Laatste bagage opgehaald

De extra bagage was nog steeds niet op Schiphol aangekomen volgens de internetwebsite. Met veel gekraak, gepiep en gevloek hebben we de afgelopen dagen op een nog tragere, haast Afrikaanse internetconnectie mail opgehaald en gesurft. Dus toch maar eens gebeld met Schiphol. Hier bleek dat onze spullen er al wel waren maar dat ze ons niet konden bereiken. Niet gek hoor, als al je telefoonnummers (zowel vast als mobiel) zijn gewijzigd!
Omdat het de laatste dag was dat we allebei nog niet hoefde te gaan werken, ben ik dus vanmiddag op pad gegaan om die extra bagage op te halen. Eerst naar een centraal punt op Schiphol gereden en daar op de plattegrond ontdekt dat het afhaalcentrum helemaal aan de andere kant van de start- en landingsbaan lag. Grommm…. Daar aangekomen kreeg ik een paar papieren mee waarmee ik naar de douane moest om onze eigen spulletjes ingeklaard te krijgen. En waar zit dat douanekantoor dan? Juist, weer helemaal terug naar de andere kant van de start- en landingsbaan…. Dubbele grommm…. Ik voelde me weer net die nieuwbakken soldaat die met z’n loopbriefje op de eerste dag van militaire dienstplicht z’n verplichte ronde moest aflopen.
Na hier ruim een halfuur de dagelijkse bureaucratische gang van zaken aan me voorbij te hebben zien gaan, was ik dan eindelijk weer aan de beurt. Niets bijzonders aan de hand, alles is in orde. Dus maar weer in de auto en terug naar de andere kant van Schiphol. Na hier nog wat te hebben moeten betalen, weer door naar de fysieke opslag om daar met de rode stationwagen tussen de vracht- en bestelwagens te wachten op een heftruck met een pallet met daarop eindelijk onze spulletjes. Snel inladen en terug naar huis. Het had al lang genoeg geduurd.
’s Avonds hebben we alles uitgepakt en alle souvenirs nog eens goed bewonderd. Gelukkig is alles compleet en heel aangekomen!

Welkom thuis

Wat een welkom! Het lijkt wel alsof we jaren weg zijn geweest in plaats van 7 maanden. Op Schiphol staat een waar ontvangstcomité. Erg leuk! Naderhand horen we dat we maar net aan de camera’s zijn ontsnapt. Eenmaal thuis worden we getrakteerd op lekkere taart, Hollandse kost en vooral de gezelligheid van weer met z’n allen bij elkaar te zijn. De opa’s en oma’s en tante Siepie blijven een paar dagen logeren, daardoor denkt Hannah in eerste instantie dat ons huis van opa en oma is. Ze heeft pas na een paar dagen door, dat dit echt ons eigen huis is. De speeltuin aan de overkant van het pleintje herkent ze wel meteen! We hadden Hannah in Kaapstad de laatste week al voorbereid op onze terugkeer naar Nederland, maar op onze 2e dag thuis vroeg ze aan tante Siepie “Wanneer gaan we nou naar Nederland?”. Tja, toch een iets te abstract begrip voor een 3-jarige!
Reïntegreren valt niet mee, dat hadden we ook wel verwacht. Om de overgang iets gemakkelijker te maken krijgen we een echt reïntegratie-pakket, met koninginnesoep, Wilhelmina-pepermunt, oranje hagel, oranje bitter, warme mutsen en sjaals en nog veel meer oranje/Hollandse ongein. Een geweldige hulp bij het wennen aan het koude en gehaaste Nederland!
Want wennen was het wel. Bah, wat een kou. En wat een saai landschap. Wat een grijze luchten. Wat een drukte. Wat een ongeduldig en onaardig volk. Waar is de zon, de blauwe lucht, het prachtige uitzicht, de lekkere wijn, de goede en goedkope restaurants, de vriendelijke mensen, de oceaan, de Tafelberg, Lion’s Head, de Waterfront en zo kunnen we eindeloos doorgaan. Het is dat er zo veel leuke mensen in Nederland wonen… Vooral Mare vindt de kou in het begin niks. Ze huilt elke keer als we naar buiten gaan. Hannah wil elke dag haar sandalen aan en wil maar niet snappen dat het daarvoor echt te koud is.
Maar het weerzien met vrienden en familie maakt veel goed. Ook de stampertjes hebben een welkomstfeestje voor ons georganiseerd. Gezellig samen eten, Hollandse dingen uiteraard, en bijkletsen over van alles en nog wat. Het zal even tijd kosten, maar we wennen er vast wel weer aan. Al zal de blauwe lucht en de relaxte sfeer van Zuid-Afrika ons blijven trekken. Maar wie weet wat de toekomst nog voor ons in petto heeft!

De rode auto doet het nog!

Vandaag is papa met de trein op pad gegaan om onze rode auto op te halen. Die staat al maanden bij ome Krelis en tante Annemieke in de schuur. Papa en mama zijn erg nieuwsgierig of-ie ’t nog wel doet. En hij moet ook direct goed werken want hij moet bij een garage bekeken worden. En als ze daar vinden dat hij het niet goed meer doet, hebben we een probleempje. Dan hebben we hier in Nederland geen auto meer en in Kaapstad nog wel. Dat moet niet hè? Maar gelukkig heeft papa heel veel ervaring op gedaan met garages in Zuid-Afrika. En jawel hoor, wonder boven wonder doet-ie het nog! Papa en mama waren erg verrast. Later die avond zijn ook mama, Mare en ik met de trein naar Halsteren gekomen. Er moest gefeest worden. Niet omdat de auto het nog doet hoor… oma Tuin is jarig vandaag. Hieperdepiep HOERA! Happy birthday to you… U-YU (n.v.p.e.m. zingt Mare op de achtergrond mee)...

Alle spullen weer in huis

Na al het blijde weerzien van familie en vrienden was het helaas ook weer tijd om hard aan de slag te gaan. Op naar…. de opslag! Met de fotocamera in de ene hand en de sleutels van de hangsloten in de andere. Eigenlijk dus geen handen meer vrij om eventueel vallende inboedel op te vangen. De schade viel gelukkig mee.
Ook het leegruimen ging voorspoedig. Dat kwam mede door de aanhanger die we van de opslag mochten lenen. In 3 keer rijden en anderhalve dag sjouwen was ons tot de nok toe gevulde hokje leeg en ons huis vol… met dozen en andere rommel. De komende weken zal alles zijn oorspronkelijke plaatsje wel weer vinden!

Look who's walking!

In het vliegtuig is het leuk! Eerst lekker bij mama op schoot uit het raampje kijken en later in mijn mandje spelen en slapen. We krijgen zelfs te eten, lekker hoor! Hannah gaat televisie kijken op een klein schermpje, met hele grote oorwarmers op haar hoofd. Ik vond het niet zo koud hoor…
Toen we naar Zuid-Afrika gingen was ik nog een baby en kon ik alleen maar zitten. In Kaapstad heb ik eerst leren kruipen, toen staan en later ook nog lopen! Wat zal iedereen opkijken zeg, ik ben al een kleine peuter geworden!

