nog niet eerder geweest. Het is een erg leuk klein strandje alleen kon papa er de bus niet erg dichtbij parkeren.
Toen we er eindelijk waren bleek dat Henk al weg was omdat hun hondjes niet mee op het strand mochten. Erg jammer want ik had wel met hem willen spelen. Hannah niet, die wilde alleen maar met Althea spelen had ze eerder al gezegd! Althea vind ik ook best wel leuk. Toch zeker als ze ijsjes voor ons koopt! Dat was lekker smullen! Gelukkig heeft papa me een beetje geholpen want zo’n heel ijsje krijg ik wel op, maar niet voordat hij gesmolten is! Daarna heb ik nog lekker wat met papa door het losse zand gekropen en met mama even aan de hand naar de zee gelopen en terug. Hannah was lekker met water en zand weer een taartje en soep aan het maken.

Carols by Candlelight

Vanavond zijn we weer naar Kirstenbosch geweest. We wilden eigenlijk naar het strand van Clifton om onder het genot van een lekkere pizza de zonsondergang te bekijken. Maar het waaide zo hard dat we hier maar vanaf gezien hebben. Alternatief was Kirstenbosch, de botanische tuin van Kaapstad. Hier werden 4 avonden op een rij Kerstliederen gezongen door een koor, met sfeervolle kaarsverlichting erbij. Ik had dienst voor Brooklyn Chest Hospital. Die diensten doe je vanaf huis en de kans dat je daar heen moet is niet zo groot, dus hebben we het er maar op gegokt dat ik niet halverwege weg zou moeten. We hadden dit keer niet zo’n zin in een uitgebreide pick-nick, dus maar pizza gehaald en ons op het grasveld voor het podium genesteld. Om het publiek alvast op te warmen kwam er een Marimba-band spelen. Lekkere Afrikaanse klanken. Na een uurtje begon het “echte” programma: de kerstliederen. De Carols werden gezongen door het Cape Town Male Voice Choir, begeleid door de Cape Town Concert Brass Band. Iedereen was welkom om mee te zingen. Het repertoire bestond o.a. uit The Little Drummer Boy, Mary’s Boy Child, The first Noel en nog een hoop andere liederen die wij niet kenden. Maar erg handig kreeg je bij aankomst een boekje met de teksten. Verder kreeg iedereen een kaarsje en een papieren zak. Het was de bedoeling het kaarsje in de open zak te wikkelen en een soort lantaarn te maken. Dit gaf erg mooie sfeerverlichting. Af en toe ging er wel een papieren zak in de fik, maar dat mocht de pret niet drukken! Tussen de liederen door werden delen van het Kerstverhaal verteld met bijbehorende uitbeelding in de kerststal die op het podium stond. Hannah was helemaal weg van de 3 koningen! De avond werd afgesloten met een gezamenlijk Silent Night. Prachtige sfeer van eensgezindheid en vredelievendheid, een mooie uiting van de Kerstgedachte, ook als je eigenlijk niet zo religieus bent.

Wire Art

Creativiteit en klein zakelijk ondernemerschap is hier in alle hoeken van Zuid-Afrika te vinden. Op elke hoek van de straat bij de “robots” staan wel verkopers van het een of ander; diverse kranten, the Big Issue (dak- en thuislozenkrant), bloemen, funny money, kleerhangers, vers fruit, zonnebrillen, speelgoed, accuopladers voor mobieltjes voor in de auto… Je kunt het zo gek niet verzinnen of het wordt hier op straat verkocht.
Zo ook de in Kaapstad bekend geworden zogeheten “Wire Art”. Door creative handen worden met ijzerdraadjes en soms kraaltjes de mooiste dingen gemaakt. Eén van de bedrijven die hier in Kaapstad erg succesvol mee is, is het in 2000 opgerichte Streetwires. Zij hebben hun workshop in Cape Malay of Bo-Kaap. Hier zijn we vanmiddag een kijkje gaan nemen.
Helaas voor ons konden we niet eerder dan een uurtje of 4 vertrekken dus hadden we er al onze twijfels bij of we er nog terecht konden. Het zag er voor hun workshop allemaal erg gezellig uit, een smeulend braaitje, wire-workers met een biertje in de ene hand en een gevuld bord in de andere. Hoe kan het ook anders… de jaarlijkse Kerstbijeenkomst was uitgerekend vanmiddag. Ondanks dat alles mochten we toch wel even een kijkje nemen maar er was natuurlijk niemand van de inmiddels 120 werknemers aan de slag. In de shop was er wel het een en andere moois te zien en uiteraard hebben we nog wel wat gekocht. Maar een beeld krijgen hoe ze hier aan de slag zijn zat er dus niet in. Misschien ga ik binnenkort nog wel eens even een kijkje nemen…

