Room with a view

Onze inspanningen van de afgelopen week zijn beloond! Na heel veel bellen, wachten op terug gebeld worden, over de boulevard slenteren om tijd op te vullen, appartementen en huizen bekijken, hebben we gisteren ons hele hebben en houden weer verhuisd.

Het was uiteindelijk moeilijk kiezen, want er bleven een paar goede opties over. We hebben nog even getwijfeld over een mega-groot appartement in een Victoriaans gebouw, heel chique, maar konden het uitzicht en de praktische voordelen van Villa Marina niet weerstaan. We wonen nu op de 4e verdieping van een appartementen-complex aan Beach Road, zoals de naam al doet vermoeden pal tegenover de zee. Het is een ROZE gebouw, ja wie had dat ooit kunnen geloven… Er is een lift en parkeren doen we veilig achter een hek met afstandsbediening.

Ons appartement heeft een grote woonkamer, een kleine keuken van alle luxe apparatuur voorzien, een badkamer met douche en ligbad en 2 slaapkamers. En niet te vergeten prachtig uitzicht op zowel de zee, als Signal Hill en Lion’s Head en een klein stukje van de Tafelberg. Helemaal te gek! Heerlijk om alle spullen weer in de kast te hebben liggen en niet meer uit rugzakken te leven.

Hannah en Mare slapen samen op een kamer. Mare heeft haar eigen bedje en Hannah slaapt in een 2 persoonsbed. Heel fout: haar bed is zelfs groter dan het onze! Zoals Hannah zegt: dit huis is nu ons thuis huis. Ook voor de computer hebben we een mooi plekje, bij het raam, met uitzicht op zee. Grote verrassing toen we gisterenavond laat onze computer aanzetten: we kunnen internetten via een onbeveiligd draadloos netwerk in de buurt!

BN-er gespot!

Je zult het niet willen geloven…. Afgelopen zaterdag denk ik toch heus Gordon in Kaapstad gespot te hebben. Van onze corresponden uit Nuenen heb ik mogen vernemen dat “Hij een reisburo voor miljonairs gaat openen in Kaapstad welke rond december open zou moeten gaan. Hij heeft een droomhuis in Kaapstad dichtbij de Tafelberg. En hij is van plan naar Zuid-Afrika te emigreren maar dat kan nog wel een jaar of 6 duren. Hij woont ongeveer 6 maanden per jaar in Zuid-Afrika.”

Je zult wel begrijpen dat ik hem in een flits heb zien optrekken terwijl ik eigenlijk al mijn aandacht op het drukke Kaapstadse verkeer en het linksrijden heb moeten houden. Bovendien stoof hij weg in een vette BMW-sportwagen cabrio… daar kan onze gehuurde Fiat Palio natuurlijk nooooooooit tegenop!!!

Little chap

Elke keer als ik net weer lig te slapen in mijn mandje in de auto moeten we er weer uit. Weer naar een huis kijken. Alle mensen vinden mij heel lief en knijpen in mijn wang of kietelen onder mijn kin. Ik lach naar iedereen, maar soms zou ik wel eens in die vingers willen bijten! Vandaag gingen we naar een huis kijken met een meneer, “uncle Danny”. Hij dacht dat ik een jongen was en zei steeds dat hij me zo’n schattige “little chap” vond. Nou ja zeg, ik ben toch geen jongen! En papa en mama zeiden er niet eens wat van! En nu plaagt papa mij steeds en noemt mij ook al chappie.

Bij het laatste huis wat we gingen bekijken vandaag was er een mevrouw. Die had een gouden velours pak aan, heel erg fout. Papa en mama moesten heel erg hun best doen om hun gezicht in de plooi te houden, maar ik kon haar lekker uitlachen. En ze vond het nog leuk ook dat ik dat deed. Wat zijn grote mensen soms toch dom hè? Het was een heel vies huis met vieze vloerbedekking en volle asbakken en vuilniszakken. Papa en mama vonden het balkon wel mooi, want daar kon je lekker buiten zitten en braaien. Ik vond het balkon ook mooi, want er lagen allemaal kleine steentjes, lekker om in je mond te stoppen! Wat een pech dat papa en mama hier niet willen gaan wonen!