Lange broeken en dichte schoenen

Vandaag is de dag van de waarheid… De droom is voorbij... Back to reality! Na een weekend lang spulletjes uitzoeken, weggeven, afscheid nemen is het vandaag dan zover: we gaan weer naar huis. Ons huis in Nederland wel te verstaan. Met gemengde gevoelens zijn de spullen ingepakt en wordt hét laatste bezoek aan Henk en Althea gebracht. Dat hield onder andere in dat we ons weer moesten voorbereiden op echt Hollands weer. Hannah was zo verontwaardigd dat ze spontaan tegen mij riep “maar papa… dat is een LANGE BROEK!!!”.
Juist, het werd weer tijd voor een lange broek en dichte schoenen. Lang niet uit de koffer geweest en eigenlijk door ons allen totaal niet gemist. Korte broek, hemdjes en sandalen waren we nu inmiddels al maanden gewend. En dan ineens slaat het besef bij ons allen toe: ’t Is weer voorbij die mooie zomer! Met het nodige gemopper heeft Hannah dan uiteindelijk wel de broek en schoenen aangedaan. En buiten heeft ze nog voor een laatste keer met Althea de bloemen water gegeven.
Toen dan eindelijk de shuttlebus ons kwam ophalen, moesten zowel Moniek en ik als Henk en Althea even goed slikken. Voorlopig zullen we elkaar weer een tijd niet zien. Geen wandelingen op het strand, avondje Risken, filmpje of etentje. En tijdens de rit naar het vliegveld is er ook heus wel even een traantje gelaten… ’t Is toch een stukje van je leven wat je hier als een soort “geest” achterlaat. Ons thuis-huis in Kaapstad, zoals Hannah zou zeggen…
Op het vliegveld aangekomen verliep het inchecken allemaal vlekkeloos. Hannah en Mare vonden het geweldig om door het raam naar de vliegtuigen te kijken. Helaas presteerde onze pechvogel Mare het weer om voor de tweede keer vandaag ongelukkig te vallen. Op de stenen trap bij Henk en Althea had ze al een mega-bult op haar voorhoofd gecreeërd en nu presteerde ze het ook nog om zich er een blauw oog bij te vallen tegen een metalen stoelpoot. Als de Raad voor de Kinderbescherming maar niet op Schiphol staat te wachten. Maar ach, Zuid-Afrika blijft tenslotte een gevaarlijk land, toch?

Nog één keertje dag zeggen

We gaan weer bijna terug naar Nederland, dus gaan we dag zeggen tegen iedereen in Kaapstad. We komen Francis, onze buurvrouw, tegen bij de Pick&Pay en ze gaat meteen een heel groot stuk chocola voor ons kopen. Dat vind ik wel lief van haar. En we gaan naar ons thuis-huis in Villa Marina. Daar gaan we onze spulletjes ophalen die we niet meegenomen hadden op vakantie. Gerda, ook een dokter uit Nederland, woont nu in ons huis. Alles moet in de lift en ik help papa en mama met sjouwen. Francis krijgt nog een kusje en dan gaan we weg.
Niet al ons speelgoed kan mee in het vliegtuig en volgens mama hebben we nog heel veel spullen in de opslag. Daarom hebben we een aantal dingen uitgekozen om aan andere kindjes te geven. Want hier zijn een heleboel kindjes die niet zoveel te spelen hebben. Eerst brengen we speelgoed naar het ziekenhuis waar mama en tante Siepie hebben gewerkt. Daarna gaan we naar het Tygerberg ziekenhuis, om onze tafel en stoeltjes weg te brengen. We gaan ook nog dag zeggen tegen Verna, Lucy en Shaida en de kindjes van het schooltje. Daar geven we mijn kassa en mijn keukentje aan de kindjes om mee te spelen. Ik vind het een beetje jammer om de kassa weg te geven, maar mama zegt dat ik in Nederland wel weer een nieuwe krijg. Dan is het goed! Mare en ik spelen gezellig met de kindjes en we eten fruit mee. Lucy schrijft voor ons nog de tekst op van het Xhosa-liedje Umzi Wadja en Verna schrijft nog iets liefs in mijn schriftje. Dan moeten we dag zeggen…
Een meneer en mevrouw van een schooltje voor arme kinderen komen Mare’s bedje en de rest van het speelgoed, luiers en kleren ophalen. Er blijft steeds minder over wat we mee naar huis gaan nemen.
Bij Henk en Althea gaan we ook dag zeggen. We gaan lekker eten, toostjes kaas en hotdogs. Samen met Henk speel ik op de djembee, en als we moe zijn gaan Mare en ik slapen. Papa en mama spelen risk met Henk en Althea en we gaan heel laat pas naar huis. Gelukkig zien we Henk en Althea nog een keer, dus we hoeven nog maar een beetje dag te zeggen.









Het is heel mooi weer en we gaan nog een keertje naar de Tafelberg. Met de kabelbaan naar boven en dan lekker een broodje eten op de berg. We gaan ook nog rondwandelen. Ik heb niet zo’n zin om te lopen, maar Mare loopt heel ver zelf. We kijken nog een keer heel goed naar Kaapstad, want we gaan morgen al weer naar Nederland. Dan zien we de opa’s en oma’s weer en hoeven we niet meer te skypen! En tante Siepie en omekenee zien we dan en ome Maurice en tante Linda en ome Krelis en tante Annemieke.
Maar we gaan nog 1 keertje uit eten en nog 1 keertje slapen in Kaapstad. We willen graag naar Fat Albert’s want daar is het heel leuk en lekker, maar die is gesloten! Ik moet heel hard huilen, maar gelukkig zegt mama dat als we nog eens een keer in Kaapstad komen, dat we er dan nog wel gaan eten. Dat wil ik wel!

Lekker borrelen bij the Ritz

De tip van Corné om eens in de Ritz te gaan eten, wilden we graag ter harte nemen. Maar met de kinderen naar zo’n chique tent, ach het kan natuurlijk wel, maar we dachten: we doen eens gek! We boeken gewoon een nachtje in de Ritz, leggen de kinderen in bed en gaan (met babyfoon op zak) lekker een hapje eten en borrelen… Na wat heen en weer gemail met een dame vande Ritz om een kamer met babyfoon-bereik tot aan het restaurant (op de 21e verdieping!) te hebben was het eindelijk zo ver. Helaas zat het verkeer onderweg terug naar Kaapstad zó tegen, dat gaan eten in het restaurant er niet meer inzat. Dus maar lekker frietjes met kipnuggets en salade via roomservice besteld en met z’n viertjes op de hotelkamer gegeten. Een kamer die overigens niet heel luxe was, maar eerder een beetje vergane glorie uitstraalde. Maar het uitzicht op de 15e verdieping was wel heel gaaf: we keken uit op ons “eigen buurtje” Mouille Point!
Nadat Hannah en Mare naar dromenland waren vertrokken gingen we op weg naar “boven”. In het ronddraaiende restaurant met prachtige uitzicht op Kaapstad bestelden we nog een lekker toetje. Al gauw kwam een medewerker van het restaurant met onze fotocamera aanlopen, met de vraag of die van ons was… Het gebeurde wel vaker dat dames hun handtas op de niet meedraaiende rand naast de tafeltjes plaatsten… Nou is ondergetekende wel blond, maar niet zo blond! Niet alleen dames doen dit dus!
Na een heerlijk toetje en koffie en thee zijn we een verdieping afgedaald, om nog even aan de bar te hangen. Lekkere cocktails… Met een fles rosé zijn we rond sluitingstijd terug gegaan naar de kamer, waar de kinderen heerlijk lagen te slapen. Aldaar hebben we een spelletje Kolonisten van Catan gespeeld en als aangeschoten scholieren gekibbeld om het laatste beetje rosé. En lekker geslapen dat we hebben…
Het ontbijt was uiteraard passend voor zo’n chique hotel: uitgebreide keuze van vers fruit, gebakken eieren met worstjes, croissants en vers gebakken brood. Ondanks dit ontbijt, mèt koffie, was het effect van de cocktails en de wijn van de vorige avond nog merkbaar. Met als gevolg een flinke deuk in onze microbus, 5 dagen voordat we hem overdragen voor de verkoop! Au!