Thee bij Nellie

Papa had het al meer dan een week geleden geregeld dat we vandaag bij Nellie op de thee zouden gaan. Volgens een boekje van papa en mama is de “Afternoon tea at the Mount Nelson” een must. Papa zegt dat ze bij de thee ook een heleboel lekkere dingen te eten hebben dus hebben Mare en ik tussen de middag onze boterham maar niet helemaal opgegeten.
Rond half vier reden we de ernorm grote oprit van dit luxe hotel op. Na wat zoeken op het grote terrein kwamen we eindelijk in de Tea Lounge aan. Op het bord stond het al: “TEA now being served”. In deze theekamer hingen allemaal mooie lampjes aan het plafond en aan de muren overal lijstjes. Het plafond was ook heel erg mooi.
Daar zaten we dan met onze korte broeken en sandaaltjes aan in de sjieke theekamer van “the grande dame of Cape Town”. Een mevrouw kwam vragen wat papa, mama en tante Siepie voor thee wilde drinken waarna ze ieder een eigen pot thee kregen. Ik dronk maar lekker mijn water uit een flesje! Nadat de thee was ingeschonken liepen papa, mama of tante Siepie om de beurt naar de grote buffet-tafel in de zaal. Hierop stonden allerlei lekkere dingen zoals (chocolade)taartjes, sandwiches met komkommer of zalm, scones met boter, jam en room, homemade koekjes, puddinkjes, soepstengels met zalm, enz. enz. Vooral die soepstengels en de aardbeitjes op de cheesecake vond Mare erg lekker! Ik vond de boterhammetjes met zalm het allerlekkerst. Ik heb van de rest ook wel een beetje meegesnoept.
Papa en tante Siepie wilde nog even laten zien dat ze ook wel sjiek konden doen. Tante Siepie dronk de thee met haar pinken omhoog en papa wilde wel eens laten zien hoe je een high-tea moest inschenken!
Ik hoef je niet uit te leggen dat we ’s avonds niet zo veel meer gegeten hebben…

Madam & Eve collectie

Ik had me voorgenomen om in dit halfjaar Zuid-Afrika alle ontbrekende Madam & Eve stripboeken op te sporen en te kopen. Dus ben ik de afgelopen maanden deels met succes in diverse filialen van Exclus1ve Books en CNA gaan kijken. Ook nog bij diverse tweedehands boekwinkeltjes in onder andere Long Street, maar nergens schijnen ze nog Madam & Eve’s van vorig millenium te verkopen. Wel heb ik de volgende Madam & Eve’s weten te bemachtigen: The Madams are Restless (2000), Gin & Tonic for the Soul (2004), Desperate Housemaids (2005) en de laatste nieuwe Madams of the Caribbean (2006).Vandaag heb ik bij Exclus1ve Books in de Canal Walk nog geïnformeerd of de drie nog ontbrekende {All aboard for the Gravy Train (1995), Somewhere over the Rainbow Nation (1997) en It’s a Jungle out there (1998)}, nog na te bestellen zijn, maar volgens hun systeem zijn ze “out of stock” bij hun leverancier(s). Wel kreeg ik van de hulpvaardige man een website-adres waar ze tweedehands boeken aanbieden. Direct bij thuiskomst die website bezocht en tot de ontdekking gekomen dat een aanbieder in Oudtshoorn ze alle drie nog heeft. Gelukkig gaan we daar in de vakantie naar toe en zal ik mijn laatste poging ondernemen om ze alsnog op de kop te tikken!