Ik ben zo blij, zo blij …

Vandaag was een hele leuke dag, want mama is naar het vliegveld geweest om wuppie op te halen! Mare en ik hebben nu een heleboel speelgoed om mee te spelen. Ik heb een rondedansje gemaakt toen mama weer terug was, want die 4 speelgoedjes die we bij hadden waren niet zo leuk meer. Ik heb al saxofoon gespeeld, thee en koffie gezet voor papa en mama en met de auto en de poppetjes gespeeld en natuurlijk met wuppie! Mijn keukentje is er niet bij, die is in de opslag, maar ik heb tegen mama gezegd dat als we weer thuis zijn, dat tante Linda die dan weer voor mij uit de doos gaat halen. Met al mijn eigen spulletjes ben ik heeeeeel blij!

We hebben vandaag weer naar huizen gekeken. Er moest een meneer meerijden in onze auto, toen mocht ik achterin bij mama op schoot en moest mijn autostoel in de kofferbak. We gingen met hem bij 2 huizen kijken, eentje had een heel mooi balkon, heel hoog, en met een hekje waar je mooi op kan klimmen, ik wilde daar wel graag spelen. Maar papa en mama vonden dat niet zo leuk.

Bij de groene olifant is een hele lieve hond, Defa. Samen met mama ga ik bij Defa kijken en dan aai ik hem heel voorzichtig, met 1 vingertje. Defa is heel lief, hij doet niet bijten, alleen snuffelen. En soms een beetje blaffen. Maar de buurhond blaft veel harder.

Ik ga weer lekker dromen in mijn bedje. Ik vind het wel gezellig, met papa en mama en Mare op 1 kamer slapen. Als ik ’s ochtends wakker word kan ik meteen bij papa en mama in bed. Vannacht heb ik van Ismaël, Lisa en Amber gedroomd. En straks ga ik dromen van wuppie!

Lemon meringue pie

Twee dagen bellen en 3 afspraken voor 2 appartementen verder, zitten we nog steeds gezellig in de Green Elephant. Vandaag hebben we ons met een stalen gezicht voor de 2e keer hetzelfde appartement laten zien door een andere makelaar. Bij de 2e was het goedkoper, dus we weten wel met wie we in zee moeten als we dit appartement willen! We zijn er allebei niet heel enthousiast over, dus we wachten nog even af. We weten wel waar we willen wonen, in Sea Point, tussen Signal Hill en de zee, uiteraard de duurste wijk van Kaapstad. Het zal dus wel een appartement worden, geen huis, maar dat geeft niet want dan wonen we op loopafstand van het strand, winkels en gezelligheid. Inmiddels zijn we bij een aardig aantal makelaars bekend en kunnen we morgen nog een aantal appartementen bekijken. En dan zullen we zo langzaam aan toch een knoop moeten doorhakken. Wat erg lastig is, is dat het toeristenseizoen hier half december begint en dat de meeste huizenbezitters maar tot dan willen verhuren. Daarna gaan ze over op een dagtarief voor de verhuur, of willen ze er zelf weer wonen. Voor ons zou dat kunnen betekenen dat we de laatste 2 weken voor onze vakantie ergens anders onderdak moeten zoeken, wat natuurlijk niet heel handig is.
We cruisen dus een beetje langs het strand en de boulevard, genietend van de zon, want het is hier de afgelopen 2 dagen heerlijk zonnig. Speurend in de krant, bellend met makelaars, wachtend op telefoontjes terug. Bij een erg leuke coffee bar hebben we gisterenochtend koffie en thee gedronken met verrukkelijke lemon meringue pie (citroen schuim taart) erbij. Daar zullen we nog wel eens vaker komen als we in die buurt gaan wonen!
Morgen ga ik naar het vliegveld om onze spullen op te halen. We hebben een busje geregeld, want in onze gehuurde Fiat Palio gaat dat niet allemaal passen! Morgen ook maar weer eens bellen met Ryan, de vriend van Henk, die voor ons voor een auto zou rondkijken, want we hebben nog niks van hem gehoord.
Hannah en Mare hebben het prima naar hun zin. Ze vermaken zich verbazingwekkend goed met het weinige speelgoed dat we op dit moment bij ons hebben en mopperen nauwelijks bij het steeds weer auto in en auto uit. Mare krijgt zelfs al een bruin kleurtje! Mam, je raadt nooit wat het eerste keuken attribuut is dat we hier hebben gekocht, op onze 2e dag al! En handig dat we het vinden...