Doe mij maar een cola!

Vandaag zijn we lekker naar 1 van de stranden van Sedgefield gegaan. Na wat zoeken naar een geschikt strandje zijn we uiteindelijk niet op Cola Beach uitgekomen. Maar gelukkig hebben we onze eigen cola bij (Hollanders hè?). Hannah zit weer heerlijk soepjes en taartjes te maken van zand en water, Moniek ligt eindelijk lekker te lezen en Mare ligt te snurken in een opblaasbootje! En ik ga nu ook lekker even relaxen!

De do not's van Coral Reef

Ons laatste guesthouse voor Kaapstad is in Sedgefield. Op internet zag het er uit alsof je vanuit je huisje of appartementje met het trapje zo het strand op kon wandelen. Helaas voor ons was dit niet het geval. Tot nu toe zijn alle B&B’s of Guesthouses ons prima bevallen, maar deze valt fiks tegen. De hostess is allesbehalve aardig en ik vind het verblijf hier niet prettig. Zo zat ik gisteren met Hannah en Mare bij het zwembad en je kent Hannah, die wil allemaal bakjes vullen met water en bij elkaar zetten. Iets wat elk kind van 3 zou willen doen! Maar volgens dat mens zouden er zo andere gasten komen voor supper en of ik die mess wilde opruimen die ze had gemaakt! Alles moet naar mevrouw’s zin. Vanmorgen bij het ontbijt stond een raam open en ik (de gast weet je nog!) vond het wat tochten. Dus ik deed het raam wat verder dicht. Twee minuten later kwam ze het resoluut weer open zetten! Nou ja zeg!
En dan moet je het boekwerk met regels eens lezen. Staat vol met don’ts en vooral weinig do’s. Braaien is er vanavond ook niet bij. Bij de 1e keer vragen wist de gastvrouw te melden dat we beter geen goed vlees daaraan moesten verspillen. In 2e instantie was de reactie dat het vanavond zou gaan stormen en dan was vuur een gevaar voor het rieten dak van het tuinhuisje. Yeah right! Alsof je dat gevaar bij de aanhoudende droogte zowiezo niet hebt. Dat wil dus zeggen dat je hier eigenlijk nooit kunt braaien! Alsof wij zulke onverantwoorde stokers zijn. We hebben allebei heel goed geleerd hoe we een verantwoord frikandellenvuurtje moeten maken. Informeer maar eens bij Emmie, die staat vast garant voor ons!
Tot overmaat van ramp heeft de gastvrouw ook nog een fooienpot in het appartement gezet voor het verlenen van huishoudelijke service (die ze zelf notabene doet!). Je mag aannemen dat je daar al gewoon voor betaald! Moet nog zien dat er zo iets in het appartement gedaan is. Gelukkig gaan we morgen weer naar “huis”.

Olifantje in het bos...

India, het meisje dat in het huisje naast ons logeert, was gisteren olifanten gaan kijken. Dat woude Hannah ook wel! Papa en mama wilden eerst niet omdat ze dachten dat het niet zo leuk was, maar toen de papa en mama van India vertelden dat het wel echt leuk was gingen we er toch heen!

Hier wonen olifanten die ergens anders weg moesten. Drie olifanten kwamen uit Botswana en zouden naar een dierentuin in China gaan, maar ze hadden geen geldig paspoort. En toen wilde Botswana ze niet meer terug hebben, dus moesten ze in Zuid-Afrika blijven.
En 2 woonden eerst in het Krugerpark maar moesten weg omdat ze het hek steeds kapot maakten. En eentje was een huisdier bij iemand maar paste niet meer door de deur. Toen mocht ‘ie gelukkig ook hier komen wonen. Het is hier wel leuk voor de olifanten. Er wordt goed voor ze gezorgd en ze hebben heel veel ruimte om rond te lopen. Er is een huisje met bedjes met stro, omdat er niet genoeg bomen zijn om in de schaduw te kunnen liggen. Daar gaan de olifanten soms liggen als ze moe zijn. Maar er zit geen slot op de deur, ze kunnen zelf weer naar buiten als ze dat willen.
De meneren vertellen ons heel veel over de olifanten en we gaan ook een stukje wandelen met een olifant. Haar naam is Mopane en het is een meisje. We mogen voelen aan haar haartjes en de meneer laat alles van haar zien. Mama geeft haar ook eten, met haar hand. Dat durf ik niet zo goed. Al deze olifanten zijn nog kindjes en als ze later groot zijn gaan ze weer in het wild leven.
Sommige mensen gaan ook nog een stukje rijden op de rug van de olifanten maar dat doen wij niet, want op olifanten hoor je niet te rijden! Ik was nog gevallen, dat vond ik niet zo leuk, maar de olifantjes vond ik wel heel leuk!

Wat een leven!

Wat een vakantie! Ik word erg in de watten gelegd. Volgens mij voelen John en Hannah zich nog steeds een beetje schuldig dat Triple-D is verdwenen, want ze hebben me erg verwend. Lekker ontbijten met eieren en spek, al had er ook best een beetje kaas bij mogen zitten! En Hannah rijdt mij rond in de buggy als ik moe ben, zodat ik niet hoef te lopen. En ze trekt me mooie nieuwe kleren aan die oma tuin heeft gemaakt! Ik mag met de aapjes van Hannah in een heel groot mooi bed slapen. En als we een mooi zwembad hebben dobber ik lekker met een glaasje rosé een beetje rond! Wat een leven!

Lekker bubbelen en badderen

Nadat ik heel ver gewandeld heb in het grote Tjitjikamma bos gaan we plonzen en spetteren. Er is bij ons huisje een heel mooi zwembad, eentje die bubbelt en een grote die niet bubbelt. Die met de bubbeltjes maakt wel een beetje lawaai, dat vind ik niet zo leuk. Ik mag in het bootje zitten en Mare in het Nijntje bandje.

We dobberen in het rond en spelen met alle badspulletjes. Mama heeft ook nog aardbeien gemaakt, dat vinden wij wel lekker. Ik vind het vooral leuk als mama heel snel rondjes draait met mij in het grote zwembad!

Na het zwemmen gaan we braaien, met worstjes en broodjes kaas en nog meer aardbeien! Jammie!

Koek 'ns een loerie

Voor de 2^e keer zijn we in Tsitsikamma. Na onze mooie wandeling in oktober, wilden we hier nog wel een keer gaan wandelen. We hadden het loeriepad nog niet gedaan! En zo gezegd, zo gedaan. Met halfvolle bepakking zijn we de wandeling gestart. Hannah wilde zelf lopen, dus om de 5 minuten stonden we stil om steentjes of een stokje op te rapen.