Harbour House

Volgens papa en mama gaan we dit weekend voor de laatste keer een weekendje weg in een huisje. We hebben strakjes nog wel 3 weken vakantie, maar dat is zonder tante Siepie. Dus is papa al weer druk in de weer met boodschappen doen en spulletjes inpakken. Mama is lekker vroeg thuis dus kunnen we ook lekker vroeg vertrekken. Dit keer gaan we naar een stadje hier niet ver vandaan genaamd Simon’s Town. Eigenlijk minder dan een uurtje rijden maar we maken een ommetjie langs Kommetjie (hi hi, grappig hè?). Hier rijden we lekker langs de kust en kunnen we net als thuis naar de oceaan kijken. Al voor het eind van de middag komen we in het stadje aan en gelukkig kunnen we al ons huisje in. Eigenlijk was het niet echt een huisje maar de zolder van die aardige mevrouw en meneer. Die wilde denk ik graag een centje bijverdienen en hadden de zolderkamer opgeknapt tot een soort huisje, zeg maar. Om niet door het hele huis heen te hoeven lopen met al onze spullen, hadden ze aan de achterkant ook een ingang. Dat was wel een erg steil pad oplopen. Dat klimmen was niet leuk voor papa zijn zere “Dirk” (vanmorgen vroeg werd hij wakker met een OZOD: een ontzettend zere ochtend “Dirk”). Ik werd gelukkig op handen gedragen! Papa, mama en tante Siepie deden de rest. Het was een erg leuk huisje en vanuit de ramen kon je de bergen, de zee en de haven goed zien.
’s Avonds zijn we nog uit gaan eten. Na eerst drie keertjes heen en weer gelopen te hebben, heeft Hannah dan maar beslist dat we bij Lord Nelson Inn gingen eten. Het menu was helaas niet bijzonder en het eten ook maar zo zo. Maar niemand wilde koken, dus heeft er ook niemand gemopperd. Alhoewel ik het ineens beu was en me om van alles en niets druk begon maken. Herrieschoppen kan ik best goed, weet je? Vraag maar aan die meneer van Andiamo’s. Of was het nou een mevrouw? Omdat ze niet wisten of ze wel toetjes hadden, duurde het me allemaal veelste lang. De baas van de Inn kwam al vragen of we zo weggingen omdat er mensen geklaagd hadden dat ik zo’n lawaaiapparaat ben. Dus maar snel de rekening betaald en die ouwe meneer en mevrouw lachend aangekeken terwijl we naar buiten gingen. Kunnen ze eindelijk in alle rust gaan eten!
Na een nachtje slapen op de slaapkamer van tante Siepie zijn we vanmorgen naar het Cape Point National Park geweest. Hier ben ik natuurlijk al veeeel vaker geweest. Een keertje met Omekenee en een keertje met opa Snor en oma Els. Papa was er ook altijd bij, die heeft toch alle dagen niks te doen. Studeren zegt-ie, maar dat geloof ik niet. Of hij moet het doen al ik lig te slapen! Eerst zijn we naar Cape Point gegaan. Deze keer hoefde papa gelukkig mij niet helemaal naar boven te dragen. Dat deed “de Vliegende Hollander”. Dit is de funicular, een moeilijk Engels woord voor treintje volgens mama. Omdat tante Siepie, mama en Hannah naar de oude historische vuurtoren wilde gaan kijken, bleven papa en ik even wachten. En toen ze terugkwamen waren ze ons zomaar kwijt. Dat kwam omdat papa met mij in een huisje naar binnen was gegaan en dat wisten ze even niet.











