Alles kapot!

Het lijkt wel of nu alles ineens tegenzit. Vanmorgen wilde de auto niet starten. Volgens de ANWB waren de gloeibougies aan vervanging toe. Dus nadat hij weer aan de praat was geholpen snel Moniek en de kinderen naar het dagverblijf gebracht en de auto bij een garage ter reparatie afgegeven. En nu maar flink de pas erin om op tijd thuis te zijn, want vanaf 9 uur kon de glaszetter voor de schuifpui komen. ’t Is toch wel erg dat je op een thuiswerkdag niet op tijd thuis bent om te werken. Schandalig gewoon.
Enfin, ook de CV-ketel gaf al voordat we thuis waren problemen en had deze nog steeds. Ook hiervoor zou vanmiddag een monteur langskomen. Door die defecte CV en de inmiddels al een paar dagen aanhoudende kou was de gemiddelde binnentemperatuur al een graad per dag gezakt van 16 naar 14 graden Celcius. En toen de glazenboer langs kwam en het grote schuifpuiraam en de voordeur tegen elkaar open liet staan, ging de binnentemperatuur natuurlijk nog veel harder omlaag. Ik zat wat te studeren in de woonkamer (thuiswerken kan nog steeds niet optimaal omdat ik nog geen internetverbinding heb) en besloot toch maar een extra trui aan te trekken. Je moet weten dat ik inmiddels aardig gewend was geraakt aan die 25 graden of meer waar we net 2 weken geleden afscheid van hebben genomen. Dan is 10 a 11 graden binnenshuis toch wel erg koud.
Gelukkig kon de monteur het nog dezelfde middag verhelpen, was het schuipuiraam weer dicht én reed de auto weer! Privé een zeer productieve dag, zakelijk wat minder….

Ik heb geen zin... om op te staan...

Grrmmmm, brrrr, pfffff, wat is dat voor een herrie midden in de nacht? Het is nog pikdonker en als ik een teen onder het dekbed uitsteek vriest ie er bijna af… Het lijkt m’n wekker wel, wat een hels kabaal. Wat is dit voor een land, waar je midden in de nacht je bed uit moet? Langzaam dringt het tot me door… vandaag is weer mijn eerste werkdag in het AMC. IK verkeer nog even in de ontkennende fase, maar als 9 minuten later mijn wekker weer die vreselijke herrie begint uit te spugen moet ik er toch aan geloven. Wat een ellende. Het is echt nog helemaal donker, en koud, je wil niet weten hoe koud. Het water van de douche wordt maar heel langzaam warm, veel te langzaam naar mijn zin. Na een snel ontbijt dan toch maar op pad. De kinderen mogen nog lekker uitslapen, het dagverblijf heeft nog geen plaats voor hen, dus oppas aan huis geregeld.
Het weerzien met collega’s is absoluut het hoogtepunt van de dag. Iedereen vraagt naar mijn belevenissen in Kaapstad, dus gezellig bijkletsen. Maar er moet ook gewerkt worden. Ik ben ingedeeld op de kinderpoli. De ochtend staat ingepland voor administratie, dat komt goed uit. Snel een aantal dingen regelen en mijn spreekuur van die middag voorbereiden. Het ziet er niet heel spannend uit en dat blijkt ook wel. Na een hele middag van kinderen die op controle komen na een opname en vertellen dat het uitstekend met hen gaat, afgewisseld met tieners met chronische klachten die ervan overtuigd zijn dat ze een ernstige medische aandoening hebben waarvoor een MRI-scan noodzakelijk is en niet met een psycholoog willen praten, heb ik het behoorlijk gehad. Wat een flauwekul-populatie in vergelijking met de ernstige, levensbedreigende aandoeningen die ik het afgelopen half jaar heb gezien. Natuurlijk is deze vergelijking niet reëel en is het in het AMC ook niet altijd zo gesteld, maar het contrast is wel heel groot! Ik ga enigszins gedemotiveerd weer naar huis. Hopelijk hebben de komende weken meer interessante patiënten in petto!