Uiteindelijk zaten haar broekzakken zo vol dat haar broek bijna van haar billen zakte! Toch heeft ze het zo’n anderhalf uur volgehouden en stevig mee door geklauterd.
Na het eerste deel van het loeriepad grotendeels door bos te hebben gewandeld zijn we overgestapt op het blauwe duiker wandelpad. Helaas hebben we die loerie niet gezien. Die Zuidafrikaanse vogel was jammer genoeg gevlogen. We zullen wel te veel lawaai hebben gemaakt!
Ook het blauwe duiker pad was redelijk veel klimmen en wandelen door het mooie Tsitsikamma bos. En op de achtergrond hoor je steeds de oceaan tegen de rotsen denderen. Na 2 uur lopen kruisten we de weg en vonden vooral mijn rug en schouders het wel weer welletjes. Mare heeft de afgelopen maanden teveel frietjes gegeten en begint behoorlijk door te wegen!
Op de terugweg hebben we nog in het gras gepicknicked en bij de bus een welverdiend ijsje gegeten. Helaas in het besef dat dit waarschijnlijk onze laatste wandeling in de mooie Zuidafrikaanse natuur is geweest!

The monkeys and the birds

Vanuit Port Elizabeth zijn we verder gereisd naar Plettenberg Bay. We zitten hier 3 nachten in de duurste accommodatie van onze reis en hadden er veel van verwacht. En die verwachtingen komen helemaal uit! We hebben een mooi huisje met een houten veranda met prachtige bloemen en papegaaien. Er zijn grote groene grasvelden, een groot zoutwater zwembad, een jacuzzi, een pooltafel en niet te vergeten een braai die al helemaal klaar staat, we hoeven er maar een lucifer bij te houden en hij brandt! Een waar paradijsje, rustig, midden in de natuur, een eind buiten de drukte van het stadje. Heerlijk!
We krijgen hier een lekker Engels ontbijt geserveerd op het terras. Mare eet haar buikje rond met vers fruit en Hannah geniet van haar aardbeienyoghurt.

We gaan vandaag naar Monkeyland, een reservaat voor apen die als huisdieren zijn gehouden of in laboratoria zijn gebruikt. Er is een groot stuk van het Tsitsikamma bos voor hen afgezet. Hier kunnen ze zich vrij bewegen en klimmen in de toppen van de bomen. Ze worden er “ontmenst” maar zullen nooit meer zelfstandig kunnen leven, want ze zijn niet meer instaat voor kun eigen kostje te zorgen. Stichting Aap heeft er ook al een aantal apen naar toe gebracht. Wij waren hier 7 jaar geleden al eens geweest en waren zo onder de indruk dat we daarna donateur zijn geworden van Stichting Aap. We wilden er nog wel eens een kijkje gaan nemen, nu met onze eigen 2 apen! Met een gids die ons vanalles vertelt wandelen we door het bos. Hannah en Mare vindenhet allemaal erg interessant. Mare roept telkens enthousiast “apie” als we een aap zien en Hannah loopt zelf over de 20 meter hoge swing-brug.

Na de Monkeys is het tijd voor de Birds. Naast Monkeyland ligt Birds of Eden, een soortgelijk reservaat, maar dan met vogels. Hier wandelen we op eigen gelegenheid door het bos, over houten loopbruggen steeds hoger, zodat we ook de vogels in de toppen van de bomen kunnen zien. Da’s toch wel wat anders dan de huismus en de duiven die we straks in Amsterdam weer zullen zien!

Spetterende dolfijnenshow

Van Stone Hill zijn we doorgereden naar een volgend stadje: Port Elizabeth. Volgens papa een stadje dat er minder gezellig en verzorgd uitziet dan Kaapstad.Hier blijven we slapen in een heeeeeel groot huis met heeeel veel kamers. Mama mocht kiezen dus nu hebben we de grootste kamer. Er staan wel 4 bedden in en Hannah kiest een heel groot bed om in te slapen. Ik mag gewoon in mijn slaaptentje. Nadat we alle spulletjes uit de bus hadden gehaald, zijn we voor een korte stadswandeling de stad in gegaan. Vooral de bibliotheek vonden papa en mama en Hannah erg mooi. Ik weet niet wat dat is, maar ze hadden er wel veel boeken. Maar omdat er zoveel trapjes waren hebben ze mij in de hal laten wachten! ’t Is fraai!
Daarna zijn we op zoek gegaan naar de Vrolijke Vallei (Happy Valley). In dit park waren er allemaal sprookjes uitgebeeld. Een beetje een simpel sprookjesbos, tussen de palmbomen en ’s avonds met allemaal mooie lampjes! Ze hadden hier zelfs Harry Potter en Asterix en Obelix. Daar wilden papa en Hannah wel mee op de foto! Toen we genoeg gezien hadden zijn we nog wat gaan eten bij een restaurantje. Op weg terug naar ons huisje kregen we van opa Snor een telefoontje. Er is in ons huis in Nederland een raampje kapot en allemaal spulletjes van de meneren die in ons huis wonen zijn meegenomen. Dat hebben boeven gedaan. Maar goed dat al mijn speelgoed in de opslag staat! Gelukkig hebben ze geen spulletjes van papa en mama meegenomen. Papa en mama schrikken er niet zo erg van maar Hannah is er wel van onder de indruk en zegt telkens weer dat er een raampje kapot is en dat dat eigenlijk niet moet! Maar dat komt wel iemand maken!

Na een nachtje slapen zijn we vanmorgen gaan kijken bij het oceanarium. Dat is een moeilijk woord voor een zwembad. Alleen mogen wij er niet in zwemmen, maar de zeehonden en de dolfijnen wel. We gingen hier kijken naar een show en we zaten op de eerste rij. Mama zei nog van te voren, dat we hier vast nat zouden worden. En de meneer van het zwembad zei ook dat iedereen vooraan nat zou worden, maar daar hebben papa en mama natuurlijk niet naar geluisterd! Wel meer dan 10 keer werden we heel erg nat gespetterd. Ik was helemaal nat tot op m’n luier! Maar de kunstjes die ze deden waren erg leuk. Zoals Hannah altijd zegt: ’t is maar water, dat droogt wel op!

Chill on Stone Hill

We hebben nu al 2 dagen best lang in de bus gezeten, dus vandaag gaan we chillen, zegt papa. Het is hier heel leuk, we hebben een mooi huisje op pootjes, met een trapje, dat vindt Mare wel leuk. Er is hier een trampoline en een zwembad en heel veel gras om op te spelen. En er zijn ook kindjes, die willen wel met mij springen! Mama en Mare springen ook mee en Muis en Ziggy, wat gezellig!
Na het springen gaan we lekker buiten op een deken in het gras spelen. Met de knex maken we allemaal mooie dingen. Papa heeft lekker een muziekje van Nijntje opgezet en mama maakt fruit voor ons. Ik vind het wel leuk, zo’n dagje chillen! Als Mare slaapt ga ik met mama zwemmen. De andere kindjes zijn er ook, die wonen hier. Wij komen alleen even logeren. Het meisje wil wel met mij varen in het bootje. Papa en Mare komen ook nog zwemmen, maar Mare vindt het wel een beetje koud in het water. Ik ga een rondje lopen rond het zwembad en ik kijk even niet goed uit! Ik struikel en dan val ik in het zwembad, achter m’n koppie (n.v.p.e.m. koppie onder)! Door m’n Bert en Ernie zwembandjes kom ik wel meteen weer bovendrijven en ook papa vist mij meteen op. Dat was wel even schrikken!
Na het zwemmen gaan we douchen en dan op pad, het stadje Grahamstown bekijken. Er zijn hier veel mooie gebouwen en eentje heeft veel trapjes om op te klimmen. Dat vindt Hannah altijd wel leuk! Mama heeft een nieuwe zonnebril gekocht, want die andere was kapot. Hij staat Mare en mij ook wel!
We gaan nog uit eten bij een restaurantje en dan gauw terug naar ons huisje op Stone Hill. Het was een hele fijne dag!