Toen we elkaar weer hadden gevonden zijn we broodjes gaan eten. Daarna zijn we gaan wandelen naar het uiterste puntje waar de nieuwe vuurtoren staat. Deze erg gevaarlijke wandeling zou 1 ½ uur duren volgens het bordje. Maar in vergelijking met onze eerste wandeling in Cederberg was dit een peulenschilletje. Zelfs voor papa! Binnen een uurtje stonden we weer terug bij hetzelfde bordje. Goed hè? En gevaarlijk was het ook niet, tenzij het nog harder zou waaien. En hoewel we een retourtje met die Vliegende Hollander hadden geboekt, zijn we toch met de benenwagen (Hannah vindt deze uitdrukking erg gek) naar beneden gekuierd. Helaas was het ijsjes eten beneden niet zo’n succes en moest Hannah ook wel twee keertjes gaan plassen om zo haar onderbroekje niet nat te maken. Eenmaal in de bus hebben Hannah en ik nog lekker zitten geiten achter het stuur van de bus.
Bij Kaap de Goede Hoop zijn papa, Hannah en ik in de bus blijven zitten. Het waaide heel erg en mama en tante Siepie wilden de berg nog even beklimmen voor het mooie uitzicht. Wij hebben lekker op de achterbank spekkies zitten eten. Laat ze maar lekker even (uit)waaien! Op de terugweg hebben we nog struisvogels gezien langs de kant van de weg.
Bij ons huisje aangekomen hebben we lekker weer eens een braai gehouden. Papa heeft iets nieuws ontdekt tijdens het boodschappen doen: houtskool in een aansteekzak. Lekker makkelijk! En hij was ook erg in zijn nopjes toen hij na een klein halfuurtje kon melden dat het vlees er al op kon! In de keuken waren mama en tante Siepie daar niet zo blij mee. Die hadden gerekend op zeker nog een halfuur tot een uurtje extra en alles was nog lang niet klaar! Gelukkig kon papa nu ook wat meehelpen en konden we snel lekker eten. Met een gevulde maag zijn we weer lekker gaan slapen.
De volgende ochtend moesten natuurlijk al die spullen weer over het steile steegje naar beneden en in de bus. Daarna op pad naar Boulders Beach. Weer zo eentje in de categorie “been there, done that, seen that”. Papa had het met die pinguïns ook wel gezien en die bleef lekker in de bus zijn boek lezen. Het is al zijn vierde boek! Zie je wel dat hij echt niks te doen heeft! Maar omdat ik het niet voor het kiezen heb, moest ik mee. Dat vond ik helemaal niet zo leuk en ik besloot dan ook maar om lekker dwars en brullerig te doen. Na het pinguïns kijken is mama nog even een klein trommeltje voor Hannah gaan kopen zodat ze ook thuis haar “umdji-wah-tja”-liedje kan oefenen wat ze bij Verna leert. Dat is vast iets van het komende Kerstconcert wat ze binnenkort gaan houden.
We hebben ook nog even wat geluncht bij een restaurantje aan de jachthaven van Simon’s Town. Daar besloten we maar alvast warm te eten zodat we vanavond lekker makkelijk een boterham kunnen eten en vroeg naar bed kunnen.
Via de Chapman’s Peak Drive (n.v.p. b.t., d.d., s.t.) zijn we op het strand van Houtbaai aangekomen. Die hele Chapman hebben Hannah en ik even gemist, ‘n dutje gedaan! Op het strand stond heel veel wind, dus het koude water zijn we niet in geweest. We hebben wat met zand en water gespeeld. En na een uurtje ofzo zijn we met zand in en achter onze oren weer terug naar huis gereden. Snel in bad, eten en … naar bed naar bed zei Duimelot! In bed lig ik nog even kort na te genieten. Wat was het weer leuk dit weekend…

Rainbow Nation

Somewhere over the rainbow (nation)
Way up high,
There's a land that I heard of
Once in a lullaby.

Somewhere over the rainbow (nation)
Skies are blue,
And the dreams that you dare to dream
Really do come true.

Inter-NOT-bankieren

Zoals jullie aan het begin van ons avontuur op de weblog hebben kunnen lezen, is bankieren in Zuid-Afrika geen pretje. Voor elke scheet moet je betalen en er worden allerlei vage tarieven verzonnen om je je geld afhandig te maken. Hoe dan ook, het kost je altijd wat. Of je geld, of je tijd.
Na een aantal generale repetities is het me dan vandaag eindelijk gelukt. Ik heb binnen een uur bij drie banken een aanbetaling gedaan voor overnachtingen voor onze vakantie in januari. Nou hoor ik je denken, lekker belangrijk! Maar de grootste overwinning was toch wel dat ik op al die verschillende deposit-slips (elke bank heeft wel weer een andere) GEEN ENKELE fout heb gemaakt! Dat voelt voor een boekhouder een beetje aan als hoog scoren tijdens het Nationaal Dictee…

Zandkasteel bouwen

Moniek was vandaag vroeg thuis en het werd tijd om de gister van Sint gekregen strandattributen te gaan uitproberen op het strand van Camps Bay. Hannah en Mare vonden het niet erg interessant. Die hadden hun bootje vol water en schepjes en zand. Moniek had haar boek. Dus was ik alleen het bouwen. Gelukkig had ik snel hulp en aanspraak van Tasja uit Pretoria. Zij was met haar vader, moeder en broertje hier in Kaapstad op vakantie. Zij was vooral van de decoratie. Ons kasteel had een ophaalbrug en zelfs op een van de torens een heuse vlag gemaakt van een stokje met een lege chipszak. En toen kwamen Mare en Hannah kijken… weg prachtig kasteel!!!

't Heerlijk avondje is gekomen...