Koekjes en eitjes

Vanochtend vroeg op, we hadden een afspraak om een huisje te bekijken in Vredehoek. Geen tuinhuis maar een Town house, da’s toch net iets anders. De ligging van het huisje was redelijk gunstig, het was ook groot genoeg maar heel erg ongezellig, dus we kijken nog even verder. Morgen hebben we 2 afspraken in Sea Point, zoals de naam al doet vermoeden is dit vlak bij het strand. Lekker handig voor John, met de meiden naar buiten.
We hebben genoten van een lekkere lunch met Sanne, mijn collega uit Utrecht die bijna klaar is hier in Kaapstad.We zaten op een erg gezellig pleintje, op het terras in de zon. Hoezo winter? Vandaag was een heerlijke dag, zonnig en warm. Het koelt ’s avonds wel flink af, vannacht had het zelfs gevroren. De afgelopen dagen waren niet steeds zo mooi, we hebben ook al regen en koude wind gehad. Hannah speelde op het pleintje lekker bij een fontein met grote keien, dat waren “koekjes”en “eitjes”. Een vriendinnetje had ze zo gevonden, daar hoef je elkaars taal niet voor te spreken.
Na de lunch zijn we doorgereden naar Camp’s Bay, een “suburb” van Kaapstad, met een prachtig strandje. Daar hebben we gespeeld, gerelaxed en de advertenties uit de krant uitgeplozen en afspraken gemaakt voor morgen. Muis heeft heerlijk liggen zonnen, gelukkig was er geen blootverbod. Een vriend van Henk gaat voor ons op zoek naar een auto, daar horen we maandag meer over. En dus 2 afspraken in Sea Point morgen om naar appartementen te kijken. De tuinen bij de huizen hier midden in de stad zijn ongeveer 1 m2, dus hebben we onze zoektocht uitgebreid met flats en appartementen. Zeker als we zo dicht bij het strand kunnen wonen is het buiten spelen zo geregeld.
Vanavond onze eerste braai gehad, op het balkon van de Green Elephant. Een beetje gedoe, met 2 vermoeide meiden, maar toch wel lekker en gezellig.