V-v-v-verliefd tot over m’n oren…

We hebben vannacht in een huisje bij de zebra’s geslapen. Toen we wakker werden zagen we struisvogels lopen in de achtertuin. We gingen met de bus nog rondrijden, want we hadden nog helemaal geen zebra’s gezien. Maar vandaag wel! Een heleboel! Ik noem ze allemaal “paardjie”, maar volgens mama zijn het geen gewone paarden maar zebrapaarden. Ik mag lekker een beetje over de achterbank klauteren en als we weer een zebra of een springbok zien roep ik “moooi”!









Als we honger hebben gaan we iets eten en daarna gaan we in een winkeltje kijken. Daar zie ik een heel lief vriendje en ik word helemaal verliefd! Ik knuffel hem helemaal plat en ik geef hem natte kussen op zijn neus. Gelukkig mag ‘ie met ons mee van papa en mama. Papa noemt hem Ziggy, Ziggy Zebra!

Veel berg, weinig zebra!

Vandaag hebben we weer een flink stukje moeten rijden. Helemaal van Graaff-Reinet tot ongeveer het plaatsje Cradock. Net voor dit plaatsje is een heel mooi park waar ze volgens papa en mama heel veel bergzebra’s hebben. Volgens mama heten zebra’s in het Afrikaans “kwagga”. Dus eigenlijk gaan we bergkwagga’s kijken!
Na eerst de bus half leeg te hebben geladen en een broodje te hebben gegeten in ons huis zijn we verder de bergen van het park in gereden op zoek naar die kwagga’s. We komen eerst een struisvogel, vervetmonkeys en bavianen tegen, daarna nog wat springbokjes. Maar zebra’s, ho maar. In geen bergen, velden of wegen een zebra te bekennen. Maar toen bedacht ik me ineens dat ik wist waar ze waren. Ze waren boodschappen doen bij de Woolworths en bij de Pick & Pay en daarna moesten ze nog naar de kerk en de garage. Geen wonder dat we ze hier in dit gedeelte van het park niet zagen! Wel moesten we met de bus een paar keertjes door een riviertje en zagen we later ook nog een mongoose.








Toen we weer in ons huisje aankwamen ging mama pannenkoeken bakken. Ik ging maar even Muis verzorgen, want die zag een beetje bleekjes. Ik gebruikte zijn melkfles als thermometer om te kijken of hij verhoging had. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Hij wilde gewoon wat meer spelen, denk ik. Op ons terrasje met mooi uitzicht op de bergen hebben we lekker onze pannenkoeken met veel suiker en kaneel op zitten smullen. Papa vond het wel jammer dat we geen stroop en geen televisie hadden! Gekkie, met zo’n mooi uitzicht wil je toch geen televisie kijken? Dan moet je lekker met een glaasje wijn en een knetterend fikkie buiten tot laat op het terras gaan zitten! Naar de ontelbare sterren kijken! Snapt-ie dat nou echt niet, of maakt-ie maar weer eens een grapje? Die gekke papa toch!

Graaff-Reinet

Graaff-Reinet is een klein stadje midden in de Karoo. Wij vonden het niet bijzonder aantrekkelijk, maar er zijn wel een paar mooie dingen te zien. Graaff-Reinet is vooral bekend om de grote, witte kerk die in het midden van de stad staat. Prachtig!

Een andere interessante bezienswaardigheid is de cactussen- en vetplantentuin schuin tegenover onze accommodatie. Hier groeien ongelooflijk veel planten op een relatief klein oppervlak.

Maar de leukste foto-objecten reizen met ons mee, altijd fotogeniek, al moet je wel vaak snel zijn!

Hallo meneer de uil…

… waar brengt u ons naar toe? Naar Nieu Bethesda! Nieu Bethesda? Echt waar! Echt waar meneer de Uil?
Dit behoeft enige uitleg… Nieu Bethesda is een klein gehucht 50 kilometer ten noorden van Graaff-Reinet. Hier staat het Owl House van de overleden excentrieke Helen Martin. Zij was beeldhoudster die bizarre figuren maakte waarvan de meeste, je raadt het al, uilen zijn!
Om er te komen moesten we via de Owl Route langs hoge groene bergen en prachtige passen. Onderweg kwamen we veel rare cactusachtige bomen tegen, een paar ezels en een mooie berg in de vorm van een rondawel.
Het dorpje was inderdaad een erg klein, maar sfeervol gehucht waar de tijd stil heeft gestaan. In het uilenhuis zijn we door de druk met beelden bezaaide tuin heen gewandeld. Ook in het oorspronkelijke huis van mevrouw Martin hebben we onze ogen uitgekeken. Alle muren, deuren, kozijnen en plafonds waren kunstzinnig aangepast met fijngemalen stukjes gekleurd glas. En uiteraard waren er ook veel uilen te vinden.
Hoewel Mare normaal gesproken kunst als geen ander weet te waarderen (n.v.p.e.m. “mooi” zegt ze bij alles wat kunstzinnig is), was ze vandaag helaas niet zo “in-to-art”. Gelukkig draaide ze aan het eind een beetje bij. Toen wilde ze alle kunststukken kusjes gaan geven, vooral het “aapie”. Dat was nou ook weer niet de bedoeling!

Frustration of imagination?

Een paar maanden geleden, tijdens onze vakantie met pap, mam en Simone, hadden we al een bezoek gebracht aan de Valley of Desolation. Toen werd het al gauw de Valley of Frustration, vooral voor Simone, omdat er een hele dichte mist kwam opzetten en we geen hand voor ogen konden zien. Ons pap en mam waren hier al eens eerder geweest en wij bedachten dan in januari nog maar eens terug te gaan. Simone baalde er dus het allermeeste van.
Vandaag vroeg opgestaan, want we willen er wandelen voordat het te heet wordt. Een paar wolkjes aan een verder stralend blauwe hemel, dus dat is veelbelovend.
De Valley of Desolation, ofwel Vallei van Verlatenheid, ligt in het Camdeboo National Park, net buiten Graaff-Reinet, het stadje waar we verblijven. Het is nog niet druk in het park en we rijden op ons gemak naar het uitkijkpunt over de vallei. De kinderen mee op de rug en een stukje klimmen en dan zijn we er! Het stelt eigenlijk niet zoveel voor, een afgrond en wat rotsblokken en de velden in de verte. Dat hebben we allemaal al wel eens vaker gezien. Dus Simone, je hebt er niks aan gemist! Dit keer is het de Valley of Imagination. Tot John’s blijdschap korten we de wandelroute van een uur per ongeluk in, want het begint al flink heet te worden. Het volgende uitkijkpunt biedt uitzicht over het stadje Graaff-Reinet. Ook dit stelt niet zoveel voor. Been there, done that…
We rijden terug naar Graaff-Reinet en genieten van een lekkere lunch terwijl een knallende onweersbuis losbarst. Mare presteert het om zichzelf van een betonnen trapje te storten en heeft alweer een nieuwe buil en schrammen in haar gezicht, voordat de oude letsels genezen zijn. Een echte brokkenpiloot!
’s Avonds is het weer voldoende opgeklaard om nog eens te braaien. Mare wil wel mais proeven en als ze genoeg op heeft, belt ze er gewoon opa en oma mee op!