Ik heb al weken geoefend met liedjes zingen en ik kan Sinterklaas Kapoentje al helemaal zelf zingen. En een heleboel andere liedjes kan ik voor de helft zingen. Van “’t heerlijk avondje is gekomen” en “appeltjes van amerigo”. Mare en ik hebben hele mooie zwarte pieten-mutsen met de post van Sinterklaas gekregen, maar Mare wil hem niet ophouden! We doen alle ramen open, want het is heel warm en als we voor het open raam zingen kan Sinterklaas ons misschien wel beter horen. Mama zegt dat het heerlijk avondje van Sinterklaas vandaag is! We zingen heel hard, zelfs Mare probeert mee te zingen en dan horen we ineens iemand op de deur kloppen en vliegen er allemaal pepernoten door de kamer! Ik ga heel gauw bij de deur kijken en daar staat een hele grote zak vol kadootjes! Wat knap van Sinterklaas en Zwarte Piet dat ze ons hier in Kaapstad hebben kunnen vinden! Ik kan ze al niet meer zien, ze zijn heel snel weer weggerend denk ik. Papa heeft het allemaal gemist, want die zat op de wc! Wat een pechvogel!
Als we alle pepernoten hebben opgeraapt en in een bakje hebben gedaan gaan we kadootjes uitpakken. Ik wil ze allemaal uitpakken, het maakt niet uit voor wie het is. Maar van papa en mama moet ik soms op mijn beurt wachten. Gelukkig vind Mare het allemaal nog niet zo spannend, dus ik kan haar kadootjes ook uitpakken!
We krijgen een heleboel mooie dingen. Ik krijg een opblaasbootje, net zo eentje als Mare heeft, dan kunnen we tegelijkertijd in het bootje zitten. En een waterpistool en mooie stickers en kraaltjes die je moet strijken en mooie place-mats om zelf te kleuren. En Mare kreeg allemaal strandspeelgoed en vingerverf en ook een waterpistool! En een heel leuk spelletje waar je met een hamer op moet slaan, da’s pas leuk! Papa kreeg een boek over wijntjes, mama een mooie ketting en tante Siepie een t-shirt. En samen kregen ze spulletjes om cake-jes te bakken! We kregen ook nog taai-taai poppen, gevulde speculaas en chocolade letters, dat wordt nog smullen! Toen we klaar waren met uitpakken had ik het zo druk met alle nieuwe dingen dat ik niet eens “dank je Sinterklaasje!” kon roepen. Dus dat heb ik later nog maar even gedaan. Ik hoop dat Sinterklaas gauw weer een keer jarig is!

Little people

Als Hannah naar Verna is, mag ik lekker met alles spelen zonder dat het wordt afgepakt. Zo speel ik heel vaak met Hannah’s kassa zoals je al eerder hebt kunnen lezen. Heerlijk vind ik dat! En papa ook, want dan kan hij ongestoord verhaaltjes verzinnen voor op onze weblog.
Van Sinterklaas heb ik afgelopen weekend een nieuw speeltje van de little people gekregen. Papa heeft tussen die hele berg speelgoed die we hier hebben alles van die kleine mensjes opgezocht en deze in een circeltje voor de voorleesstoel gezet zodat ik daar eens uitgebreid mee kan spelen. En papa… die zit maar weer eens saai achter zijn computer!

Rare k(w)asten

Wij zijn nu al in diverse lodges en huisjes geweest en ik kan het niet laten om jullie toch even mee te geven hoe het er hier in die huisjes soms aan toe gaat…
Zo was er bijvoorbeeld in Langebaan (aan de West Coast) een Bed & Breakfast waar we een heuse walk-in toilet hadden in plaats van een walk-in closet. De complete badkamer was verstopt achter twee van de vijf kastdeuren!
Of deze in de buurt van Stellenbosch dan? Gelukkig stond er op de keukenkastdeur wel duidelijk waar ze het lichtknopje hadden verstopt! Alleen is het briefje best lastig te lezen in een donkere keuken…
Sommige Zuidafrikanen zijn rare kwasten met rare kasten!

Wat komt daar nou voorbij?

Het uitzicht op de Atlantische Oceaan vanuit ons appartement biedt soms de raarste aanblikken. Van opspattend water bij de hoge kustwallen aan de boulevard, zeilbootjes, catamarans, kanoërs, grote oceaanstomers, tot zelfs complete olieboorplatformen! Je gelooft het niet? Kijk dan maar eens naar de foto’s!
Nu moet je wel weten dat de haven van Kaapstad de enige grote “herstel” haven op het zuidelijke halfrond is. Vandaar dat er nog wel eens wat “exotisch” ter reparatie wordt aangevaren!