Home sweet home

Na nog een dagje rondrijden in Kaapstad weet ik het zeker: hier ga ik me wel thuis voelen. We hebben nog wat gecruised door de stad in onze gehuurde Ford Palio, om te kijken in welke wijk we zouden willen wonen. Het centrum van Kaapstad is best indrukwekkend, moderne torenhoge kantoorgebouwen en flats, met daartussen palmbomen. Het maakt een schone en verzorgde indruk, in tegenstelling tot sommige buitenwijken, die erg in verval zijn. Toen we via de Keizersgracht naar de Heerengracht reden en vervolgens door verkeersborden werden gewaarschuwd voor wielklemmen werden we even aan het twijfelen gebracht. Zitten we toch niet in Amsterdam? Maar de palmbomen maken het verschil, da’s toch iets exotischer dan een Amsterdammertje.
We weten inmiddels wel waar we zouden willen wonen. Of we dat ook kunnen betalen is iets heel anders. Net als in Amsterdam zijn de Keizersgracht en de Heerengracht boven ons budget! Er zijn een paar leuke wijken aan de voet van de Tafelberg, morgen gaan we daar een tuinhuis bekijken. Vandaag hebben we een huisje gezien in the Observatory, de studentenwijk waar onze Backpackers ook zit. Een heel leuk huisje, maar helaas geen parkeergelegenheid van de straat af, en dat is hier zeker wenselijk als je ziet hoeveel glas van ingetikte ruitjes er op de stoep ligt. En onze, in vergelijking met de mandjes hier, erg luxe kinder-autostoelen zijn nog onderweg, die kunnen we niet in de auto laten als we op straat moeten parkeren. Dat is dus wel een groot nadeel. We zoeken dus nog even verder.
Verder nog wat geshopt in een mega-shopping mall à la Monte Casino in Johannesburg (weet je nog Simone?): een nieuwe mobiele telefoon. Is erg handig nu we een huis zoeken, zonder bereikbaarheid ben je nergens hier. Morgen even bellen met een vriend van Henk die auto’s verkoopt, wie weet heeft hij wat leuks voor ons (we spelen met de gedachte een Volksiebus te kopen, da’s handig voor als jullie hier zijn, pap en mam) en iets gaan drinken met Sanne, mijn Utrechtse collega die het afgelopen half jaar in Tygerberg gewerkt heeft. Zo langzamerhand krijgen we wel wat georganiseerd hier. Hannah heeft haar draai ook weer gevonden. Henk vroeg gisteren of ze niet erg onder de indruk was van alle zwarte mensen. Als je naar een kinderdagverblijf in Amsterdam Zuid-Oost gaat sta je wat dat betreft gelukkig nergens van te kijken! De dames trekken behoorlijk de aandacht van iedereen die we tegen komen en dan op een positieve manier. Hannah roept al hello en byebye alsof ze nooit anders gedaan heeft en het baby gebrabbel van Mare is een taal die universeel is!

In het hol van de leeuw…

Even voorstellen….want ik hoorde dat er mensen zijn die mij nog niet kennen. Ik ben Muis, de muis van Hannah en ik mocht ook mee naar Afrika. Dat het spannend zou worden had ik wel verwacht, maar de avonturen die ik nu al heb beleefd… We slapen in een kamer met allemaal leeuwen op de muur, brrrr…. dat vind ik maar niks! Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht want ze zien er erg hongerig uit! Gelukkig mag ik bij Hannah in bed slapen.

Vandaag zijn we met de auto op pad geweest. Moniek heeft hem opgehaald en daarna zijn we op zoek gegaan naar het Tygerberg ziekenhuis. Dat vond ik ook maar niks, de naam alleen al! Maar we hebben geen tijgers gezien, hoor, die zijn hier helemaal niet in Afrika. Eerst reden we helemaal naar Stellenbosch, file op de snelweg, het lijkt Nederland wel. Toen we daar waren konden we het ziekenhuis niet vinden. Wel de universiteit, maar niks met tijgers. Blijkt het ziekenhuis helemaal niet in Stellenbosch te zijn, maar in Kaapstad! Waren we veel te ver gereden, wat een sufferds zijn het, die John en Moniek. Dat de universiteit in Stellenbosch is wil toch niet zeggen dat het ziekenhuis daar ook is, dat snap ik nog wel met mijn muizenhersens. Maar goed, na een toertje door de mooie wijnstreek kwamen we uiteindelijk bij het Tygerberg ziekenhuis. Heel groot. Veel groter. Allergrootst. Daar gaat Moniek vast verdwalen!

We weten nog niet waar we gaan wonen, in elk geval ergens met uitzicht op de Tafelberg. Vandaag lukte het niet om iets af te spreken om huizen te bekijken, hopelijk morgen wel. Volgens mij krijgen we het morgen nog druk, een mobieltje kopen, een auto kopen een bankrekening openen, een huis zoeken. Ik vind het allemaal best, ik mag toch wel bij Hannah in de buggy of onder de arm mee.