P.S.
Simone: vanaf hier niet verder lezen!!!
Voor de overigen lezers: om Simone’s frustratie niet nog groter te maken hebben we het verhaal van de Valley iets afgezwakt. Bekijk de foto’s en beoordeel zelf wat je van de Valley of Desolation vindt. Wij vonden het in één woord: prachtig!

Let’s Cango!

In Oudtshoorn zijn geweest en niet de Cango Caves en een struisvogelfarm hebben bezocht, kan echt niet! Dus zijn we vandaag op een wederom snikhete dag afgereisd naar de grotten waar het binnen zo’n 19° was. Een hele verkoeling ten opzichte van de 30° buiten.
Volgens onze verouderde reisgids zijn de Cango Caves een van de mooiste natuurwonderen van Afrika. Ze werden in 1780 door een boer genaamd Van Zyl ontdekt en verkend. De eerste zaal (98 meter lang) werd daarom met recht naar zijn ontdekker vernoemd. De Cango Caves bestaan uit 28 zalen die met elkaar worden verbonden door 2,4 kilometer aan gangen. Met de “standard-tour” van een uur kom je uiteraard niet in al die zalen.
Als eerste zijn we in de Van Zyl Hall geweest. Hier gaf de gids een impressie hoe het er voor boer Van Zyl zo’n 227 jaar geleden uitgezien moet hebben met alleen een olielampje als lichtbron. Je ziet werkelijk waar geen hand voor ogen. En als dan het licht aangaat, kunnen we al het moois aanschouwen. De hele zaal was vol met prachtige druipsteenformaties. Toch net even iets indrukwekkender dan de grotten van Han in de Belgische Ardennen!
Na deze Hall zijn we doorgelopen naar Botha’s Hall waar een 12 ½ meter hoge zuil staat. Daarna zijn we ook nog in de Throne Room, de Rainbow Chamber, de Bridal Chamber en de Drum Room geweest. Jammer dat onze djembee al ingepakt is!
Na deze verfrissende wandeling kwamen we weer terug in de hitte. Snel een broodje gegeten in de bus en op zoek naar een struisvogelfarm. We troffen er één op de terugweg naar Oudtshoorn, hoe toepasselijk genaamd Cango Ostrich Farm. Hier waren we nog ruim op tijd voor een rondleiding. Na eerst van de gids een uitleg van de struisvogelhistorie gehad te hebben, zijn we rondgeleid op deze kleine farm. Eerst in de broedstoof geweest waar ze de overgeproduceerde struisvogeleieren verzorgen. Hierna door naar Betsy waar liefhebbers een heuse struisvogelkus konden ontvangen. Uiteraard kon je ook op de foto zittend of rijdend op een struisvogel, of staan op de struisvogeleieren. Dat wilde Hannah wel! De dames konden even later één voor één aanschuiven voor een echte struisvogel-nekmassage. Laat de foto maar voor zich spreken!
En zoals altijd wordt een rondleiding afgesloten met een souvenirwinkeltje. Helaas voor Hannah hadden ze hier niet het stoffertje van struisvogelveren die Hannah “wouwde”. Ze wilde namelijk erg graag een geel stoffertje als souvenir mee naar huis terugnemen. Na wat zoeken op diverse (straat)verkooppunten heeft Moniek toch een leuk stoffertje voor Hannah kunnen vinden: met allerlei felle kleuren en dus ook geel! Daar is Hannah heel erg blij mee. Dan kan ze in als weer thuis zijn in Nederland ook meehelpen met poetsen en stofferen!

Route 62

Van al het harde poetsen en regelen van de afgelopen dagen zijn we gisteren erg moe en snel in slaap gevallen. Om half acht ging vanmorgen weer de wekker. Tijd om op te staan, te ontbijten en weer snel op pad te gaan. Vandaag gaan we op weg naar Oudtshoorn, de struisvogelhoofdstad van de wereld. Omdat we niet weer over de N2-snelweg wilden rijden, leek het ons erg leuk om nog een stukje van Route 62 mee te pakken. Route 62 is een zeer bekende Zuidafrikaanse wijnroute langs veel Kaapse wijnhuizen en estates. Van deze route hadden we ook al een stukje gereden toen we met Omekenee een weekend naar Robertson waren geweest. En als ik me niet vergis is Omekenee hier zelf ook door de Kleine Karoo heen getrokken.
Kort na Swellendam zijn we van de snelweg af gegaan en zijn we over de provinciale weg verder gereden. We passeren diverse passen zoals de Tradouwpas en de Huisrivierpas. Bij Barrydale, net voorbij Roberston, pikten we Route 62 weer op en via Ladismith en Calitzdorp vervolgenden we onze weg naar Oudtshoorn. De omgeving waar we doorheen zijn gereden deed ons allebei erg denken aan Namibië. Onderweg in the middle of nowhere kwamen we ook nog voorbij Ronnie’s Sex Plek. Je gelooft het niet, een sexshop mét “gemeenskapstejater”! En toen we in Oudtshoorn aankwamen hebben we eerst nog op het bord gekeken bij de “Inligting Aftrekplek” (?!?).
Verder besloten we vanmiddag maar lekker voor het zwembad te hangen en te relaxen. Moniek is nog even voor een boodschap op pad geweest en we hebben ’s avonds lekker gebraaid. En nu zit ik heerlijk buiten in korte broek en t-shirt de weblogitems te schrijven met een heerlijk roseetje binnen handbereik…

Pippa & Hannah

Nadat we tante Siepie naar het vliegveld hebben gebracht, want die gaat weer naar Nederland, naar opa en oma, gaan we op vakantie. Papa en mama en Hannah en Mare en Muis. We moeten een stukje rijden met de bus en dan komen we bij een leuk huisje in Swellendam. Er is ook een mooi tuintje bij. In 1 van de andere huisjes logeert Pippa, een heel lief meisje met mooie stiften. Samen gaan we kleuren, eerst buiten en dan binnen. Jammer genoeg gaat Pippa de volgende dag naar Kaapstad en wij naar Oudtshoorn want ik had nog wel meer met Pippa willen spelen. Ik heb hier in een heel mooi oud bedje geslapen, met een hekje ervoor. Dat vond Hannah wel leuk!