Hoera, we hebben een beller!

Het is zaterdag vroeg in de avond en ineens … tring tringgg! Simone roept doodleuk van op de bank: “Er gaat een telefoon”. Fraai dat ze die dan pas na 5 keer overgaan herkent als HAAR telefoon! Een belletje uit Nuenen van opa Snor en oma Els. Dat is nog eens een verrassing! Maar zoals jullie wellicht niet weten, is Siepie’s telefoon hard aan vervanging toe. Je kunt haar beter niet bellen, maar slechts sms-en omdat de batterij van haar telefoon het na zo’n 30 seconden begeeft. Zo dus ook vandaag!
Gelukkig zijn Jan en Els niet voor één gat te vangen en belde dan maar op mijn mobieltje. Natuurlijk vinden ze het leuk om te horen dat het allemaal goed gaat met ons, maar liever willen ze met Hannah en Mare kletsen. Aan Mare heb je nog niet zo heel veel door de telefoon. Die luistert wel heel aandachtig, maar zegt niets terug. Hannah daarintegen antwoord overal met Ja op. Of dit ook binnen de huidige conversatie goed loopt, tjsa dat kunnen alleen oma Els en opa Snor verder vertellen…

Zie ginds komt de (stoom)boot in Kaapstad weer aan

De viering van het Sint Nicolaasfeest gaat ook hier in Kaapstad niet aan ons voorbij. Na het kijken van het Sinterklaasjournaal en de intocht met lollige dovenpietjes (waarvoor nog dank aan opa Snor!) zijn we vandaag naar de residentie van de consul-generaal geweest. Het Algemeen-Nederlands Verbond hield in de tuin van de consul-generaal de jaarlijkse Sinterklaasviering voor alle Nederlandse kinderen uit Kaapstad en omgeving. Na wat heen en weer mailen met diveren personen was het ons gelukt om hier met Hannah en Mare aan deel te nemen!
Dus wij met dekens en parasol op naar de residentie midden in het bosrijke Constantia. Als je zo vanaf je dekentje in de tuin die residentie eens bekijkt, weet je weer meteen waarvoor je je belastingen hebt betaald! Hoe dan ook, we kwamen voor de Sint. Hij was speciaal vanuit Middelburg (de Nederlandse Middelburg wel te verstaan en niet de Zuidafrikaanse) met zijn boot naar Kaapstad komen varen en kwam in een rubberbootje op een trailer achter de residentie aan. Alle kinderen waren erg blij, sommigen in het begin ook een beetje bang. Hierna mochten alle kinderen rondom de stoel van Sinterklaas onder de partytent gaan zitten. Het was voor ons een rare gebeurtenis, want “Saint Nicolas and his black Pieters” spraken redelijk veel Engels in het begin, tussendoor wat Afrikaans en later gelukkig ook nog wat Nederlands. Het idee dat je in de snikhete zon onder de parasol in je korte broek met t-shirtje al zwetend “zie ginds komt de stoomboot” zit te zingen… Is toch even wat anders dan “nu die’t weer zo lelijk vind”!

De kindertjes moesten allemaal erg lang wachten, maar uiteindelijk kreeg een ieder wat zijn hartje begeerde. Hannah kreeg een viewer om door te kijken en extra plaatjes daarvoor. Mare kreeg een klein dierentuintje van Little People. En allebei een zak met allerlei lekkers erin. En wij… lekker een gekoeld wijntje, geïmporteerde Grolsch, frisdrank en niet te vergeten: gevulde speculaas (erg schaars en daardoor erg lekker!) en zelf gebakken pepernoten!