Vanavond zijn ze zonder mij uit eten geweest. Dat vond ik niet erg, ik hou toch meer van kaas dan van frietjes. Hannah vertelde dat ze met Henk en Althea uit eten is geweest en frietjes met worst en ijs met smarties en spekjes heeft gegeten. Henk is een vriend van Moniek uit Pretoria. Het was erg gezellig volgens Hannah. Nu ga ik gauw onder het dekbed kruipen bij Hannah, want die slaapt al. En ik zie de leeuwen loeren, weer een slapeloze nacht in het hol van de leeuw…

Alweer verhuisd

Ik heb vannacht heel lekker geslapen in onze dolfijnenkamer, naast 2 mooie oranje vissen op de muur. Er is ook een hele grote dolfijn, die zou ook mooi staan bij de Dolfijntjes. Misschien kunnen jullie ook zo iets verven, Najara en Rebecca en Elles, voordat ik weer terug kom. Toen ik om 9 uur wakker werd ben ik lekker nog even bij papa en mama in bed gekropen. Ik vind het hier wel een beetje wennen. Bijna alle spullen zijn niet van ons en er zijn veel vreemde mensen. Ik wilde vanmorgen eerst niet eten. Toen ik lekker bij mama op schoot zat wilde ik wel haar boterham, want die “hoefde ze niet meer”! Daarna gingen we boodschappen doen. Hier hebben ze ook kleine winkelwagentjes net als bij de Albert Heijn. Mijn karretje was heel vol en ik heb niet gebotst. Bijna niet dan…

In de tuin van het huis met de groene olifant waar wij logeren kun je wel leuk spelen. Er is een trap bij de voordeur en daar kan ik zelf op en af klimmen. Dat vond ik helemaal toppie! Ik wilde vanmiddag niet slapen want ik vind mijn grote bed een beetje eng. Ik heb alleen een beetje uitgerust met mijn tut en knuf op het grote bed van papa en mama. Samen met mama en Mare. Daarna ben ik nog even met papa boodschappen gaan doen voor de telefoon en een eigen bordje en bekertje. Maar die waren op. Dus die moeten we nu een andere keer kopen. Toen kwam mama met de meneer van de groene olifant en gingen we naar een andere kamer. Onze dolfijnenkamer was namelijk heel vol met het grote bed van papa en mama, mijn bed en het campingbed van Mare. De deur ging nog maar net open en dicht en er was geen plaats voor ik om te spelen. Nu zijn we in de leeuwenkamer. Die is bijna net zo mooi als de dolfijnenkamer en veel groter. Er zijn hele mooie leeuwen op de muur. Ik heb geholpen alle spullen te verhuizen, zelfs de prullenbak!

Vanavond wilde ik weer niet gaan slapen. Nadat papa en mama en ik hadden geboeft en liedjes gezongen met z’n drieën op mijn bed vond ik het niet eng meer. Papa heeft verteld dat we morgen met een auto gaan zoeken naar een nieuw huis voor ons om te wonen. Toppie!!

Checked In

Na een hectisch weekend van hard werken om alles ingepakt te krijgen, konden we gisteren dankzij de zeer gewaardeerde hulp van familie en vrienden op tijd het vliegtuig halen. Onvoorstelbaar hoe je na 10 maanden voorbereidingen op het eind zo in tijdnood kan komen. Wijze lessen voor een volgende keer…

We hadden al meteen vertraging want het vliegtuig naar Londen was te laat. Gelukkig hadden we genoeg overstaptijd in Londen, want het was wel even sjouwen zonder wandelwagen en buggy. Die worden in Londen niet naar de gate gebracht in verband met een mogelijk veiligheidsrisico. Dus liep Moniek met Mare in de buikdrager, Hannah op de ene arm en Muis op de andere arm terwijl John alle spullen droeg. Rond een uur of 8 zaten we in het vliegtuig op weg naar Kaapstad en konden we echt relaxen.