Airport Shuttle Service

Vandaag was de laatste rit die de Airport Shuttle Service gereden heeft! Na het ophalen van mr. Van Oevelen aka Omekenee, ms. Tante Siepie, mr. Snor & mrs. Els hebben we zojuist Tante Siepie weer op het vliegveld afgezet op weg naar het koude, natte Nederland.
Hier dan nog even een korte impressie over de wijze waarop wij onze gasten op het vliegveld van Kaapstad hebben onthaald. Bij Omekenee was het zelfs zo dat we vlak naast de Russische pers stonden met ons zelf geknutselde bordjes! Achteraf bleek dat de Russische president op bezoek was geweest in ons Kaapstad. Eigenlijk wel heel erg grappig…
En wij… wij starten de volgeladen bus om onze laatste drie weken hier in Zuid-Afrika met een vakantie door de West- en Oostkaap af te sluiten.

Brooklyn Chest Hospital

De laatste maand van mijn stage in Kaapstad heb ik doorgebracht in Brooklyn Chest Hospital (BCH). Dit is één van de tuberculose ziekenhuizen van de Weskaap en hier verblijven zowel volwassenen als kinderen met tuberculose ofwel tb. Weskaap, de provincie waarvan Kaapstad de hoofdstad is, heeft het allerhoogste tb-cijfer van Zuid-Afrika. Dit is een gigantisch groot probleem. Het voorkomen van multi- en extreem drug resistant tb neemt angstaanjagende vormen aan. Het behandelen hiervan is zeer moeilijk omdat de tuberkelbacil resistent ofwel ongevoelig is geworden tegen de meest gebruikte tb-medicijnen. Voor de kinderen is er een aparte afdeling in Brooklyn Chest Hospital. Deze afdeling is opgesplitst in tweeën, een deel voor de baby’s, peuters en kleuters en een deel voor de schoolgaande kinderen. Alle kinderen in BCH hebben een vorm van tb, sommigen hebben long-tb, andere hebben tb-hersenvliesontsteking ofwel meningitis, tb van de klieren, het buikvlies of van meerdere paatsen in het lichaam tegelijkertijd. Tuberculose is een aandoening die je lang moet behandelen. Ongecompliceerde vormen van tb 6 tot 9 maanden, gecompliceerde vormen als drug-resistente tb tot zelfs 18 maanden. Tb-behandeling in Zuid-Afrika wordt normaal gesproken gegeven via de klinieken, waar mensen 5 dagen per week onder toezicht hun pillen moeten slikken en injecties krijgen. Omdat tb zo besmettelijk is en elke patiënt een risico vormt voor de volksgezondheid is de verantwoordelijkheid voor het innemen van medicatie uit handen van het individu genomen. De ervaring heeft geleerd dat mensen die hun pillen thuis mogen nemen te vaak niet therapietrouw zijn en op die manier dagelijks anderen blijven besmetten. Aan de ene kant is dit beleid zeer begrijpelijk, vanuit het oogpunt van de volksgezondheid, aan de andere kant een ramp als je met tb gediagnosticeerd wordt. Denk je maar eens in dat je 5 dagen per week naar de dichtstbijzijnde tb kliniek moet (vaak te voet, lang niet iedereen heeft een auto!), in de rij moet staan voor je pillen en dat 6 maanden lang. Mensen die een baan hadden, raken hem hierdoor vaak kwijt. Met alle sociale problemen die er zijn schieten de belangen van de kinderen er vaak bij in. Zieke ouders, vaak HIV-positief, ook met tb, soms alcoholverslaafd en dakloos, slagen er zelden in hun kinderen dagelijks naar de kliniek te brengen voor tb-medicijnen. De redenen om in BCH opgenomen te worden zijn dus enerzijds ernst van de ziekte anderzijds sociale problemen.
Hersenvliesontsteking door tb ofwel tb-meningitis is 1 van de ernstigste vormen van tb. De ziekte begint vaak sluipend en richt als het niet op tijd ontdekt wordt, ernstige verwoestingen in de hersenen aan, die tot blijvende hersenbeschadiging leiden. Kinderen met tb-meningitis die in een vroeg stadium ontdekt en behandeld worden, genezen zonder restverschijnselen, mits ze de behandeling van 6 maanden volmaken. Wordt de behandeling eerder onderbroken, dan flakkert de ziekte weer op en kan schade alsnog ontstaan. Zo vind je op de kinderafdeling van BCH een mix van ernstig zieke kinderen, kinderen met ontwikkelingsachterstand of mentale of fysieke handicap en kinderen die gezond ogen. Een deel van de kinderen is ook HIV-positief. Er wordt gelachen, gehuild, gedanst en gespeeld. De oudere kinderen gaan naar school. Er is een occupational therapist die zich bezig houdt met het stimuleren van de ontwikkeling, het signaleren van problemen op det gebied en het doen van fysiotherapie met de kinderen met tb-meningitis. En de afgelopen 3 maanden Simone als vrijwilliger, die zich bezig heeft gehouden met stimuleren van de ontwikkeling, helpen met eten geven en verschonen, spelen met de kinderen en vooral hun tijd in BCH wat aangenamer te maken. BCH is een arm ziekenhuis. Er is te weinig verplegend personeel om alle monden op tijd te voeden, de luiers te verschonen en ook nog liefde en aandacht aan de kinderen te geven. Daarom was de hulp van Simone de afgelopen maanden meer dan welkom. Voor veel kinderen heeft BCH helaas meer te bieden dan hun thuis. Een eigen bed om in te slapen, een warm bad, 3 maaltijden per dag, televisie, een veilige omgeving om binnen en buiten te spelen. Maar de liefde en aandacht die elk kind verdient kunnen een dokter, verpleegkundige en vrijwilliger niet geven, hoe hard ze ook hun best doen.
De sfeer op de afdeling was erg goed de afgelopen maand. Met Kerstmis voor de deur waren er veel feestjes. Organisaties en bedrijven en soms particulieren kwamen kadootjes en lekkers brengen voor de “minderbedeelde” kinderen. Aan het eind van de maand had ieder kind meer kadootjes gekregen dan Hannah en Mare voor Sint en Kerst bij elkaar! Alleen jammer dat sommige dingen zo goedkoop waren dat het al na een paar dagen kapot was! Op een dag kwam een band bestaande uit 4 zussen kerstliederen zingen. Muzikaal had het wat mij betreft niet erger gekund, maar de kinderen vonden het fantastisch en de sfeer was super. Ze brachten ook kadootjes en lekkers mee om het feest compleet te maken.
Sister Hoop was de sister in charge en zij was de ster van de afdeling wat mij betreft. Goed gehumeurd, lief voor de kinderen en hard werkend. Mensen zoals zij heeft Zuid-Afrika hard nodig! Een andere zeer gewaardeerde collega in BCH was dr. Willemse. Deze dokter, met Nederlandse voorouders, werkte als onderzoeker al enige jaren in BCH. De laatste anderhalf jaar had zij steeds meer klinische taken opgepikt, aangezien haar onderzoek ten einde liep en zij de meest stabiele factor op de afdeling was. Zij zou een baan als afdelingsarts krijgen vanaf 1 januari 2007 als een en ander administratief georganiseerd kon worden. Wat mij betreft was ze de perfecte kandidate voor de baan: ze deed het al anderhalf jaar met goed resultaat en had hart voor de kinderen! Nou is Zuid-Afrika niet het sterkste land op administratief gebied! Voor de formaliteit werd een sollicitatiegesprek afgenomen, waarbij dr. Willemse de enige kandidate was. Aangezien er 5 leden in het panel moesten zitting nemen, werd ik gevraagd hier ook aan deel te nemen. De sollicitatie was meer een examen met allemaal medische vragen, erg bizar. Toen ik aan einde van de maand mijn laatste werkdag had, was nog niet duidelijk of ze op 1 januari nog een baan had.
Op 1e Kerstdag had ik dienst en moest ik ’s ochtends visite gaan lopen. Dit betekende voor het hele ziekenhuis dus ook de volwassenen! Ik weet weer precies waarom ik voor de kindergeneeskunde heb gekozen, dat ligt me toch heel wat beter dan volwassenen geneeskunde. Wel even wennen hoor, sinds mijn afstuderen in 2000 had ik geen volwassen patiënten meer behandeld! Tijdens een van mijn andere diensten had ik erg getwijfeld wat te doen met een volwassen vrouwelijke patiënt. Ze was erg uitgedroogd en het lukte me niet een infuus in te brengen. Moest ik haar nog naar een “echt” ziekenhuis sturen, zoals Groote Schuur of Tygerberg? Ze had tb en verkeerde in een eindstadium van AIDS. Was 2x met AIDS-remmers gestart maar beiden keren niet therapietrouw geweest. Volgens haar dossier was ze al was ze al weken lang in miserabele toestand, verzwakt en verward. Uiteindelijk maar besloten haar vocht via een maagsonde te geven en niet meer te verwijzen naar een ziekenhuis. Toen ik na het weekend de afdeling belde om te vragen hoe het met haar ging bleek ze een uur na mijn vertrek al te zijn overleden. Ik was hier niet eens over gebeld, tot mijn grote verbazing. De verpleegkundige was daar heel laconiek over: “ze was toch al dood, je kon niks meer voor haar doen”. Daar kon ik natuurlijk niet veel tegen inbrengen, maar ik had het toch wel prettig gevonden als ik erover gebeld was. Al was het alleen maar uit respect voor de overledene. Nu was het net of iemands dood niet belangrijk genoeg is om de dokter voor te storen. Dit is een groot verschil met de kindergeneeskunde, daar is de dood gelukkig niet zo vanzelfsprekend. Deze 1e Kerstdag ging Simone met mij mee om wat te spelen met de kinderen die de pech hadden niet met weekendverlof te gaan. We wilden iets meebrengen om de dag ’n feestelijk tintje te geven. Omdat de kinderen de weken ervoor zoveel te snoepen hadden gehad besloten we bekertjes vruchtenyoghurt en verse fruitsalade mee te brengen. Onbetaalbaar, de gezichten van de peuters die voor ’t eerst meloen, ananas of druiven zaten te eten! Het was zo’n succes dat we het op de laatste dag maar een keer herhaald hebben, toen alle kinderen er waren.
Het was erg leuk een maand samen met Simone kunnen werken. We gingen ’s ochtends samen de deur uit. Als de kinderen al buiten waren als Simone en ik aan kwamen rijden, werd er al meteen geroepen “hello docter, hello Simone”, zodra we uit de auto stapten. Kleine handjes die jouw hand of je broek vastpakten en guitige lachjes als je bukt om een krullenbol te aaien. Maar ook dikke tranen als ouders op bezoek zijn geweest en weer weg moeten of een van de grotere of sterkere kinderen je speeltje heeft afgepakt of je heeft omgeduwd en niemand het gezien heeft. Ik vond het mooi om te zien hoe Simone de kinderen benaderde, observeerde en kon opvrolijken. En geen moeite had met alle medische zaken zoals injecties, tot ook haar eigen verbazing! Wat mij betreft is hier nog wel een mogelijke carrière switch voor haar weggelegd! Erg grappig om als collega’s over de kinderen te praten.
Na 6 maanden kijk ik terug op een fantastische ervaring. Was het moeilijk? Ja. Was het zwaar? Soms. Was het hard werken? Altijd. Was het leerzaam? Absoluut. Was het leuk? Meestal!
Als ik de balans op maak valt die absoluut positief uit. Zou ik terug willen om hier te werken? Er zijn een heleboel redenen om die vraag met “ja” te beantwoorden, maar ook een paar om het niet te doen. Ik vind de werkbelasting hier te groot om te combineren met een gezin. Parttime banen als kinderarts zijn hier niet gemakkelijk te vinden. En de veiligheid op straat of liever gezegd het gebrek daaraan vind ik ook een probleem. Ik zou m’n kinderen niet graag willen laten opgroeien in een samenleving waar geweld en misdaad tot de orde van de dag behoort.
Wat de toekomst in Nederland gaat brengen is ook nog een vraagteken. Nog 4 maanden en dan is m’n opleiding klaar, ben ik kinderarts. En wat dan?
Zes dagen na onze thuiskomst heb ik een sollicitatiegesprek voor een fellowship neonatologie in het AMC, dus wie weet…