Mint & Chocolate

Een combinatiesmaak die iedereen waarschijnlijk wel kent van de “After Eight” chocolaatjes. En in Nederland is dat samen met van die chocolade-stickies het enige wat je kunt krijgen in die smaak. Maar hier in Zuid-Afrika hebben ze zo ongeveer bij elke ijscoboer mint icecream, de supermarkten en deli’s liggen vol met chocoladerepen met munt zoals bijvoorbeeld de Aero-repen (wat wij in Nederland kennen als Bros en dan groter) of de heerlijke chocoladerepen van Cadbury (zeg maar de Zuidafrikaanse Verkade). En voor het eerst in mijn leven heb ik vandaag zelfs een pannenkoek met munt en chocolade gegeten.
We hadden al een paar dagen geen inspiratie om te bedenken wat we gaan eten, laat staan om het te koken. Dus werd het weer eens tijd om te gaan uiteten. We wilden Harrie’s Pannekoekenhuis bij de Clock Tower (da’s achterin aan de Waterfront) wel eens gaan proberen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik bestelde een pannekoek met mint and chocolate filling en caramelsaus eroverheen. Dan nog de keuze tussen room of ijs bij de pannekoek. Ijs natuurlijk, want ook ik vind ijsjes net als Hannah “zooooooooh lekker!”. In Nederland zou je er dan 1 of hopelijk 2 bolletjes ijs bij krijgen. Hier kreeg ik zo ongeveer een halve liter roomijs met stukjes munt en chocolade tussen mijn pannekoek! Een beetje té, zelfs voor mij. Het smaakte overigens wel, hoe raar de combinatie ook is. Maar zoals sommigen onder jullie weten is voor pannekoeken mij niets te dol. Denk maar aan pannekoeken met M&M’s bijvoorbeeld, met en zonder nootjes!
Mare heeft heerlijk zitten smullen van haar pannekoek met suiker en kaneel. Hannah had zelfs aan één pannekoek niet genoeg, er moest een tweede aangeleverd worden! Wat Simone en Moniek hadden dat weet ik niet meer, maar ik geloof dat het hun ook wel gesmaakt heeft. Hierna zijn we bij Marcel’s nog wat bevroren yoghurt als toetje gaan halen. Hoezo gezonde maaltijd?

Wereldaidsdag

Vandaag is het Wereldaidsdag. En hoewel mijn officiële “red-ribbon” mooi opgepoetst in de opslag in Amsterdam ligt, wil dat niet zeggen dat ik als donateur van het Aids Fonds dit zomaar onopgemerkt voorbij kan laten gaan. En dan nogwel wonende in een van de landen waar de problematiek vele malen erger en gecompliceerder in elkaar zit dan thuis in Holland. Hieronder een aantal citaten (deels) overgenomen uit de media:

(nieuwsitem van het Aids Fonds zie http://www.aidsfonds.nl/)
25 jaar aids in de wereld
Het is 25 jaar geleden dat de eerste aidsdiagnose werd gesteld. Inmiddels zijn al 25 miljoen mensen overleden aan de verwoestende ziekte. Vandaag de dag leven 39,5 miljoen mensen met een hiv-infectie ... opvallende feiten vermeld, zoals ‘Aids is de grootst ramp wereldwijd: Elke 8 seconden raakt er iemand geïnfecteerd met het ongeneeslijke aidsvirus. Dat is een voetbalstadion per dag.’ En ‘In Nederland worden onder jongeren elke week 2 à 3 hiv-infecties gevonden.’ Ook positieve ontwikkelingen worden genoemd, zoals ‘In Brazilië is het aantal aidsdoden gehalveerd door gratis aidsremmers en miljoenen condooms.

(nieuwsitem van FOK.nl)
Bush: 'onthouding in strijd tegen aids'
George Bush heeft vrijdag toegezegd dat de Verenigde Staten zich blijven inzetten in de strijd tegen de verspreiding van aids. Hij benadrukte op Wereldaidsdag dat seksuele onthouding de beste manier is om te voorkomen dat hiv, het virus dat aids kan veroorzaken, zich kan verspreiden.
"Op Wereldaidsdag onderstrepen we onze toewijding om tegen de aids-pandemie te vechten met mededogen en met besluitvaardig handelen", aldus Bush in een verklaring.
Seksuele onthouding
Bush zei verder dat de VS samen met andere landen een alomvattende strategie voorstaat om de verspreiding van aids tegen te gaan. Volgens de Amerikaanse president hoort daar seksuele onthouding bij, evenals echtelijke trouw en ook het gebruik van condooms.
Volgens de Verenigde Naties zijn dit jaar 4,3 miljoen mensen besmet geraakt met hiv, waarvan 65 procent in Afrika. Sinds het eerste geval van aids 25 jaar geleden bekend werd, zijn 25 miljoen mensen aan de ziekte bezweken en 40 miljoen mensen geïnfecteerd geraakt met hiv.