Vliegen met Hannah en Mare is geen grote opgave. Mare heeft lekker gegeten en gedronken en sliep heerlijk in haar bassinet. Dat is eigenlijk een kruising tussen een wipstoel en een maxi cosi op een uitklaptafeltje voor de stoelen. Hierdoor hadden wij lekker veel beenruimte! Hannah heeft lekker naar buiten gekeken, gespeeld met kadootjes van ons en British Airways. Niet zoveel gegeten maar wel lekker gesnoept en heerlijk geslapen van half 12 tot 7. Dus wij hebben ook wel wat dutjes kunnen doen. Vanochtend werden we op het vliegveld opgehaald, gelukkig met een busje zodat alle spullen zonder problemen mee konden. Om een uur of 10 waren we bij de Green Elephant. Een prima ontvangst in een relaxte backpackerssfeer. We hebben een prachtige kamer met overal muurschilderingen: een zeemeermin, vissen, kwallen en natuurlijk een prachtige dolfijn. Hannah vindt het erg mooi zo’n dolfijnenkamer.

Vandaag hebben we het verder rustig aan gedaan. Een boodschapje, de tassen gereorganiseerd, een lekkere douche genomen en kort gechat. Morgen gaan we langzaam aan het werk voor een auto en een huis. Nu vallen de luiken dicht… tot morgen wellicht?

Joepie, we mogen......allemaal!

Dat was even stressen vorige week, toen de dames en heren van de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag zeiden geen enkele reden te zien waarom ze Hannah, Mare en John een visum zouden geven. Een werkvergunning voor mij was lastig, maar moest wel lukken, maar een visum voor de rest? Wie dat nodig vond en waarom? Of ik niet even kon regelen dat er in mijn contract kwam te staan "accompanied by husband and 2 minor children"? Het regelen van het contract alleen al heeft zeker 2 maanden geduurd, een nieuw contract laten opstellen binnen 1 week: onmogelijk. Of ik dan alleen voor mezelf een visum wilde aanvragen, dan kon de rest van het gezin eventueel achterop komen? Not! Gelukkig wilde een zeer behulpzame secretaresse in Kaapstad wel met spoed een uitnodiging faxen waarin ook John, Hannah en Mare werden genoemd, hopelijk zou dit voldoende zijn. En gisterenmiddag kwam eindelijk het verlossende woord: de visa lagen klaar bij de ambassade! Vanochtend weer even naar Den Haag getreind, en ja: in onze paspoorten zitten plakplaatjes waarmee we alle vier 8 maanden in Zuid-Afrika mogen blijven! Alleen Muis heeft geen visum, maar ik neem aan dat de Zuid-Afrikaanse douane daar niet moeilijk over gaat doen! Nog een paar dagen inpakken, telefoneren, shoppen, klussen enzovoorts en dan kunnen we aanstaande maandag echt op pad!

Muis moet mee !!!

Wij gaan bijna naar Afrika. We hebben al een heleboel spullen ingepakt. Ik kan heel goed helpen inpakken, maar ook goed alles er weer uit halen! Papa gaat mee en mama en Mare ook. En muis moet ook mee. Dat vindt hij wel leuk, denk ik. Muis mag met mij mee in het vliegtuig, gezellig hè?

De laatste loodjes...

Nog 2 weken en dan is het zover... Wat zullen we blij zijn als we in het vliegtuig zitten! Dan is al het geregel even voorbij, al valt er in Kaapstad natuurlijk ook weer van alles te organiseren. Mijn werkvergunning en visum zijn nog steeds niet rond, maar het lijkt er op dat het allemaal nog wel op tijd gaat lukken! Aanstaande dinsdag komen er weer kijkers voor ons huis, hopelijk gaat het nu wel lukken om het te verhuren. We zitten al een poosje tussen de dozen en maken van de gelegenheid gebruik om maar weer eens wat oude rommel weg te gooien. Opgeruimd staat netjes! Voor mij nog 4 nachten werken, voor John nog 5 dagen, Hannah & Mare gaan nog 4 keer naar de Dolfijntjes. We hebben al een hoop mensen gedag gezegd en hebben nog een gezellig avondje in het verschiet in kleine kring met familie en vrienden. Zo langzamerhand komen de puntjes op de i. Nog even de laatste loodjes en dan begint het grote avontuur! We hebben er zin in!