Keukenprinses

Toen Sinterklaas kadootjes kwam brengen, bracht hij ook een pak mee om cakejes mee te maken. Vandaag mocht ik mijn mooie schort, dat ik van Henk en Althea had gekregen toen ik jarig was, aan om samen met mama cakejes te bakken. Ik had eerst mama al geholpen een kruidkoek te bakken voor Francis en nu gingen we ook nog cakjes maken! Dat vindt Hannah leuk!
Eerst moesten we alles in een kom doen en goed roeren. Ik had alle vormpjes al klaar gezet en daar ging ik met mama het beslag in doen. Toen gingen ze in de oven en moesten we even wachten. Toen alle cakjes mooi bruin waren geworden haalde mama ze uit de oven en gingen we glazuur maken. Dat was erg lekker, daar had ik al van gesnoept! Daarna konden we nog mooie plaatjes erop plakken en toen waren ze klaar om op te eten! Jammie! Dat was lekker!

Gelukkig nieuwjaar!

Oudjaarsavond in Kaapstad… hoe vier je dat? We hadden wel naar het Nieuwjaarsconcert in Kirstenbosch willen gaan maar waren een beetje bang dat dit te laat en te druk zou worden voor de kinderen. Dus maar wat dichter bij huis gebleven: de Waterfront. Lekker uit eten geweest, samen met Gerda, mijn collega uit Utrecht die het stokje van mij komt overnemen in Tygerberg Ziekenhuis.
Na het eten nog wat door de Waterfront geslenterd en later wat gedronken, terwijl Hannah aan het spelen was in het speeltuintje van de Ferryman’s. Mare ging al snel slapen in de wandelwagen, maar Hannah hield het lang vol. Zo rond half twaalf viel ze in slaap in de buggy, om zo het prachtige vuurwerk dat om middernacht werd afgestoken helemaal te missen. Mare werd vlak voor 12 uur wakker en heeft meegenoten van het festijn dat om 12 uur losbarstte. Er was een enorme mensenmassa in de Waterfront, allemaal aan het wachten op het vuurwerk. De sfeer was geweldig, rustig en feestelijk tegelijk.








Na het vuurwerk gingen we weer op huis aan, om de dames in hun bedjes te leggen en zelf nog een glaasje champagne te drinken. Wij kunnen terug kijken op een fantastisch jaar! Gelukkig nieuwjaar allemaal!